Όλα αυτά είναι μια μεγάλη μπλόφα (ίσως). Κλασικοί, ιστορικοί και τουριστικοί οδηγοί (και ίσως ακόμη και από στόμα σε στόμα από θεατές που κάθονται στα σκαλιά του για αιώνες) το επαίνεσαν ως παράδειγμα ακουστικής και αρχιτεκτονικής τελειότητας. Η δήλωση με τις περισσότερες αναφορές (και επίσης πιστοποιημένη από έγκυρη πανεπιστημιακή έρευνα) ήταν λίγο πολύ η εξής: αν πέσει ένα νόμισμα εδώ, ακούγεται τέλεια το τσουγκρισμα του, από το προσκήνιο μέχρι την τελευταία σειρά στην κορυφή. Με λίγα λόγια: καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο θέατρο στον κόσμο, παλιό και πολύ πρόσφατο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως βρισκόμαστε στην αρχαιότητα. Τέταρτος αιώνας π.Χ. Για την ακρίβεια βρισκόμαστε στην Ελλάδα: η πόλη είναι η υπάρχουσα ακόμη της Επιδαύρου, στην Αργολίδα. Το Αιγαίο είναι μπροστά και η Αθήνα δεν είναι καν πολύ μακριά. Το θέατρο που σχεδίασε ο Πολύκλειτος ο Νεότερος είναι ασυναγώνιστο, όπως ισχυριζόταν ανέκαθεν, για την ικανότητά του να διαδίδει ήχους και φωνές: αυτό οφείλεται στην αρμονία των αναλογιών και στη χρήση υλικών, συμπεριλαμβανομένου ενός συγκεκριμένου ασβεστόλιθου που απορροφά – όπως καθορίζεται από τα αποτελέσματα μιας μελέτης που δημοσιεύθηκε το 2007 από το Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια — ηχητικές ακαθαρσίες χαμηλής συχνότητας, που επιτρέπουν να φιλτράρουν μόνο τις φωνές των ηθοποιών, τα τραγούδια των χορωδιών και τις νότες των μουσικών οργάνων. Τώρα, ωστόσο, μια άλλη πανεπιστημιακή μελέτη — που επικαλείται η εφημερίδα The Guardian — μας λέει μια άλλη αλήθεια. Δηλαδή, ότι η τέλεια ακουστική για την οποία καυχιόταν επί αιώνες δεν είναι και τόσο τέλεια… Και αντίο στις βεβαιότητες της Μαρίας Κάλλας, πεπεισμένη ότι εδώ, σε αυτόν τον χιλιάρη «θρόνο», η φωνή της εκτιμήθηκε με αξεπέραστο τρόπο.

Η έρευνα του Sir Mortimer Wheeler και του Dr Constant Hak

Αυτοί που «γκρέμισαν» τις αρχαίες βεβαιότητες ήταν ο Sir Mortimer Wheeler, Βρετανός αρχαιολόγος, και ο Constant Hak, τακτικός καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Αϊντχόβεν. Κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου και εντυπωσιακού πειράματος που περιελάμβανε τη χρήση 20 μικροφώνων τοποθετημένων σε 12 διαφορετικά σημεία του θεάτρου, οι ερευνητές διαπίστωσαν – μέσω 2.400 ηχογραφήσεων – ότι ο ήχος δεν θα είχε διαδοθεί τόσο τέλεια κατά μήκος της σειράς των βημάτων.
Το θέατρο μπορεί ακόμα να φιλοξενήσει 14.000 άτομα στα 55 σκαλιά του (21 προστέθηκαν από τους Ρωμαίους, για την ακρίβεια). Πίσω από τη σκηνή φαίνεται το μεγαλείο ενός δάσους και μιας οροσειράς, μια σκηνογραφία που με τον τρόπο της αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δομής. Για δύο χιλιετίες ο θρύλος του θεάτρου ήταν ακλόνητος: κάθε ήχος, ακόμη και ο πιο αδύναμος, διαδόθηκε εδώ (και η Κάλλας είχε πειστεί γι' αυτό, έχοντας τραγουδήσει πολλές φορές στην πέτρα της Επιδαύρου) χωρίς καμία παραλλαγή από κάτω προς τα πάνω, ακούγεται απόλυτα στα αυτιά κάθε θεατή.