Το 2012, το ιταλικό ποδόσφαιρο είχε σχεδόν συνηθίσει να ορίζει τους παίκτες με το «El» ως πρόθεμα στο επώνυμό τους ως «ταλέντα»: με ​​λίγα λόγια, σχεδόν σαν να επρόκειτο για πιστοποιητικό ποιότητας. Είχε συμβεί με τον Stephan El Shaarawy, ο οποίος εκείνη τη χρονιά τελείωσε την πρώτη του εξαιρετική σεζόν ως επαγγελματίας (θα πείτε “Και με την Πάντοβα;”: Ναι, φυσικά, αλλά στη Serie A είναι άλλο πράγμα) με τη Μίλαν, συμπεριλαμβανομένης στη λίστα που συνέταξε ο Don Balòn για τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν μετά το 1991. Πάνω κάτω το ίδιο συνέβη και με Ομάρ Ελ Καντουρί, αν και με τις απαραίτητες διαφορές.

Υπάρχει ένα πράγμα που τους ενώνει, σε κάθε περίπτωση: να είναι μέρος ενός τομέα νεολαίας που όλα αυτά τα χρόνια έχει βγάλει ποιοτικούς παίκτες. Για τον El Shaarawy αυτή της Τζένοα, για τον El Kaddouri αυτή της Brescia, που σε τουρνουά στο Viareggio τον παρατήρησε με τη φανέλα της Anderlecht, χωρίς να τον αφήσει να ξεφύγει.

Υπάρχει ένα γκολ που, μεταξύ πολλών άλλων, αξίζει να αναφερθεί στην ιστορία του Μαροκινού παίκτη: αυτό που υπέγραψε τον Μάρτιο του 2017. Ο Ελ Καντουρί χαίρεται σιωπηλά, ενώ δίνει τα χέρια με τους συμπαίκτες του: είναι το γκολ 1-3, και είναι καθαρά συμβολικό για την κατηγορία του 1990. Μόλις σκόραρε απέναντι στη Νάπολι, μια ομάδα που τελικά τον πούλησε στην Έμπολι στα τέλη Ιανουαρίου. Αυτό που παρατηρείται όμως είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πικρία στην επίγνωση που απέκτησε το δίκτυο που φουσκώνει πίσω από τον Πέπε Ρέινα, μετά από μια αριστοτεχνική τιμωρία.

Στα μέσα της σεζόν στην Έμπολι ο Ελ Καντουρί θα ισοφαρίσει τον αριθμό των γκολ που σημείωσε κατά τη διάρκεια της ναπολιτάνικης εμπειρίας του, όλα μεταξύ 2015 και 2016, με Μαουρίτσιο Σάρι στον πάγκο: αυτή είναι μια Νάπολι που σκοράρει πολλά, και τα προσόντα του Μαροκινού είναι διαθέσιμα, στην τρίαινα, σε έναν μεταξύ του Γκονζάλο Ιγκουαΐν και του Μανόλο Γκαμπιαντίνι. Ιεραρχικά, ωστόσο, έχει να αντιμετωπίσει έναν José Callejòn που βρίσκεται ακόμα στην «πρώτη» στιγμή του: μπορεί να ειπωθεί για αυτόν ότι έτυχε να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη λάθος στιγμή. Ισως.

Πριν γνωρίσει τη «μπάλα Σάρι» και τα αποτελέσματά της, ο Ελ Καντουρί περνάει δύο χρόνια στο Τορίνο: αναμφίβολα το υψηλότερο σημείο της εμπειρίας του στην Ιταλία, που θα σηματοδοτήσει, κατά κάποιο τρόπο, μια υψηλότερη ευαισθητοποίηση στον παίκτη που γεννήθηκε στο Βέλγιο.

«Πολλοί με συγκρίνουν με τον Χάμσικ ή τον Ζιντάν, αλλά εμένα αυτοί οι συνδυασμοί, όσο κολακευτικοί κι αν είναι, μου φαίνονται υπερβολικοί». εξηγεί στην παρουσίαση της συνέντευξης Τύπου ο νέος παίκτης χειροβομβίδων.

Ο λόγος για τη διευκρίνιση είναι απλός: δεν είναι τυχαίες συγκρίσεις. Οι δύο συνδυασμοί γεννήθηκαν το 2012, όταν ο Ελ Καντουρί μετακόμισε στη Νάπολι. Θέλεις για την παρουσία του πρώην νούμερο 17 στα μπλε, θέλεις για τα δυναμικά χαρακτηριστικά του. Εν ολίγοις: κλασική κατάσταση του “το νέο έρχεται…”, το κάνετε.

Όσο για το «Ζιζού» ήταν ο Μαροκινός που το σκέφτηκε ως πηγή έμπνευσης: «Το μοντέλο μου είναι ο Ζινεντίν Ζιντάν». Ωχ. Το να παρουσιάζεσαι έτσι είναι βαρύ για οποιονδήποτε. Για τον Χάμσικ η ομιλία είναι πιο συμβολική: ο Ελ Καντουρί είναι, όπως αναφέρθηκε, το αποτέλεσμα της νεολαίας της Μπρέσια (παρόλο που πέρασε αρκετά χρόνια στην Άντερλεχτ) όπως και ο Μαρεκιάρο, τόσο πολύ που η πορεία του, από την προπόνηση των Λομβαρδών στη Νάπολη , φαινόταν να ακολουθεί τα βήματά τους. Διαφορετικές ιστορικές περίοδοι επίσης.

