Αναπλ. Η ανάλυση του καθηγητή Kehayov αποτελείται από σχόλια σε 12 υπαινιγμούς, 12 μάντρα και 12 αποφάσεις. Καθώς πρόκειται για μεγάλο και εμπεριστατωμένο υλικό, θα παρουσιάσουμε τις ιδέες του σε 12 συνεχόμενα άρθρα. Όλα τα προηγούμενα μπορείτε να τα βρείτε στην ενότητα άποψη του Actualno.com

Εδώ είναι το ένατο κείμενο. Με αυτό, η ανάλυση προχωρά στις απαραίτητες λύσεις.

Λύση 1. Νέα κλαδική δομή του κλάδου

Η βιομηχανική δομή του κλάδου, όχι σε όλους τους κλάδους του, αλλά γενικά, πάσχει από τέσσερα ελαττώματα. Πρώτον, στην εξορυκτική βιομηχανία και σε ορισμένους υποτομείς της γεωργίας και της δασοκομίας, είμαστε ένα παράρτημα πρώτης ύλης ξένων βιομηχανιών. Δεύτερον, στους κλάδους της βαριάς χημείας, μεταλλουργίας, χυτηρίου, τσιμέντου, βαριάς μηχανικής, ηλεκτροχημείας, επίπλευσης, πρωτογενούς μεταποίησης και σε πολλούς υποτομείς της βιομηχανίας τροφίμων και κλωστοϋφαντουργίας χρησιμοποιούνται απαρχαιωμένες και ενεργοβόρες τεχνολογίες. Επιπλέον, οι περισσότερες από αυτές τις βιομηχανίες είναι μεγάλοι ρυπαίνοντες. Τρίτον, στη ραπτική και στα πλεκτά, στην υποδηματοποιία και στα ψιλικά, στα έπιπλα και σε αρκετούς υποτομείς της μηχανολογίας, της ηλεκτρολογίας και των ηλεκτρονικών, επίσης στην αυτοκινητοβιομηχανία, όπου και αν γίνεται δουλειά με διόδια, είμαστε φθηνό εργατικό δυναμικό για ξένους πελάτες. Τέταρτον, η περιφερειακή συγκέντρωση των μεταποιητικών επιχειρήσεων δεν αντιστοιχεί στην πυκνότητα του πληθυσμού και τον πληθυσμό στις οικείες περιφέρειες.

Γενικά, εξάγουμε μη επεξεργασμένες φυσικές πρώτες ύλες, και όσον αφορά την εξαγωγή ημικατεργασμένων και ετοίμων προϊόντων, τα περισσότερα είναι προϊόντα με χαμηλή προστιθέμενη αξία. Επιπλέον, η οριζόντια ενοποίηση των εγχώριων αλυσίδων εφοδιασμού είναι κατακερματισμένη, αδύναμη ή λείπει, με αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές υλικών και εξοπλισμού.

Εξαρτόμαστε σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο μας με δύο δυτικές χώρες (Γερμανία και Ιταλία) και με τρεις από τους γείτονές μας (Ρουμανία, Τουρκία και Ελλάδα). Επιπλέον, μέρος του τζίρου του εξωτερικού εμπορίου είναι κούφιο – με την έννοια ότι εισάγουμε υλικά για προϊόντα από μια χώρα και μετά εξάγουμε προϊόντα που κατασκευάζονται με αυτά τα υλικά, ξανά στην ίδια χώρα. Με άλλα λόγια, εξάγουμε χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό. Αυτό θέτει τις εταιρείες μας σε ανταγωνισμό τιμών που είναι επιζήμιος για την ποιότητα, ένα είδος ενδοβιομηχανικού κανιβαλισμού που τρώει τα κέρδη και έτσι οι εταιρείες στερούνται τα δικά τους κεφάλαια για ανάπτυξη.

Ορισμένες βιομηχανίες επωφελούνται από την αναποτελεσματικότητα σε άλλες βιομηχανίες. Οι εμπορευματικές μεταφορές ωφελούνται και υποφέρουν από κατακερματισμένες αλυσίδες εφοδιασμού και από ανεπαρκές οδικό δίκτυο.

Οι υπεραστικές και αστικές συγκοινωνίες επωφελούνται από διαφορές μεταξύ της τοπολογίας των παραγωγικών μονάδων και των οικισμών από τους οποίους αντλούν προσωπικό, από την άνιση κάλυψη της χώρας σε νοσοκομεία και DCC, από τη μεταφορά φοιτητών μεταξύ ερημωμένων οικισμών και από εξαιρετικά χαμηλές ηλεκτρονικές τραπεζικές και διοικητικές υπηρεσίες.

