Αφού έφυγε από την Κύπρο, ο Πάπας έφτασε στην Ελλάδα, το δεύτερο στάδιο του ταξιδιού του. Ο Μπεργκόλιο έφτασε στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών όπου τον υποδέχθηκε ο Υπουργός Εξωτερικών. Τέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων δύο με παραδοσιακή ενδυμασία, του απέδωσαν ένα λουλουδάτο αφιέρωμα.

Η τελετή υποδοχής στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα. Κατά την άφιξή του τον Ποντίφικα υποδέχθηκε η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Στην ομιλία του προς τις ελληνικές αρχές και την κοινωνία των πολιτών, ο Πάπας υπογράμμισε ότι «η πανδημία είναι η μεγάλη αντιξοότητα. Μας έκανε να ξαναβρούμε τους αδύναμους και τους άπορους των άλλων. Και σε αυτή τη χώρα είναι μια πρόκληση που συνεπάγεται κατάλληλες παρεμβάσεις των Αρχών -σκέφτομαι την ανάγκη της εκστρατείας εμβολιασμού- και όχι λίγες θυσίες για τους πολίτες. «Η Bergoglio εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να κάνει ξανά έκκληση για θεραπεία για όλους.

Στην ομιλία του υπήρχε και μια προειδοποίηση: «Υπάρχει υποχώρηση της δημοκρατίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι μόνο“.” Σε αυτήν την πόλη -λέει ο Ποντίφικας- το βλέμμα, όπως και προς τον Υψηλό, ωθείται και προς τον άλλον. Πολίτες: εδώ ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι είναι «ένα πολιτικό ζώο» και, ως μέρος μιας κοινότητας, έβλεπε στους άλλους όχι υποκείμενα, αλλά πολίτες, με τους οποίους να οργανώσει την πόλη μαζί. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Το λίκνο, χιλιετίες αργότερα, έγινε ένα σπίτι, ένα μεγάλο σπίτι δημοκρατικών λαών: αναφέρομαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο όνειρο της ειρήνης και της αδελφοσύνης που αντιπροσωπεύει για τόσους πολλούς λαούς».

“Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει με ανησυχία – καταγγέλλει ο Φραγκίσκος – πώς σήμερα, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, υπάρχει μια υποχώρηση της δημοκρατίας. Απαιτεί τη συμμετοχή και τη συμμετοχή όλων και ως εκ τούτου απαιτεί προσπάθεια και υπομονή. Είναι περίπλοκο. Ενώ ο αυταρχισμός είναι βιαστικός και οι εύκολες διαβεβαιώσεις που προσφέρουν οι λαϊκισμοί φαίνονται δελεαστικές.Σε διάφορες κοινωνίες, που ανησυχούν για την ασφάλεια και αναισθητοποιούνται από τον καταναλωτισμό, η κούραση και η δυσαρέσκεια οδηγούν σε ένα είδος «δημοκρατικού σκεπτικισμού». όχι μόνο για την επίτευξη κοινών στόχων, αλλά γιατί ανταποκρίνεται στο ποιοι είμαστε: κοινωνικά όντα, ανεπανάληπτα και ταυτόχρονα αλληλοεξαρτώμενα».

Ο Bergoglio καταγράφει έναν άλλο σκεπτικισμό: “Προς τη δημοκρατία που προκαλείται από την απόσταση των θεσμών, από τον φόβο της απώλειας ταυτότητας, από τη γραφειοκρατία. Η θεραπεία για αυτό δεν βρίσκεται στην εμμονική αναζήτηση της δημοτικότητας, στη δίψα για ορατότητα, στη διακήρυξη αδύνατες υποσχέσεις ή στην τήρηση αφηρημένων ιδεολογικών αποικισμών, αλλά έγκειται στην καλή πολιτική. Γιατί η πολιτική είναι καλό πράγμα και έτσι πρέπει να είναι στην πράξη, ως ύψιστη ευθύνη του πολίτη, ως τέχνη του κοινού καλού».

Ο Πάπας ταράζει την Ευρώπη μεταναστευτικών πολιτικών. Μιλώντας στις ελληνικές αρχές στην Αθήνα, παρατηρεί: «Αυτή η χώρα, που χαρακτηρίζεται από φιλοξενία, έχει δει πολλούς μετανάστες αδελφούς και αδελφές να φτάνουν σε μερικά από τα νησιά της από τους ίδιους τους κατοίκους, αυξάνοντας έτσι τις κακουχίες που υποφέρουν ακόμη από τις κακουχίες. της οικονομικής κρίσης, αλλά ακόμη και η ευρωπαϊκή αναβλητικότητα επιμένει: η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, διχασμένη από τον εθνικιστικό εγωισμό, αντί να είναι κινητήριος δύναμη για την αλληλεγγύη, μερικές φορές εμφανίζεται μπλοκαρισμένη και ασυντόνιστη“.

«Αν κάποτε -θεωρεί- οι ιδεολογικές αντιθέσεις εμπόδιζαν την κατασκευή γεφυρών ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση της ηπείρου, σήμερα το μεταναστευτικό ζήτημα έχει ανοίξει τρύπες μεταξύ νότου και βορρά». Εξ ου και η προειδοποίηση: «Θα ήθελα να προτρέψω για άλλη μια φορά σε ένα συνολικό, κοινοτικό όραμα για το μεταναστευτικό ζήτημα και να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να δώσουν προσοχή στους πιο άπορους, ώστε, σύμφωνα με τις δυνατότητες κάθε χώρας, να είναι ευπρόσδεκτοι, προστατευμένοι, προωθείται και ενσωματώνεται στον πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους.Περισσότερο από εμπόδιο για το παρόν, αποτελεί εγγύηση για το μέλλον, διότι είναι στο σημάδι μιας ειρηνικής συνύπαρξης με όσους αναγκάζονται όλο και περισσότερο να φεύγουν αναζήτηση σπιτιού και ελπίδας».

«Είναι οι πρωταγωνιστές – λέει ο Πάπας – μιας τρομερής σύγχρονης οδύσσειας. Μου αρέσει να θυμάμαι ότι όταν ο Οδυσσέας αποβιβάστηκε στην Ιθάκη δεν τον αναγνώρισαν οι τοπικοί άρχοντες, που είχαν σφετεριστεί το σπίτι και την περιουσία του, αλλά από εκείνους που είχαν φροντίσει. Η νοσοκόμα του κατάλαβε ότι ήταν αυτός βλέποντας τα σημάδια του. Τα βάσανα μας ενώνουν και η αναγνώριση του ότι ανήκουμε στην ίδια εύθραυστη ανθρωπότητα θα βοηθήσει στην οικοδόμηση ενός πιο ολοκληρωμένου και ειρηνικού μέλλοντος. .