Κανείς να Τήνος θα ονειρευόσουν ποτέ να χτίσεις ένα σπίτι με πόρτες στραμμένες προς το βορρά, από την άλλη όλα τα δέντρα του νησιού, τα λίγα που είναι εκεί, έχουν φύλλωμα που λυγίζει προς το νότο, για να σου θυμίσει ότι μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη λυγίζει για να μην σπάσει. Είναι ασφαλές: Η Τήνος είναι το πιο ανεμοδαρμένο νησί από όλα τα νησιά της Ελλάδας και ο άνεμος που φυσάει από βορρά, λιώστε μεπου φυσάει πιο έντονα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, λέει ήδη τον χαρακτήρα του. Η Τήνος είναι ένα νησί της ορμής και της αντοχής, του πάθους και της γλυκύτητας.
Η Τήνος, που πήρε το όνομά της από τον βασιλιά μιας ιωνικής φυλής της Μικράς Ασίας, είναι διαφορετική από όλες. Βραχώδης και άνυδρος, Το 90% της επικράτειάς του έχει αναβαθμίδες: όχι μόνο για την απόκτηση χωραφιών για καλλιέργεια, αλλά επειδή το σύστημα της ταράτσας χρησιμεύει για τη συλλογή του λιγοστό νερό της βροχής που πέφτει και, επίσης, για την αποτροπή της κατάρρευσης της γης.
Η Τήνος είναι ένα δίκτυο δρόμων που κινούνται κυματιστοί μεταξύ γης και βράχου, ανάμεσα σε πάνω από 1000 εκκλησίες για 9000 κατοίκους και σχεδόν άλλους τόσους περιστεριώνες. Οι Ενετοί έφεραν τους περιστεριώνες όταν κυριάρχησαν στο νησί και ίδρυσαν εκεί την εκτροφή περιστεριών, από την οποία έβγαζαν λίπασμα και τώρα είναι σαν έργα τέχνης της γης με γεύση σχεδόν ανατολίτικη. Οι εκκλησίες και τα ξωκλήσια είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, η ιστορία της οποίας ξεκινά ήδη στη θάλασσα γιατί όποιο πλοίο και να περάσει από την Τήνο θα βρεις τουλάχιστον έναν ιερέα με τον μακρύ μαύρο ορθόδοξο χιτώνα που κατευθύνεται εκεί. Αυτό είναι το «ιερό νησί», όπου οι προσκυνητές έρχονται για να αφιερώσουν τις προσευχές και τα αναθήματα τους εκκλησία της Madonna Annunciataχτίστηκε εκεί όπου, χάρη στο όνειρο μιας καλόγριας, βρέθηκε μια εικόνα το 1823, που λαμβάνεται ως οιωνός μελλοντικής ελευθερίας από τους Τούρκους. Η εκκλησία είναι σε υπερυψωμένη θέση και προσκυνητές φτάνουν σε αυτήν από το λιμάνι προχωρώντας στα τέσσερα γονατιστός να ζητήσει μια χάρη όπως υπαγορεύει η παράδοση.
Μέσα σε μια έρημο από βράχους και πόλεις όασης
Φεύγοντας από τη Χώρα ταξιδεύουμε προς το ψηλότερο σημείο της, Όρος Τσικνιάς που ξεπερνά τα 700 μέτρα και που δικαίως θεωρείται η πατρίδα των θεών Αίολου και Βοριά, που από εδώ αφήνουν τους ανέμους που διοικούν όλο το Αιγαίο να κυλούν ελεύθερα. Κάτω από το βουνό υπάρχει μια έκταση από τεράστιους στρογγυλούς ογκόλιθους – ίσως προέρχεται από μια αρχαία έκρηξη ή, όπως λέει ο μύθος, τα σημάδια μιας μάχης μεταξύ γιγάντων – που δημιουργούν ένα σουρεαλιστικό τοπίο, που διακόπτεται μόνο από μερικά μικρά παρεκκλήσια αφιερωμένα στους πιο σημαντικούς αγίους που στην εποχή τους γιορτάζονται με μεγάλα πανηγύρια, γιορτές με φαγητό, κρασί και ρακού.
Ηρακλής Μήλας – stock.adobe.com
Ανάμεσα σε αυτούς τους βράχους φαίνεται να ζουν μόνοι αγριοκάτσικααλλά ανάμεσα στους ογκόλιθους υπάρχει ένα μικρό χωριό χτισμένο ανάμεσα και πάνω στα βράχια. ΚΑΙ Volàxκαι η εντύπωση, φτάνοντας εκεί, είναι η είσοδος σε μια εύφορη, πράσινη και χαρούμενη όαση, αφού διασχίσεις μια έρημο. Στο Volax τα πάντα είναι πολύ προσεγμένα, τα λουλούδια και τα φυτά, οι μικροί δρόμοι ανάμεσα σε κτίρια και ογκόλιθοι, τα σπίτια, τα χρώματα των παραθύρων και των θυρών, μερικά από τα οποία είναι σχεδιασμένα με μεγάλα χειρόγραφα ποιήματα, οι μπουτίκ. Όλα δημιουργούν μια αίσθηση τέλειας αρμονίας. Στην ταβέρνα του χωριού μπορείτε να φάτε πιάτα μαγειρεμένα Ηλίας που έχει τεράστια και ευγενικά χέρια. Υπάρχει το μαγαζί όπου ακόμα φτιάχνονται καλάθια με την παραδοσιακή μέθοδο, ακόμα κι αν ο τεχνίτης που τα φτιάχνει είναι ο τελευταίος που ξέρει πού να βρει τα καλάμια, πώς να τα κόψει, πότε να το κάνει και πώς να τα πλέξει για να γίνουν άφθαρτα. καλάθια. Υπάρχει η κοπέλα που φτιάχνει σαπούνι και αυτή που φτιάχνει τσάντες με βελονάκι, υπάρχει ένας αρχαίος φούρνος για επίσκεψη, ενώ στο στούντιο της γεμάτο γάτες Ο Ιωσήφ Βίδος πουλάει όμορφες μίνι φωτογραφίες από το νησί και τη θάλασσα.
“Επιχειρηματίας. Φοιτητής. Μελετητής τροφίμων. Σκληρός λάτρης του ιστού. Επικοινωνητής. Φιλικός ποπ πολιτισμός. Ασχολείται με τον καφέ.”
