Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας, ο Νικόλας φόρεσε ρούχα Prada Linea Rossa, έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους αυτής της συνεργασίας. Η σειρά, που συνδυάζει μόδα και αθλητικά ρούχα υψηλών επιδόσεων, εστιάζει στην έρευνα και τον πειραματισμό με καινοτόμα υφάσματα και τεχνικές λεπτομέρειες αιχμής: «Δεν μπορώ να περιγράψω τις υπέροχες αισθήσεις όλων αυτών», λέει ο Πλυτάς. «Μετά από όλη τη σκληρή δουλειά αυτών των χρόνων, είναι μια συνεργασία που έχει το άρωμα της ικανοποίησης». Συναντάμε τον Nikolas στο Κάλιαρι, στα κεντρικά γραφεία της Luna Rossa, ένα μέρος κάθε άλλο παρά απλό: η μακρόχρονη ιστορία με την Prada εμπλουτίζεται από μια νέα εμπειρία, με τους σχεδιαστές της Luna Rossa που έχουν εργαστεί προσωπικά στην ανάπτυξη του τραπεζιού wakeboard που χρησιμοποιεί ο Έλληνας αθλητής. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι είχα την ευκαιρία να σχεδιάσω έναν πίνακα με την ομάδα της Luna Rossa, είναι φανταστικό», λέει ο Νικόλας. «Τους έδωσα οδηγίες για το πώς να φτιάξουν το τραπέζι και το έκαναν πραγματικότητα. Είναι ένας πίνακας κατεύθυνσης, πιο στενός από τον κανονικό και με αιχμηρές άκρες: είναι ο καλύτερος τρόπος για να πηγαίνω πιο γρήγορα στο νερό και να έχω περισσότερο έλεγχο των κινήσεών μου. Ταυτόχρονα, είναι λίγο περισσότερο για να επιτρέπεται η προσγείωση με τον ιδανικό τρόπο μετά από μεγάλα άλματα».

Ο Umberto De Luca, ο σχεδιαστής της Luna Rossa που ακολούθησε το έργο, είπε για το τραπέζι: «Είναι ένα σάντουιτς άνθρακα, βάρους περίπου 3,8 κιλών, σύμφωνα με τα τραπέζια που χρησιμοποιούσε ο Νικόλας στο παρελθόν. Η διαφορά είναι ότι υπάρχει μεγαλύτερη ακαμψία καθώς η σανίδα είναι κατασκευασμένη από άνθρακα και όχι από fiberglass. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνουμε συνήθως, ειδικά για τις διαστάσεις του προϊόντος που κατασκευάζεται, αλλά υπάρχουν ακόμα κοινές πτυχές με την κατασκευή σκαφών – συγκεκριμένα, χρησιμοποιήσαμε έναν αφρό που χρησιμοποιούμε γενικά για ναυπήγηση σκαφών». Η ουσιαστική διαφορά, εξηγεί ο De Luca, συνδέεται με το «κάτω στρώμα της σανίδας, το οποίο πρέπει να είναι πολύ ανθεκτικό στην τριβή – κάτι που είναι δύσκολο να βρεθεί στον ναυτικό τομέα. Ταυτόχρονα, τα άκρα της σανίδας πρέπει να είναι κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να αντέχουν την κρούση χωρίς να διαχωρίζονται η αποκόλληση της σανίδας ή τα επιφανειακά στρώματα άνθρακα. Σε γενικές γραμμές, για εμάς ήταν ένα εντελώς νέο πράγμα, στην πραγματικότητα η αρχική ιδέα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, γιατί έπρεπε να πάρουμε μια ιδέα για τη γενική λειτουργία του ταμπλό, την τοποθέτηση του αθλητή σε αυτό, κ.λπ. επί”.

Πριν δοκιμάσετε τη σανίδα στο νερό, η προσμονή είναι απτή. Ο Νικόλας είναι γαλήνιος αλλά προσεκτικός και σχολαστικός: ζητά όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται, σαρώνει τη θάλασσα. Ανυπομονεί να βουτήξει σε αυτό: «Λατρεύω το νερό, την αίσθηση του να το καβαλάς. Την πρώτη φορά ήμουν πέντε, στην Αθήνα. Μεγάλωσα σε ένα μέρος όπου ο συνδυασμός αθλητισμού και νερού είναι αναπόσπαστο μέρος μιας κουλτούρας, από το θαλάσσιο σκι μέχρι την ιστιοπλοΐα και την υδατοσφαίριση. Ζήτησα από τους γονείς μου την άδεια να προσπαθήσω κι εγώ, ο πειρασμός ήταν πολύ δυνατός. Ως παιδί, λοιπόν, μοιράστηκα τον εαυτό μου στο θαλάσσιο σκι το πρωί και στο skateboard το βράδυ». Βλέποντάς τον εν δράσει, δημιουργείται η εντύπωση πως ο Νικόλας έχει κάτι έμφυτο στον τρόπο που χαϊδεύει το νερό γλιστρώντας απότομα. Κρατούμενος από το βαρούλκο που τραβάει το σκάφος, ο Έλληνας καμπυλώνει επιδέξια από το ένα σημείο στο άλλο, καμπυλώνεται σε ακραίες πόζες, κινώντας τα πόδια του έτσι ώστε η λαβή της σανίδας στο νερό να είναι βέλτιστη. Όλα με ταχύτητα που ξεπερνά τα σαράντα χιλιόμετρα την ώρα. Βλέποντάς τον σε δράση κάνει την καρδιά να χτυπά, η αδρεναλίνη ρέει και πάλλεται πολύ δυνατά. Ξέρει τι περνάει από το κεφάλι του εκείνες τις στιγμές. Όταν, όμως, επιστρέφει στο σκάφος, και βρεγμένος, βγάζει τις μπότες του στερεωμένες στη σανίδα, ο Νικόλας συνοψίζει έξοχα το νόημα: «Είναι πραγματικά διασκεδαστικό».