Γεννημένος το 1922, Domenico Cirilloγνωστό ως «Μίνικο», κλείνει σήμερα τα 100 χρόνια και είναι η τέταρτη εκατονταετηρίδα που ο Δήμος της Εμπειρογνώμονας έχει το προνόμιο να γιορτάζει, μεταξύ 2021 και 2022.
Κάθε γενιά είχε την ευκαιρία να τον συναντήσει, καθισμένο μπροστά στο «vuccolo» του, στο «ξύλινο σκάνετ», αφιερωμένο στο να πλέκει καλάθια και να γεμίζει φιάλες.

Αν τον ρωτήσουν ποιο είναι το μυστικό για να «ζεις εκατό χρόνια», απαντά ότι δεν ξέρει. «Δεν έχω προσωπικό μυστικό. Ποτέ δεν είχα σοβαρά προβλήματα υγείας, μόνο μικρούς πόνους. Δεν τα παράτησα ποτέ και ήμουν πάντα ήσυχος. Μόνο όταν με έπιασαν αιχμάλωτος οι Γερμανοί ένιωσα απογοητευμένος».

Μια ζωή αφιερωμένη στην οικογένεια και τη δουλειά, χωρίς να παραμελεί την αγάπη για τη γη του. Παντρεμένος με τη Liberina Baldo, το 1949, μοιράστηκε τη ζωή της μαζί της για 62 χρόνια. Είναι πατέρας 4 παιδιών. Επτά εγγόνια και 2 δισέγγονα. Μια ζωή κουραστική, δική του, αλλά όπως λέει «ήσυχη».

Ως τυπικός αγρότης του Τσιλέντο, που από τη φύση του δεν μπορεί να περιοριστεί στην καλλιέργεια της γης, τολμούσε σε πολλές άλλες δουλειές, όπως ο τσαγκάρης, ο ανθρακοποιός, αλλά κυρίως ο καλαθοποιός.

Τα επιδέξια χέρια του έχουν δημιουργήσει πλήθος από «καλαθάκια», «πανάρι», «σχάρα», «μπαλιάτι φλασκών» και «Σάντο μαρτίνι».
Αλλά και «strummuli» και «zerre», γιατί ο χρόνος για να περάσεις με φίλους ήταν εξίσου πολύτιμος. Θυμάται με νοσταλγία και περηφάνια τις εποχές που η πόλη έσφυζε από κόσμο και ένα βαρελίσιο όργανο και μια κιθάρα battente (που ακόμα χτυπάει με λιγότερη ευελιξία, αλλά με ίση μεταφορά) ήταν αρκετά για να μεταμορφώσουν κάθε βράδυ σε πάρτι.

«Δεν είχα ποτέ εχθρούς»λέει ο παππούς Ντομένικο. Η ενεργή συμμετοχή στη ζωή της κοινότητας του έδινε πάντα μεγάλη γαλήνη.

Στη δεκαετία του 1960, και για αυτόν, όπως και για πολλούς πολίτες του Cilento, ήταν απαραίτητο να μεταναστεύσουν στη Γερμανία. «Με υποδέχτηκαν καλά οι Γερμανοί, δεν ένιωσα ποτέ ξένος. Παρά τα φοβερά βάσανα κατά τη διάρκεια της φυλάκισης».

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς μετά την ανακωχή της 8ης Σεπτεμβρίου 1943. Από την Ελλάδα, όπου εργάστηκε ως νοσοκόμος σε Υγειονομικό Τμήμα, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Νεπέν. (Η πολεμική του ιστορία δημοσιεύεται στον τόμο “Ο εικοστός αιώνας στην Ιταλία. Οι πολεμικές μας ιστορίες – V έκδοση” εκδ. “Il Saggio” και επιμέλεια του Proloco “San Martino Cilento”).

Τίποτα δεν σημάδεψε τη ζωή του όσο τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως της φυλάκισής του.
Θεωρεί ότι η ανάμνηση και η ανάμνηση αυτών των γεγονότων είναι θεμελιώδους σημασίας για τις νέες γενιές, ώστε να μην επαναληφθούν αυτές οι ασχήμιες.

Ο Domenico Cirillo έζησε τα δύο τελευταία χρόνια αντιδρώντας επίσης στα lockdown και τις πανδημίες, χωρίς ποτέ να έχει παραπονεθεί. έκανε τον εμβολιασμό και ενθάρρυνε άλλους να το κάνουν. «Πιστεύουμε ότι βασικά το μυστικό βρίσκεται στην καθαρότητα της καρδιάς του, στην καλοσύνη της ψυχής του και στην περίεργη ειλικρίνειά του. Χαρακτηριστικά που τον έχουν κάνει πολύτιμο παράδειγμα ζωής μας». λένε μέλη της οικογένειας.

Από σήμερα ο Perito είναι πλουσιότερος σε αιωνόβιους με τον παππού Domenico που ενώνεται με τους Domenica Mondillo, Silvia Cirillo και Giuseppina Corrente, στους οποίους η κοινότητα ανανεώνει τις καλύτερες ευχές της, εκτιμώντας τις ιστορίες και τις διαδρομές της ζωής τους.

Ο Domenico Cirillo δεν είναι ο μόνος Cilento που σβήνει εκατό κεριά σήμερα. Προς το Orria είναι γιαγιά Βενεράντα Μαστρογιοβάνη να κλείσει τα 100. Είχε κι εκείνη μια ζωή αφιερωμένη στη δουλειά που την οδήγησε επίσης να εργαστεί στη Γαλλία, στους ορυζώνες της. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Όρια, την πατρίδα της.