Μέσα της δεκαετίας του 1920… Η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταστράφηκε, τα θεμέλια της Τουρκικής Δημοκρατίας μπήκαν. Μια χώρα που μόλις βγήκε από τον πόλεμο… Μια χώρα ιδρύεται κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Μετά τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης υπογράφεται πρόσθετη σύμβαση με την Ελλάδα στο έδαφος της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Σύμφωνα με αυτή τη συμφωνία, λαμβάνεται υποχρεωτική απόφαση μετανάστευσης για τους πολίτες των δύο χωρών. Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια και τα σπίτια τους τόσο από την Τουρκία όσο και από την Ελλάδα και βγαίνουν στο δρόμο. Αυτή ακριβώς την ώρα, μια οικογένεια από τη Θεσσαλονίκη τα αφήνει όλα πίσω και ξεκινά για την Τουρκία…

Η ΙΖΜΙΡ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΗ

«Εκείνη την εποχή, ο παππούς μου ο Τζελαλεντίν ήταν μεταξύ αυτών που πήγαν στην Τουρκία για τη χρονιά. Μπαίνουν στο πλοίο και έρχονται στη Σμύρνη. Όταν κάνουν τα βήματά τους για τη Σμύρνη, δεν έχουν ακόμη πού να μείνουν. Ο πρώτος σταθμός μετά τη Σμύρνη είναι το Αϊδίνι. Δεν το έχουν συνηθίσει εδώ. Περνούν στο Akhisar (Manisa). Εκεί εκείνη την εποχή καλλιεργούνταν καπνός. Αυτή η οικογένεια από τη Θεσσαλονίκη γνωρίζει και καπνοβιομηχανία. Ωστόσο, ούτε εδώ δεν μπορούν να βολευτούν, γιατί οι επιδημίες δεν τους αφήνουν να φύγουν. Παντού υπάρχουν κρούσματα τυφοειδούς πυρετού. Ο μεγαλύτερος της οικογένειας, δηλαδή ο προπάππους μου, έπαθε επιδημία και έφυγε από τη ζωή. Δύο αδέρφια μένουν μόνα τους. Ένας από αυτούς είναι καθ’ οδόν για τη Samsun Bafra με την οικογένεια της γυναίκας του. Ο άλλος είναι στο δρόμο για την Προύσα Καρατζάμπεη. Στο Karacabey εγκαταστάθηκαν στο χωριό που λεγόταν τότε Kirmikir και τώρα Harmanlı. Φτιάχνουν μια καλύβα αχυροσκεπή με ένα δωμάτιο και σε εκείνη την καλύβα γεννιούνται 7 παιδιά. Ένα από τα παιδιά που γεννήθηκαν σε εκείνο το καλαμώνιο είναι ο πατέρας μου, ο Sadık Yılmaz…»

Ο Muharrem Yılmaz έζησε σε αυτό το σπίτι μεταξύ 6-11 ετών.class=”medyanet-inline-adv”>

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΤΙΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ»

Αυτός που αφηγείται αυτή την ιστορία δεν είναι άλλος από τον Muharrem Yılmaz, τον επικεφαλής της Sütaş, η οποία αυτή τη στιγμή απασχολεί πάνω από 5 χιλιάδες άτομα. στο Karacabey τον Αύγουστο του 1957.
Μιλήσαμε με τον Muharrem Yılmaz, ο οποίος γεννήθηκε σε ένα διώροφο σπίτι, για το σπίτι που γεννήθηκε, τις εμπειρίες του και τις εμπειρίες που απέκτησε από αυτές τις εμπειρίες.

Ο Γιλμάζ, ο οποίος έμεινε σε «εκείνο το σπίτι» στην Προύσα Καρατσάμπεη μέχρι τα 6 του χρόνια, είπε: «Ο παππούς μου, ο Μουχτάρ Τζελαλεντίν από το Κιρμικίρ, στέλνει τα παιδιά του από το χωριό στο Καρατζάμπεϊ για σπουδές.

