Η ιστορία του Luisito Suarez, του Pibe de Oro της δεκαετίας του ’60 που ο Herrera ήθελε να φτιάξει το Grande Inter του

Helenio Herrera το ήθελε πολύ για να το φτιάξει Μεγάλη Ίντερ που εξακολουθούν να ασκούν μαγνητική γοητεία ακόμη και για τις γενιές των οπαδών των Νερατζούρι που δεν το είδαν τότε και μόνο άκουσαν γι ‘αυτό. Ο ηφαιστειακός κύριος πείθει τον Μοράτι να τον ξεφορτωθεί Angelillo και συνολικά είναι μια έξυπνη κίνηση. Να φέρει στην Ιταλία Λουισίτο Σουάρες Χρειάζονται 250 εκατομμύρια λιρέτες, ένα σημαντικό νούμερο στην οικονομία της εποχής. Το ορίζει η εφημερίδα La Notte «El Pibe de Oro» κατά την άφιξή του στο Μιλάνο, το ίδιο ψευδώνυμο με το οποίο αργότερα θα γίνει γνωστός ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και προσθέτει: «Μοιάζει σαν ένας από εκείνους τους άντρες που έχουν τις σκέψεις τους κολλημένες σε ένα μόνο πράγμα και για τον Λουιζίτο Σουάρες αυτό το πράγμα πρέπει να είναι η μπάλα». αστέρι της Μπαρτσελόνα – άλλη μια σύμπτωση με την πρωταθλήτρια Νάπολι – προσγειώθηκε στην Ιταλία με εξαιρετικά διαπιστευτήρια: 2 τίτλους πρωταθλήματος, 2 Κύπελλα Ισπανίας, 1 Κύπελλο Fairs, τη Χρυσή Μπάλα του 1960. Με τα χρήματα από την πώλησή του, οι Μπλαουγκράνα έφτιαξαν ένα δαχτυλίδι της κερκίδας Καμπ Νου. Στην Ισπανία παίζει σαν mezzala-goleador: 112 γκολ σε 216 αγώνες. Στην Ίντερ γίνεται αρχηγός στην υπηρεσία της ομάδας: ανακτά μπάλες, παίρνει τα τμήματα σε λειτουργία, υπαγορεύει τους χρόνους, ξέρει πώς να καλύπτει, έχει σουτ και αίσθηση του γκολ. Για όλους, είναι Ο αρχιτέκτονας. Μια ανώτερη ποδοσφαιρική ευφυΐα. Το πιο πειστικό είναι η μακρινή του βολή, συχνά μήκους 50 μέτρων, που κόβει το γήπεδο στη μέση με ακρίβεια χιλιοστού για να δημιουργήσει αντεπιθέσεις για τους Jair και Mazzola. Είναι πρωταθλητής, κύριος, αθλητής που ξέρει να ενθουσιάζεται: τα δάκρυά του μετά από κάποιες ήττες είναι διάσημα, καθώς και η ηρεμία και το πνεύμα των στοχασμών του μόλις τελειώσει η καριέρα του.
Η σφραγίδα του είναι σε όλους τους θριάμβους της Ίντερ: 3 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο που δεν βρίσκεται στο Celtic-Inter, τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που σηματοδοτεί το τέλος αυτής της μεγάλης εμπειρίας. Τα τελευταία 2 χρόνια, ο Foni και ο Heriberto Herrera τον υποστηρίζουν στον ελεύθερο ρόλο. Μέχρι τον Fraizzoli δεν το πουλάει στη Σαμπντόρια το 1970 χωρίς καν να τον ειδοποιήσει: στη Γένοβα παίζει με τον Μαρτσέλο Λίπι, ζει 3 αξιοπρεπή χρόνια και παίρνει την ικανοποίηση ότι είναι ανακλήθηκε στα 37 από τον Κουμπάλα στην εθνική ομάδα για να παίξει έναν αγώνα με την Ελλάδα.

Ήταν ένα λάκτισμα για τρέξιμο και σκέψη. Στην κλασική φιγούρα του σκηνοθέτη της εποχής, αυτές οι διαστάσεις δεν συμβιβάζονταν. Τα χιλιόμετρα τα κάλυψαν οι διάμεσοι, καβαλάρηδες τσιράκια εκείνων που διηύθυναν το παιχνίδι και χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους. Δεν είναι ότι ο Σουάρες αλλάζει την τάση, για πολλά χρόνια ακόμα –τουλάχιστον στην Ιταλία– θα είναι έτσι, είναι αυτός που αντιπροσωπεύει μια υπέροχη εξαίρεση. Όλη η ικανότητα της Ίντερ να ανατρέπει το μπροστινό μέρος με μεγάλη ταχύτητα εξαρτιόταν από τους ιχνηλάτες της. Ένιωθε ώριμος παίκτης, ένιωθε την ευθύνη να πρέπει να πάρει τους συμπαίκτες του από το χέρι. Το παράδοξο είναι ότι το ιταλικό ποδόσφαιρο βρίσκει σε έναν Ισπανό έναν από τους μεγαλύτερους διερμηνείς του, αν όχι αυτόν που εγγυάται την καλύτερη, πιο αποτελεσματική και ταχύτερη, πιο αδίστακτη εκδοχή τουλάχιστον μέχρι να φτάσει η εθνική ομάδα του Enzo Bearzot.
Ο Helenio Herrera τον επαίνεσε, τον έκανε τον ακριβή μεταφραστή των ευχών του. Τον θεωρούσε μαθητή του, του έδωσε το προνόμιο να είναι διαφορετικός από τους άλλους, τον έβαλε να καθίσει σε ένα μονόκλινο δωμάτιο σε καταφύγιο. Του άρεσε να συνοψίζει την ομάδα και τον αρχηγό της σε μια φόρμουλα: «Η Ίντερ είναι εξαιρετική και ο Σουάρες είναι ο προφήτης της». Ο Λουίς ανταπέδωσε, από την άλλη, με δυνατά λόγια: «Ο Ερέρα ξεπερνά τους πάντες. Δίνει όλη του την εφευρετικότητα, τη φαντασία του στην ομάδα. Με έκανε σταθερό μέσο, ​​κάνοντάς με να καταλάβω ότι η ομορφιά του παιχνιδιού βρίσκεται στην αποτελεσματικότητά του».