Επιβεβαιώστε εκ νέου ότι το κρασί είναι άμεσο προϊόν μιας γεωργικής πράξης και συνδέεται με τα εδάφη, σε αντίθεση με άλλα ποτά, αλκοολούχα και όχι μόνο, και ότι η «έξυπνη», μέτρια κατανάλωσή του, σε συνδυασμό με γεύματα και σε ένα πλαίσιο υγιεινού τρόπου ζωής, έχει θετικά αποτελέσματα. αξία. Μαθαίνοντας από την ιστορία και από το πρόσφατο παρελθόν, όταν ακόμη και λόγω της έλλειψης έγκυρης επιστημονικής αναφοράς, το ίδιο το κρασί, το κατ’ εξοχήν πολιτιστικό ποτό, παραγκωνίστηκε από αντιπαραγωγικές και επιστημονικά αδικαιολόγητες επιλογές. Όπως εν μέρει είναι ακόμα πιθανό να συμβεί σήμερα. Και από το οποίο πρέπει να υπερασπιστεί, με τη δύναμη της επιστήμης. Επίσης ενόψει της εκατονταετηρίδας από τη γέννηση του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (OIV), στις 29 Νοεμβρίου 1924, με το 2024 να ανακηρύσσεται «Διεθνές Έτος Αμπέλου και Οίνου», το οποίο θα είχε υψηλή συμβολική αξία, αλλά όχι μόνο. Εδώ είναι οι προβληματισμοί στο κέντρο της εναρκτήριας ομιλίας του Παγκόσμιου Συνεδρίου Αμπέλου και Οίνου n. 44, επί σκηνής στο Κάδιθ της Ισπανίας, από σήμερα έως τις 9 Ιουνίου, σύμφωνα με τα λόγια του καθηγητή Luigi Moio, πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (OIV).
«Έχω το προνόμιο και τη μεγάλη τιμή να σας καλωσορίσω στην Ισπανία, μια χώρα που μας φιλοξενεί για έκτη φορά σε έναν αιώνα ζωής του OIV. Αλλά η φετινή πρόσκληση έχει κάτι το ιδιαίτερο: το Κογκρέσο – είπε ο Moio – είναι αυτό που θα ολοκληρώσει τα πρώτα εκατό χρόνια, μεταφέροντας τον οργανισμό μας στα επόμενα εκατό. Ως εκ τούτου, ως πρόεδρος του OIV, αισθάνομαι το καθήκον και την ευθύνη να εκφράσω ορισμένες σύντομες σκέψεις για αυτήν την πολύ συγκεκριμένη στιγμή και για τον κρίσιμο ρόλο που είχε το Βασίλειο της Ισπανίας από την αρχή στη γέννηση του OIV».
Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, με την άφιξη της φυλλοξήρας, υπενθυμίζει ο Moio, προέκυψε η επείγουσα ανάγκη για διεθνή συντονισμό και σύγκριση μεταξύ επιστημονικών ειδικών από διάφορες χώρες. Το 1874 δημιουργήθηκε μια διεθνής επιστημονική επιτροπή που ξεκίνησε και ενθάρρυνε μελέτες για τη βιολογία και την επιδημιολογία του εντόμου. «Στη συνέχεια, όπως γνωρίζουμε, με αυστηρά βιολογικά κριτήρια, το πρόβλημα λύθηκε λαμπρά». Όμως, μετά την καταστροφή της φυλλοξήρας, εκτός από το δράμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ευρωπαίοι αμπελουργοί, που αντιπροσώπευαν το 90% της παγκόσμιας παραγωγής, βρέθηκαν αντιμέτωποι με άλλα προβλήματα, όπως «η ανεξέλεγκτη αύξηση της απάτης με την παραγωγή και το εμπόριο νοθευμένων και χειραγωγούσε ποτά που ονομάζονταν κρασί· έλλειψη κοινού ορισμού του κρασιού που θα επέτρεπε ενιαίο ρυθμιστικό έλεγχο για τη ρύθμιση του εμπορίου και την καταπολέμηση της απάτης· η ευθύνη που βαρύνει το κρασί, που περιλαμβάνεται στον κατάλογο των οινοπνευματωδών ποτών που θα απαγορευθούν, τη δεκαετία του απαγόρευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1920 έως το 1930· η έλλειψη διεθνούς φορέα σύγκρισης και μελέτης των διαφόρων τεχνικο-επιστημονικών προβλημάτων του αμπελοοινικού τομέα.
Έτσι, ακριβώς πριν από έναν αιώνα, στις 4 Ιουνίου 1923, οι ανώτατοι εκπρόσωποι της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας συναντήθηκαν στο Παρίσι για μια Διεθνή Υπουργική Διάσκεψη των χωρών που εξάγουν κρασί».