Ωστόσο, με τον καιρό, πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει ένα σπίτι στο Karacabey. Στο μεταξύ, ο μεγάλος του γιος, ο πατέρας μου, ετοιμάζεται επίσης για γάμο. Σε αυτή την περίοδο γίνεται η μετάβαση σε «εκείνο το σπίτι» που γεννήθηκα. Είναι μια διώροφη κατοικία με δύο δωμάτια στον επάνω όροφο και ένα σαλόνι στον κάτω όροφο. Τα γεύματα τρώγονται επίσης στον κάτω όροφο. Ήταν ένα πολύ μικρό σπίτι», περιγράφει ο Yılmaz το σπίτι όπου γεννήθηκε.

class=”medyanet-inline-adv”>

«Είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας, αλλά στην πραγματικότητα έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό πριν από εμένα. Τον χάσαμε όταν ήταν μερικών μηνών», λέει ο Muharrem Yılmaz και συνεχίζει: «Αυτή τη στιγμή, αυτό το σπίτι παραμένει όρθιο. Δεν μας ανήκει, αλλά είμαστε σε συζητήσεις για να το ξαναπάρουμε. Αν το πάρουμε, θα το φτιάξω όπως ήταν όταν καθόμασταν. Θέλω να το κάνω μουσείο. Δεν θυμάμαι πολλά καθώς φύγαμε από αυτό το σπίτι σε πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο, θα ζητήσω από τους μεγαλύτερους της οικογένειας να πουν για αυτό το σπίτι. Σύμφωνα με όσα μας είπαν, θα αποκαταστήσουμε το σπίτι».

class=”medyanet-inline-adv”>

ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΛΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Ο Muharrem Yılmaz λέει ότι μια από τις πιο ξεκάθαρες ιστορίες που θυμάται για το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε είναι για την ημέρα που μετακόμισε: «Τα πράγματα ήταν γεμάτα. Έβαλαν τα παιδιά σε ένα αυτοκίνητο. Ήμουν 6 χρονών εκείνη την εποχή. Μου έδωσαν και τον αδερφό μου. Έτσι ξεκινήσαμε για το νέο μας σπίτι. Το νέο μας σπίτι ήταν επίσης στο Karacabey. Το νέο μας σπίτι ήταν μεγαλύτερο. Είχε 8 δωμάτια. Μαζί μας έμεναν και τα ανύπαντρα αδέρφια του πατέρα μου και η γιαγιά μου από τον πατέρα μου. Ήμασταν σε μια μεγάλη οικογένεια 11 ατόμων. Δεν θα έλειπαν οι επισκέπτες. Κάποτε καθόμασταν στο τραπέζι με 14-15 άτομα. Είχα το μεγάλο πλεονέκτημα να μεγαλώσω σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια σε αυτό το σπίτι. Για χρόνια, φάγαμε οικογενειακά γεύματα στο μεγάλο τραπέζι… Αυτό το τραπέζι ήταν τόσο μεγάλο που όταν τελείωνε το γεύμα, παίζαμε πινγκ-πονγκ με τα αδέρφια μου. Εδώ «αυτό το τραπέζι» μου έδωσε πολλά. Σε εκείνο το τραπέζι έμαθα την αυτοθυσία. Η μητέρα μου σέρβιρε συνέχεια, αλλά ήταν πάντα χαμογελαστή. Ήταν σαν να μην κουράστηκε ποτέ. Ακούσαμε προσεκτικά τι λέγεται σε εκείνο το τραπέζι. Όταν είχε κόσμο και οι ενήλικες ήταν στο τραπέζι, έμαθα να ξέρω τη σειρά σου, να γνωρίζω τη θέση σου και το πιο σημαντικό, να γνωρίζω την επαγγελματική ζωή».

class=”medyanet-inline-adv”>

«ΓΕΜΙΖΑ ΚΟΛΩΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ»

Όταν ο Muharrem Yılmaz λέει: «Έμαθα την επιχειρηματική ζωή στο τραπέζι του δείπνου», διακόπτω. «Τι συζητήθηκε σε εκείνο το τραπέζι;» Ρωτάω. Αρχίζει να λέει: «Ο πατέρας μου δούλευε με τα αδέρφια του. Υπήρχε ένα μαγαζί σε απόσταση 200 μέτρων από το σπίτι. Θα υπήρχαν συζητήσεις μεταξύ των αδερφών για την πολιτική, την κοινωνική ζωή και την επαγγελματική ζωή. Τους άκουγα συνέχεια. Το καλοκαίρι δούλευα ως μαθητευόμενος στο μαγαζί του πατέρα μου. Έμαθα τη σχέση με τον πελάτη, να είμαι δίκαιος και να μην είμαι άδικος σε εκείνο το μαγαζί. Ήμουν σαν υπάλληλος. Δεν είδα καμία διάκριση ως γιος του αφεντικού. Για παράδειγμα, αν επρόκειτο να πουλήσω κολόνια, δεν έπρεπε να το παραλείψω. Αν έκανα λάθος, θα είχα δίκιο. Ακόμα και σε μικρή ηλικία πίστευα ότι αυτό που έβλεπα θα με ωφελούσε στο μέλλον. Πάντα το ηχογραφούσα».