Οι εισαγωγές ενέργειας και καυσίμων επωφελούνται από τεχνολογίες παραγωγής υψηλής έντασης ενέργειας, ενεργειακά αναποτελεσματικά κτίρια και απαρχαιωμένα αντιοικονομικά οχήματα. Η κατασκευή εργοστασίων επωφελείται από την κατασκευή νέων εργοστασίων και ορισμένα παλιά εργοστάσια εγκαταλείπουν. Η πολιτική μηχανική επωφελείται από τις διαδικασίες της υπερβολικής αστικοποίησης. Η οδοποιία επωφελείται από την ανάγκη επέκτασης και εκσυγχρονισμού του οδικού δικτύου.

Οι κατασκευές τροφοδοτούν λατομεία και κατασκευαστές δομικών υλικών. Η ενέργεια, οι κατασκευές και οι μεταφορές προμηθεύουν επίσης τους κατασκευαστές εξοπλισμού, μηχανημάτων, εγκαταστάσεων και εξοπλισμού που απαιτούνται για εσωτερικές διεργασίες σε αυτούς τους τρεις κλάδους.

Έτσι, σχηματίζουμε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο ορισμένες βιομηχανίες (ενέργεια, κατασκευές και μεταφορές) παράγουν κέρδη εις βάρος του αυξημένου κόστους και των μειωμένων κερδών σε χαοτικά τοποθετημένα συστατικά μέρη των μεταποιητικών βιομηχανιών σε όλη τη χώρα.

Και από αυτόν τον κύκλο δεν βγαίνουν ούτε ψωμί και τυρί, ούτε ρούχα και παπούτσια, ούτε οικιακά είδη. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν αγαθά για τελική μη παραγωγική κατανάλωση.

Κάπως παραμένει κρυφό, αλλά αυτές και παρόμοιες βιομηχανίες παρασιτούν στην πλάτη του κλάδου.

Υπάρχει επίσης μια σειρά από παρασιτικές βιομηχανίες που όχι μόνο δεν δημιουργούν αγαθά και υπηρεσίες προς όφελος της τελικής μη παραγωγικής κατανάλωσης, αλλά σπαταλούν σημαντικό μέρος του εργατικού δυναμικού ή/και σπαταλούν την αγοραστική δύναμη του πληθυσμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βιομηχανία του φόβου – η παραγωγή όλων των ειδών κλειδαριών, φραγμών, μέσων και εξοπλισμού επιτήρησης, σηματοδότησης και ασφάλειας.

Ένα άλλο παρόμοιο παράδειγμα είναι η βιομηχανία της φτώχειας – εισαγωγή και επισκευή αυτοκινήτων, οικιακών συσκευών και αγροτικού και οδοποιητικού εξοπλισμού από δεύτερο χέρι.

Ένα τρίτο τέτοιο παράδειγμα είναι η βιομηχανία της άγνοιας – σέρνεται στα καταστήματα αναζητώντας σπάνια ή φθηνότερα αγαθά (ωφελείται από τις μεταφορές), η παραπλανητική διαφήμιση, οι απομειώσεις και οι προωθητικές ενέργειες (χάνοντας τον καταναλωτή αγοράζοντας πλεονάζοντα αγαθά).

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι υπάρχει μια σειρά από άλλες βιομηχανίες που είτε έχουν σκαρφαλώσει στην κορυφή άλλων βιομηχανιών, είτε επικεντρώνονται σε φανταστικές και ανύπαρκτες ανάγκες.

Το κράτος και το τραπεζικό σύστημα χρειάζονται για να τονώσουν τη μετάβαση σε ένα νέο προφίλ βιομηχανίας, προσανατολισμένο σε τελικά προϊόντα με υψηλότερη προστιθέμενη αξία, που δεν είναι μεγάλοι καταναλωτές ενέργειας και φθηνό εργατικό δυναμικό χαμηλής ειδίκευσης.

Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχει ισορροπημένη διαφοροποίηση στους τομείς των εξαγωγών και των εισαγωγών.

Απαιτείται υψηλότερος βαθμός κλεισίματος των αναπαραγωγικών αλυσίδων των τομέων σημαντικών για την εθνική ασφάλεια, καθώς και ισχυρή κρατική υποστήριξη για τη σταθεροποίησή τους.

Είναι επίσης καιρός να ξανασκεφτείτε τον ρόλο του εμπορίου και των υπηρεσιών, που γίνονται όλο και περισσότερο καταλύτης για μια καταναλωτική κοινωνία στην οποία δεν εργάζεστε για να ανεβάσετε το βιοτικό σας επίπεδο, αλλά για να υπερφορτώσετε τον εαυτό σας με περιττά πράγματα και υπηρεσίες.