Και όπως υπενθύμισε ο Moio, τα θεμελιώδη σημεία που εξέτασε η «Συντακτική Συνέλευση» του OIV πριν από 100 χρόνια είναι σε μεγάλο βαθμό πολύ επίκαιρα. «Πρώτα από όλα, μελετήστε και αναπτύξτε κατάλληλα μέτρα για να γίνει γνωστή και να εκτιμηθεί η θετική αξία της μέτριας κατανάλωσης κρασιού, σε συνδυασμό με γεύματα και σε ένα πλαίσιο υγιεινού τρόπου ζωής. Όσον αφορά αυτόν τον πρώτο στόχο, πρέπει να θυμόμαστε ότι το πρώτο άρθρο της ιδρυτικής πράξης του OIV, που χρονολογείται από το 1924, ανέφερε ότι ο οργανισμός έπρεπε: «να συλλέγει, να μελετά και να δημοσιεύει πληροφορίες που καταδεικνύουν τα ευεργετικά αποτελέσματα του κρασιού». Μάλιστα, το 1930, για να δοθεί μια άμεση και συγκεκριμένη ώθηση στη διάδοση και προώθηση της οινικής κουλτούρας, καθιερώθηκε το «Prix de l’Oiv». Ένα βραβείο που την εποχή εκείνη είχε τον τίτλο: «Η αλήθεια για το κρασί» και που σήμερα είναι το αρχαιότερο στον κόσμο. Σε 77 εκδόσεις έχει απονεμηθεί σε συγγραφείς περισσότερων από 800 εκδοτικών έργων. Το δεύτερο υπό συζήτηση σημείο είχε ως στόχο να εξετάσει τους κανονισμούς που εγκρίθηκαν στις διάφορες χώρες σχετικά με τον ορισμό του κρασιού, προκειμένου να προετοιμαστεί ένας κοινός ορισμός του κρασιού, ο οποίος εξακολουθεί να ισχύει σήμερα – πρόσθεσε ο Moio – και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη και υιοθέτηση αναλυτικών και κανονιστικές διαδικασίες που αποσκοπούν στη διασφάλιση της αγνότητας, της γνησιότητας και της ακεραιότητας του κρασιού. Τέλος, ο τρίτος στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα Διεθνές Γραφείο Οίνου για να εκπονήσει επιστημονικά βασισμένες συμφωνίες που θα διαβιβαστούν ως συστάσεις στα κράτη μέλη προκειμένου να διευκολυνθεί η εναρμόνιση των πολιτικών τους και να διευκολυνθούν οι διεθνείς ανταλλαγές».
Και έτσι, η ιστορία λέει ότι, στις 6 Ιουνίου 1923, μετά από τρεις ημέρες εργασίας, οι πέντε αντιπροσωπείες συμφώνησαν στις αρχές που συζητήθηκαν, εγκρίνοντάς τις σε μια δεύτερη διπλωματική διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Ιουνίου έως τις 5 Ιουλίου 1924, και στην οποία συμμετείχαν επίσης από τις χώρες: Αυστρία, Ουγγαρία, Λουξεμβούργο, Τυνησία, Χιλή και Μεξικό. Οι δύο διασκέψεις οδήγησαν τελικά στην υπογραφή της συμφωνίας που ενέκρινε την ίδρυση του OIV: στις 29 Νοεμβρίου 1924.
«Η Ισπανία, λοιπόν, από την αρχή – υπενθυμίζει ο πρόεδρος Λουίτζι Μόιο – συμμετείχε στην κατασκευή αυτού που αργότερα έγινε ο Διεθνής Οργανισμός Αμπέλου και Οίνου». Αυτό το μαρτυρούν, μεταξύ άλλων, οι δύο Ισπανοί πρόεδροι του OIV, ο μηχανικός Eladio Asensio Villa, ο πρώτος μη Γάλλος που προήδρευσε του OIV, από το 1963 έως το 1968. και ο Δρ. Gabriel Yravedra, πρόεδρος από το 1991 έως το 1994, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, αλλά και ο Pau Roca, ο πρώτος Ισπανός γενικός διευθυντής, ακόμη εν ενεργεία, τον οποίο ο Moio θέλησε να αναφέρει, ευχαριστώντας τον και προπαντός αποτίοντας φόρο τιμής στο ασταμάτητο έργο του που με μεγάλο πάθος και αποφασιστικότητα προχωρά προς το αποκλειστικό συμφέρον της ανάπτυξης του OIV που, υπενθύμισε ο Moio, η σειρά των εκδηλώσεων για τους εορτασμούς της εκατονταετηρίδας του Οργανισμού θα ξεκινήσει ακριβώς από την Ισπανία, με την πρόταση, που θα διατυπωθεί στη γενική συνέλευση την ερχόμενη Παρασκευή, να ανακηρυχθεί το έτος της εκατονταετηρίδας «Διεθνές Έτος Αμπέλου και Οίνου». που θα κλείσει στις 29 Νοεμβρίου 2024, την ακριβή ημέρα της εκατονταετηρίδας. «Η προκήρυξη διεθνούς έτους αμπέλου και κρασιού -προστιθέμενο Μοίο- εκτός από την υψηλή ιστορική αξία, έχει σκοπό να ενθαρρύνει και να εμψυχώσει συναντήσεις και συζητήσεις επιστημονικού, τεχνικού και πολιτιστικού χαρακτήρα σε όλες τις οινοπαραγωγικές χώρες του τον κόσμο υπό το γενικό θέμα: «Ο αμπελώνας και το κρασί του αύριο».
