Δεξιά ακούγεται μια νότα τρομπέτας, αριστερά το τρίξιμο ενός ποντικιού που παντρεύεται χρόνια στο θέατρο, με τα αυτιά του γαργαλάνε από κάποια προειδοποίηση για το άνοιγμα του κοιμισμένου παχύδερμου. Έχει πραγματικά από το έπος την απίστευτη οδύσσεια της πόλης ενός πολιτικού θεσμού, επομένως, κοινού που είναι ένα θέατρο. Απαραίτητος θεσμός της και για την πόλη πολιτικό ως αναπόσπαστο μέρος της, αποφασιστικά δημοκρατική, κοσμική λειτουργία που συμμετείχε από ακροατήριο συγκεντρωμένο σύμφωνα με το έθιμο της αρχαίας Ελλάδας (laitourghìa / συνέλευση). Αφήνοντας κατά μέρος τις προηγούμενες και τις παρούσες αιτίες και τις συνεισφέρουσες αιτίες, σήμερα είναι απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε το θεατρικό ερώτημα ένα ερώτημα που έχει τον παραλογισμό και την παρεξήγηση, ένα παράδοξο που ξεπερνά κάθε λογής «χτυπήματα» ή εμπόδια που έχουν σχεδιαστεί για να επιβραδύνουν τον αγώνα. . Μη αποκηρύσσοντας τη συνήθεια των συχνά πιο εύγλωττων ή διδακτικών αποσπασμάτων από περιστασιακά γραπτά όπως ένα άρθρο, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε ότι στη γνωστή «Η ημισοβαρή επιστολή του Γκρισοστόμου στον γιο του» του Giovanni Berchet (1816-18) ο συγγραφέας μιλάει για το θέατρο: «Και η θεατρική ψευδαίσθηση που ξέρουμε είναι η ψευδαίσθηση όλων των ψευδαισθήσεων η κατεξοχήν μαγεία», ενισχύοντας με συναίσθημα και εμπλοκή την προφανή κοινωνική και εκπαιδευτική λειτουργία, άρα, δημοφιλή (είμαστε στον ρομαντισμό). Αντιθέτως, πρέπει να γίνει κατανοητό, αφού, μακροπρόθεσμα, το θέατρο της πόλης έχει διαμορφωθεί ως μια «μεγάλη ψευδαίσθηση» (διάσημος τίτλος ταινίας!), κατά κάποιο τρόπο ένα αστείο μεταξύ της σοβαρής (πρώτης φάσης) και του φαινομένου που έχει ως αποτέλεσμα το γκροτέσκο, εν ολίγοις, ένα αστείο ή κακογουστιά κοροϊδία, μια προσβολή. Κοιτάζοντας πίσω, στην πραγματικότητα, το θέατρο είχε περισσότερες από μερικές ικανοποιητικές επιδράσεις, δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου που αντικρούονται και παραποιούνται από μια ασυγχώρητη διαχειριστική επιπολαιότητα και άγνοια. Είχαμε ήδη την ευκαιρία να απογράψουμε και να καταγγείλουμε, έστω και εν συντομία, την ταλαιπωρημένη διαδικασία μεταξύ ενός φανταστικού ιδρύματος στην αρχή, να ακολουθήσει μια αποτυχημένη «σύνδεση» με ρωμαϊκές φιγούρες ή χαρακτήρες, εν ολίγοις, μια πολύ ανώμαλη, αυτοσχέδια διαδικασία, χωρίς κανένα μυαλό ικανό να ενισχύσει τόσο τους επαγγελματικούς όσο και τους πνευματικούς πόρους που υπάρχουν επί τόπου ή σε κάθε περίπτωση εξοικειωμένοι με το πρόβλημα καθώς και με την πραγματική πραγματικότητα. Θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ότι όπου δεν υπήρχαν οι απαραίτητες δεξιότητες – που δεν αναμένονται ούτε από τον εν ενεργεία σύμβουλο (προς πολιτιστικό) καθώς το θέατρο είναι συγκεκριμένο από μόνο του ή από έναν pincopallo οποιαδήποτε – η αστική και θεσμική ορθότητα το θέλει ακόμη και Αν για να επιστρέψουμε στην υποταγή στην πρωτεύουσα, θα πρέπει να κοιτάξουμε καλύτερα εκείνες τις επαγγελματικές δεξιότητες ή τις «συμβατές εμπειρίες» που σίγουρα υπάρχουν στην πόλη, ειδικά στους νέους, πρώτα απ’ όλα για ό,τι αφορά την κατεύθυνση που η ίδια η διάκριση μεταξύ του καλλιτεχνικού διευθυντή (ηθοποιού ή σκηνοθέτη) και αυτού για τη συνηθισμένη διοίκηση: με ποιους όρους το σκεφτόμαστε και οργανωνόμαστε; Στο πρώτο μέρος της προαναφερθείσας επιστολής ο συγγραφέας με εξυπνάδα προσποιείται ότι «καταρρίπτει» ορισμένες θέσεις που στο δεύτερο σκοπεύει να υποστηρίξει με εποικοδομητική έννοια για να μαρτυρήσει την ευτυχή επίλυση του προβλήματος που τίθεται (άρα ημισοβαρό). Από την άποψή μας και κατ’ αναλογία φροντίζουμε να παρακαλέσουμε τον Δήμαρχο μαζί με τη Σύμβουλο Πολιτισμού καθ. Laura Pazienti, ωστόσο, πρόσφατα ένιωσαν με μεγάλη χαρά και εκτίμηση να μην ρευστοποιήσουν sic et simpliciter ένα θέμα εγγενές σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο και λεπτό τομέα όσο και πολιτικά ζωτικής σημασίας για την πόλη/πολη όπως είναι το θέατρο, αλλά μάλλον την «τοπικοποιούν», δηλαδή την απομακρύνουν από τη δυσλειτουργία ενός «μη τόπου». Επίσης για να εντοπίσει και να υποκλέψει πιθανούς μυημένους που στην πόλη δεν λείπουν από αυτούς τους Clemente Pernarella, έναν απίστευτα διαλυμένο πόρο μαζί με άλλους στον ίδιο τομέα, αναθέτοντάς τον σε άλλο μέρος (Pontinia) όπου χάρη σε αυτόν και σε έναν πεφωτισμένο δήμαρχο (πρώην μαθητής του οποίου γράφει!) έχει ενεργοποιηθεί ένα αξιοσέβαστο θέατρο, που προορίζεται ως δημόσια υπηρεσία και ευχάριστη ψυχαγωγία, εν ολίγοις, για να ενισχύσει και να αξιοποιήσει κάθε εμπειρία, ας πούμε, παράλληλη, εφόσον είναι λειτουργική προς τον σκοπό. Ένας άλλος διαλυμένος πόρος Massimiliano Farau ο διακεκριμένος πολίτης μας, καθώς και ένας άνθρωπος του θεάτρου καλλιεργημένος και εκλεπτυσμένος από εμάς μάταια υποστήριξε illo tempore, δυστυχώς, ξεπέρασε στο ανακάτεμα του ταρώ! Αρχειοθετήθηκαν οι παλιές καλές εποχές, όταν το σημερινό παχύδερμα ήταν «θαύμα» με τα χρόνια και μέχρι σήμερα η ιθαγένεια έχει πληρώσει το τίμημα μιας παράδοξης δημόσιας και κοινωνικής ανέχειας με την επιβαρυντική περίσταση των χονδροειδών και ασυγχώρητων δομικών ελαττωμάτων που καθόρισαν την σύλληψη για ευνόητους λόγους μη εξακριβωμένης ασφάλειας καθώς και απίστευτες αποκλίσεις όπως ανεπαρκή μέτρα της σκηνής μπροστά σε αίθριο (φουαγιέ) που ούτε η Σκάλα ή η Όπερα ντι Ρόμα δεν βρίσκονται, δηλαδή δυσανάλογα: από λαϊκούς εννοείται ότι θα ήταν αρκετό να μετακινήσετε πίσω τους πάγκους προς όφελος της σκηνής. Ερώτηση: αν ο προϋπάρχων «σκελετός» είχε μείνει αναλλοίωτος με την επανεξέταση ενός χώρου όπως το Teatro Studio del Piccolo στο Μιλάνο (χωρίς σκηνή); Μια ακόμη πιο εμφανής και ατυχής τιμή και αποτυχία σχετίζεται με τη διαχειριστική υποτίμηση της οποίας, παρακολουθώντας για χρόνια στα γραφεία τόσο του Piccolo στο Μιλάνο όσο και της Αργεντινής στη Ρώμη, ως απλοί παρατηρητές, μπορέσαμε να αντιληφθούμε τι είναι η οργανωτική μηχανή ενός θεάτρου Πέρα από τη σκηνή και την εποχική διαφημιστική πινακίδα, λοιπόν, η αξία ενός Γραφείου Προβολής για το οποίο στην περίπτωσή μας πραγματικά δεν λείπουν δωμάτια (πάνω όροφος). Από τα προηγούμενα είναι σαφές ότι η διοίκηση δεν αυτοσχεδιάζει απαιτώντας τις απαραίτητες δεξιότητες, συμβουλές και συνάφεια με τους προβλεπόμενους τομείς και «διανύσματα» επομένως δεν μπορεί ούτε να ελεγχθεί από έξω ούτε να ανατεθεί σε έναν αυτοσχέδιο αυτοσχεδιασμό. Πράγματι, πρόκειται για σύσταση διοικητικού συμβουλίου, επανεξετάζοντας σοβαρά ένα πιθανό Ίδρυμα, δεδομένου ότι αυτή η διαχείριση απαιτεί πάνω από όλα οικονομικούς πόρους που δεν αδιαφορούν για την εξασφάλιση, μεταξύ άλλων, σταθερής και μόνιμης συντήρησης, συμπεριλαμβανομένης της ετήσιας επαλήθευσης των συνημμένα και συνδεδεμένα μέτρα ασφαλείας. Παράπλευρη σημείωση: όταν επιτέλους ξαναδούμε τα αστέρια, γιατί να μην ξανασκεφτούμε το όνομά τους με το προσαρτημένο «Cafaro»; Ωστόσο, καθώς αυτό είναι ένα νέο κεφάλαιο και ως καλός οιωνός, θα ήταν λογικό να μετονομάσουμε το ένα Teatro Nuovo στο άλλο Il Piccolo (έτσι στο Μιλάνο για να το ξεχωρίσουμε από το μεγαλύτερο θέατρο Carcano) για το οποίο συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε την αντίθετη λογική : Ποιος ήταν αυτός ο Cafaro;! Ξέρουμε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε στην αναθεώρηση της ονομασίας και των δύο έστω και μόνο για ονομαστική συνάφεια δεδομένου ότι ο “D’Annunzio” προτάθηκε-επιβλήθηκε με το αστείο κίνητρο να είναι ο ποιητής “ένας δικός μας” (άρα ο τότε δήμαρχος Finestra!), καταψηφίστε τον συγγραφέα τότε δημοτικό σύμβουλο που χτυπήθηκε από ηλεκτροπληξία από επεξηγηματική αφασία! Απλά να αναφέρω: το θέατρο της Φλωρεντίας ονομάζεται Teatro Comunale, προφανώς ο Δήμος εποπτεύει τη λειτουργία του με τη μεσολάβηση των υπευθύνων του έργου καθώς και στο Bolzano και αλλού. Αγαπητέ δήμαρχε, δεν θα ήθελα το “πάρτι” που δεν έχει ξεκινήσει ακόμα είναι ήδη έτοιμο να τελειώσει (W Sergio Endrigo!), Ελπίζοντας ότι το “Hope the ultimate goddess” είναι καλός σύντροφος του αναγεννησιακού θεάτρου θέλει να αποδεχτεί τις αισθήσεις της εκτίμησης μου συνοδευόμενη από μια χειρονομία παλμού. να πω…. Σας παρακαλούμε! [ sic in “Amarcord” di Fellini una donna pubblica, lo scrivente umilissimo uomo pubblico!] (G Maul)