Στην Αυστρία, τη Γερμανία και την Ιρλανδία είναι σημαντική κυβερνητική δύναμη, στη Γαλλία είναι από τους πρωταγωνιστές της προοδευτικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε με αφορμή τη νομοθετική, στη Δανία και τη Σουηδία στηρίζουν τα στελέχη της εξουσίας απ’ έξω. Τα κόμματα των Πρασίνων είναι μια σημαντική πραγματικότητα σε πολλά ευρωπαϊκά έθνη, ειδικά στις κεντρικές-βόρειες περιοχές της ηπείρου, αλλά δεν έχουν καταφέρει να διαρρήξουν παντού.

Στη Νότια Ευρώπη, για παράδειγμα, συγκαταλέγονται στους μεγάλους απόντες στην πολιτική σκηνή, και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, όταν η κλιματική έκτακτη ανάγκη έχει αναλάβει ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στη συλλογική συνείδηση. Στην Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ισπανία η απουσία (ή σχεδόν) περιβαλλοντικών κινημάτων είναι αισθητή και δεν συντονίζεται με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και μετά είναι η Ιταλία.

Η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία των Πρασίνων στη χώρα μας, όπως υπενθύμισε Μην σπαταλάτε την πύλη, είναι μια σοβαρή ανωμαλία στο πολιτικό πλαίσιο και είναι από τις λιγότερο συζητημένες. Αυτή η απουσία δεν συνδέεται με την έλλειψη ευαισθησίας του πολίτη, επίσης επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ιταλοί ανησυχούν πολύ για περιβαλλοντικά ζητήματα. Οι Πράσινοι δεν είχαν πολιτική εκπροσώπηση από το 2008: μια πολύ γρήγορη κατάρρευση δεδομένου ότι, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μπορούσαν να υπολογίζουν σε 12 βουλευτές και άλλους τόσους γερουσιαστές.

Μετά από αυτό, μια άρχουσα τάξη με αληθινή περιβαλλοντική συνείδηση ​​εξαφανίστηκε, οι υπουργοί Περιβάλλοντος ήταν όλο και λιγότερο οξυδερκείς και οι ψηφοφόροι επέλεξαν να καταφύγουν αλλού: στην αποχή ή στο Κίνημα των 5 Αστέρων. Υπήρξε επίσης έντονος καυγάς, τόσο μεταξύ των «πράσινων» πολιτικών όσο και εντός των συλλόγων, που αποξένωσε πολλούς συμπαθούντες. Οι Πράσινοι, σε όλη την ιστορία τους, έχουν δείξει διαφορετικά πρόσωπα. Κατάφεραν, μεταξύ 1990 και 2005, να επιτύχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα, όπως η έγκριση του νόμου για τα εθνικά πάρκα και του νόμου για το οικολογικό μπόνους, συμμετέχοντας στις κυβερνήσεις της Ένωσης και της Ελιάς.

Είχαν στη σειρά τους χαρακτήρες όπως ο Ρουτέλι, ο Μαντσίνι, ο Ρόντσι, αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την κοινωνία και ήταν καλοί στο να κάνουν εχθρούς. Περιοδικό στούντιο αναφέρει την ήττα του δημοψηφίσματος για την κατάργηση του κυνήγι και σχετικά με τη χρήση φυτοφαρμάκων το 1990, το πρώτο που απέτυχε λόγω έλλειψης απαρτίας είναι η ευρεία κοινωνική αντίθεση. Ο κοινωνιολόγος Gianfranco Bettin, πρώην υποψήφιος δήμαρχος της Βενετίας, πιστεύει αντ ‘αυτού ότι «οι Πράσινοι ένιωθαν πάντα σαν να μιλάνε γρύλους, θεματοφύλακες της αλήθειας και ως εκ τούτου απαλλάσσονταν από το έργο να πείσουν τους ανθρώπους. Καλός στη δημιουργία ενός μηνύματος, ανίκανος να δημιουργήσει σχέσεις για να το ριζώσει».

