ΤΟΥΡΙΝΟ, 12 ΜΑΪΟΥ – Το γρήγορο γαμήλιο, ο χαλαρός αέρας και αυτή η πράξη ενός αιώνιου παιδιού. Ο Αλεσάντρο Καττελάν δείχνει ήρεμος και χαλαρός μετά την τελευταία δοκιμασία λίγο πριν τον δεύτερο ημιτελικό του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, που τον βλέπει να διευθύνει μαζί με τη Μίκα και τη Λάουρα Παουσίνι. «Διασκεδάζω, νόμιζα ότι θα ήταν πιο αγχωτικό, αλλά είναι καλύτερο από όσο φανταζόμουν. Με τη Λάουρα και τη Μίκα τα ζούμε καλά, κάνουμε παρέα, μοιραζόμαστε φόβους. Γιατί ακόμα κι αν είμαστε όλοι συνηθισμένοι σε στάδια ενός συγκεκριμένου τύπου, 200 εκατομμύρια άνθρωποι που σε κοιτούν έχουν πάντα αποτέλεσμα… “. Εκτός από καυγάδες και αψιμαχίες μεταξύ τους. ποιος ξέρει για σοβαρά πράγματα”. Και οι αριθμοί εξακολουθούν να τους αποδεικνύουν ότι έχουν δίκιο. “Αλλά αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι το πρωί, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.” Στην ομιλία του το δεύτερο απόγευμα θέλησε να κάνει πλάκα με την ικανότητα των Ιταλών να διοργανώνουν μεγάλες εκδηλώσεις. «Μαζί μας κουβαλάμε τη φήμη των ανθρώπων που δεν κάνουν την αυστηρότητα το φάρο τους, κάτι που είναι λίγο αληθινό, αλλά μετά δείχνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα να λειτουργήσουν. -Η ειρωνεία είναι η αφετηρία για να αστειευόμαστε για όλα τα άλλα». Στη Eurovision, μια παράσταση που επικεντρώνεται αποκλειστικά στη μουσική, ωστόσο, δεν υπάρχει πολύς χώρος για όσους το παρουσιάζουν. «Και αυτό είναι σωστό. Το επίκεντρο δεν είστε εσείς αλλά οι τραγουδιστές, είστε συντονιστής. Δεν είναι δικό μου πρόγραμμα, ούτε της Μίκας ή της Λάουρας. Ακόμα και το X Factor δεν ένιωσα ποτέ δικό μου. Μου αρέσουν τα ρυθμικά προγράμματα, που διαρκούν όσο πρέπει». Και είναι ανώφελο να προσπαθήσουμε να τον ρωτήσουμε αν ένας υποθετικός του Sanremo θα πήγαινε προς αυτή την κατεύθυνση. «Κάθε φορά που λέω αυτή τη λέξη γίνεται σάλος». Και μετά επιστρέφουμε στο να μιλήσουμε για τη Eurovision και τα αγαπημένα της, που εκτός από την Ιταλία και τον Άγιο Μαρίνο, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Αγγλία, η Ελλάδα, η Ολλανδία, η Μολδαβία. Και η Ουκρανία, η χώρα που δόθηκε ως νικήτρια. «Η Eurovision είναι απολιτική, αλλά με πολύ σαφείς αξίες όπως ο σεβασμός, το μοίρασμα, η κοινωνία, και ως εκ τούτου γίνεται αναπόφευκτα πολιτική. Αυτή τη στιγμή τα αγόρια της Ουκρανίας απολαμβάνουν μια ιδιαίτερη ενσυναίσθηση την οποία, πιστεύω, θα έκαναν ευχαρίστως χωρίς». (ΛΑΒΗ).
(ΛΑΒΗ)