Το Κάστρο της Αραγονίας έχει γίνει, για την Αγρόπολη, μόνιμο κέντρο «βαρύτητας» παρόλο που βρίσκεται στην κορυφή του ακρωτηρίου του μεσαιωνικού χωριού. Είναι προσβάσιμο είτε με αυτοκίνητο, μπαίνοντας στον λαβύρινθο των δρόμων που εξυπηρετούν σπίτια και κτίρια που «πολιορκούν» το ιστορικό κέντρο. και τα δύο πόδια ανεβαίνοντας την όμορφη σκάλα που οδηγεί στη νότια πόρτα που κοιτάζει τη θάλασσα προς τα νότια.

Δεν είναι γνωστό για ποιο «θαύμα» του εικοστού αιώνα γλίτωσε το χωριό από τον οικοδομικό σάκο των δεκαετιών 60 και 70 που παραμόρφωσε το πρόσωπο του «μαργαριταριού» του Τσιλέντο, σε κάθε περίπτωση ήταν καλό για την πόλη που, με καλός λόγος, θεωρείται η πύλη προς το Cilento που έχει γίνει ένα πραγματικό «καθολικό» τουριστικό αξιοθέατο. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν λίγα είδη τουρισμού που είναι της μόδας στη σύγχρονη εποχή που η περιοχή δεν μπορεί να ικανοποιήσει: μπάνιο, διασκέδαση, φαγητό και κρασί, πολιτιστικός, νατουραλιστικός, αρχαιολογικός…

Η απόκτηση των δημοτικών περιουσιακών στοιχείων του Κάστρου έδωσε νέα δύναμη στον τομέα της εστίασης και του εμπορίου που ιδρύθηκε στο ιστορικό κέντρο, ο οποίος είδε τη διαίσθησή τους να επενδύσουν ανταμείβεται, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων χωριών που χαρακτηρίζονται από στενούς δρόμους και σοκάκια απρόσιτα για αυτοκίνητα, που ανοίγουν ξανά τις πόρτες. την επίπλωση εξωτερικών χώρων, το άνοιγμα εκκλησιών και την αντιστροφή της τάσης και όσον αφορά τη χρήση των κτιρίων ως κατοικιών.

Για να το βελτιώσει, η επιλογή της διοίκησης οδήγησε, τότε, τον Φράνκο Αλφιέρι, να ρίξει την καρδιά πάνω από το φράχτη και να αγοράσει το Κάστρο της Αραγονίας, να το ανακαινίσει στα φθαρμένα μέρη και να το επιστρέψει στην πόλη ως πολιτιστικό κέντρο και επισκέπτη. κέντρο για το Αγροπόλεσι και τους τουρίστες.

Οι εξαγορές από δημοτικούς και υπερδημοτικούς φορείς, παρά το κόστος της κατοχής και της αναδιάρθρωσής τους, δεν γίνονται πάντα έσοδα (σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο). Αλλά όταν συμβαίνει αυτό, είναι απαραίτητο να το αναγνωρίσουμε και να το επισημάνουμε στους πολλούς διαχειριστές που είναι ικανοποιημένοι να ξοδεύουν τους πόρους που έχουν αποκτήσει για να αγοράσουν και να ανακαινίσουν και στη συνέχεια να αφήσουν τον χρόνο να ξαναβρεί τον εαυτό του επιστρέφοντάς τους στη λήθη: το παράδειγμα των “περιουσιακών στοιχείων” του εθνικού πάρκου Cilento Vallo di Diano και Alburni που αποκτήθηκαν, αναδιαρθρώθηκαν και πουλήθηκαν στους δήμους όπου βρίσκονται, παραμένουν ερημικά άδεια!

