Ήδη το 2020 η αδελφή Alessandra Smerilli – η εκπρόσωπος του Πάπα για την οικονομία, Γραμματέας του Dicastery for Promoting Integral Human Development – έγραψε «η πρόταση που κάνω συνήθως είναι να συνδυάσω δουλειά και φροντίδα, να πω: ποιος είπε ότι είναι μια πλήρης απασχόληση πρέπει να είναι αυτό που νοείται σήμερα ως πλήρης απασχόληση; Ένα μέλλον πλήρους απασχόλησης θα μπορούσε να είναι η σημερινή μερική απασχόληση, δίνοντας χώρο εργασίας σε περισσότερα άτομα, αλλά όπου, μέσα στην εργασία, υπάρχει μια διάσταση φροντίδας που είναι μέρος της ίδιας της δουλειάς. Μειώνω λοιπόν τις ώρες που αφιερώνω στον υπολογιστή ή κάνοντας χειρωνακτική εργασία και, ως προσφορά μου στην κοινωνία, υπάρχει και η φροντίδα της οικογένειας, της γειτονιάς. Ας σκεφτούμε, τώρα, στη συγκυριαρχία αν τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο και οι γονείς πρέπει να μπορούν να εργαστούν. Προσπαθήστε να φανταστείτε τους διαχωρισμούς της φροντίδας μέσα στις συγκυριαρχίες, στις γειτονιές ως κοινωνικό κανόνα που αφορά την εργασία και επομένως αναθεωρήστε τους χρόνους της εργασίας και της φροντίδας ως φροντίδα που δεν είναι το «έξτρα», δεν είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα αφού έχει κάνει όλα τα άλλα , αλλά αυτό που κάνουμε όλοι ως διάσταση εργασίας» (στο Città Nuova 30 Απριλίου 2020).

Τα πειράματα μιας σύντομης εβδομάδας, για εργασία 4 από τις 5, ξεκίνησε στην Ιταλία από την Intesa San Paolo, Lavazza Group, TIM: 4 ημέρες αντί για 5 αλλά 9 ώρες εργασίας, σε εθελοντική βάση για ίση αμοιβή, επιτυγχάνοντας μερική ικανοποίηση των ανθρώπων. Το τελευταίο και μεγαλύτερο πείραμα στον κόσμο πραγματοποιείται στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον περασμένο Ιούνιο, με 3.300 εργαζόμενους και 70 εταιρείες να συμμετέχουν. Το πιλοτικό πρόγραμμα, που διοργανώθηκε από τη ΜΚΟ «4 Day week global» μαζί με το think tank «Autonomy» και τα πανεπιστήμια του Cambridge, της Οξφόρδης και της Βοστώνης, βασίζεται στο λεγόμενο μοντέλο 100:80:100. Με άλλα λόγια, συνεχίζοντας να λαμβάνουν το 100% του μισθού, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενοι θα παραμείνουν εφημερίες για το 80% των προγραμματισμένων ωρών, δεσμευόμενοι να διατηρήσουν την παραγωγικότητα στο 100%. Η σύντομη εβδομάδα έχει ήδη εφαρμοστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιρλανδία, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Στην Ισλανδία εφαρμόστηκε κατά 90%. Στη Σουηδία η σύντομη εβδομάδα ξεκίνησε με μείωση μισθών και στο Βέλγιο είναι ήδη νόμος, με την ανακατανομή των ωρών στις καθημερινές. Η Microsoft Pioneer του μοντέλου 100:80:100, πέτυχε 40% αύξηση στην παραγωγικότητα (Παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ). Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο «Sole 24 ore» το 2019, που διεξήχθη από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η Ιταλία είναι η χώρα στη ζώνη του ευρώ όπου εργάζονται οι περισσότερες ώρες κατά μέσο όρο την εβδομάδα, μετά την Ελλάδα και Εσθονία, με 33 ώρες συνολικά. Αυτό είναι 3 ώρες περισσότερες από τον μέσο όρο της ευρωζώνης και πολύ περισσότερες από τη Γερμανία, όπου το σύνολο είναι 26, την Ολλανδία, με 28, και το Λουξεμβούργο, την Αυστρία και τη Γαλλία, όπου οι άνθρωποι εργάζονται 29 ώρες την εβδομάδα. Επιπλέον, ανεξαρτήτως ποσότητας, η Ιταλία βρίσκεται σε χαμηλή θέση στην κατάταξη που μετρά την αύξηση της παραγωγικότητας, υπογραμμίζοντας ότι οι συνολικές ώρες και τα θετικά αποτελέσματα δεν συνδέονται ακριβώς.

Αντίθετα, η ικανότητα προώθησης της συγκέντρωσης, των κινήτρων και των έξυπνων τεχνολογιών αντιστοιχεί σε μείωση της σπατάλης ενέργειας και χρόνου εργασίας. Μπορούμε να τη βιώσουμε στην «κατάσταση ροής» (γνωστή ως Ροή, που επινοήθηκε το 1975 από τον ουγγρικής καταγωγής ψυχολόγο Mihaly Csikszentmihalyi) μια συνθήκη συντονισμού και ικανοποίησης της εμπειρίας, που χαρακτηρίζεται από υψηλή ευχαρίστηση, στην οποία μια στιγμή που μοιάζει σχεδόν τέλεια είναι ενεργοποιημένος, αισθάνεται κανείς εκτός χρόνου και σε τέλειο έλεγχο: είναι μια ψυχική και συναισθηματική κατάσταση στην οποία ενεργοποιείται η δημιουργικότητα και, η παράλογη σφαίρα, η πλευρική σκέψη. Ξυπνάει ιδέες, δυνατότητες και διαισθήσεις που στη συνέχεια θα ερμηνευτούν γρήγορα και θα ικανοποιηθούν από την ορθολογική λογική σκέψη. Ο Adriano Olivetti έλεγε ότι «το εργοστάσιο» ζητάει πολλά από τις οικογένειες, τους υπαλλήλους, την κοινότητα σε κόπο, ευφυΐα, χρόνο και, ως εκ τούτου, έχει καθήκον να δώσει πολλά πίσω. Η «αποκατάσταση» δεν ήταν ένα είδος αφηρημένης ηθικής δέσμευσης, αλλά μεταφράστηκε σε συγκεκριμένες ενέργειες. (Συνέντευξη με τον Luciano Gallino, συλλογή Bruno Simili, στο «il Mulino» αρ. 3/2012, σσ. 477-485). Έτσι, η κοινωνία σήμερα χρειάζεται φροντίδα από την πλευρά όλων των παραγόντων και των ενδιαφερομένων της.