Alcesti είναι μια νεαρή γυναίκα που θυσία τη δική τους ζωή για αγάπη: πόσες γυναίκες το κάνουν. Μια ανοιξιάτικη μέρα του 438 π.Χ. στο θέατρο της Αθήνας Ευριπίδης σκηνοθετήθηκε α τραγωδία αυτό μιλάει για σένα νεαρέ βασίλισσα ποιος προσφέρει σε καλούπι στη θέση του συζύγου της Άδμητου, βασιλιά των Φερών της Θεσσαλίας, που είχε αποκτήσει από να αποφύγω θάνατος γιατί μια μέρα φιλοξένησε τον θεό Απόλλωνα. Υπό έναν όρο, όμως, όταν θα ερχόταν η ώρα του θανάτου, κάποιος άλλος θα έπρεπε θυσία στη θέση του και μόνος του γυναίκα συμφωνήστε να το κάνετε.

Εγώ μύθους Οι Έλληνες, και μαζί τους οι τραγωδίες, είναι παραμύθια που διαβάζονται σε όλους λεπτομέρεια. Εστιάζουμε στην αγάπη του Alcesti καθορίζεται ε ισχυρός (ετυμολογία) της επιλογής του να θυσιαστεί τον εαυτό της και μια ζωή συνειδητοποίησα με τα δύο του παιδιά, τα πλούτη και τα νιάτα του. Ας σημειωθεί βέβαια ότι ο Άλκηστης κινείται σε έναν κόσμο που δεν είναι επιτρέπεται χρησιμοποιώντας πάρα πολλά κτητικά επίθετα. Αλλά ακριβώς σε αυτό το σύμπαν είναι που ο Ευριπίδης δημιουργεί α varco: απογυμνώνει την Άλκηστη από τον ρόλο ηρωίνη τραγικό να τη ντύσω με αυτό του donna όπως εμείς, έστω και τυφλά ζηλιάρης: «Μην παντρευτείς άλλη γυναίκα», λέει στον αλ σύζυγος. Επί πλέον ο άνθρωπος.
Είναι όμως σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία πάθος της τραγωδίας που ο σύζυγός της Admetus προφέρει αυτά τα λόγια: «Εγώ αγάπη την αγάπη σου» (εδ.275).

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αγάπη σημαίνω που αγαπιούνται αντί να αγαπάς! Φανταζόμαστε ποιος ήταν συνεδρίαση υπαίθρια σε ένα ελληνικό θέατρο μπροστά του είδε όχι τόσους ήρωες αλλά ιδέες με τα πόδια, αθάνατος με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, από εκεί και πέρα, σε κάθε γεωγραφικό πλάτος, γιατί μιλούν για εμάς.

Άλκηστη ότι ναι θυσία ανά αγάπη του συζύγου της (για εμάς είναι η απόκλιση της αγάπης) μιλάει για εμάς και για εμάς (τι είναι να αγαπάς; Είναι να είσαι αγαπημένους ή amare χωρίς μέτρο, να βρω συμβιβασμούς καθημερινή ή θυσία; Αν κάποιος θέλει να μας αποκλείσει ή, χειρότερα, αν είναι και ψυχολογικά βίαιος απέναντί ​​μας, μας αγαπάει πραγματικά;).
Μπροστά της βρίσκεται ο Admetus, που αποδεικνύεται άντρας κοινός και ειλικρινά ασυνεπής. Είναι αλήθεια ότι ο βασιλιάς θα μετανιώσει για τη χειρονομία του, αλλά λίγη σημασία έχει. Η αγάπη vero, ο ώριμος, θέλει το καλό του άλλου. Προϋποθέτει όμως και το Σεβασμός. Το αντίθετό του είναι το απροσεξία, εκείνο το βίτσιο που μας κάνει να υπάρχουμε τυφλός και όχι περίεργος για τον άλλον. Ο σεβασμός συνεπάγεται αλτρουϊσμός και σίγουρα δεν θέλει το θυσία των άλλων. Είτε είναι ψυχολογικό είτε σωματικό, ακύρωση ο εαυτός δεν είναι απόδειξη αγάπης, είναι μια μορφή βία. Συχνά μια προσπάθεια υπονόμευσης της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας του επιλογή. Το εύρος είναι πλατύς, από τη λεκτική βία στη γυναικοκτονία. Κάθε γυναίκα στη γη πρέπει να το έχει πάντα υπόψη του. Μπορούμε όλοι, όπως και η Άλκηστη, να φτιάξουμε ένα βιτα με γραμμή να ακολουθήσουμε, τους δικούς μας, και να επιβληθούμε αλλά πάντα πιστοί στον εαυτό μας. Ενα τελευταίο πράγμα. Η Άλκηστη είναι μια ευτυχισμένη τραγωδία πρόστιμο, αποφασιστικά ασυνήθης στην ελληνική τραγωδία, και η βασίλισσα θα επιστρέψει σε να ζεις χάρη στην παρέμβαση του Ηρακλή. Αλλά μπορεί να μην έχουμε όλοι την τύχη να βρούμε έναν κύριο σαν τον Ευριπίδη που μπορεί να μας δώσει δεύτερος ΖΩΗ. Πρέπει να έχεις αυτοεκτίμηση..