Το αποκαλούν κρίση ανάπτυξης. Όταν αναλύουν προβλήματα, οι πολιτικοί και οι τουριστικοί επιχειρηματίες χρησιμοποιούν συχνά αυτόν τον ορισμό. Ίσως γιατί, ενώ παραδέχεται την προφανή κρισιμότητα, εξακολουθεί να περιέχει ένα θετικό νόημα. Όλα και το αντίθετό τους. Συνέβη και στην Καλλίπολη, όπου αρκούσε να σημειωθεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός για να ξεκινήσει μια σειρά προβληματισμών που, ίσως, θα έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα. Ο γυμνός βασιλιάς είναι η μη βιωσιμότητα του αυτοσχέδιου τουρισμού, στον οποίο ο μόνος στόχος είναι τα πάντα άμεσα.

Το παράδειγμα της Καλλίπολης είναι το πιο εμφανές σήμερα, αυτό ενός τουριστικού κέντρου που μέχρι πέρυσι θεωρούνταν παράδεισος για τους νέους και η Ίμπιζα της Ιταλίας και σήμερα έχουμε να κάνουμε με μήνα Ιούλιο για να ξεχάσουμε, με πτώση προσέλευσης που κυμαίνεται από -20 έως -60%, ανάλογα με το αν είμαστε λίγο πολύ απαισιόδοξοι. Όλα όμως μπορούν να επεκταθούν αμέσως σε ολόκληρη την τουριστική Απουλία και στην Ιταλία, η οποία βρίσκεται όλο και περισσότερο να υποκύπτει σε σύγκριση με τους τουριστικούς προορισμούς της κοντινής Ελλάδας, Κροατίας και Ισπανίας. Τι είναι, αν όχι αυτοσχεδιασμός, να έχεις ιδρύσει έναν παράδεισο για τη νεολαία, όπως έγινε στην Καλλίπολη, σε μια παράνομη κατασκευή, που παραχωρήθηκε το 2008 αλλά μόνο για να στεγάσει ένα μπαρ και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε ως δια μαγείας σε νυχτερινό κέντρο; Και τι είναι, αν όχι η επιθυμία να αποκτηθούν τα πάντα άμεσα, να δημιουργηθεί ένα πάρκο 30 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων αφιερωμένο στην ψυχαγωγία, διαπράττοντας οικοδομικές παραβάσεις που, αν δεν διορθωθούν, οδήγησαν στην κατάσχεση;

Χωρίς το νυχτερινό κέντρο Cave και το Gondar Park, η ιταλική Ibiza έχει εξαφανιστεί. Και υπάρχουν επίσης, δίπλα σε αυτούς που απελπίζονται από την έλλειψη εσόδων, και εκείνοι που δεν λυπούνται. Γιατί η άνθηση των τελευταίων ετών -πάντα για τον συνήθη στόχο όλων και άμεσα- είχε οδηγήσει σε οριακές καταστάσεις τα νοικιαζόμενα κρεβάτια σε μπαλκόνια. Για να καβαλήσουν το κύμα της επιτυχίας, αυτοσχέδιοι τουριστικοί «επιχειρηματίες» έχουν δείξει ότι είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα. Και δεν είναι αλήθεια ότι συμβαίνει ή έχει συμβεί μόνο στην Καλλίπολη. Στο υπόλοιπο Σαλέντο, στην υπόλοιπη Απουλία, στην υπόλοιπη Ιταλία, δεν είναι ίσως αλήθεια ότι η αυξανόμενη ζήτηση ανταποκρίνεται ολοένα και περισσότερο με την αύξηση των προσφερόμενων τιμών χωρίς να παρέχονται καλύτερες υπηρεσίες, είτε είναι η ξαπλώστρα είτε η ομπρέλα είτε το πιάτο στο εστιατόριο;

Δυστυχώς στην Ιταλία συμβαίνει περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα ή την Ισπανία. Αντίθετα, όπου η ποιότητα τίθεται σε πρώτο πλάνο, όπως στις πολυτελείς φάρμες ακολουθώντας το παράδειγμα της Απουλίας, οι διεθνείς VIP ανταγωνίζονται για τις λίγες διαθέσιμες θέσεις. Εδώ, ίσως, είναι η εξήγηση για την κρίση ανάπτυξης: κρίση ποιότητας και αύξηση των τιμών. Το χειρότερο μείγμα για μια Ιταλία που, ωστόσο, είναι (ή θα ήταν) φυσικά προδιατεθειμένη για τον ρόλο της βασίλισσας του τουρισμού.