«Θέμα που είναι σε απόλυτη αρμονία με τα θέματα που εξετάστηκαν σε αυτό το συνέδριο – εξήγησε ο πρόεδρος του OIV Luigi Moio – σχετικά με τις νέες τεχνολογίες πληροφοριών στην αμπελοκαλλιέργεια και την οινολογία. Πράγματι, η ψηφιακή πληροφορία έχει εισέλθει γρήγορα σε ολόκληρη την αλυσίδα κρασιού, από την παραγωγή έως τον καταναλωτή, προσφέροντας εκπληκτικές ευκαιρίες για την ανάπτυξη ολοένα και πιο ακριβών και βιώσιμων διαδικασιών παραγωγής και για τη διάδοση πλήρων και σωστών πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο. Όμως σήμερα ο αμπελοοινικός τομέας, δυστυχώς, αντιμετωπίζει ανησυχητικές ανησυχίες. Η σημερινή κοινωνία και ιδιαίτερα η μελλοντική θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μοντέλα που θα κινδύνευαν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του κρασιού, κυρίως λόγω των αλλαγών στην αντίληψη για τα αλκοολούχα ποτά. Ένα νέο νεοαπαγορευτικό κύμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ριζική αλλαγή στην κατανάλωση του κρασιού, τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τις ποσότητες, με αποτέλεσμα τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης μέσα σε λίγες γενιές. Ως εκ τούτου, ο κόσμος του κρασιού πρέπει να καθησυχαστεί και να προστατευτεί, γιατί ο πολιτιστικός χώρος που αυτό το ποτό έχει καταλάβει στην κοινωνία εδώ και χιλιετίες θα μπορούσε να κινδυνεύσει να υποστεί μια πραγματική απονομιμοποίηση».
«Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να επιβεβαιώσουμε παντού ότι το κρασί είναι ένα διαφορετικό ποτό από όλα τα άλλα αλκοολούχα ποτά, τόσο για τις βαθιές ιστορικές και πολιτιστικές του αξίες όσο και για τον τρόπο λήψης του, δηλαδή σε μικρές γουλιές που συνοδεύουν αργά το φαγητό. Με αυτόν τον τρόπο το κρασί, όπως κανένα άλλο ποτό στον κόσμο, συμπληρώνει και ενισχύει την αισθητηριακή αντίληψη της τροφής, συμβάλλοντας στην επιδίωξη της σωματικής, άυλης και πνευματικής ευτυχίας των ανθρώπων. Η εποχή που ζούμε θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ριζικές αλλαγές τόσο στην παραγωγή, ιδιαίτερα στον αμπελώνα, όσο και στην προώθηση της υπεύθυνης κατανάλωσης αυτού του ποτού, αλλά ευτυχώς η υψηλή πολιτιστική αξία του κρασιού, τουλάχιστον στις παραδοσιακές χώρες παραγωγής, δεν μπορεί να υποστεί μακριά από την υποστήριξη της «έξυπνης» κατανάλωσης με σοβαρά προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης. Τέλος, υπάρχει μια άλλη σημαντική πτυχή που είναι πολύ κοντά στην καρδιά μου. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε να επιβεβαιώσουμε σε κάθε πλαίσιο ότι το κρασί είναι αποτέλεσμα μιας γεωργικής πράξης που συνδέεται άμεσα με τις περιοχές παραγωγής και ότι η αμπελοκαλλιέργεια αποτελεί ζωτική ασφάλεια για πολλές περιοχές των οποίων η σημασία γίνεται ολοένα και πιο εμφανής στη συγκεκριμένη περίοδο κλιματικών αναταραχών. Ο δεσμός με τη γη είναι η μεγάλη δύναμη του κρασιού και αυτό μπορεί να είναι μόνο στο μέλλον, καθώς αυτή ακριβώς η εξαίρεση είναι που το καθιστά εξ ολοκλήρου αγροτικό προϊόν και κατά συνέπεια πλήρως ενσωματωμένο στα συστήματα τροφίμων. Όλα αυτά και πολλές άλλες πρωτοτυπίες του κρασιού πρέπει να εξηγηθούν και να ειπωθούν, γιατί όπως αντιλαμβανόμαστε, μετά από εκατό χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται και το κρασί, για άλλη μια φορά, έχει έντονη την ανάγκη να υπερασπιστεί, να προστατευτεί και να διατηρηθεί στην ακεραιότητά του. Ο επιστημονικός κόσμος συμμετέχει πλήρως και πρέπει οπωσδήποτε να το αναλάβει. Ας ελπίσουμε ότι έχουμε τον χρόνο να το κάνουμε! Ζήτω το κρασί, ζήτω ο Διεθνής Οργανισμός Αμπέλου και Οίνου, ζήτω η Ισπανία!». κατέληξε ο πρόεδρος Λουίτζι Μόιο.