Υπάρχει μια θάλασσα, το Αιγαίο, που λούζει ξωκλήσια και παραλίες στο φως, αφρίζει από χιλιόχρονη μνήμη, και φεύγει. Γενικά η ευτυχία είναι ένα απλό πράγμα. Είναι αυτό το αποκαλυπτικό και μητρικό φως που, σαν κάλεσμα από την άγρια φύση, μας δένει. Η Ελλάδα είναι μαγνήτης σκέψεων και ποίησης, ένα Κατάσταση μυαλού η οποία, αυταρχική, σε παρασύρει και από τις σελίδες του ελληνικά νησιά, κοσμική προσευχή στη ζωή και μπλε. Στην Ελλάδα, μπροστά σε τόση χάρη, τόση αρμονία, δεν μπορούμε παρά να ψιθυρίσουμε την επίκληση του Έλληνα νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996): «Θεέ μου, χρησιμοποιείς τόσο μπλε που δεν μπορούμε να δούμε. εσείς”.
Μια νέα “Οδύσσεια”
Σε αυτό το μπλε χανόμαστε απαλά γιατί από εκεί κολλάνε μύθοι και ιστορία, όπως θυμούνται και τα κείμενα του Χρύσανθου Πανά και οι εικόνες της Κατερίνας Κατόπη-Λυκιαρδοπούλου. Ο Αθηναίος επιχειρηματίας, συλλέκτης και φιλάνθρωπος ξεκινάει στο ιστιοφόρο Aetos μαζί με τη φωτογράφο, μια πολύπλευρη γυναίκα με τη ζωή της ως μαραθωνοδρόμος και αεροπόρος. Ο δικός τους είναι ένας περίπλου νησιών, λίγο πολύ γνωστών, και αρχαιοτήτων στις οποίες, όπως γράφει η Ευγενία Χανδρή, στην εισαγωγή «η μόνη σταθερά είναι το έντονο γαλάζιο γύρω γύρω. Το πνεύμα και η ψυχή της Ελλάδας είναι συνδεδεμένα με αυτό το κρυστάλλινο νερό, το λευκό των κυμάτων που σπάνε και τις ηλιόλουστες πλαγιές των βουνών, που αποτελούν ένα είδος Πολυνησίας». Να περιμένεις το απροσδόκητο. Ο Αετός περνάει ανάμεσα στη σκληρότητα και τη φινέτσα και το Αιγαίο είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων με τις Κυκλάδες, τα νησιά σε κύκλο γύρω από τη Δήλο, ιερά του θεού Απόλλωνα, γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Το ταξίδι του Χρύσανθου και της Κατερίνας είναι μια Οδύσσεια που σε ωθεί να φύγεις, σε μια φόρτιση ενέργειας συσσωρευμένης για χιλιετίες και ανάμεσα σε ορίζοντες τόσο τέλειους για να γίνεις οικείος.
Στάση σε Σέριφο, Σίφνο, Φολέγανδρο και άλλα
Μετά την Αθήνα, σταματήστε στην Κέα και την Κύθνο, μια όαση απλότητας, τη Σέριφο και τη Σίφνο, μέχρι τη Φολέγανδρο, όπου αποβιβάστηκαν οι Φοίνικες στις αρχές της 1ης χιλιετίας π.Χ., ίσως για ένα διάλειμμα με βάση καλασούναπίτα γεμιστή με κρεμμύδια και τυρί, ή για ένα πιάτο ζυμαρικά ματσάτα. Υπάρχουν περίπου 6.000 ελληνικά νησιά, τα 227 από τα οποία κατοικούνται: όλα διαφορετικά, το καθένα έχει μια προσωπικότητα, μια κουζίνα, το δικό του λευκό, τη δική του απόκλιση. φιλοξενία ανοίγοντας τις πόρτες στον επισκέπτη, κάτω από το βλέμμα του Δία, ίσως όπως κάνει η Κατερίνα που στην Ανάφη, στο Μπαλκόνι της στο Αιγαίο, σε αφήνει να βρεις φρέσκο ψωμί και μέλι που μυρίζει άνεμος κάθε πρωί. Η ποικιλία των τοπίων, των προσώπων, των παραδόσεων είναι ένας περαιτέρω πλούτος μιας γης, της Ελλάδας, πάντα άσωτης. Όλα