Ναι, αυτός ο τίτλος φαίνεται μπανάλ! Ακόμα και ανειλικρινές για τους περισσότερους από εμάς, όσον αφορά την αίσθηση του κράτους και εμάς ως πολιτών σε αυτό. Άλλο είναι να το λες, άλλο είναι να το νιώθεις. Λίγοι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτή τη φράση ειλικρινά και με κατανόηση, αλλά παρ ‘όλα αυτά είναι σωστή, εκφράζοντας την πραγματική ουσία της έννοιας του κράτους και εμείς σε αυτήν. Ποιος δεν ξέρει ότι όλοι μαζί και ο καθένας μας εκπροσωπεί το κράτος. Στην ουσία του, είναι μια πολιτική και νομική μονάδα που διαχειρίζεται μέσω ενός συστήματος φορέων. Δημιουργήθηκε από την κοινωνία για να διευκολύνει την ίδια της την ύπαρξη, να βάλει τάξη μέσα από σαφείς κανόνες που ακολουθούνται από όλους. Το περιεχόμενο του κράτους, με απλά λόγια, περιλαμβάνει έδαφος, πληθυσμό και εξουσία.

Εάν κάποιο από τα συστατικά του δεν λειτουργεί σωστά, πέφτει σε κρίση. Φυσικά, ο καθένας από εμάς πρέπει να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του στο κράτος και στην κοινωνία και να αναλάβει την ευθύνη ως πολίτης του. Διαφορετικά, θεωρούμε ότι το κράτος είναι ο «ένοχος» μας για όλες τις ατυχίες μας, χωρίς το αίσθημα ευθύνης μας απέναντί ​​του.

«Το κράτος είμαι εγώ», είπε ο «βασιλιάς του ήλιου», προσωποποιώντας και επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον ορισμό την κλασική γαλλική απολυταρχία. Φυσικά, υπάρχει μια διαφορετική στάση και σκέψη από την εποχή της «Πολιτείας» του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα στον Ιταλό στοχαστή Νίκολο Μακιαβέλι, ο οποίος είπε ότι «η μοναρχία εύκολα εκφυλίζεται σε τυραννία, αριστοκρατική κυριαρχία – σε ολιγαρχία και δημοκρατία – στην αυθαιρεσία ».

Αν όμως, στη σημερινή δημοκρατική, ολοκληρωμένη κοινωνία, το κράτος υποστηρίζεται μόνο από τους πολίτες του, οι οποίοι έχουν την εξουσία να το κατευθύνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, θα λειτουργήσει σωστά. Εάν όχι, τότε ορισμένοι άνθρωποι ή κοινότητες με τις εγωιστικές τους ενέργειες μπορούν να το οδηγήσουν σε λάθος κατεύθυνση.

Στόχος είναι ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων, η εκτέλεση ευσυνείδητων ενεργειών, ο καθένας να ασκεί ενεργά τα δικαιώματά του και να σέβεται τα δικαιώματα των άλλων.

Στο άρθρο δεν θα μιλήσουμε για το κράτος ως πολιτικοοικονομική ή άλλη οντότητα, αλλά ως πολιτιστική, πνευματική και εθνική ταυτότητα μιας κοινωνίας που – εκτός από τις λειτουργίες της για επιβίωση, θέλει και κάτι άλλο, υψηλότερο. Και στην κορυφή βρίσκεται η πνευματικότητα, οι παραδόσεις και η πολιτιστική ουσία των ανθρώπων. Αυτό είναι το πράγμα που υποστηρίζει και εξυψώνει κάθε άτομο και κοινωνία στο σύνολό της πάνω από την υλική και καταναλωτική σκέψη.

Δυστυχώς, σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίπλοκη κατάσταση διχοτόμησης και αντίθεσης, όχι μόνο σε κρατικό επίπεδο. Η πανδημία μας έφερε σε μια κατάσταση όπου πρέπει να επιλέξουμε – είτε να συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση της αντιπαράθεσης, είτε προς την κατεύθυνση της ενοποίησης, γυρίζοντας την πλάτη στον δημόσιο και προσωπικό εγωισμό.