class=”medyanet-inline-adv”>

ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΕΔΩΣΑΝ ΜΑΖΙ

«Φυσικά, δεν δουλεύαμε μόνο όταν τα σχολεία ήταν σε διακοπές», λέει ο Muharrem Yılmaz, φέρνοντας τη λέξη στο εξοχικό τους: «Μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι από το εξοχικό μας στο Karacabey Yeniköy. Το Yeniköy ονομάζεται Karacabey Bosphorus. Είναι ένα δέλτα όπου ρέει το Nilüfer. Θα ήμασταν εκεί με όλη την οικογένεια. Εκεί έρχονταν και οι θείοι μου που ήταν παντρεμένοι. Ο πατέρας μου εκτιμούσε πολύ τους συγγενείς του. Τα παιδιά τους, τα αδέρφια μου, θα ήμασταν όλοι μαζί. Τα δωμάτια θα ήταν επίσης σαν θαλάμους. Είχαμε τόσο κόσμο που δεν χωρούσαμε στο τραπέζι. Τα τραπέζια χωρίστηκαν στα δύο. Κάπου τα παιδιά, κάπου οι μεγάλοι… Επειδή είμαι από τα μεγαλύτερα παιδιά, πάντα ήθελα να κάθομαι στο τραπέζι των μεγάλων».

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ

Ο Muharrem Yılmaz τόνισε την αγάπη του για τη δουλειά, τη δικαιοσύνη και τη χώρα σε όλη τη διάρκεια της συνάντησής μας. «Δούλεψα απίστευτα σκληρά, ήθελα να είμαι χρήσιμος στη χώρα με απαράμιλλη αφοσίωση», λέει. «Ποτέ δεν έχουμε δει αυτό το επάγγελμα ως απλώς μια επιχειρηματική δραστηριότητα. Το παρελθόν της οικογένειάς μου ήταν πάντα η κτηνοτροφία. Επομένως, γνωρίζουμε πόσο θαυματουργό είναι το γάλα, πόσο σημαντικό είναι στην ανάπτυξη ενός ζωντανού πράγματος και την αξία κάθε σταγόνας του, από την παιδική μας ηλικία. Πάντα στοχεύαμε να διαδώσουμε αυτή την καλοσύνη και να κάνουμε περισσότερους ανθρώπους να επωφεληθούν από αυτήν την καλοσύνη. Θα διαδώσουμε την κατανάλωση και παραγωγή γάλακτος και γαλακτοκομικών προϊόντων, που είναι η βασικότερη και πιο ωφέλιμη τροφή για την υγιεινή διατροφή της κοινωνίας που ζούμε, και θα γινόμασταν ιεραπόστολός της. Αυτό ήταν το καθήκον μας. Έτσι καθορίσαμε το όραμα και την αποστολή της εταιρείας μας. Ξεκινήσαμε με στόχο να δημιουργήσουμε έναν θεσμό που να μας ξεπερνά κάνοντας τη δουλειά μας με τεχνογνωσία χωρίς να παρεκκλίνουμε από τη γραμμή των καλών ανθρώπων και των καλών πολιτών. Θα παράγαμε νόστιμα γαλακτοκομικά προϊόντα που μεταφέρουν τις αξίες που είναι εγγενείς στο γάλα στους ανθρώπους, θα αυξάνουν την ποιότητα ζωής τους και θα συμβάλλουν στην ευτυχία τους».

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΠΟΛΛΑ το ΛΥΚΕΙΟ ΓΑΛΑΤΑΣΑΡΑΪ

Ο Muharrem Yılmaz ολοκληρώνει το δημοτικό του σχολείο στο Karacabey. «Η δασκάλα μου στο δημοτικό σχολείο συνέβαλε πολύ στην εξέλιξή μου. Με εκπαίδευσε πολύ καλά και μου έδωσε τη δυνατότητα να μπω στο Γυμνάσιο της Γαλατασαράι. Έμενα στο Γυμνάσιο Γαλατασαράι ως οικότροφος. Εκτός από μια καλή εκπαίδευση, έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου εδώ. Χάσαμε τη μητέρα μου ενώ ήμουν στο γυμνάσιο», λέει ο Yılmaz και λέει: «Αυτό προκάλεσε διαφορετικές περιόδους για να ξεκινήσουμε. Ήταν καιρός να μετακομίσω από το Karacabey στην Προύσα. Αρχικά μετακομίσαμε σε ένα διαμέρισμα στην Προύσα. Μετά αγοράσαμε ένα διαμέρισμα και όλη η οικογένεια εγκαταστάθηκε εκεί. Η πανεπιστημιακή περίοδος είχε αρχίσει. Κέρδισα το Πανεπιστήμιο Bursa Uludag. Έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο σε πολύ δύσκολα χρόνια, 1976-1980. Η Sütaş ξεκίνησε τις πωλήσεις το 1975. Τώρα σπούδαζα και δούλευα με τον πατέρα μου».

ΘΕΩΡΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ «KISMET»

Ο Muharrem Yılmaz συνεχίζει να μιλά για τις περιόδους που ιδρύθηκε η Sütaş, «Ήταν δύσκολες στιγμές για την οικονομία… Το κεφάλαιο ήταν πολύ περιορισμένο. Θυμάμαι πολύ καλά τις κακουχίες. Προσπαθούμε να εμπλακούμε. Φυσικά, προκύπτουν διαφορετικές ιδέες καθώς μπαίνεις στην επιχείρηση. Ο πατέρας μου ετοίμαζε λογότυπα και συνθήματα. Δούλευα πάνω σε ένα λογότυπο με τον φίλο μου από το γυμνάσιο, τον Levent Erdem. Ο Λεβέντ σχεδίαζε κινούμενα σχέδια. Ωστόσο, τα λογότυπά μας δεν έγιναν δεκτά. Η πρώτη σύγκρουση μεταξύ των γενεών ξεκίνησε ουσιαστικά εκεί. Και μετά άρχισα να αναλαμβάνω την επιχείρηση. Δούλεψα πάρα πολύ. Εάν έχετε διαφορετική γνώμη, πιστεύετε στις ιδέες σας και δουλέψετε σκληρά, μπορείτε να πείσετε τους ανθρώπους. Επιβραβεύεσαι για τη σκληρή δουλειά σου. Ωστόσο, δεν λέω ότι όλοι μπορούν να έχουν επιτυχία. Άλλοτε το κάνει, άλλοτε όχι. Θεωρώ αυτή την κατάσταση ως «τύχη».

ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Muharrem Yılmaz είχε την επιχείρησή του πηγαίνοντας από την Προύσα στην Κωνσταντινούπολη για πολλά χρόνια. Τώρα ήρθε η ώρα να μετακομίσω στην Κωνσταντινούπολη. «Η οικογένειά μου εξακολουθεί να ζει στο οικογενειακό διαμέρισμα στην Προύσα. Εγώ, από την άλλη, μετακόμισα σε άλλο σπίτι στην Κωνσταντινούπολη. Το σπίτι που μένω ακόμα τώρα βρίσκεται στον Βόσπορο. Όταν κοιτάζω πίσω, ξεκίνησα τη ζωή μου σε εκείνο το μικρό διώροφο σπίτι στην Προύσα. Θυμάμαι το εξοχικό μας στο Yeniköy, στο στενό Karacabey. Τώρα βρίσκομαι στον Βόσπορο. Αγοράσαμε αυτό το σπίτι με τη βοήθεια του πατέρα μου. Μετά το σπίτι στο στενό Karacabey, είχα την τύχη να ζήσω σε ένα σπίτι στο Βόσπορο.»

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΑΤΙΑ

Με τα χρόνια, το Sütaş συνεχίζει να αναπτύσσεται. Οι επενδύσεις συνεχίζουν να έρχονται. Ο Muharrem Yılmaz, ο οποίος γεννήθηκε σε ένα μικρό σπίτι στο Karacabey ως γιος μιας οικογένειας μεταναστών, γίνεται γνωστό όνομα στην επιχειρηματική και κοινωνική ζωή. Ο Γιλμάζ περιγράφει εκείνες τις στιγμές ως εξής: «Είμαι στην Ένωση Νέων Επιχειρηματιών της Τουρκίας. Πρόεδρος τότε ήταν ο Hamdi Akın… Ανέλαβα την προεδρία γιατί έληξε η θητεία της προεδρίας. Ήμουν πρόεδρος το 2000. Τότε οργανώσαμε μια οργάνωση που ονομαζόταν «Αστέρια της Χιλιετίας». Στην οργάνωση αυτή συμμετείχαν ονόματα όπως ο αείμνηστος Şarık Tara και ο Rahmi Koç. Ξεκινήσαμε το TÜGİAD σε πολύ υψηλό επίπεδο. Στην οργάνωση αυτή ήρθε και ο αείμνηστος πατέρας μου. Το κρατήσαμε στο παλάτι Çırağan. Ο πατέρας μου καθόταν στην πίσω σειρά. Με παρακολουθούσε με γερασμένα μάτια. Ήταν πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που έγινε δεκτός σε ένα τέτοιο περιβάλλον στην Κωνσταντινούπολη».