Pirrone, ένας σκεπτικιστής φιλόσοφος της αρχαίας Ελλάδαςέχοντας καταχειροκροτηθεί στην πλατεία για πολλή ώρα, σκέφτηκε: «Πρέπει να είπα μαλακίες». Η επίμαχη αμφιβολία δεν φαίνεται να άγγιξε ποτέ τα ζωηρά μυαλά των περισσότερων ευδιάθετων πολιτικών μας, που -από αμνημονεύτων χρόνων- έχουν συνηθίσει να συχνάζουν στην τέχνη της λεκτικής ανοησίας. Οι λέξεις, που τώρα εκδιώχθηκαν από το αρχικό τους σπίτι, κραδαίνουν συχνά στο Παλάτι σαν πυρηνικές κεφαλές. Μεγάλος Ιβάν με υδρογόνο ικανό να εκσπλαχνίσει τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας της δυτικής σκέψης.
Η βροχή από φονικές «κακές» βόμβες μας εκπλήσσει χωρίς τις πιο αδύναμες άμυνες. Και αν δεν έχετε ελάχιστο bunker με υψηλή «ετυμολογική» σφραγίδακινδυνεύεις ακόμη και να τα παρατήσεις στις πιο συγκλονιστικές ιστορίες, πιο γνωστό ως “κανονική επανάσταση”. Ενάντια, πάγος που βράζει, απέθαντη, άπειρη στιγμή, πικρή γλύκα και Ο Ignazio La Russa ganzo φαίνονται άτυχοι οξύμωροι. Και τι Madonna!
Θα ήταν αρκετό να συμβουλευτείτε κάποιον Μάο Τσε Τουνγκ, που αμφέβαλλε ότι η επανάσταση θα μπορούσε να λυθεί σε ένα εορταστικό δείπνο. Ο συγγραφέας αμφιβάλλει -πιο μετριοπαθώς- ότι θα μπορούσε να συμπέσει με ένα μεσημεριανό διάλειμμα στο self service του εστιατορίου του αυτοκινητόδρομου μεταξύ Lamezia και Reggio Calabria. Άλλωστε, «revuole» στα λατινικά σημαίνει «ανατροπή». Που περιγράφει την τραυματική εξαίρεση ενός γεγονότος που κάθε άλλο παρά συνηθισμένο είναι. Θα μπορούσε κανείς να αντιταχθεί, στην πραγματικότητα, ότι η αρχή της μη αντίφασης, το επιστύλιο της αριστοτελικής λογικής, είναι εδώ και καιρό θέμα παθιασμένης διαμάχης μεταξύ των νοσταλγών του Ηράκλειτου (coincidentia oppositorum). Κρίμα που το τελευταίο είναι σχεδόν άγνωστο σε όλους τους πολιτικούς cucuzzaro. ΤΕΛΟΣ παντων, μόνο ο Άλντο Μόρο θα μπορούσε να δεχθεί χειροπέδες, χωρίς πυροβολισμό, με την οξύμωρη επιστήμη των «παράλληλων συγκλίσεων». Δεν πρέπει να συγχέεται με ο σύνδεσμος Catanzaro μεταξύ του καθ. Donato και το Casatielli delle Libertà.
Σε κάθε περίπτωση, αν ρωτήσεις έναν ηλεκτρολόγο, σου εξηγεί ότι η κατάληψη του χειμερινού παλατιού του Λένιν δεν υποδεικνύει οικιακό πολύπριζο. Το λιγότερο από όλα, λέξη του Στέφανο Ντε Μαρτίνο, δηλώνει το catch on the fly του σώματος μιας χορεύτριας στο σόου Carlucci.
Δεν είναι όλα. Στα γεωγραφικά πλάτη μας, ένα άλλο σημασιολογικό μαργαριτάρι αντιστέκεται εδώ και χρόνια, αδάμαστο: «Πρέπει να υλοποιήσουμε πρωτοβουλίες που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των Καλαβριανών». Άγιος ο Θεός, και αν όχι, ποιανού; Από τους τρακτερτζήδες της Βαλ Σεριάνα; Τευτλοπαραγωγοί της Ούμπρια; Από τους υδραυλικούς του Tavoliere delle Puglie; Οι άνθρωποι της Ciociaria, από τον Subiaco μέχρι τον Sant’Eusebio, που θα μπορούσαν άνετα να είναι μέρος του παιχνιδιού, δεν εγκαταλείπουν τις υπόλοιπες ελπίδες. Για να μην αναφέρουμε τις σημαίες του Cava de ‘Tirreni, παραδοσιακά ανυπομονούσε να παρελάσει σε ένα λιγότερο άτακτο 106 Ιόνιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι στιχουργοί του Palazzo αγαπούν -εδώ και χρόνια- να ξαναπροτείνουν το ασφαλές δεύτερο χέρι της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Σαν να λέμε, κατεβείτε την πλαγιά, βγείτε, μπείτε, δείτε με τα μάτια σας!
