Η προσπάθεια να τοποθετηθεί ο Τζόζεφ Ράτζινγκερ μεταξύ των ηγετών της Καθολικής Εκκλησίας με τη μεγαλύτερη επιρροή δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη. Αν μη τι άλλο, κάποιες δήθεν κοσμικές θέσεις είναι εκπληκτικές που, σε μια προσπάθεια να μοιραστούν τον πόνο της εξαφάνισης, προσπάθησαν να χωρίσουν τον θεολόγο από τον αρχηγό του κράτους, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για αντιδραστική ρητορική.

Ο οποίος χαρακτήρισε τον εκλιπόντα αυθεντικό συντηρητικό, εκλεκτό θεολόγο, αληθινό πάπα, πρωταθλητή του Χριστιανισμού, πραγματικό πρόδρομο των σημερινών -πολεμικών και πολεμικών- λόγων υπεροχής της Δύσης έναντι του υπόλοιπου κόσμου.

Τώρα, το μέρος που αφορά την Καθολική θεολογία και τον χριστιανικό μυστικισμό θα μπορούσε κάλλιστα να παραμείνει στις αίθουσες του Βατικανού.

Ωστόσο, καταρχάς, ό,τι σχετίζεται με την πολιτική λειτουργία της Εκκλησίας στα χρόνια κατά τα οποία ο Ράτσινγκερ προσχώρησε στον πάπα Κάρολ Βοϊτίλα, τον οποίο ο ίδιος διόρισε επικεφαλής της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστεως, δεν μπορεί να λειτουργήσει, το οποίο ακόμη και πριν ονομαζόταν η Ιερά Εξέταση, που εξηγεί καλά πολλά κακά πράγματα που έχουν καταγραφεί ιστορικά στη σχέση Εκκλησίας και κοινωνίας, πολιτικής εξουσίας, ηθικής, πολιτισμού και επιστήμης.

Ο Wojtyla, ο «άμεσος άγιος», ήταν σκληρός αντικομμουνιστής. Η πολιτική του δράση για την αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία βοήθησε την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στοίχισε στην Εκκλησία τεράστια χρηματικά ποσά, αρκετά για να εξαντλήσει τους πόρους της, γεγονός που έδωσε ώθηση στις παράνομες και απερίσκεπτες οικονομικές δραστηριότητες του IOR την εποχή του Paul Marcinkus. , αρχιεπίσκοπος εμπλεκόμενος στα σκάνδαλα που αφορούσαν τον Σιντόνα, τον Κάλβι, τη μαφία και τις υπηρεσίες, τους φασίστες και τον ρωμαϊκό υπόκοσμο -ή μάλλον «μαγκλιάνα»-, και τη ρωγμή της Banco Ambrosiano.

Ο σπλαχνικός αντικομμουνισμός του Wojtyla έφτασε στο σημείο να καλύψει όλα τα σεξουαλικά σκάνδαλα, για τον λόγο ότι θεωρήθηκαν επιχειρήματα με τα οποία οι κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης επιτέθηκαν στην Εκκλησία. Ο Ratzinger τήρησε αυτή τη γραμμή συμπεριφοράς. Τα θύματα των καταχρήσεων βιάστηκαν όχι μόνο από εκείνους τους ιεράρχες που τα κακοποίησαν, αλλά και από τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης του Βατικανού.

Ο ίδιος λόγος πολιτείας που επέτρεψε στον Πίο ΙΒ να μην δει την εξόντωση των Εβραίων στην Ευρώπη και να επιτρέψει την απέλαση του γκέτο της Ρώμης, της «ανοιχτής πόλης», χωρίς να σηκώσει το δάχτυλό τους για να αποτρέψει την απέλασή τους και τη δολοφονία τους. από την πρωτεύουσα του καθολικισμού περισσότεροι από χίλιοι Ιταλοί πολίτες εβραϊκής πίστης στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η «τυφλότητα» μπροστά στα εγκλήματα πολέμου δεν ήταν κάτι καινούργιο για τον Πίο XII: δεν είχε δει την εξόντωση των φασιστικών πολέμων στην Αιθιοπία, τη ρατσιστική αγριότητα στη Σομαλία και τη Λιβύη. όντως είχε υποστηρίξει τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία και τις επιθέσεις στην Αλβανία, την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γιουγκοσλαβία.

Όλα ήταν θεμιτά αρκεί να ήταν «αντιμπολσεβίκος». Παρέχοντας ακόμη και καταφύγιο στους Ναζί εγκληματίες πολέμου, τόσο ώστε να τους παρέχει ένα διαβατήριο του Βατικανού με το οποίο θα επιβιβαστούν από τη Γένοβα στη Νότια Αμερική και στη συνέχεια θα γίνουν πολύτιμοι σύμβουλοι, βασανιστές της καταστολής των χούντων του πραξικοπήματος.