Σύμφωνα με ορισμένες επικριτικές φωνές, η Ομοσπονδία των Πρασίνων, που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετατράπηκε πρόσφατα σε Πράσινη Ευρώπη, έχει κάνει μερικά σοβαρά λάθη. Και μεταξύ αυτών θα υπήρχε το γεγονός ότι έχει ισοπεδωθεί υπερβολικά προς τις θέσεις της αριστεράς. Στην Ευρώπη, οι περιβαλλοντικές πολιτικές δυνάμεις έλκονται στην κεντροαριστερά περιοχή, αλλά προσπαθούν να είναι εναλλακτικές σε προοδευτικούς και σοσιαλιστές, συνάπτοντας συμφωνίες με αυτά τα κινήματα μόνο μετά την ψηφοφορία. Λείπει ένας ηγέτης ικανός να τραβήξει την προσοχή της τηλεόρασης και των κοινωνικών δικτύων χάρη σε περιβαλλοντικά ζητήματα.

Τα τελευταία χρόνια, οι οικολόγοι έχουν δείξει μια ορισμένη ικανότητα έλξης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προς τους εκλεγμένους με το Κίνημα των 5 Αστέρων. Μεταξύ αυτών είναι η Ελεονόρα Εύη, τώρα εθνική συν-εκπρόσωπος του Europa Verde, και άλλοι πρώην πεντααστερικοί ευρωβουλευτές όπως ο Μάρκο Αφρόντε, ο Ιγνάσιο Κοράο, ο Πιερνικόλα Πεντιντίνι και η Ρόζα Ντ’Αμάτο. Το Eurogroup είναι πολύ δυνατό, ενώ σε εθνικό επίπεδο υπήρξε μια συγκεκριμένη κίνηση, στην τελευταία νομοθετική περίοδο, κυριών που έγιναν Πράσινες (αλλά μόνο για λίγο). Από τον Μπαρτολομέο Πέπε, που προερχόταν από το Κίνημα και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο Κίνημα της Ιταλικής Βάσης, στην Πάολα Ντε Πιν, μια πρώην πενταστελάτη που κατευθυνόταν τότε προς την ακροδεξιά περνώντας από τον Ενρίκο Μπουέμι, σοσιαλιστή πριν και μετά.

Ενόψει της πολιτικές εκλογές 2022, το Europa Verde και η ιταλική Αριστερά συνήψαν μια συμφωνία που οδήγησε στη γέννηση μιας κόκκινης-πράσινης λίστας. Ο Angelo Bonelli, συνεκπρόσωπος του Europa Verde, δήλωσε στο Fanpage ότι «η πολιτική συμμαχία δεν αφορά μόνο την ιταλική Αριστερά, αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού κόσμου της χώρας μας ως δημάρχους, περιφερειακούς συμβούλους εκλεγμένους στη διοικητική πραγματικότητα» και ότι σκοπεύει «Να δημιουργήσει ένα δίκτυο, ένα σημείο αναφοράς στην Ιταλία που λείπει για όσους πιστεύουν στο θέμα της κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης.

Ο Bonelli ξεκαθάρισε ότι στο επίκεντρο της συμμαχίας υπάρχουν «κοινωνική δικαιοσύνη, κλίμα, εργασία και δικαιώματα», με στόχο «την προστασία του επιχειρηματικού κόσμου που θέλει να επικεντρωθεί στην οικολογική μετάβαση» χωρίς να ξεχνά μια ενεργειακή στρατηγική που, εστιάζοντας σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, «μπορεί να δώσει προοπτική μείωσης του κόστους».

Μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την Tecnè (Mediaset) και δημοσιεύτηκε στις 20 Αυγούστου 2022 υπολόγισε ότι οι Πράσινοι / Ιταλική Αριστερά θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν το 3,7 τοις εκατό των ψήφων στην Βουλή και το 3,6 τοις εκατό των ψήφων στη Γερουσία, ενώ μια πρόσφατη έρευνα του Πολιτικού Θερμομέτρου είναι πιο απαισιόδοξος και θεωρεί δύσκολο ποσοστό μεγαλύτερο από 2.

Σύνδεσμος προς το αρχικό άρθρο όλα τα δικαιώματα ανήκουν στην πηγή.

Τα σχόλια σε αυτό το άρθρο δεν πρέπει να περιέχουν ερωτήσεις τεχνικής φύσης.

Για να ζητήσετε επαγγελματική συμβουλή, κάντε κλικ στο banner.