Γεγονός είναι ότι για να δείξει την αξία του, την πραγματική και όχι την πιθανή, ο Ελ Καντουρί αναγκάστηκε να φύγει από το μπλε κλαμπ: μια σημαντική αλλά λογική επιλογή. Είναι όλη η διαφορά με τον Χάμσικ, ο τελευταίος έφτασε σε ομάδα υπό κατασκευή, το 2007. Στο Τορίνο, όμως, ο Μαροκινός βρίσκει τον ζωτικό του χώρο.

«Η καλύτερη εμπειρία της καριέρας μου. Μια μεγάλη αγάπη: Δεν έχω παίξει ποτέ τόσο καλά, αν και συχνά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να κάνω περισσότερα στην καριέρα μου». είπε στο Chronicles of Dressing Room. «Είχα μια μικρή κακή τύχη, ας το θέσω έτσι».

Η «κακή τύχη», για τον Ελ Καντουρί, παίρνει το περίγραμμα των επιλογών που έγιναν. Φτάνοντας στη χειροβομβίδα ξεκλειδώνεται κόντρα στην Κατάνια, υπογράφοντας ένα δοκάρι στο Olimpico στα τέλη Νοεμβρίου: αυτό που ξεχωρίζει, ωστόσο, είναι η ικανότητα προσαρμογής στα σχέδια του Gian Piero Ventura. Και όλα μπορούν να ειπωθούν για τον πρώην προπονητή της εθνικής, εκτός από το ότι ο Τόρο δεν έπαιξε καλά. Αυτό το αρ.

Εξτρέμ στην τρίαινα, επιθετικός μέσος του 3-5-2 ή δεύτερος επιθετικός: Ο Ελ Καντουρί είναι τελικά το μόνο που ειπώθηκε: δεν θα είναι ο Ζιντάν, όχι αυτό, αλλά είναι νέος παίκτης. Διαφορετικό, ακόμα και από τον Χάμσικ. Το καλοκαίρι του 2014, η Νάπολι τον έδωσε ξανά στο Τορίνο, επιτρέποντάς του να ζήσει μια από τις πιο συναρπαστικές σεζόν της ιταλικής του εμπειρίας, αυτή που κορυφώθηκε με τον αποκλεισμό στα νοκ άουτ του Europa League, αλλά χαρακτηρίστηκε από τον τρελό αγώνα. του Σαν Μαμές κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, λύθηκε με τα γκολ των Κουαλιαρέλα, Μάξι Λόπες και Νταρμιάν, σε ασίστ του ίδιου του Ελ Καντουρί.

Εκείνη τη σεζόν, όμως, πρέπει να θυμηθούμε και το ματς με τη Νάπολι, που έχασε στο τότε «Σαν Πάολο» με 2-1: στο τέλος του αγώνα το κλίμα είναι ζεστό. Υπάρχει ένα ύποπτο άγγιγμα από τον Ζουνίγκα, στην περιοχή του πέναλτι: ο Μάσα το αφήνει να φύγει. Ανάμεσα στους παίκτες που πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν μετά το τριπλό σφύριγμα είναι και ο Ελ Καντουρί, ο πρώτος. Είναι μανία: υπάρχουν τα πάντα μέσα, ίσως σε αυτή την περίπτωση ναι, λίγη μνησικακία. Υπάρχει και μια κόκκινη κάρτα που θα του κοστίσει δύο μέρες: ακόμα και από αυτές τις στιγμές περνά η ποδοσφαιρική ωριμότητα ενός παίκτη.

Πίσω στη Νάπολη, ωστόσο, ούτε καν η σκιά του παίκτη δεν φαίνεται με την Τορίνο: μόνο μερικά φλας εδώ κι εκεί, κλειστά από ενοποιημένες ιεραρχίες. Από το 2017 μετακόμισε στην Ελλάδα, στον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης, αποτελώντας ένα από τα σύμβολα της νίκης του πρωταθλήματος του 2019, ανάμεσα σε περίεργα επεισόδια και συρόμενες πόρτες, όπως αυτή που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην Αταλάντα το 2016.

«Ήταν η πρώτη χρονιά του Γκασπερίνι, η τελευταία μέρα της μεταγραφικής αγοράς: όλα έγιναν, αλλά η Νάπολι κόλλησε και είπε όχι. Ο Σάρι με έπεισε να μείνω, αλλά την επόμενη μέρα δεν είμαι στη λίστα των Champions. Από εκεί κλείσαμε».

Η ιστορία του είναι γεμάτη «αν» και «αλλά», μεταξύ συγκρίσεων και ετικετών: θα μπορούσε να είναι πολλά, με το πόδι που βρίσκεται. Τελικά, όμως, είχε δίκιο: δεν ήταν ούτε ο Χάμσικ ούτε ο Ζιντάν. Ήταν ο Ελ Καντουρί, και δεν πειράζει.