Το θέατρο ήταν πάντα ένα στοιχείο που ενυπάρχει έντονα σε όλη την ελληνική κουλτούρα: ο κόσμος πήγαινε να το δει Ελληνικές τραγωδίες ή κωμωδίες τόσο ως μορφή διασκέδασης, άρα στον ελεύθερο χρόνο σας, όσο και με αφορμή σημαντικές γιορτές, όπως π.χ μεγάλος Διονυσίας. Η θεατρική παράσταση ήταν τόσο σημαντική που επέτρεπε σε όλους να παρακολουθήσουν, ακόμη και σε γυναίκες, παιδιά και σκλάβους, που συνήθως αποκλείονταν από τις δημόσιες λειτουργίες. Ανάμεσα σε όλα τα έργα που σκηνοθετήθηκαν, οι ελληνικές τραγωδίες κατέλαβαν αναμφίβολα θεμελιώδη ρόλο, καθώς το περιεχόμενό τους συχνά καλούσε τον θεατή να ταυτιστεί και να προβληματιστεί, ένα περιεχόμενο που σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να έχει απήχηση παρόμοια με την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά.

Ελληνικές τραγωδίες: οι μεγαλύτεροι τραγικοί

Είναι αναμφίβολα το λίκνο του θεάτρου και της τραγωδίας Αθήναπου είχε την ευκαιρία να φιλοξενήσει τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγικούς της εποχής: Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης. Στις ελληνικές τραγωδίες που προκύπτουν από αυτά τα τρία μεγάλα μυαλά υπάρχουν τα πιο ανόμοια θέματα: πρώτα από όλα αυτό του μύθοςμε τη συνεχή παρουσία μιας θεότητας που καταφέρνει να διαλύσει την αφήγηση στο τέλος (απο ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ), εισήχθησαν επίσης πολιτικά θέματα, οικογενειακά δράματα, Αγάπη, πόνος, δικαιοσύνη, βεντέττα, ο ρόλος της γυναίκας και ιδιαιτερα το απρόβλεπτο της μοίρας Και η αδυναμία γνώσης του θείου θελήματος. Για να αξιοποιήσουν περαιτέρω τις συνειδήσεις των θεατών, οι συγγραφείς έτειναν να εξανθρωπίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τους χαρακτήρες που έφεραν στις ελληνικές τραγωδίες τους. αυτό το χαρακτηριστικό είναι κυρίως παρόν σε Αισχύλοςπου εξανθρωπίζει τους χαρακτήρες του πέρα ​​από κάθε πεποίθηση.

Ελληνικές τραγωδίες: η συνάφειά τους – η υπόθεση «Μήδεια».

Όπως ήδη αναφέρθηκε, κάθε τραγωδία είχε στόχο να αναπαραστήσει την πραγματικότητα και το πεπρωμένο των ανθρώπων, προκειμένου να ωθήσει τους θεατές της να προβληματιστούν σχετικά με αυτό που είδαν και να εφαρμόσουν τα διδάγματα που αντλήθηκαν στην καθημερινή ζωή. Ωστόσο, οι ελληνικές τραγωδίες δεν είναι μόνο αυτοσκοποί και η εποχή τους, αλλά οι διδασκαλίες τους και οι καταστάσεις που σκηνοθετούν είναι εφαρμόσιμες στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτή είναι η περίπτωση της Μήδειας, ενός από τα πιο διάσημα έργα του ελληνικού τραγικού θεάτρου, τόσο διάσημο που έχει ερμηνευτεί από πολλούς τραγικούς: βρίσκουμε την εκδοχή του Ευριπίδη, του Σενέκα και πιο πρόσφατα των Grillpazer Και Κόνραντ Αλβάρο.

• Η πλοκή: από τις πιο διάσημες ελληνικές τραγωδίες, ο αρχικός μύθος συνδέεται με τα γεγονότα των Αργοναυτών, μιας ομάδας νεαρών ηρώων με επικεφαλής τον Ιάσονα, τον μελλοντικό σύζυγο της Μήδειας, στην Κολχίδα και την κατάκτηση του Χρυσόμαλλου Δέρας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μήδεια ήταν κόρη του βασιλιά της Κολχίδας και αντί να υπερασπιστεί την πατρίδα της και το χρυσόμαλλο δέρας, έχοντας ερωτευτεί τον Ιάσονα, αποφασίζει να ευνοήσει την επιτυχία της αποστολής και φεύγει μαζί του, σκοτώνοντας μάλιστα. τον αδερφό της προκειμένου να εμποδίσει την καταδίωξη από την οικογένειά του. Ωστόσο, η πραγματικότητα στην οποία καταπέλτη είναι διαφορετική από αυτή στην οποία ζούσε η Μήδεια: βρίσκεται καταπέλτη σε μια κοινωνία που φοβάται τους ξένους, στην οποία οι γυναίκες δεν είναι γενναίες μάγισσες και πολεμίστριες, αλλά προεκτάσεις των συζύγων τους. πραγματικότητα στην οποία η Μήδεια νιώθει εκτός τόπου. Υποφέρει πολύ από αυτή την κατάστασή της, μακριά από το σπίτι της και από τους ανθρώπους της, για να κυνηγήσει την αγάπη της που ως απάντηση την εγκαταλείπει και παντρεύεται μια άλλη γυναίκα. Η βαθιά επιθυμία για εκδίκηση μεγαλώνει στη Μήδεια, η οποία βρίσκει διέξοδο στη βρεφοκτονία: για να κάνει τον Ιάσονα να νιώσει τον ίδιο πόνο που την έτρωγε, αποφασίζει να στερηθεί τη συντροφιά των δικών της παιδιών και να σκοτώσει τη νέα γυναίκα του συντρόφου της, πετώντας μακριά. επιτέλους σε ένα φτερωτό άρμα με τα πτώματα των παιδιών, ώστε ο Ιάσονας να μην μπορεί ούτε να θρηνήσει τα σώματά τους.

Παρά το αιματηρό και τραγικό τέλος, πτυχές που εξακολουθούν να είναι πολύ παρόμοιες με την πραγματικότητα που ζούμε αντηχούν σε αυτήν την τραγωδία: α πατριαρχική κοινωνίαο φόβος για το διαφορετικό και η περιθωριοποίησή του, εν ολίγοις, όλες οι πτυχές που πρέπει να αλλάξουν σε μια πραγματικότητα που εξακολουθεί να μοιάζει πολύ με το παρελθόν. Ο κόσμος των ελληνικών τραγωδιών είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητά μας και για να τον βελτιώσουμε συχνά μια ματιά στο παρελθόν θα ήταν χρήσιμη.

Εικόνα εξωφύλλου από προσωπικό αρχείο