Τον Μάρτιο στον Πύργο Σουορλότι των Μετεώρων στην Ελλάδα, οι Luca Giupponi, Rolando Larcher και Maurizio Oviglia έκαναν την πρώτη ανάβαση στον πολυχώρο Pythagoras (150m, 7a max, 6c υποχρεωτική). Η έκθεση Oviglia.

Το 2014 είχα επισκεφτεί τους πύργους των Μετεώρων, στη Στερεά Ελλάδα. Εκείνη την ευκαιρία «μύστηκα» στην αναρρίχηση και τους τοπικούς ηθικούς κανόνες από τον Πέτρο Λάππα (σήμερα καθιερωμένος κατασκευαστής εξοπλισμού βιδώματος) που με σύστησε σε μερικούς ντόπιους ορειβάτες, συμπεριλαμβανομένου του Βαγγέλη Μπάτσιου. Μετά από μερικές διαδρομές που επαναλήφθηκαν με τον Πέτρο, αρραβώνω τον σύντροφό μου στην περίφημη διαδρομή Action Directe (που άνοιξε ο Βαγγέλης πριν από πολλά χρόνια) και όχι λιγότερο δημοφιλής Traumpfeiler, ένα από τα κλασικά του Hasse. Αρκετά για να πάρω μια βασική ιδέα και να ονειρευτώ ότι μια μέρα θα αφήσω την υπογραφή μου σε αυτούς τους απίστευτους πύργους ετερογενών δραστηριοτήτων. Ειδικότερα, μου έκαναν εντύπωση κάποιοι πύργοι πάνω από το χωριό Καλαμπάκα και ρώτησα αμέσως τον Βαγγέλη αν επιτρέπεται να ανοίξει μπουλονόδρομους, αφού μου φαινόταν μάλλον απίθανο να μπορεί να ανέβει με άλλα μέσα προστασίας. Απάντησε ναι, αρκεί να τηρούσαμε την τοπική ηθική, δηλαδή να ανεβαίνουμε από κάτω και να μην ανοίγουμε ποτέ από πάνω… Θα πρέπει μάλιστα να διευκρινιστεί ότι τα Μετέωρα είναι ένα νησί στο οποίο ορισμένα «ηθικά ενδημικά «Σαξονικής φύσης επιβιώνουν με την οποία οι ντόπιοι αισθάνονται πολύ συνδεδεμένοι. Με λίγα λόγια, είναι από εκείνα τα μέρη που δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις αλλά πρέπει να ακολουθείς το πάντα έγκυρο μότο «Δεν καταλαβαίνω αλλά προσαρμόζομαι». 😉

Για αρκετά χρόνια αυτή η ιδέα βρισκόταν μέσα μου χωρίς να έχω την ευκαιρία να επιστρέψω στην Ελλάδα, ενώ παραμένω πάντα σε επαφή με τον Πέτρο. Μετά την πανδημία, μίλησα με τον Luca Giupponi για το έργο μου, ο οποίος προσχώρησε αμέσως με ενθουσιασμό. Μας συνόδευσε τελικά ο Rolando Larcher (λίγο πιο δύσπιστος λόγω του βράχου και της προβλέψιμης δυσκολίας ανοίγματος στο στυλ μας, που χρησιμοποιεί περιβόητα κρεμάστρες από γκρεμούς) με ένα λαπιδαρίνο «Έρχομαι να σε σιγουρέψω» παρόλο που ξέραμε ότι δεν θα το έκανε. Έτσι, η ομάδα σχοινιών μας ανασυγκροτήθηκε μετά από 7 χρόνια παύσης: στην πραγματικότητα, από το Μεξικό δεν ανοίξαμε πλέον μια διαδρομή όλοι μαζί. Τώρα είμαστε και οι τρεις πάνω από πενήντα και παλεύουμε με διάφορες ασθένειες αλλά ιδέες και ενθουσιασμός, παρ’ όλα αυτά, δεν μας λείπουν ποτέ!

Οι πρώτες προσεγγίσεις στα εγκαίνια, την πρώτη μέρα, ήταν κάπως καταστροφικές και αποθαρρυντικές. Είχαμε δει μια γραμμή να ανοίγει, αλλά, μετά από περισσότερες από τρεις ώρες μάχης σε ένα βρώμικο και δύσκολο γήπεδο, αποφασίσαμε αμοιβαία να τα παρατήσουμε και να προσπαθήσουμε αλλού. Γενικά, σύντομα συνειδητοποιήσαμε δύο πράγματα: ένα, ο όμιλος είναι πολύ πιο δύσκολος από ό,τι φαίνεται από κάτω και, δεύτερον, δεν θα κάναμε τίποτα με τους γκρεμούς μας. Με λίγα λόγια, πρέπει να τρυπήσετε κρατώντας τις φουντωμένες πέτρες με το ένα χέρι, ελπίζοντας να μην σκάσουν ξαφνικά… ωραίο θρίλερ!