“Η επιχείρηση Condor, για παράδειγμα, είχε μια ιδέα για “Endlosung der Judenfrage», η τελική λύση, χρήσιμη για την υπεράσπιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πάση θυσία, που ήταν ακριβώς στα σχέδια του Κίσινγκερ, υπουργού Εξωτερικών την εποχή του Νίξον, στη μέση του «Ψυχρού Πολέμου», που ήταν μια διελκυστίνδα. μεταξύ των υπερδυνάμεων στην Ευρώπη, αλλά τίποτα άλλο από μια αιματηρή ένοπλη πτέρυγα στη Λατινική Αμερική.

Αυτό είναι το ρεύμα της θρησκευτικής πίστης και της πολιτικής πίστης από το οποίο προέρχεται ο Ratzinger, που περιγράφεται από τη Ferrara on Σεντόνι ως ο γίγαντας του συντηρητισμού των «δυτικών αξιών». Αυτές οι αξίες που έκαναν τον Umberto Eco να πει:

“Ο Ράτσινγκερ δεν είναι σπουδαίος φιλόσοφος, ούτε μεγάλος θεολόγος, ακόμα κι αν γενικά εκπροσωπείται ως τέτοιος. Οι πολεμικές του, ο αγώνας του ενάντια στον σχετικισμό είναι, κατά τη γνώμη μου, απλώς πολύ χοντροκομμένες, και ούτε καν ένας μαθητής υποχρεωτικής σχολής δεν θα τις διατύπωνε όπως αυτός. Η φιλοσοφική του κατάρτιση είναι εξαιρετικά αδύναμη.

Σε έξι μήνες θα μπορούσα να οργανώσω ο ίδιος ένα σεμινάριο με θέμα τον σχετικισμό. Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι στο τέλος θα παρουσίαζα τουλάχιστον είκοσι διαφορετικές φιλοσοφικές θέσεις. Το να τα βάλεις όλα μαζί όπως κάνει ο Πάπας Βενέδικτος XVI, σαν να ήταν μια ενιαία θέση, είναι εξαιρετικά αφελές». (Συνέντευξη που δόθηκε στον Berliner Zeitungόπως αναφέρει Θέση.το στις 20 Σεπτεμβρίου 2011).

Επί Η Corriere della Sera Πριν από μια μέρα, μια ομιλία που ο Ratzinger, ακόμα καρδινάλιος, έκανε το 1978, αναδημοσιεύτηκε:

“Ο Θεός δεν λειτούργησε –όπως θα ονειρευόμασταν και όπως αργότερα ο Καρλ Μαρξ φώναξε δυνατά στον κόσμο– για να εξαφανίσει τον πόνο και να αλλάξει το σύστημα ώστε να μην υπάρχει ανάγκη για παρηγοριά.

Αυτό θα σήμαινε να αφαιρέσουμε την ανθρωπιά μας. Και αυτό είναι που κρυφά επιθυμούμε. Ναι, το να είμαστε άντρας είναι πολύ βαρύ για εμάς. Αλλά αν μας αφαιρούσαν την ανθρωπιά μας, θα πάψαμε να είμαστε άντρες και ο κόσμος θα γινόταν απάνθρωπος.

Ο Θεός δεν λειτούργησε έτσι. Έχει επιλέξει έναν σοφότερο, πιο δύσκολο τρόπο, από μια άποψη, αλλά ακριβώς γι’ αυτό, καλύτερο, πιο θεϊκό. Δεν μας έχει αφαιρέσει την ανθρωπιά μας, αλλά τη μοιράζεται μαζί μας. Μπήκε στη μοναξιά της κατεστραμμένης αγάπης ως κάποιος που μοιράζεται τον πόνο, ως παρηγοριά». (corriere.it)

Παρηγοριά? Ο Λεονάρντο Μποφ, ένας εξέχων εκφραστής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, φαίνεται αμείλικτος όταν γράφει:

“Ο θεολόγος Joseph Alois Ratzinger είναι ένας τυπικός κεντροευρωπαίος διανοούμενος και θεολόγος, λαμπρός και πολυμαθής. Δεν είναι δημιουργός, αλλά εξαιρετικός εκφραστής της επίσημης θεολογίας. (…) Δεν εισήγαγε νέα οράματα, αλλά έδωσε άλλη γλώσσα στα ήδη παραδοσιακά, που ιδρύθηκαν ειδικά στον Άγιο Αυγουστίνο και τον Άγιο Μποναβεντούρα.