Λύση 2. Επιβιώνει μέσω συνεχούς ανάπτυξης

Στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια της λέξης «επιβίωση» έχει διαστρεβλωθεί εσκεμμένα και επικίνδυνα. Τραγουδώντας ο ένας στον άλλο, δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφοι πρότειναν και συνεχίζουν να προτείνουν στον έμπιστο Βούλγαρο ότι πρέπει να μειώσει εντελώς τις ζωτικές του δυνάμεις για να επιβιώσει και μόνο τότε να κατέβει από τον πάτο για να αναπηδήσει. Και ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία μας διδάσκει μια εντελώς διαφορετική αλήθεια, και αυτή είναι ότι ο μόνος και σίγουρα αποδεδειγμένος τρόπος για να επιβιώσουμε είναι η συνεχής και ακατάπαυστη εξέλιξη – η ανάπτυξη και η ενημέρωση πόρων και μεθόδων για την εφαρμογή και τη διαχείριση των δραστηριοτήτων τους.

Ένα τέτοιο μοντέλο επιχειρηματικής συμπεριφοράς, και όχι μόνο στη βιομηχανία, αν υποκινηθεί από το κράτος και τις τράπεζες, θα ωφελήσει ολόκληρη την κοινωνία.

Λύση 3. Η καταιγίδα φυσά τα ξερά φύλλα και σπάει τα πιο αδύναμα κλαδιά

Αφαιρώντας ξερά φύλλα και αδύναμα κλαδιά, η καταιγίδα φωτίζει τις κορυφές των δέντρων και έχει περισσότερο ήλιο και αέρα για τα ζωντανά φύλλα και κλαδιά. Έτσι, τα δέντρα μεγαλώνουν γρήγορα και ευρέως. Αυτός είναι ο ρόλος της καταιγίδας στην υγεία των δέντρων και του δάσους συνολικά. Παρόμοιο φαινόμενο παρατηρείται με εταιρείες που βρίσκονται σε οικονομικές κρίσεις, όχι μόνο για εταιρείες ενός συγκεκριμένου κλάδου, αλλά και για ολόκληρους κλάδους, ειδικά εάν οι κρίσεις έχουν οδηγήσει σε αλλαγές στις δημόσιες ανάγκες για ένα ή άλλο προϊόν και υπηρεσία – φθίνουσες ή συρρικνούμενες ανάγκες. διεύρυνση άλλων αναγκών, εμφάνιση αλλαγμένων ή εντελώς νέων αναγκών. Αναπόφευκτα, σε κρίσεις αυτού του τύπου που αλλάζουν τις ανάγκες της κοινωνίας, κάποιες εταιρείες γίνονται ισχυρότερες, άλλες εξασθενούν, άλλες σαπίζουν και πεθαίνουν. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε ολόκληρες βιομηχανίες. Αλλά όπως στη φύση η ενέργεια δεν χάνεται, αλλά μετασχηματίζεται, έτσι και στην οικονομία το χρήμα είναι η ενέργειά του, δεν χάνεται – απλώς περνά από το ένα χέρι στο άλλο και παρατηρείται ότι μετακινείται από τη μια επιχείρηση στην άλλη με έναν ριζικά διαφορετικό κλάδο εμφάνιση. Αυτές οι ετοιμοθάνατες εταιρείες και βιομηχανίες εμπλουτίζουν το έδαφος για την εμφάνιση νέων εταιρειών και βιομηχανιών.

Ακούγεται κάτι παραπάνω από κυνικό, αλλά ας πούμε απλώς ότι η διατήρηση της ζωτικότητας των τελικών ασθενών οδηγεί μόνο στην παράταση της ταλαιπωρίας στην αγωνία τους. Ταυτόχρονα, η παραμέληση της φροντίδας των υγιών κινδυνεύει να επιδεινώσει την υγεία τους.

Αντίστοιχο είναι και στην οικονομία. Σε μια κρίση, οι ισχυρότερες εταιρείες και βιομηχανίες, ακόμη και χωρίς βοήθεια, θα συνεχίσουν να είναι ισχυρές γιατί έχουν προετοιμαστεί εκ των προτέρων για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Πρέπει όμως να βοηθηθούν εταιρείες με δυνατότητες ανάπτυξης. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνουν ισχυροί και μαζί με άλλες αρχικά ισχυρές εταιρείες και κλάδους θα τραβήξουν πίσω τις εταιρείες και τις βιομηχανίες που επλήγησαν από την κρίση – όχι όμως όλες, αλλά μόνο εκείνες των οποίων η κοινωνία των προϊόντων χρειάζεται αντικειμενικά.

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Αναπλ. Ο Καθ. Anastas Kehayov έχει πάνω από 50 χρόνια εμπειρίας στην εκπαίδευση και υποστήριξη της ανώτατης διοίκησης περισσότερων από 800 βουλγαρικών και διεθνών εταιρειών.

Μηχανικός Αυτοματισμού και Τηλεμηχανικής. Έχει μακροχρόνιες εξειδικεύσεις και πρακτική άσκηση σε Macro Forecasting και Προγραμματισμό Προγραμμάτων στο IIAP Paris και Informatization of Administrative Systems στο CEPIA Rocancourt.

Διδάκτωρ στη Θεωρία Αποθεμάτων και Αναπληρωτής Καθηγητής στη Στρατηγική Διοίκηση.