Αύριο στις 11 το πρωί, στο εκκλησάκι του νεκροταφείου της Ραβέννας, θα χαιρετήσω τον Ντουίλιο, κλαίγοντάς τον σαν τον μεγαλύτερο αδερφό που δεν είχα. Είχα σορτς και λίγα χρόνια παραπάνω από τα δάχτυλα του χεριού μου, όταν εκπρόσωπος (σήμερα παιδαγωγός θα λέγαμε) της Καθολικής Δράσης στην ενορία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, μου το πήρε και δεν το παράτησε ποτέ. Οι οικογένειές μας έβγαιναν ήδη ραντεβού.

Όταν όλοι άρχισαν να τον αποκαλούν Doctor Duilio Donati, έγινε για εμάς ο γιατρός που είναι κάτι περισσότερο από οικογενειακός γιατρός. Είχα ελεύθερη είσοδο χωρίς να χτυπήσω στο ιατρείο του όπως στο σπίτι του και αυτός στο δικό μας. Στο παλαιότερο άλμπουμ των φωτογραφιών μου κρατώ ως κειμήλιο αυτό που μου έδωσε με αφιέρωση σε ένα καλοκαιρινό GREST, ένα είδος ενοριακής ρητορικής στους Δολομίτες, όπου απεικονίζεται, μαζί με την ομάδα των νεοσσών που είχαν εμπιστευθεί αυτόν, με το δεξί του χέρι γύρω από τον ώμο μου.

Έφυγε ανάλαφρα, σαν να μην ένιωθε πια το βάρος ενός κουρασμένου ενενήντα χρονών και τα βάσανα που τον είχαν βάλει σε εκείνο το κρεβάτι του νοσοκομείου από το οποίο δεν θα ξανασηκωνόταν ποτέ. Ήταν γαλήνιος, σε ειρήνη με τον Θεό και με τον κόσμο. Σχεδόν χαμογελούσε, σαν κάποιος να του είχε πει ότι θα ενταχθεί στη Φιορέντζα σε ένα άλλο σπίτι, πιο μεγάλο και πιο χαρούμενο, στο οποίο, για λίγο περισσότερο από ένα μήνα, εκείνος, αγνοώντας, είχε προηγηθεί.

Τα παιδιά τους Beatrice και Damiano και τα εγγόνια τους Riccardo, Massimiano και Vittoria, που τους περιέβαλαν μέχρι το τέλος με αγάπη και χαρά, ήξεραν ήδη, ακόμη και στο μαρτύριο που δεν παρηγορεί, ότι σύντομα θα γινόταν. Ήξερα ότι ήταν ώρα όταν είδα τον αριθμό της Beatrice να με καλεί στο τηλέφωνό μου.

Στο νέο σπίτι, η Fiorenza έχει ξαναβρεί το πιάνο της και ήδη μεταδίδει την τέχνη της σε άλλους νέους λάτρεις, όπως, ως αγαπημένη δασκάλα, έκανε με πολλούς νέους μαθητές του Ινστιτούτου Verdi. Εκεί ο Duilio έχει ήδη βυθιστεί στις υπέροχες συλλογές του με ιστορικά μετάλλια, οι εκθέσεις και τα βιβλία αυτών για τον Dante Alighieri και τον Giuseppe Verdi είναι διάσημες, αλλά επίσης αξιοσημείωτα είναι τα μετάλλια και οι πλακέτες στην Ελληνίδα Madonna της Ραβέννας. Θα παίζει ασταμάτητα κλασική μουσική, άλλο ένα μεγάλο πάθος του. Θα εκπλαγεί, όπως το παιδί που ήταν, με κάθε νέο πιστοποιητικό ή έγγραφο ή φωτογραφία για την ιστορία της Ραβέννα που του παρουσιάζεται. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο εύκολο ήταν για μένα να του φέρω ένα δώρο τα Χριστούγεννα που θα το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και καθήκον να του δώσω αυτό που ήξερα ότι τον ενδιέφερε και να τον βοηθήσω σε κάθε νέα έρευνα για την οποία ήμουν η πρώτη. χρέωση.

Ήταν ο γιατρός μου πλήρους απασχόλησης έως ότου παρέμεινε στην υπηρεσία, μετά με εμπιστεύτηκε στην Patrizia, που μεγάλωσε στο πλευρό του και εξακολουθεί να είναι οικογενειακός μου γιατρός, αλλά πάντα υπομένοντας όλες τις υγιεινο-υγειονομικές μου εμμονές. Έχει μείνει δίπλα μου σε όλα τα περάσματα και τις περιπέτειες της ζωής, από τις πιο δύσκολες αρχικές, όταν οι μάχες ήταν για δουλειά και για σπίτι, και μέχρι που τα τελευταία χρόνια η υγεία του δεν του έκοψε δυνάμεις. Αλλά δεν μου έδωσε συμβουλές. Με ρώτησε, με ενθάρρυνε, με παρηγόρησε, μου έδειξε την καλή πλευρά.

Δεν μπορείς να αλλάξεις έναν μεγαλύτερο αδερφό. Θα συνεχίσω να του μιλάω και να του εκμυστηρεύομαι, γνωρίζοντας ότι με ακούει, με καταλαβαίνει και με σηκώνει.

Alvaro Ancisi