Ίσως κάτι καινούργιο είναι η πρότασή του για την Εκκλησία ως μια μικρή, πιστότατη και ιερή ομάδα ως «παράσταση» του συνόλου. (…) Συμβαίνει ότι μέσα σε αυτήν την ομάδα αγνών και αγίων υπήρχαν παιδεραστές και άτομα που εμπλέκονταν σε οικονομικά σκάνδαλα, τα οποία αποθάρρυναν την κατανόησή του για την Αναπαράσταση. (leonardoboff.org, μετάφραση από τα πορτογαλικά από τον Γιάννη Αλιώτη).

Ο Μποφ μας δίνει μια ακριβή εικόνα της εσωτερικής κατάστασης της Καθολικής Εκκλησίας, όταν μας υπενθυμίζει ότι στο «Μόνο το 23,18% των Καθολικών ζει στην Ευρώπη και το 62% στη Λατινική Αμερική, οι υπόλοιποι στην Αφρική και την Ασία. Η Καθολική Εκκλησία είναι Εκκλησία Δεύτερου και Τρίτου Κόσμου (ό.π)».

Οι λάτρεις του ρυθμού του ρόλου του δυτικού συντηρητισμού, ο Boff λέει ότι ο Ratzinger «Αντιλαμβανόταν την Εκκλησία ως ένα είδος οχυρωμένου κάστρου ενάντια στα λάθη της νεωτερικότητας, θέτοντας ως κύρια αναφορά την ορθοδοξία της πίστης, πάντα συνδεδεμένη με την αλήθεια. (αυτόθι)”.

Ο Λεονάρντο Μποφ, λοιπόν, το λέει ξεκάθαρα «Ο θεολόγος Τζόζεφ Ράτσινγκερ έδειξε ότι είναι εχθρός των φίλων των φτωχών (οι θεολόγοι της απελευθέρωσης, εκδ.). Αυτό θα μείνει αρνητικά στην ιστορία της θεολογίας. Υπάρχουν πολλοί θεολόγοι που λένε ότι είχε εμμονή με τον μαρξισμό, παρόλο που απέτυχε στη Σοβιετική Ένωση». (ό.π).

Ιδού η συνέχεια με τον αντικομμουνισμό ως τυφλή πίστη, ως «παρηγοριά» για τις ατασθαλίες των λόγων του κρατικού Βατικανούή.

Και μετά μια ακριβής, για να μην πω οριστική, πολιτική κρίση: «Με όλη του την οξύνοια μάλωνε με μουσουλμάνους, με ευαγγελικούς, με γυναίκες και εναντίον των (Συμβούλιο) Βατικανό ΙΙ μαζί με τη φονταμενταλιστική ομάδα (…) Ήταν ένας νόμιμος εκπρόσωπος του παλιού ευρωπαϊκού χριστιανισμού με τις δόξες και την πολιτικοθρησκευτική του δύναμη (ό.π)”.

Ο εσωτερικός αγώνας εντός της Καθολικής Εκκλησίας είναι επομένως ο καθρέφτης μιας σύγκρουσης μεταξύ των αντίθετων οραμάτων του κόσμου: αφενός η περιχαράκωση της Δύσης στο σύγχρονο ευρωατλαντικό όραμα, όπως μας φαίνεται από την κρίση παγκοσμιοποίησης που προκλήθηκε από την πανδημία και καταρρακωμένη με τον πόλεμο στην Ουκρανία, κάτι που προσπάθησαν να εκπροσωπήσουν ο άξιος Ratzinger και οι οπαδοί του. από την άλλη, το άνοιγμα στην ιδέα μιας νέας διαλεκτικής που εξετάζει τη μετατόπιση του παγκόσμιου κέντρου βάρους λήψης αποφάσεων σε άλλες περιοχές του κόσμου, κάτι που αγωνίζεται να υποστηρίξει ο πάπας Μπεργκόλιο.

Η παγκόσμια αντιπαράθεση μεταξύ της επιθετικής μειοψηφίας των πλουσιότερων και ισχυρότερων και της πλειοψηφίας που επιδιώκει να απελευθερωθεί από την εκμετάλλευση, τόσο των ανθρώπων όσο και της φύσης, θα γίνεται ολοένα και πιο άγρια.

7 Ιανουαρίου 2023 – © Δυνατότητα αναπαραγωγής ΜΕ ΤΗΝ ΡΗΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ του CONTROPIANO

Τελευταία τροποποίηση: 7 Ιανουαρίου 2023, 7:07 π.μ

τύπος