«Ο ελληνικός λαός έχει βιώσει μια ολόκληρη σειρά από τραγωδίες: τη δικτατορία του Μεταξά, την κατοχή, τον εμφύλιο πόλεμο, τη δικτατορία. Για μένα, μιας και τα έχω ζήσει όλα αυτά, είναι θέματα που με στοιχειώνουν, όπως όλους αυτούς που είναι της γενιάς μου. “ Ο άνθρωπος που μιλούσε με αυτόν τον τρόπο ονομαζόταν Ροβήρος Μανθούλης – “Ρομπέρ” στα γαλλικά, ο οποίος πέθανε στις 21 Απριλίου σε ηλικία 93 ετών. Στο έργο του, στα βιβλία του, απαθανάτισε την ιστορία της χώρας του την οποία ανατέμνει , το οποίο ανέλυσε και το οποίο έδωσε να δούμε. Η ζωή του είναι μία με αυτή της χώρας του και σημαδεύεται από αυτό σειρά τραγωδιών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Επανάσταση στην ελληνική ζωγραφική τον 20ο αιώνα: Πέθανε ο Αλέκος Φασιανός
Γεννημένος το 1929 στην Κομοτηνή, στα βόρεια της χώρας, μεγάλωσε στην Αθήνα και εντάχθηκε στην αντίσταση. Με το τέλος του ελληνικού εμφυλίου (1946-1949) σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην πρωτεύουσα. Αργότερα έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσει κινηματογράφο και θέατρο στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών. Πίσω στην Ελλάδα, δίδαξε σκηνοθεσία στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου Αθηνών.
Ανακαλεί αυτές τις διαφορετικές περιόδους στις ταινίες του. Σήκωσε το χέρι σου Χίτλερ! (1962)προκαλεί κατοχή, για παράδειγμα. Η τέταρτη ταινία του, Πρόσωπο με πρόσωπο, αποτυπώνει με σχεδόν προμηνυτικό τρόπο την περίοδο που οδήγησε στη δικτατορία των συνταγματαρχών που υπέστη η Ελλάδα από το 1967 έως το 1974. Αυτή η ιστορία θα κρίνει και τη μοίρα της. Στις 21 Απριλίου 1967 παρουσίασε Πρόσωπο με πρόσωπο στο φεστιβάλ Hyères, όταν ο στρατός πραγματοποιεί πραξικόπημα, υποκινούμενο με τη βοήθεια της CIA. Μπροστά στους δημοσιογράφους παίρνει θέση για τα γεγονότα στη γενέτειρά του και μετά δεν μπορεί να επιστρέψει εκεί, με κίνδυνο να φυλακιστεί. Αυτή η ιστορία θα τον έχει φτάσει μέχρι την τελευταία του πνοή.
Μια ζωή ξενιτιάς
Επειδή δεν μπορεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, βρίσκει καταφύγιο στη Γαλλία όπου έχει «Πλήρη ελευθερία»Η Hebdo εξήγησε στην Grecia το 2016. Από τα 38 του έχει μετακομίσει στο Παρίσι και είναι απίθανο να φύγει από την πόλη. Η καριέρα του είναι, κατά μία έννοια, εμβληματική αυτής της γενιάς Ελλήνων που εξαναγκάστηκαν στην εξορία. Θα το κάνει και θέμα ταινίας: Η ιστορία της Lilly (2002). Βασίζεται στη δική του ζωή ως ομογενής και σε αυτή των Ελλήνων διανοουμένων που, αφού γλίτωσαν από τη χούντα, κατοικούν στο Παρίσι. «Είναι πάνω από όλα μια μυθοπλασία, αλλά μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την πραγματικότητα»είπε στην ιστοσελίδα Info Greece το 2003.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γιώργος Αρχιμανδρίτης: «Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι παγκόσμιος συγγραφέας»
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Αυτή είναι η τέχνη, αυτός είναι ο ρόλος της. Ο καλλιτέχνης παίρνει τα στοιχεία, τα ανασυνθέτει και δείχνει έναν νέο κόσμο, τον δικό του, τον οποίο προτείνει να αντικαταστήσει αυτό που υπάρχει. “ Ένας κόσμος που αντιτίθεται σε αυτή την Ελλάδα που «Καταστρέφει τα παιδιά του (…) όχι μόνο σήμερα, αλλά και στην αρχαιότητα», στα λόγια του. Μια Ελλάδα που σκεφτήκατε και που θέλατε να αλλάξετε.
“Τζάνκι του Διαδικτύου. Κύριος της μπύρας. Επαγγελματίας ζόμπι. Εξερευνητής. Αφοσιωμένος υπέρμαχος του καφέ. Μελετητής του Διαδικτύου.”
