Από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., το θέατρο αντιπροσώπευε μια από τις κύριες πηγές ψυχαγωγίας για το κοινό που αναζητά τη γνώση, αλλά και τη διασκέδαση και την ειρωνεία. Το πρώτο πραγματικό θέατρο χρονολογείται από την κλασική Ελλάδα, περίοδο στην οποία ανήκουν σχεδόν όλα τα γνωστά σήμερα θεατρικά έργα. Στην Ιταλία, οι Έλληνες άποικοι της Σικελίας, αλλά και από την Καμπανία και την Απουλία, έφεραν και θεατρική τέχνη από τη μητέρα πατρίδα που περιέχει, εκτός από ηρωικές πράξεις και σκηνές της καθημερινής ζωής, ένα πραγματικό κύμα πολιτισμού και παραδόσεων. Αφού κάναμε αυτήν την υπόθεση, ας στρέψουμε την προσοχή μας στο πρώτο θέατρο στην πόλη Trapani, ή στο θέατρο Garibaldi, που βρίσκεται ακριβώς στην Piazza Scarlatti, όπου βρίσκεται τώρα το κτίριο της Τράπεζας της Ιταλίας, πλέον εκτός χρήσης (βλ. φωτογραφία εξωφύλλου ) .

Οι εργασίες για την κατασκευή του θεάτρου Garibaldi ξεκίνησαν στις 13 Φεβρουαρίου 1843: ήταν το θέατρο των κατοίκων του Τράπανι, ένας χώρος για παραστάσεις ικανές να αναδείξουν συναισθήματα και αισθήσεις και να δώσουν γνώσεις και διδασκαλίες στους θεατές. Η εμφάνιση πολλών ηθοποιών και τραγουδιστών, όπως ο διάσημος τενόρος Caruso, που έρχονται από όλο τον κόσμο στην πόλη Trapani, έχει εγγυηθεί όχι μόνο ισχυρό αντίκτυπο σε πολιτιστικό επίπεδο, σε σχέση με διαφορετικές ιδέες και σκέψεις, αλλά και συνοχή με αυτή τη νέα μορφή ψυχαγωγίας και επικοινωνίας ταυτόχρονα.

Οι θεατές που ήταν παρόντες σε αυτό το θέατρο, ικανοί να φιλοξενήσουν περίπου 700 άτομα, ήταν καλλιεργημένοι και κομψοί άνδρες, και άνθρωποι μέσης / χαμηλής κοινωνικής τάξης, πρόθυμοι να παρακολουθήσουν και να γνωρίσουν αυτόν τον κόσμο της υποκριτικής που δεν περιορίζεται μόνο στην ικανότητα του ηθοποιός, αλλά και στην ικανότητα να μεταφέρει κάτι, μεταφέρει το κοινό σε άλλη διάσταση και εκτοξεύει μηνύματα, χειρονομίες και, γιατί όχι, πληροφορίες ικανές να αιχμαλωτίσουν τον περίεργο θεατή.

Στην πόλη μας το Τράπανι υπήρχε ακόμη και ένα μικρό θέατρο Καμπαρέ, για ένα κοινό που προβάλλεται περισσότερο στην ψυχαγωγία, το χορό, το τραγούδι και την κωμωδία. Ελάχιστες πληροφορίες έχουν φτάσει σε εμάς για αυτό το θέατρο, οι θεατές που παρακολούθησαν αυτές τις παραστάσεις ήταν χαμηλής κοινωνικής τάξης και δημοφιλείς, αφού σε οικονομικό επίπεδο ήταν πιο προσιτό από το κλασικό θέατρο, όπου τα ζητήματα που θίγονταν ήταν ακόμη πιο περίπλοκα στην ερμηνεία. .

Επιστρέφοντας στο θέατρο Garibaldi, δυστυχώς, βομβαρδίστηκε τον Απρίλιο του 1943 και, στη συνέχεια, κατεδαφίστηκε καθώς κρίθηκε μη ανακτήσιμο. Μέχρι σήμερα, η μόνη υπενθύμιση αυτού του υπέροχου θεάτρου παραμένουν οι δύο στήλες που διατηρούνται, πρώτα στη Βασιλική dell’Annunziata στο Trapani, και στη συνέχεια βρίσκονται στη via XXX gennaio, με την οποία δημιουργήθηκε ένα αναμνηστικό μνημείο προς τιμή των έξι χιλιάδων αθώων θυμάτων. του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η έλλειψη θεάτρου στην περιοχή Τράπανι γίνεται αντιληπτή, όχι μόνο λόγω της έλλειψης αυτής της μορφής τέχνης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε πόλη καθώς αξίζει να είναι γνωστή και διαδεδομένη, αλλά και από την επιθυμία να μην αφαιρεθεί αυτό το παραδοσιακό αντικείμενο και πολιτισμός από την πόλη μας και να ξαναζήσουμε το παρελθόν ως μορφή γνώσης για το παρόν Η προοπτική που θα δημιουργούσε, αν υπήρχε ένα θέατρο, δεν είναι μόνο η ύπαρξη ενός χώρου με μεγάλη ιστορική αναφορά, που αναμφίβολα ομορφαίνει την πόλη . σε αισθητικό επίπεδο, αλλά και για να δώσουν σε εμάς τους νέους την εμπειρία να ζούμε αυτή τη μορφή τέχνης, που σήμερα είναι λίγο υποτιμημένη στην επικράτειά μας, και να επαναφέρουμε τη συνείδηση ​​ότι η πόλη μας το Τράπανι ήταν και είναι ένας τόπος όπου σημαντικά γεγονότα του το παρελθόν παραμένει χαραγμένο στην καλλιτεχνική και πολιτιστική κληρονομιά.

Claudia Fallucca (3 ^ M High School of Human Sciences οικονομική-κοινωνική επιλογή) Συντακτικό προσωπικό “Hawk’s eye”