AGI – Από τη βύθιση των σταφυλιών στη θάλασσα σε ψάθινα καλάθια μέχρι την αποθήκευση σε αμφορείς, οι οινοποιητικές εταιρείες της Ελλάδας ξαναζούν στην Τοσκάνη με το πανόραμα του νησιού Έλβα. Στους αμπελώνες στους λόφους του Portoferraio, το εκατονταετή οινοποιείο Arrighi, τώρα στην τέταρτη γενιά του με τις κόρες του Antonio, κινείται στο αυλάκι μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, συνδυάζοντας παράδοση και τεχνολογία για να πειραματιστείτε με νέες παραγωγές.

Έτσι γεννήθηκε το θαλάσσιο κρασί Nesos, ένα αφιέρωμα στις τεχνικές εμβάπτισης κρασιού που χρησιμοποιήθηκαν πριν από 2.500 χρόνια στο ελληνικό νησί της Χίου και ακολούθησε η τελειοποίηση των σταφυλιών ansonica σε αμφορείς από τερακότα. Ή η εκ νέου ανακάλυψη, στο όνομα της παράδοσης του Έλβαν, του aleatico, του τυπικού πασίτο που έφεραν στο νησί για πρώτη φορά οι Ρωμαίοι, σήμερα έχει γίνει Docg.

«Πρέπει πάντα να καινοτομούμε στο όνομα της παράδοσης – εξηγεί ο Antonio Arrighi – για να εκμεταλλευτούμε την τεχνολογία χωρίς να παραμελούμε την προέλευση, πρέπει να τρέχουν μαζί, αυτό είναι το μάντρα μου». Μια ικανότητα να συνδυάζει ιστορία και καινοτομία, η οποία με την ευκαιρία της πρόσφατης έκδοσης του Vinitaly τον οδήγησε να λάβει το μετάλλιο Cangrande ως Άριστος Αμπελουργίας 2022. Η διάσημη διάκριση, που δόθηκε από το Υπουργείο Γεωργίας και Δασοκομίας Stefano Patuanelli, επιβραβεύει την αριστεία στην προώθηση του την οινική κουλτούρα της περιοχής.

Το πάθος του Antonio για το κρασί, 64 ετών, σχεδόν το μισό από το οποίο πέρασε στο τιμόνι της οικογενειακής φάρμας που σκαρφαλώνει στον κόλπο του Porto Azzurro, ανθίζει καθυστερημένα παρά το ορόσημο των 50 συγκομιδών που γιορτάστηκε πρόσφατα. «Ο πατέρας μου ο Σέργιος ήταν κυρίως ξενοδόχος στη Βερσίλια -λέει- αλλά πηγαίναμε κάθε χρόνο να τρυγήσουμε στο κτήμα του νησιού, τότε κάνα δυο εκτάρια. Έδωσα ένα χέρι χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 Crea of ​​Arezzo. ξεκίνησε τον πειραματισμό για να φέρει συγκεκριμένα αμπέλια στην Έλβα: ξαφνικά αυτό το κοιμισμένο πάθος άναψε».

Συνέχισε να διαβάζεις

Το πρώτο βήμα είναι να αυξηθεί η παραγωγή, το επόμενο να γίνει «μυθικό» όπως το περίφημο νέκταρ των θεών που λέει η ελληνική μυθολογία. Από τα τρία / τέσσερα εκτάρια αναχώρησης, η εταιρεία Arrighi επεκτείνεται στα 15 στρέμματα, με 8 στρέμματα αμπελώνων που σήμερα επιτρέπουν την παραγωγή περίπου 15.000 φιαλών.

Εν τω μεταξύ, ο Αντόνιο ξεκινά το ανασταλμένο ταξίδι του μεταξύ αρχαιολογίας και οινολογίας: αφήνει στην άκρη χαλύβδινες ή ξύλινες δεξαμενές και ξαναρχίζει τη βελτίωση του κρασιού σε αμφορείς από τερακότα, όπως συνέβη στο νησί χιλιετίες νωρίτερα. Μαρτυρήστε τα θαμμένα πιθάρια με τα χαραγμένα οικογενειακά σύμβολα, που αναδύθηκαν κατά τις ανασκαφές σε μια ρωμαϊκή βίλα στο Πορτοφεράριο.

“Οι αμφορείς είναι τέλειοι για μικρο-οξυγόνωση – εξηγεί – ενισχύουν τα χαρακτηριστικά των σταφυλιών και είναι γεμάτες ιστορία. Απευθυνθήκαμε σε μια εταιρεία στην Impruneta που ειδικεύεται στα χειροποίητα βάζα. Ήμουν ο μόνος στην Έλβα που τα έφτιαχνα. πράγματα και από τους πρώτους στην Τοσκάνη, με βοήθησε αμέσως να χαράξω έναν ρόλο στον τομέα».

Ο οριστικός αγιασμός όμως φτάνει το 2018 με την τυχαία συνάντηση με τον καθηγητή Attilio Scienza και τον επακόλουθο πειραματισμό θαλασσινού κρασιού: επιλεγμένες συστάδες (δεν χρειάστηκε να δείξουν ρήξη του φλοιού) σταφυλιών ansonica, συγγενή του ελληνικού, σε ψάθινα καλάθια βυθισμένα σε κρυστάλλινα νερά της Έλβα για πέντε ημέρες, και στη συνέχεια στεγνωμένα σε ράφια στον ανοιχτό αέρα.

«Σε ένα συνέδριο – θυμάται ο Αντόνιο – ο καθηγητής μου μίλησε για την έρευνα που έγινε στο κρασί του νησιού της Χίου, που θεωρείται «το κρασί των θεών» λόγω της γεύσης που αποκτά από τη βύθιση. Το θαλασσινό αλάτι έχει αντιοξειδωτικό και απολυμαντικό αποτέλεσμα, σας επιτρέπει να κάνετε χωρίς θειώδη άρα είναι πραγματικά φυσικό όπως ήταν πριν από χιλιετίες. Όσον αφορά τη γεύση, αυξάνει τις φρουτώδεις νότες και μειώνει την οξύτητα».

Αλλά ο πειραματισμός του Antonio δεν σταματά εκεί: νέες ιδέες που πρέπει να αναπτυχθούν βράζουν στην κατσαρόλα. Με έναν μόνο στόχο: να αναβιώσει τις δόξες της αιωνόβιας σχολής κρασιού του Έλμπαν, παρά το γεγονός ότι η μοίρα του νησιού έχει στραφεί έντονα προς τον τουρισμό και εγγυάται μια ευτυχισμένη συνύπαρξη με το περιβάλλον του νησιού.

«Συνεργάζομαι με το Πανεπιστήμιο της Πίζας και το CNR – αναμένει – για ένα έργο που επικεντρώνεται στην ανάκτηση απορριμμάτων στον ετήσιο κύκλο της αμπέλου: η πρόθεση είναι να εκμεταλλευτούμε τα κλαδιά που κόβονται με κάποιο τρόπο. εμβρυϊκή φάση, ίσως η ιδέα και αυτή τη φορά να μας έρθει κοιτώντας πίσω».