Προφανώς, δεν μπορούν όλα τα χωριά να καυχηθούν για την τουριστική εισροή που έχει η Αγρόπολη… αλλά υπάρχουν πραγματικότητες που βρίσκονται σε μια λοφώδη θέση κατά μήκος των περίπου 150 χιλιομέτρων της ακτής Cilento με θέα στη θάλασσα που δεν έχουν τίποτα να στείλουν στο μεσαιωνικό χωριό της Αγρόπολης, ούτε για την ιστορία ούτε για το πανόραμα. Θα πρέπει να έχουμε «κουράγιο» και να βρούμε τρόπο να επαναξιολογήσουμε το μεγάλο στεγαστικό απόθεμα που δεν περιμένει τίποτα άλλο από το να τεθεί ξανά σε θέση να «ζήσει» την «αναβίωση» του.

Το Αραγωνικό Κάστρο της Αγρόπολης

Η περιοχή της Αγρόπολης κατοικείται από τη Νεολιθική από πληθυσμούς αφοσιωμένους στο ψάρεμα

Στην αρχαιότητα, στις εκβολές του ποταμού Τεστένη υπήρχε ένας όρμος που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες για εμπορικές ανταλλαγές, τόσο πριν όσο και μετά την ίδρυση της κοντινής Ποσειδωνίας (Paestum). Στο κοντινό ακρωτήρι, που πήρε το όνομα «Πέτρα», χτίστηκε ναός αφιερωμένος στην Άρτεμη, θεά του κυνηγιού και των άγριων ζώων.

Στη ρωμαϊκή εποχή, ξεκινώντας από τον πρώτο αιώνα π.Χ., δραστηριοποιήθηκε ένα μικρό θαλάσσιο χωριό, το Ercula, κοντά στον σημερινό χώρο περιπάτου του San Marco, που προοριζόταν να χρησιμεύσει ως τόπος απόβασης και για το κοντινό Paestum.

Στα νερά μπροστά από τη μικρή είσοδο του Vallone, στην περιοχή Monte Tresino, έχουν ανακτηθεί από τον βυθό πολυάριθμες πέτρινες άγκυρες, ρωμαϊκές άγκυρες από μόλυβδο, ένας αμφορέας ετρουσκικού τύπου, αμφορείς κρασιού και λαδιού από τη ρωμαϊκή εποχή. Αυτό είναι απόδειξη της διέλευσης και ελλιμενισμού των πλοίων από την αρχαιότητα, και της συνεχούς συχνότητας της τοποθεσίας, μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. pot-bellied, που χρησιμοποιείται για την ακτοπλοΐα.

Η Αγρόπολη πήρε το όνομά της από τη γεωγραφική της θέση, μια «υψηλή πόλη» σε ένα ακρωτήρι με θέα στη θάλασσα.

Τον 6ο αιώνα, κατά τη διάρκεια του ελληνογοτθικού πολέμου (535-553), οι Βυζαντινοί χρειάστηκαν να έχουν μια ασφαλή και προστατευμένη απόβαση νότια του Σαλέρνο και, ως εκ τούτου, οχύρωσαν αυτήν την τοποθεσία.

Μετά την εισβολή των Λομβαρδών, ο επίσκοπος του Paestum κατέφυγε στην Αγρόπολη, η οποία έγινε έδρα επισκοπής και κύριο κέντρο των βυζαντινών εδαφών της Τυρρηνικής Λουκανίας.

Η Αγρόπολη παρέμεινε στα χέρια των Βυζαντινών μέχρι το 882, όταν η πόλη περιήλθε στην εξουσία των Σαρακηνών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί δημιουργώντας μια οχυρή βάση από την οποία έφυγαν για να λεηλατήσουν τους γύρω πληθυσμούς. Το 915 οι Σαρακηνοί ηττήθηκαν και η πόλη επέστρεψε στη δικαιοδοσία των επισκόπων, οι οποίοι εκείνη την εποχή είχαν εγκαταστήσει την έδρα τους στο Capaccio.

