Δεν μπορώ να απομακρυνθώ από τις ειδήσεις που, την περασμένη εβδομάδα, με συγκλόνισαν πραγματικά: την εξαφάνιση του Μίκη Θεοδωράκη, στενού φίλου και μουσικού αυτοκράτορα της Ελλάδας μου, όπου μένω για πάνω από 40 χρόνια. Εντάξει, ο Μίκης ήταν 96 ετών, αλλά οι αληθινοί μύθοι είναι αιώνιοι. Σε έναν ολοένα και πιο ομογενοποιημένο και εξαρτημένο δημοσιογραφικό κόσμο, η γνώση και η προσωπική επαφή κάνουν τη διαφορά. Για παράδειγμα, όταν αναφέρεται ο Θεοδωράκης, πολλοί σκέφτονται αμέσως το συρτάκι και το “Ζορμπά ο Έλληνας”. Απολύτως περιθωριακές ιστορίες. Σχεδόν κανείς δεν αναφέρει το soundtrack μιας ταινίας-αριστουργήματος: “Z- The orgy of power” του Κώστα-Γαβρά, γυρισμένο το 1969. Έχω μιλήσει για αυτήν την ταινία, καθώς και τον Μίκη δεκάδες φορές, με άλλους αγαπητούς φίλους, Yves Montand, Irene Papas, Jean-Louis Trintignant. Αξέχαστοι ερμηνευτές. Πόσο αξέχαστα είναι τα «Τραγούδια του αγώνα» που έγραψε ο Θεοδωράκης στη φυλακή, όπου φυλακίστηκε, ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε κατά τη διάρκεια της ατιμίας των Συνταγματαρχών και στη συνέχεια ταπεινώθηκε από τους εχθρούς του επαναστάτη κομμουνιστή που συνέτριψαν ακόμη και την ιδιότητα του μέλους με την επιθυμία για απόλυτη ελευθερία πολιτική. Ευτυχώς, η Ευρώπη είχε παρέμβει σκληρά, διαπιστώνοντας ότι ο Μίκης, ήδη πολύ διάσημος, θα μπορούσε να εξοριστεί στη Γαλλία, όπου ξανάρχισε τον αγώνα ενάντια σε όλους τους καταπιεστές του κόσμου. Πόσο όμορφο είναι να έχεις γνωρίσει έναν χαρακτήρα που δεν έχει υπηρετήσει ποτέ κανέναν, αλλά που φώναζε με δυνατή και δυνατή φωνή τα δικαιώματά του ως άντρας έξω από το κουτί και την ευκολία. Είχαμε μιλήσει πριν από μερικούς μήνες και είχα πρόσφατα σκοπό να τον επισκεφτώ για να τον ρωτήσω τι, κατά τη γνώμη του, πρέπει να γίνει στο Αφγανιστάν. Γνωρίζω ότι συνειδητοποίησε ότι θα ήταν ένας ελεύθερος ύμνος για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία ενός λαού, ο οποίος σήμερα ζει ανασταλμένος μεταξύ του φανατισμού των Ταλιμπάν (που γιορτάζεται ως εταίρος από τον τρομερό Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ) και της διείσδυσης των δολοφόνων τρομοκρατών του ISIS, του Ισλαμικού Κράτους, που γεννήθηκε ανάμεσα στα πετρελαϊκά δισεκατομμύρια του Κόλπου και σε πάρα πολλά πολιτικά πλεονεκτήματα. Έτσι πάει ο κόσμος, αγαπητέ Μίκη. Μου λείπει η φωνή σου και το καθαρό σου όραμα, ως επαναστάτης που επέλεξε να πολεμήσει όλη του τη ζωή. Η χώρα σας αφιέρωσε 3 ημέρες πένθους σε εσάς. Σίγουρα θα είχα ρωτήσει τον Θεοδωράκη τι γνώμη έχει για τον νέο Έλληνα υπουργό Υγείας Θανάση Πλεύρη. Για όλες τις ελληνικές εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια είναι η δεύτερη είδηση, μετά το θάνατο του Μίκη. Πηγαίνω με παραγγελία. Η αγαπημένη μου συνάδελφος Βιβιάνα Κασάμ, πρώην συνεργάτιδα της Corriere della Sera, μου έγραψε μια σύντομη επιστολή, για να αναφέρει την υπόθεση Πλεύρη, την οποία της είχε υποδείξει ένας Έλληνας συνάδελφος. Η Βιβιάνα είναι καλλιεργημένη, ευαίσθητη και έχει ένα εξαιρετικό όραμα για τη ζωή, το καλύτερο του εβραϊκού κόσμου που γνωρίζω πολύ καλά. Και είναι μια γυναίκα απόλυτης ανεξαρτησίας από τα πάντα. Η Βιβιανά, που έχει επίσης σπίτι στην Ελλάδα, με ρωτάει για τον Θανάση Πλεύρη. Με τη βοήθεια της γυναίκας μου, η οποία είναι Ελληνίδα αλλά έχει και ιταλική υπηκοότητα, μπόρεσα να ανασυνθέσω την ιστορία. Ο Θανάσης είναι γιος του Κωνσταντίνου Πλεύρη, ενός υπέρ-ναζί ultra, που ανήκει στην ακροδεξιά, τον αρνητή του Ολοκαυτώματος και διαχέει τον πιο απαίσιο αντισημιτισμό. Ένα πραγματικά απαίσιο ον. Ο γιος είναι ένοχος για την υπεράσπιση του πατέρα του κάνοντας τα οικογενειακά συναισθήματα να υπερισχύουν της σοβαρότητας των κατηγοριών κατά τη διάρκεια της δίκης, αλλά στην πραγματικότητα δεν συμμερίστηκε ποτέ τις ιδέες των γονέων. Γι ‘αυτό εντάχθηκε στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως υπουργός. Ο συνάδελφος που ανέφερε την υπόθεση στη Βιβιάνα είναι πιθανώς κοντά στο αριστερό κόμμα Σύριζα, με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Τζίπρα. Τώρα, αν σκεφτούμε τις κομματικές σχέσεις, οι αμφιβολίες εξαφανίζονται. Προσωπικά, δεν μου αρέσει να καταδικάζω τον Θανάση Πλεύρη, μόνο και μόνο επειδή υπερασπίστηκε με σθένος τον πατέρα του. Και επίσης τις ανθυγιεινές ιδέες που διέδωσε. Ως ελεύθερος δημοσιογράφος δεν αγάπησα ποτέ τις κάρτες του κόμματος