είναι σε extra large έκδοση. Όπως καταδεικνύει η Γλωσσική Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη (1883-1957). Μια μέρα ο ποιητής βρίσκεται στο όρος Ταΰγετος της Πελοποννήσου και βλέπει ένα λουλούδι. Ρωτάει μερικά παιδιά πώς τον λένε και κανείς δεν ξέρει. Στη συνέχεια, ένα μικρό αγόρι ισχυρίζεται ότι η θεία Legò ξέρει αυτό το όνομα. Όμως, όταν ο Καζαντζάκης με το παιδί χτυπούν την πόρτα της θείας Legò, ανακαλύπτουν ότι είναι νεκρή: δεν έχει εξαφανιστεί μόνο η γυναίκα αλλά και το όνομα ενός λουλουδιού και ποιος ξέρει πόσα άλλα. Από εκείνη τη μέρα ο ποιητής ξεκινά ένα ταξίδι ανάμεσα στα χωριά της Κρήτης, όπου γεννήθηκε, και στα νησιά του Αιγαίου, για να μεταγράψει τις λέξεις των πραγμάτων που προορίζονται να χαθούν, ονόματα λουλουδιών και φυτών, το λεξικό των αγροτών και των ψαράδων, των απλών ανθρώπων. . Όποιος σώζει μια λέξη, σώζει τον κόσμο. Και, με τον ίδιο τρόπο, οι αναλαμπές, τα πρόσωπα που η Κατερίνα κοιτάζει στο φακό της είναι κληρονομιά για να βρεις τη γαλήνη. Στο Aetos, υπάρχει χώρος για όλους: «είναι ένα ταξίδι στην ιστορία του κόσμου και προς την αυτοεκπλήρωση. Ακόμη και όταν τελειώσει, μας παρέχει την ευκαιρία να απολαύσουμε όλες τις απολαύσεις που έχει να προσφέρει η ζωή χωρίς καμία ενοχή. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ένα ποίημα γεμάτο με την πνοή του ανέμου, αλμυρές γεύσεις και αστραφτερά νερά. Ενισχύει την ομορφιά της ζωής και είναι αρκετό για να σας πείσει ότι η ζωή στο σύνολό της πρέπει να αντιμετωπίζεται και να απολαμβάνει σαν ένα ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι».
Επίσκεψη σε μοναστήρια (σε Πάτμο και Αμοργό)
Στο Αιγαίο, εμψυχωμένο από τους ανέμους, ενοχλητικό μερικές φορές, αλλά μαθαίνεις ότι και αυτό σημαίνει ελευθερία και πέρασμα του χρόνου, τα μαργαριτάρια είναι άπειρα: Μήλος, Κίμωλος, Αμοργός, με το μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισσας, ή Πάτμος, με αυτό του Τζιοβάνι Θεολόγου, ή Χίος, το νησί της μαστίχας, μέχρι το Καστελόριζο ή την Ύδρα, που αγαπούσε ο Λέοναρντ Κοέν. Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε τα πανιά σε αυτό το πυκνό, αστραφτερό, προφητικό Αιγαίο, στον απόηχο των αιώνιων στίχων του νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη (1900-1971): «Η θάλασσα φουσκώνει αργά, τα σάβανα καυχιούνται και η μέρα μαλακώνει. / Τρία μαύρα δελφίνια αστράφτουν, η γοργόνα χαμογελά, κι ένας ναύτης γνέφει, ξεχασμένος καβάλα στο πάνω κατάρτι». Ξεχασμένοι και χαρούμενοι σαν εμάς, κάτω από έναν ελληνικό ουρανό διάστικτο με αστέρια.
ελληνικά νησιά, Χρύσανθος Πανάς, Κατερίνα Κατόπη-Λυκιαρδόπουλο, Assouline, σελ. 312, 95 €
“Εμπειρογνώμονας στα ταξίδια. Ειδικός στα ζόμπι. Θέλετε να αγαπάτε τον ιστό. Δημιουργός. Διαδικτυακός. Φανατικός της τηλεόρασης. Πεθαίνοντας του μπέικον.”