Μια κινεζική παροιμία μας προειδοποιεί ότι «Αν δεν αλλάξουμε κατεύθυνση, πιθανότατα θα τελειώσουμε το ταξίδι μας εκεί που πηγαίνουμε» – και η κατεύθυνση είναι σαφής στους ανθρώπους – καταστροφή και χάος. Σύμφωνα με τις καμπαλιστικές πηγές, σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου είναι απαραίτητο να διαμορφώσουμε έναν νέο τρόπο σκέψης και ένα νέο μοντέλο συμπεριφοράς. Χωρίς μια τέτοια αλλαγή, το σύστημά μας και τα πάντα γύρω μας θα τυλιχτούν στο χάος.

Η ιστορία μας έδωσε πολλά παραδείγματα χαμένων αυτοκρατοριών, λαών και πολιτισμών, κατέκτησε τεράστια εδάφη και χώρες, ανέβηκε στη νίκη, αλλά στη συνέχεια βρέθηκε σε μπελάδες και καταστροφές.

Φαίνεται να εξαπατά τον εγωισμό ότι η επιτυχημένη αντιπαλότητα και η στρατιωτική νίκη θα του φέρουν οφέλη, λάφυρα, δύναμη, δόξα: “Κοίτα τι ήρωες είμαστε!”, Αλλά μετά την απογοήτευση από τις “επιτυχίες” και τις “νίκες”, καταλαβαίνουμε την απατηλή εγωιστική αίσθηση της ανωτερότητας. Το

Αν κοιτάξουμε έστω και στο εγγύς μέλλον, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν λειτουργεί, γιατί αρχίζουμε όλο και περισσότερο να νιώθουμε ότι είμαστε διασυνδεδεμένοι από τη φύση και ότι η αμοιβαιότητά μας είναι μέρος μας.

Σύμφωνα με τον μεγάλο Καμπαλιστή Baal a Sulam, ο οποίος έζησε στις αρχές του περασμένου αιώνα, «Είναι υποχρεωτικό για κάθε έθνος να είναι ενωμένος από μέσα, έτσι ώστε όλα τα άτομα σε αυτό να συνδέονται μεταξύ τους μέσω ενστικτώδους αγάπης. Επιπλέον, κάθε άτομο πρέπει να αισθάνεται ότι η ευτυχία του έθνους είναι η δική του ευτυχία και η παρακμή του έθνους είναι η δική του παρακμή … Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτού του έθνους που αισθάνονται αυτήν την αρμονία είναι αυτοί που δημιουργούν το έθνος και το μέτρο η ευτυχία και η ανθεκτικότητα ενός έθνους μετριούνται με τις ιδιότητές τους. “

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, μας προειδοποίησε ότι σύμφωνα με την εξέλιξη του δικαίου της κοινωνίας, αν δεν αλλάξουμε στάση ο ένας προς τον άλλον, θα προκύψει φασισμός. Σήμερα, αυτό ακούγεται τόσο σημαντικό όσο πριν από περίπου 80 χρόνια και λέει ότι η μόνη διέξοδος είναι να περάσουμε μέσω της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης στην «Κοινωνία της Τελευταίας Γενιάς».

Γιατί είναι απαραίτητο αυτό; Επειδή ζούμε σε έναν ολοκληρωμένο κόσμο και στην πραγματικότητα σκεφτόμαστε έξω από τους ολοκληρωμένους συνδέσμους που υπάρχουν στην κοινωνία και στο κράτος.

Αρχικά, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ζει στην κοινωνία και κάθε άτομο στην κοινωνία είναι σαν ένας τροχός στο σύστημα ενός μηχανισμού τροχών, στον οποίο ένας τροχός, ως ξεχωριστή μονάδα, δεν έχει ελευθερία κινήσεων. Γιατί; Επειδή εμπλέκεται στη γενική κίνηση όλων των τροχών προς τη δεδομένη κατεύθυνση, προκειμένου να καταστεί ο μηχανισμός κατάλληλος για την εκπλήρωση της κοινής αξίας για την κοινωνία.