Οι Νορμανδοί (1077-1189) ξεκίνησαν τις πρώτες μεγάλες ανακαινίσεις του χωριού με την κατασκευή του τείχους που προστατεύει την πόλη στα νότια. Σε αντίθεση με τα τείχη της Νορμανδίας-Σουηβίας, το κάστρο έχει γίνει αντικείμενο συνεχών ανακαινίσεων για να προσαρμοστεί στις καινοτομίες της στρατιωτικής τέχνης. Κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα οι Sanseverinos, κόμητες του Marsico και ισχυροί φεουδάρχες του Βασιλείου της Νάπολης, προχώρησαν στη βαθύτερη και εκτενέστερη αναδιάρθρωση του Κάστρου στη μορφή που είναι σήμερα. Στην Αγρόπολη έφτασαν οι Νορμανδοί, οι Σουηβοί, οι Ανγεβίνοι και οι Αραγονοί.

Μάλιστα, μετά την απώλεια των κτημάτων της από τον πρίγκιπα Φεράντε, τον τελευταίο εκπρόσωπο των Σανσεβερίνο, που κατηγορήθηκε για προδοσία το 1553, η Αγρόπολη πέρασε στο D’Ayerbo d’Aragona, το 1564 στους Grimaldi, το 1597 στον Arcella Caracciolo, το 1607 στους Mendoza, το 1626 στους Filomarino, πρώην πρίγκιπες του Roccadaspide, το 1650 στους Mastrillo, οι οποίοι εναλλάσσονταν για μια σύντομη περίοδο με τους Zazzero d’Aragona.

Από το 1660 έως το 1806 το φέουδο της Αγρόπολης ανήκε στους Sanfelice, μια ευγενή ναπολιτάνικη οικογένεια. Οι επιδρομές των βαρβάρων του δέκατου έκτου και του 17ου αιώνα ερήμωσαν την περιοχή σε σημείο που μείωσαν τους κατοίκους σε μερικές μόνο εκατοντάδες.

Σήμερα η πόλη της Αγρόπολης, η οποία μόλις τον δέκατο ένατο αιώνα άρχισε να επεκτείνεται πέρα ​​από την περίμετρο των μεσαιωνικών τειχών, διατηρεί ανέπαφο το αρχαίο κέντρο και μεγάλο μέρος του κυκλώματος των αμυντικών τειχών με την πύλη εισόδου του 17ου αιώνα στην οποία μπορείτε να δείτε Το μαρμάρινο οικόσημο των τελευταίων φεουδαρχών της Αγρόπολης, των Delli Monti Sanfelice, των δουκών της Laureana και των βαρόνων της Αγρόπολης είναι το σύμβολο της πόλης.

Το 1806, κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής την εποχή του Ναπολέοντα, το Κάστρο καταλήφθηκε από τους στρατιωτικούς μηχανικούς και έγινε για άλλη μια φορά το παράκτιο αμυντικό κέντρο ολόκληρου του Πριγκιπάτου της Citra.

Το 800 η Αγρόπολη άρχισε την επέκταση πέρα ​​από το αρχαίο χωριό. Από το 1811 έως το 1860 ήταν μέρος της περιοχής Torchiara, που ανήκε στην περιοχή Vallo della Lucania του Βασιλείου των δύο Σικελιών.

Η Luisa Sanfelice, σύζυγος του Andrea Sanfelice, έζησε πολλές φορές στο Κάστρο. Marguerite Yourcenar, Γαλλίδα συγγραφέας, που σκηνοθέτησε την ιστορία “Anna, Soror …” εκεί. Ο Giuseppe Ungaretti, που περιέγραψε με μαεστρία την Αγρόπολη στον τόμο «Mezzogiorno» … είναι μερικά παραδείγματα χαρακτήρων που έχουν συνδέσει το όνομά τους με το κάστρο της Αγρόπολης.

Αυτή τη στιγμή το Κάστρο είναι επισκέψιμο όλο το χρόνο και φιλοξενεί σημαντικές πολιτιστικές εκδηλώσεις.