Με αυτές τις εγκαταστάσεις, μοιραζόμενοι πάντα τις ιδέες μας με τον Βαγγέλη, στραφήκαμε σε έναν πιο προσιτό στόχο για πιο συμπαγή ροκ ή, καλύτερα, ροκ που δεν απαιτούσε δύο μέρες καθαρισμού για κάθε γήπεδο, φορές που δεν μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά. Ο πύργος Suorloti, πάνω από το χωριό, φαινόταν πολύ καλύτερος από αυτόν που είχαμε κάνει την προσπάθεια, αλλά, για να αποφύγουμε εκπλήξεις, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε πρώτα μια υπάρχουσα διαδρομή. Μια γρήγορη βόλτα στη Σοφοκλή του Άρη Θεοδωρόπουλου μας επέτρεψε να εντοπίσουμε τη γραμμή μας και, την ίδια μέρα, αρχίσαμε να ανοίγουμε. Για όλη την εβδομάδα στη διάθεσή μας οι θερμοκρασίες έπεσαν κατακόρυφα και το πρόσωπο εκτεθειμένο στον παγωμένο άνεμο από βορρά, συνεχές και ενοχλητικό, σίγουρα δεν βοήθησε, κάνοντας την ανάβαση περισσότερο παρόμοια με μια περιπέτεια της Παταγονίας παρά με τη μεσογειακή. Αλλά σε κάθε περίπτωση, σε τρεις μέρες, όχι χωρίς να ταλαιπωρηθούμε λίγο, ολοκληρώσαμε τα εγκαίνια. Και την τελευταία μέρα την απελευθερώσαμε, ως συνήθως. Μπορούμε να πούμε ότι, παρά τις λιγότερες από τις συνηθισμένες δυσκολίες, αυτή η διαδρομή μας πήρε αρκετή ώρα, λαμβάνοντας υπόψη το είδος του βράχου που απαιτούσε επιπλέον προσπάθεια για να διατηρήσουμε την πίστη στις ηθικές αρχές μας, δηλαδή να μην κάνουμε τεχνητά βήματα μεταξύ των προστασιών και της μη χρήσης κόλπα για να σηκωθείς. Και αυτό δεν μας φάνηκε τετριμμένο: καλύτερα να ανοίξουμε κάτι πιο απλό παρά να συνεννοηθούμε με τον διάβολο!

Δεδομένου ότι υπάρχει ήδη μια διαδρομή από τον Dietrich Hasse (μεγάλος θαυμαστής και πρωτοπόρος της αναρρίχησης εδώ στους πύργους) που διασχίζει ολόκληρο το πρόσωπο, δεν μπορούσαμε να μην τη διασχίσουμε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαδρομή λέγεται Υποτείνουσα, φάνηκε σκόπιμο να βαφτίσουμε τον Πυθαγόρα μας… Παρά τον καιρό, όμως, δεν χάσαμε τίποτα. Εκτός από τον Σοφοκλή επαναλάβαμε μια όμορφη σειρά ρωγμών, το Corner of Madness (εδώ οι διαδρομές έχουν γενικά ονόματα σε τρεις γλώσσες, κυρίως στα γερμανικά, μετά στα ελληνικά και τέλος, όχι πάντα, στα αγγλικά). Και μετά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια αναρρίχηση στο απίστευτο κωδωνοστάσιο Spindel, το οποίο φέρει τις περίφημες υπογραφές ορισμένων θρύλων της αναρρίχησης όπως ο Heinz Zak και ο Kaspar Ochsner. Η κανονική διαδρομή αυτού του δακτύλου σχεδόν 55 μέτρων ορίστηκε από τον Rolando “Ένα από τα 5 καλύτερα γήπεδα της ζωής μου” που είναι σίγουρα μια καλή κριτική!

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Βαγγέλη Μπάτσιο, ο νέος του οδηγός πύργων θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες και τον Πέτρο Λάππα για τη διαθεσιμότητά του. Ποιος ξέρει… είναι πιθανό να τα ξαναπούμε… τώρα που ξέρουμε πώς είναι το παιχνίδι ίσως μπορέσουμε να ανεβάσουμε τον πήχη! 😉

από τον Maurizio Oviglia (CAI, CAAI, Alpine Club)

Οι πρώτοι αναρριχητές θα ήθελαν να ευχαριστήσουν τις εταιρείες για την τεχνική τους υποστήριξη Petzl, La Sportivamontura, ΜαμμούθE9 και Totem Cams

ΜΟΡΦΗ: Πυθαγόρας, Πύργος Σουρλωτή, Μετέωρα