Είχα σβήσει το φως και αναγκάστηκα να μείνω σιωπηλός για τις χίλιες βρομιές που γνωρίζω, και για τις οποίες ενημερώνομαι συνεχώς, στην Τουρκία του δικτάτορα-προέδρου-σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Της είχε γίνει σχεδόν εμμονή. Τώρα όμως δεν μπορώ πια να σιωπήσω. Οι ειδήσεις και τα βίντεο που μου στέλνουν τόσοι γενναίοι Τούρκοι είναι πραγματικά τερατώδεις. Η χώρα που πάντα αγαπούσα έχει γίνει μια γιγάντια και άγρια ​​φυλακή, ένας πολύ πιθανός προοίμιος για τον θάνατο. Όσοι καταλήγουν στη φυλακή, εκτός από κάθε είδους βία, αναγκάζονται να αυτοκτονήσουν. Εκατοντάδες από τους συλληφθέντες είχαν τη δύναμη να φωνάξουν την αλήθεια και που πολλαπλασιάζουν τον αριθμό εκείνων που προτιμούν να αυτοκτονήσουν τη ζωή τους κρεμώντας τον εαυτό τους παρά να υποκύψουν στη δυσφημία της αδίστακτης δικτατορίας. Δεν μιλώ για τα γεγονότα που έχω αναφέρει εδώ και χρόνια. Δεν μιλάω για ξεπούλημα ή εκκαθάριση τουρκικών εδαφών για να πλουτίσει τον μοναδικό αφέντη και τους συντρόφους του. Δεν μιλάω για το τηλεφώνημα του Ερντογάν στον γιο του, που του ζητούσε να εξαφανίσει περισσότερα από 20 εκατομμύρια δολάρια, αποτέλεσμα παράνομης διακίνησης. Δεν μιλάω για το γελοίο διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του γιου του (αντικείμενο δικαστικής έρευνας), ο οποίος εγγράφηκε μόνο για να μπορέσει να φτάσει γρήγορα στην Ελβετία και να καταθέσει τα κλοπιμαία. Δεν μιλάω για τα χρήματα που πλήρωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Άγκυρα για να αποφύγει μια εισβολή προσφύγων. Δεν μιλάω για αυτό που κάνει η Άγκυρα στο Κουρδιστάν ενάντια στην ατρόμητη κουρδική μειονότητα. Δεν μιλώ για άσεμνη εξωτερική πολιτική. Αμήχανη σιωπή για τα πάντα. Ωστόσο, ανέκαθεν πίστευα στην αληθινή δημοσιογραφία, που αποτελείται από ειδήσεις, καλό γράψιμο και δεξιότητες ανάλυσης και όρασης. Αλλά πιστέψτε με. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ την αλυσίδα των φρίκης που με αφηγούνται και με τεκμηριώνουν. Φίλοι δικαστές, που κατάφεραν να διαφύγουν τη σύλληψη, τράπηκαν σε φυγή για να σωθούν. Στις 16 Μαρτίου φέτος, το «Ζήτημα Δικαιοσύνης» στην Τουρκία καταγγέλθηκε από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Σκεφτείτε μόνο ότι το 2020 συνελήφθησαν 283.000 άνθρωποι, με εντολή Ερντογάν, επειδή κατηγορήθηκαν για τρομοκρατία. Και απλά σκεφτείτε ότι στις αρχές του 2021 ο αριθμός είχε ανέλθει σε 597.783. Ένα τερατώδες lager. Το λέω με ραγισμένη καρδιά γιατί αρχικά πίστευα στον ρεφορμισμό του Ερντογάν. Όταν ήταν δήμαρχος Κωνσταντινούπολης και μάλιστα όταν κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός. Ήταν μια ψευδαίσθηση. Γνώρισα καλά τον δικτάτορα-σουλτάνο, του πήρα συνέντευξη τέσσερις φορές, καθώς και τον άκουσα και είχα κινούμενες συζητήσεις μαζί του σε κάποιες συνεντεύξεις τύπου στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Κάποιες αποφάσεις, μόλις εκλέχτηκα πρόεδρος, με μπέρδεψαν, άλλες με στεναχώρησαν. Η βρομιά που είχε εφεύρει ο σουλτάνος ​​τη νύχτα του υποτιθέμενου πραξικοπήματος, βρωμιά που είχε κάνει τον κόσμο να ανατριχιάσει, ήταν απλώς υπερβολική. Κατάφερα να μάθω, με κάποια σημαντικά τηλεφωνήματα, και όχι από το υπερελεγχόμενο κινητό μου, ότι ο Ερντογάν ήταν σε διακοπές. Δεν πετούσε, ζητώντας πολιτικό άσυλο από ηγέτες από όλη την Ευρώπη. Δεν θα επέστρεφε στην Άγκυρα αλλά στην Κωνσταντινούπολη το επόμενο πρωί, ελπίζοντας ότι θα νικούσαν οι ευκολόπιστοι ανόητοι. Στη συνέχεια, την παραμονή των 70ων γενεθλίων μου, έπαιξα όλα τα χαρτιά της αξιοπιστίας μου. Ότι δεν θα είχα θυσιαστεί ποτέ για μια απίθανη σέσουλα. Την επόμενη μέρα είχα γίνει, πάντα απίθανο, ιδιοφυΐα. Από τότε, ο Ερντογάν έχει σχεδόν μετατραπεί σε εγκληματία στο μυαλό μου. Σήμερα θα εξαφάνιζα το σχεδόν. Κάθε σκουπίδι στην Τουρκία είναι δυνατό. Και ακόμη και η Ευρώπη που του πουλάει όπλα, θα έπρεπε να ντρέπεται. Από αυτή την άποψη ο Giorgio Gaber τραγούδησε το «The world hurts me». Πόσο αλήθεια και πόσο μου λείπεις, αγαπητέ φίλε Giorgio.

9 Ιανουαρίου 2022 – Ενημερώθηκε 9 Ιανουαρίου 2022, 7:01 μ.μ.

© ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