Εδώ αποκαλύπτεται οριστικά η αγωνία του νοήματος. Ο μεγαλειώδης πλειώνας θριαμβεύει! Και πραγματικά αναρωτιέσαι αν δεν είσαι πραγματικά εσύ, τρελό πολίτης, για να μην καταλάβω ένα σωρό γλωσσικές βελτιώσεις. Σε αυτό το σημείο, είτε εγκαταλείπεις το χτύπημα είτε αναρωτιέσαι αν, αντίθετα, υπάρχει μια «μη συμμετοχική» δημοκρατία που συνδυάζεται λίγο πολύ με τον πλουραλιστικό αυταρχισμό. Φυσικά, ο εκπρόσωπος πολλές φορές δεν τρέχει ομαλά, παρά μόνο όταν πρέπει να ψηφίσετε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΤΕΛΟΣ παντων, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι κάποιος να βγάλει την «όμορφη ομορφιά» ή «το φιλόξενο καλωσόρισμα» από το καπέλο μιλώντας για θάλασσες, φεγγάρια, πεδιάδες, βουνά και ανθρώπους της Καλαβρίας. Μόνο που, στην ιεραρχία της μαλακίας ο γνωστός πλέον ξεχωρίζει σε pole position «Εποικοδομητική αντιπολίτευση». Η έκφραση δεν σημαίνει τσιπάκι και χρησιμεύει για να κρύψει την πρόθεση να μην ενοχλήσει τον χειριστή, σύμφωνα με το κουρασμένο συναινετικό έθιμο. Από αυτή την άποψη, θα ήταν απαραίτητο να μερικές συμβουλές από τον Jacques Derrida, που εννοούσε σε μεγάλο βαθμό τον αποδόμηση. Ή, γιατί όχι, τη συμβουλή ενός οξυδερκούς εργοδηγού, ειδικού στην τοιχοποιία, το μπετόν, τα πήλινα πέστο και την ποζολάνα. Ένα πρακτικό κατασκευαστικό, με λίγα λόγια, που προτείνει πώς να κατεβάσετε και στη συνέχεια να μπείτε σε μια σοφίτα.
Στις τάξεις της ανοησίας του κενού λόγου, υπάρχει και η περιβόητη «διαβούλευση». Αφήστε τον αναγνώστη να αφήσει οποιαδήποτε ψευδαίσθηση: μην περιμένετε το Tannhauser του Βάγκνερ να μπολιαστεί στις Εποχές του Βιβάλντι. Ούτε, η διαπλοκή της Κάρμεν του Μπιζέ και της Λ’ Ερόικα του Μπετόβεν. Εδώ, το πολύ, πρόκειται για την αποφυγή ενός από το Piadena Duo (σχεδόν πάντα συνδικαλιστής) δεν μένει στο να θέλει να ασχοληθεί, όπως ο Μάσιμο Ρανιέρι, στην οκτάβα παραπάνω στο Perdere Amore. Αλίμονο σε όσους τολμήσουν να ξεπεράσουν απρόσμενες μουσικές νότες.
Και δεν σταματά εκεί. Οι πολιτικοί σε μέγεθος διαβατηρίου έχουν επινοήσει -εδώ και δεκαετίες- το υπέροχο “συνεργιστική δράση», απειλώντας την πολλές φορές στην τηλεόραση Τι είναι; Η αφύσικη αγκαλιά ανάμεσα στις σαρδέλες του Corigliano και τους γαύρους της Pizzo; Η ένοπλη εκεχειρία»συνεργαζόμενοι«ανάμεσα στον αιρετικό διανοητισμό του Ο Τζιοακίνο ντα Φιόρε και ο τιτάνιος βιταλισμός του Σαν Φραντσέσκο ντα Πάολα; Η οριστική αλληλεπίδραση μεταξύ Κιστερκιανών και Καπουτσίνων; Η εποχική συνάντηση σοβιέτ και κινημάτων; Άχρηστο, προς το παρόν, εμπιστοσύνη σε ένα μορατόριουμ στα πολιτικά λόγια. Στο μεταξύ πέφτει η σιωπή. Μη συνεργιστική και καταστροφική αντιπολίτευση. Ενώ η supercazzola παραμένει άγνωστη, που κέρδισε τον Pirrone ένα όρθιο χειροκρότημα, σκεπτικιστής φιλόσοφος της Ανατολικής Ήλιδας.
“Δια βίου γκουρού της μπύρας. Κακός social mediaholic. Διοργανωτής. Τυπικός geek της τηλεόρασης. Καφετιέρης. Περήφανος επαγγελματίας τροφίμων.”
