Έφυγε ο Συρτακιώτης. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο πιο διάσημος Έλληνας συνθέτης της ιστορίας, πέθανε στο νοσοκομείο Αθηνών σε ηλικία 96 ετών μετά από μια μακρά ζωή, γεμάτη δόξα, πόνο, συνυφασμένη με μερικά από τα πιο τραγικά γεγονότα του 20ού αιώνα.

Ο Θεοδωράκης γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στο ελληνικό νησί της Χίου και από μικρό παιδί συνέπλεξε το ταλέντο του με το πολιτικό θάρρος, σε μια επιλογή που σημάδεψε την πορεία της ζωής του. Ήδη σε ηλικία 18 ετών, όταν σπούδαζε στο Ωδείο Αθηνών, είχε μπει στην Αντίσταση στη ναζιστική-φασιστική κατοχή και είχε υποστεί συλλήψεις και βασανιστήρια. Την εποχή του Εμφυλίου ήταν κλεισμένος σε στρατόπεδο φυλακών. Μόλις ελεύθερος, το 1950, μετά την αποφοίτησή του από το Ωδείο, ξεκινά την καριέρα του: ταξιδεύει, μένει στο Παρίσι και τη Μόσχα, διευθύνει μια συμφωνική ορχήστρα αλλά, πάνω απ’ όλα, ξεκινά εκείνη τη δουλειά στη λαϊκή μουσική που θα τον κάνει διάσημο. Στη δεκαετία του ’60 ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της ελληνικής πολιτιστικής ανανέωσης, χωρίς να ξεχνάει ποτέ την πολιτική δέσμευση.

Το 1962 υπέγραψε το soundtrack της «Φαίδρας» του Ζυλ Ντασέν, με τη Μελίνα Μερκούρη στον ομώνυμο ρόλο και το 1964 τη μουσική για τον «Ζορμπά ο Έλληνας», την ταινία του Μάικλ Κακογιάννη με τον Άντονυ Κουίν. Με την ευκαιρία αυτή ο Θεοδωράκης εξυψώνει το έργο επεξεργασίας και επανεφεύρεσης της παράδοσης: γράφει τον «Χορό του Ζορμπά», για όλους τους Συρτάκι, έναν εντελώς πρωτότυπο χορό εμπνευσμένο από δύο διάσημους λαϊκούς χορούς: τον «συρτό», που περιλαμβάνει ομαδικές φιγούρες και ο «πηδικός», που χαρακτηρίζεται από την επιτάχυνση του ρυθμού.

Και αυτή η επιτάχυνση είναι που μας οδηγεί το συρτάκι σε όλο τον κόσμο, για να γίνει best seller που καταλαμβάνει τις πρώτες θέσεις των charts και γίνεται αμέσως ο πιο διάσημος ελληνικός χορός στον πλανήτη. Ακόμα και σήμερα είναι το αναπόφευκτο soundtrack της ελληνικής λαογραφίας. Λίγα χρόνια και ο Θεοδωράκης και η Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δικτατορία: το 1967 μια στρατιωτική χούντα παίρνει την εξουσία με πραξικόπημα.

Συντάκτης του Συρτάκη είναι ο πρόεδρος της ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, ενός προοδευτικού νεολαιίστικου κινήματος και βουλευτής του νέου κόμματος της Αριστεράς. Η παγκόσμια φήμη του του χαρίζει τη ζωή αλλά όχι τη φυλακή, τα βασανιστήρια, τον εγκλεισμό, τον εκφοβισμό του ίδιου και της οικογένειάς του. Η μουσική της είναι εκτός νόμου όπως η μίνι φούστα και τα βιβλία του Μαρκ Τουέιν αλλά το όνομά του γίνεται σύμβολο του αγώνα για ελευθερία. Μόλις το 1970, και χάρη στην ώθηση ενός διεθνούς κινήματος κοινής γνώμης, απέκτησε την ελευθερία.

Και όταν, το 1974, πέφτει επιτέλους η δικτατορία, ο Θεοδωράκης είναι η φιγούρα γύρω από την οποία σύρονται τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας. Εν τω μεταξύ, στην εξορία, είχε υπογράψει άλλα δύο από τα πιο διάσημα έργα του: το soundtrack του “Ζ- Το όργιο της εξουσίας”, η ταινία του Κώστα Γκράβα για τη δολοφονία του αριστερού βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη που το 1967 κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και “Σέρπικο”, η αληθινή ιστορία του αστυνομικού Frank Serpico, τον οποίο υποδύεται ο Al Pacino. Οι τρομερές εμπειρίες που έζησε κάτω από τις διάφορες δικτατορίες τον είχαν αφήσει σε κακή υγεία, αλλά δεν είχαν θέσει σε κίνδυνο τη δραστηριότητα και την πολιτική του δέσμευση, γεγονός που τον οδήγησε σε μια συγκλονιστική προσχώρηση στον δεξιό συνασπισμό για να καταγγείλει τις υπερβολές της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας πολυγραφότατος και πολύπλευρος συνθέτης που Έχει συνεργαστεί με τρεις νομπελίστες ποιητές, τον Pablo Neruda, τον Odisseo Elitis, τον Γιώργο Σεφέρη., με σύμβολο της ελεύθερης Αφρικής όπως ο Sédar Senghor, έγραψε συμφωνικά έργα, ορατόριο, μουσική για μπαλέτα, τραγούδια και συλλογές μπαλάντες. Στην Ιταλία γνώρισε μεγάλη λαϊκή επιτυχία το 1970 χάρη στο “Caro Theodorakis … Iva”, ένα άλμπουμ του Iva Zanicchi, την εποχή εκείνη στο απόγειο της τραγουδιστικής του καριέρας, με εννέα τραγούδια που γράφτηκαν για την περίσταση, συμπεριλαμβανομένου του ” A bitter river “.