Ο κατάλογος περιέχει, μεταξύ άλλων, μια σύντομη βιογραφία του επιφανούς συμπολίτη μας, του Ιταλού Στρατάρχη Τζιοβάνι Μεσέ, που θεωρείται ο καλύτερος Ιταλός στρατηγός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα γιατί έχω γράψει πολλά στο παρελθόν. Περιορίζομαι να αναφέρω μόνο εν μέρει ορισμένα αποσπάσματα από τον κατάλογο.

«Ο Στρατάρχης της Ιταλίας Giovanni Messe. Θεωρείται ο καλύτερος Ιταλός στρατηγός κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γεννήθηκε στο Mesagne της επαρχίας του Μπρίντιζι το 1883. Εισήλθε στις Ένοπλες Δυνάμεις το 1901 ως εθελοντής, συνεχίζοντας τη σταδιοδρομία του ως υπαξιωματικός μέχρι το 1910 όταν, αφού παρακολούθησε το Ειδικό Μάθημα Υπαξιωματικών στη Μόντενα, προήχθη σε Ανθυπολοχαγό του Στρατού Πεζικού. Συμμετείχε στον πόλεμο της Λιβύης (1911-12) και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. στη συνέχεια συμμετείχε στον πόλεμο της Αιθιοπίας (1935-36), στην κατοχή της Αλβανίας (1939) και στον πόλεμο κατά της Ελλάδας (1940-41). Τον Ιούλιο του 1941 ήταν επικεφαλής του Ιταλικού Εκστρατευτικού Σώματος στη Ρωσία (CSIR). επαναπατρίστηκε τον επόμενο χρόνο για διαφωνία με το γερμανικό γενικό επιτελείο, στάλθηκε (Ιαν. 1943) στην Τυνησία για να αναλάβει τη διοίκηση του 1ου στρατού, επικεφαλής του οποίου διακρίθηκε με ιδιαίτερο τρόπο στις γραμμές Mareth και Akarit, στη συνέχεια συνεχιζόμενη αντίσταση στη βόρεια Τυνησία. Αιχμάλωτος από τους Αγγλοαμερικανούς, διορίστηκε ταυτόχρονα στρατάρχης της Ιταλίας και, μετά τον επαναπατρισμό του, μετά τις 8 Σεπτεμβρίου 1943, ο Βασιλιάς τον διόρισε αρχηγό του γενικού επιτελείου του νέου στρατού, ενάντια στην ανοιχτή εχθρότητα του Badoglio. κράτησε τη θέση μέχρι το 1945. Τοποθετήθηκε στην εφεδρεία στις 27 Μαρτίου 1947, το 1953 εξελέγη Γερουσιαστής της Δημοκρατίας, πέθανε στη Ρώμη στις 18 Δεκεμβρίου 1968».

Απόσπασμα από το καταληκτικό απόσπασμα του καθ. Aldo Mola

«Στην αρχή ήταν η Ιταλία». Μετά από ογδόντα χρόνια, τα δραματικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1943 εξακολουθούν να προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα, συχνά αγανάκτησης και ηθικής καταδίκης, σε πολλούς από τους πρωταγωνιστές του. Ωστόσο, δεν πρέπει να προεκταθούν από την ιστορία της Ιταλίας, σχεδόν την κορυφή ενός παγόβουνου σε έναν ανεξερεύνητο ωκεανό. Ανταποκρίθηκαν στη δομή των ανώτατων εξουσιών από τη γέννηση του βασιλείου: το σκαληνό τρίγωνο που σχηματίζεται από τη δυσαναλογία μεταξύ του αρχηγού του κράτους, της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Στο Πώς πεθαίνει ένα καθεστώς. Ο φασισμός προς τις 25 Ιουλίου Ο Paolo Cacace επαναλαμβάνει ότι η απόλυση του Μπενίτο Μουσολίνι από επικεφαλής της κυβέρνησης και η αντικατάστασή του με τον Στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο ήταν προσωπική δουλειά του Βιτόριο Εμανουέλε Γ’, του υπουργού του Βασιλικού Οίκου Pietro d’Acquarone και του μικρού κύκλου των στρατιωτών της απόλυτης εμπιστοσύνης του βασιλιά. Η προτροπή προς τον βασιλιά να ασκήσει τις καταστατικές εξουσίες που απηύθυνε στις 25 Ιουλίου 1943 το Μεγάλο Συμβούλιο του Φασισμού ήταν ένα έκδοχο. […] Στη συνέχεια, ήταν ο βασιλιάς που εξουσιοδότησε την αναπόφευκτα αργή αναζήτηση επαφής με τη συμμαχική Διοίκηση (δηλαδή τον εχθρό) για την επίτευξη της «άνευ όρων παράδοσης», που συζητήθηκε κατά των ηττημένων στη Διάσκεψη της Καζαμπλάνκα. Για να το πετύχουν αυτό, το Στέμμα και ο αρχηγός της κυβέρνησης χρησιμοποίησαν τον στρατό, τους μόνους αξιόπιστους συνομιλητές, διότι σύμφωνα με το Καταστατικό ο βασιλιάς είχε τη διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων και ο αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας ήταν το υποχρεωτικό σημείο επαφής για όλους τους υπουργούς. συμπεριλαμβανομένων των υπουργών Εξωτερικών.[…] Το όργανο που υπέγραψε ο στρατηγός Καστελάνο, με ημερομηνία «Σικελία, 3 Σεπτεμβρίου 1943» είναι σαφές: σήμανε την «ήττα» αλλά όχι την «ήττα», γιατί ο επικεφαλής της «κυβέρνησης του βασιλιά» ήταν ο εγγυητής.[…] Ο νικητής διοικητής προέτρεψε τους νικημένους να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία, [e] να «εισάξει νέα στοιχεία στην κυβέρνησή του», με την έγκριση του στρατηγού Mason Mac Farlane […] Ο Badoglio διευκρίνισε ότι «σύμφωνα με την ιταλική νομοθεσία μόνο ο βασιλιάς μπορεί να κηρύξει πόλεμο» και να επιλέξει τα νέα μέλη της κυβέρνησης, εξασφάλισε τη μέγιστη συνεργασία και ενόψει της εισόδου στη Ρώμη (από τον Αϊζενχάουερ που θα επικείμενη), έλαβε ψυχρά την ανακοίνωση του Η επιστροφή του στην Ιταλία του «Κόμη Σφόρτσα», επιθυμούσε να θεωρηθεί από τον στρατηγό των ΗΠΑ «απόλυτος συνεργάτης» και ζήτησε «να έρθει σε επαφή με τον Στρατάρχη Μεσέ, πλέον αιχμάλωτο πολέμου στην Αγγλία». […] Η αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων, ξεκινώντας από τον Βασιλικό Στρατό, έγινε τους μήνες εκείνους που ήταν δύσκολοι για όλους. Το σύνθημα του Βασιλιά και του διαδόχου Ουμπέρτο ​​του Πιεμόντε, από τις 5 Ιουνίου 1944 Υπολοχαγός του Βασιλείου ήταν «Ζήτω η Ιταλία», με το τρίχρωμο που από το 1848 είχε οδηγήσει τη μεγάλη πορεία προς την εθνική ενότητα. Άλντο Α. Μόλα».