Φυσικά, σε αυτόν τον καιρό έντονης διχοτόμησης και αντίθεσης να μιλάμε για καλές σχέσεις, για πνευματικότητα, για ακεραιότητα, ακούγεται σχεδόν αιρετικό. Ο καθένας έχει κολλήσει στο δικό του πρόσωπο ή, στην καλύτερη περίπτωση, έχει συμπεριλάβει μόνο τους συγγενείς και τους γνωστούς του στις σκέψεις και τις πράξεις του και αυτό είναι όλο. Είναι κλειδωμένος στην εγωιστική του φύση, σαν ένα κοχύλι, και δεν θέλει να αποδεχτεί τις σκέψεις και τις απόψεις κανενός άλλου εκτός από τις δικές του. Δεν θα μας οδηγήσει όμως η πνευματικότητα και το συναίσθημα της διασύνδεσης από αυτήν την εγωιστική στάση απέναντι στους άλλους; Από αυτόν τον «πόλεμο» συμφερόντων και λόμπι, στον οποίο ο καθένας προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλον, όλοι προσπαθούν να κατηγορήσουν τον «αντίπαλο», να τον εξευτελίσουν, χωρίς να καταλήξουν ότι είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι και μόνο με κοινές προσπάθειες μπορούμε να κολυμπήσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάθε χώρα, κάθε έθνος έχει τη δική του ταυτότητα και τη δική του πνευματική ουσία. Κάθε έθνος έχει τα πάνω -κάτω του, τα πάνω -κάτω του, που του δίνουν μια αίσθηση προόδου. Το μόνο που μας συμβαίνει είναι να συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, πιο ουσιαστικό, ισχυρότερο από την εγωιστική μας φύση. Αυτή είναι η εσωτερική μας φύση, η πνευματική μας ουσία. Δεν την ενδιαφέρει πώς να «νικήσει» και να «ταπεινώσει» τον αντίπαλό της, πόσο να πλουτίσει σε βάρος του άλλου ή σε βάρος της κοινωνίας, αλλά πώς να κάνει όλους να νιώσουν καλά.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν ουτοπία στις σημερινές διαιρεμένες εποχές, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε;

Ιστορικά, στα πιο σκοτεινά χρόνια σκαμπανεβάσματος, δεν βγήκαμε μέσα από πολέμους και συγκρούσεις, αλλά μέσω κοινών προσπαθειών και αμοιβαίας αγάπης. Αυτό χρειαζόμαστε. Το ερώτημα είναι να συνειδητοποιήσουμε πραγματικό, βαθύ και πραγματικό ποιοι είναι οι λόγοι για όλα όσα μας συμβαίνουν. Και ο πραγματικός λόγος είναι ο αυξημένος εγωισμός μας. Τίποτα άλλο! Θέλει να καταπιεί τα πάντα, να τρέξει και να ταπεινώσει το άβολο. Θέλει να βρίσκεται στο βάθρο του μεγαλείου, αγνοώντας όλα τα εύλογα επιχειρήματα ότι αυτό μας οδηγεί σε λάθος κατεύθυνση αυτοκαταστροφής.

Έτσι μας μετακινεί η Φύση είτε «μέσα από ένα καρότο είτε μέσα από ένα ραβδί». Το ερώτημα είναι τι επιλέγουμε; Οι κρίσεις και τα βάσανα που προέρχονται από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ μας, ή τις καλές σχέσεις, «σε πείσμα του εγωισμού μας».

Από αυτή την άποψη, αν καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε την εγωιστική μας φύση, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πραγματικά, όχι μόνο λόγια, ότι “το κράτος είμαστε εμείς” και όλες οι ενέργειες και οι σκέψεις θα κατευθυνθούν με τη σωστή πρόθεση στην κοινωνία.

Georgi GRADINAROV – λέκτορας στη Διεθνή Ακαδημία της Καμπάλα