Είναι αυτονόητο ότι η θρησκεία είναι σημαντική και συχνά αποφασιστική σχεδόν παντού. Υπάρχουν όμως απολύτως δημοκρατικές χώρες, που πράγματι γέννησαν τη δημοκρατία, οι οποίες θεωρούν τη δική τους Εκκλησία πάνω από όλα, ξεκινώντας από το κράτος. Η Ελλάδα είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα αυτού. Δεν υπάρχουν Σύμφωνα του Λατερανού στον ορθόδοξο κόσμο και το να μιλάμε για διαχωρισμό εξουσιών μεταξύ κράτους και εκκλησίας στην Ελληνική Δημοκρατία θα ήταν βλασφημία. Προσοχή όμως: πριν καταλήξετε σε βιαστικά συμπεράσματα, υπάρχουν μερικά σημαντικά και οδυνηρά κεφάλαια που πρέπει να θυμάστε. Η Ελλάδα έχει υποστεί πάνω από 400 χρόνια τουρκικής κυριαρχίας και σε τέσσερις αιώνες η εθνική ταυτότητα, η γλώσσα, η παράδοση και η υπερηφάνεια υπερασπίστηκαν και εγγυήθηκαν από την τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν υπάρχει δημόσιος θεσμός, ξεκινώντας από την πολιτική και κοινοβουλευτική διάσταση, που έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από αυτήν την κληρονομιά. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχηγός της κυβέρνησης, οι υπουργοί και οι βουλευτές ορκίζονται πιστότητα με το χέρι στο Ευαγγέλιο, μπροστά στον αρχιεπίσκοπο. Οι ορθόδοξοι πάπες λαμβάνουν το μισθό τους όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το Πάσχα, σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της θυσίας του Χριστού, οι πολιτικοί, ο στρατός, η αστυνομία και οι απλοί άνθρωποι ακολουθούν πιστά την κηδεία της Μεγάλης Παρασκευής και προετοιμάζονται το βράδυ του Σαββάτου, μπροστά από τις εκκλησίες, με το κερί στο χέρι , έτοιμο να το ενεργοποιήσει. Όλοι είναι εκεί: πιστοί, άπιστοι, άθεοι, εξτρεμιστές, βίαιοι βλάσφημες. Χωρίς διάκριση, και όλοι συμφωνούν να αποτίσουν φόρο τιμής στους σωτήρες της πατρίδας. Όλα κατανοητά, αν και με κάποια ενόχληση για όσους δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν οποιαδήποτε υποταγή. Αλλά αυτό που συνέβη τις μέρες είναι πραγματικά πάρα πολύ. Κεντρικό θέμα: το εμβόλιο του κορωνοϊού και η εκστρατεία που προωθήθηκε από τους πιο συντηρητικούς τομείς της Ελληνικής Εκκλησίας για να το μποϊκοτάρουν, υποστηρίζοντας όχι μόνο ότι είναι άχρηστο, αλλά ότι ευνοεί την εισαγωγή της διαβολίας στο σώμα για να κυριαρχήσει στη θέληση αυτών που παίρνουν εμβολιασμένο. Αντίθετα, οι πιστοί καλούνται στην Εκκλησία, όπου σίγουρα – ακούστε, ακούστε – θα είναι πιο προστατευμένοι, ακόμη και αν βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο. Απλώς σκεφτείτε ότι για τα Θεοφάνεια, που είναι η γιορτή για το βάπτισμα του Ιησού, υπήρξε ένα κλείδωμα για όλους. Ο Αθηναγόρας, επίσημος εκπρόσωπος της Ελληνικής Εκκλησίας, δήλωσε: «Από την πλευρά μας, οι Εκκλησίες θα είναι ανοιχτές. Η κυβέρνηση κάνει ό, τι θέλει ». Σαφώς οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες απορρίπτουν και απορρίπτουν τη δικτατική. Ο πρωταγωνιστής της Ορθοδοξίας, ο οικουμενικός πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος Α ‘, ο οποίος σκέφτεται ακριβώς όπως ο Πάπας Φραγκίσκος, τάσσεται απόλυτα υπέρ του εμβολίου για την υπέρβαση ενός θανατηφόρου ιού. Καθώς και η Ρωσική Εκκλησία και αυτές άλλων ανατολικών χωρών. Διανοούμενοι, δάσκαλοι, καθηγητές και δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει να επιτίθενται στην αδιαλλαξία και το θαμπό της Ελληνικής Εκκλησίας στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα, έτοιμοι να απορρίψουν τις παραλλαγές που μυρίζουν μόνο δίψα για εξουσία. Τώρα, ότι οι Έλληνες έχουν κάποιες ιστορικές στερεώσεις είναι γνωστό, και μπορώ να το καταθέσω προσωπικά. Για παράδειγμα, το συγκρότημα της Τουρκίας, που θα ήταν πάντα έτοιμο να εξαπολύσει πόλεμο εναντίον της Αθήνας. Στην πραγματικότητα, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, η Άγκυρα τείνει πάντα να προκαλεί την ιστορική δυσαρέσκεια των γειτόνων της, αλλά εκεί σταματά, ακόμη και αν στο λαϊκό αίσθημα κάθε πρόκληση προκαλεί αιμορραγίες ανεξίτηλες πληγές. Είναι σαφές ότι η απόφαση του δικτάτορα-σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ανοίξει ξανά την εκκλησία-μουσείο της Αγίας Σοφίας στη μουσουλμανική λατρεία στην Κωνσταντινούπολη θεωρείται απαράδεκτο χαστούκι. Αλλά τα συγκροτήματα είναι ανίκητα, όπως η άρνηση αποδοχής ότι άλλοι χρησιμοποιούν το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας σε διεθνή έγγραφα, “επειδή η Μακεδονία είναι ελληνική μόνο για 3000 χρόνια”. Το να συγκεντρώσουμε τους Έλληνες και τους Τούρκους εκπροσώπους γύρω από ένα τραπέζι (όπως προσπαθούμε ξανά) για να λύσουμε μια ατέλειωτη διαμάχη μια για πάντα είναι σχεδόν μια ψευδαίσθηση. Είναι μόνο να ελπίσουμε ότι οι νέες γενιές, και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, θα καθαρίσουν τόσα πολλά ογκώδη απόβλητα. Δυνατόν? Ας μην εγκαταλείψουμε την ελπίδα.