Δημοσιεύουμε ολόκληρη τη συνέντευξη με Ντέιβιντ Σασόλι, εξαφανίστηκε τη νύχτα μεταξύ 10 και 11 Ιανουαρίου, αφέθηκε ελεύθερος στην Famiglia Cristiana μετά την εκλογή του ως προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2019.

«Ανάπτυξη, κοινωνική προστασία, περιβάλλον». Οι λέξεις-κλειδιά του David Sassoli, 63, έβδομου Ιταλού που κατέχει τη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέλουν να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στα περισσότερα από 200 εκατομμύρια πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν στον τελευταίο γύρο των εκλογών και να ανακτήσουν το πνεύμα των ιδρυτών.

Τι απομένει από αυτή την ιδέα της Ευρώπης στη συνείδηση ​​των σημερινών πολιτών;

«Πιστεύω ότι οι πολίτες γνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι η ασφάλεια ζωής των χωρών μας σε σχέση με τους παγκόσμιους μηχανισμούς που θα μπορούσαν να μας κατακλύσουν. Υπό αυτή την έννοια, θα έλεγα ότι υπάρχει πάντα ανάγκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν κυρίως νέοι. Επειδή?

«Το 2014 στο εύρος 16-24 ψήφισε το 28%, φέτος το 48%. Μου φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη προσδοκία για μια Ευρώπη που μοιάζει λίγο με το κοινό μας σπίτι, που ενισχύει την ταυτότητά της. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο και μας φέρει μεγάλη ευθύνη. Όταν οι νέοι σε εμπιστεύονται, αυτή η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο».

Πιστεύετε ότι είναι σκόπιμο να μειωθεί η ηλικία ψήφου στα 16 και στην Ιταλία;

«Σε πολλές χώρες ψηφίζουν ήδη. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να γίνει και από εμάς. Τα δεκαεξάχρονα δεν είναι η ηλικία της ανωριμότητας. Πράγματι αυτή τη στιγμή μου φαίνεται ότι εκφράζουν μεγάλη ανησυχία για την προστασία του πλανήτη μας, για τη διαφύλαξη των δημοκρατικών μας συστημάτων. Είναι ενημερωμένοι, έχουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Γιατί τους θεωρούν ανεύθυνους; “.

Οι ενήλικες, από την άλλη, φαίνονται πιο απομακρυσμένοι από την Ευρώπη.

«Υπάρχει ένας σκεπτικισμός που προκύπτει από πολλές αιτίες. Ένα από αυτά είναι ότι πολλές φορές η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεωρηθεί ως μακρινή και μη χρήσιμη για τη ζωή της. Αυτό εγείρει το πρόβλημα να γίνει μια πιο αποτελεσματική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Είμαστε σε ένα εργοτάξιο και αυτό το εργοτάξιο έχει σταματήσει εδώ και καιρό. Νομίζω ότι με αυτό το νομοθετικό σώμα και με το εκλογικό αποτέλεσμα επαναφέραμε το σήμα «εργασία στην πορεία».

Εργάζεστε και σε μια ανοιχτή Βουλή;

«Ναι, είπα ότι το Κοινοβούλιο δεν είναι απλώς ένας χώρος για εκπροσώπους πολιτικών δυνάμεων, αλλά πρέπει να είναι ανοιχτός στην κοινωνία. Αυτό κάνω από τότε που εκλέχτηκα: άνοιγμα του Κοινοβουλίου στον κοινωνικό διάλογο και στον κόσμο του πολιτισμού. Πιστεύω πολύ στα κοινοβούλια και πιστεύω ότι αυτή είναι μια λειτουργία που δεν πρέπει να χάσουμε. Εάν διακοπεί ο διάλογος με την κοινωνία, τα κοινοβούλια δεν μπορούν παρά να γίνουν έκφραση της ονοματολογίας και αυτό είναι που έχει δημιουργήσει μεγάλη δυσπιστία στη σχέση μεταξύ πολιτών και θεσμών».

Για να κοιτάξει κανείς στο μέλλον, πρέπει να έχει και μια ανάμνηση του παρελθόντος. Πώς πιστεύετε για το ψήφισμα της 19ης Σεπτεμβρίου που βάζει τον ναζιστικό-φασισμό και τον κομμουνισμό στο ίδιο επίπεδο;

«Νομίζω ότι είναι πολιτικά λανθασμένο και πνευματικά συγκεχυμένο. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε τα πράγματα όσον αφορά την ιστορία. Κανείς δεν συζητά την επιθετικότητα και την έλλειψη ελευθερίας που υπάρχουν στα κομμουνιστικά συστήματα. Αλλά αν αναφερθούμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μπορούμε να περάσουμε τα θύματα ως εκτελεστές. Ο ναζιστικός φασισμός ηττήθηκε επίσης χάρη στους κομμουνιστικούς σχηματισμούς και τη θυσία του Κόκκινου Στρατού. Με τη συμβολή τους απελευθερώσαμε την Ευρώπη και ξεκινήσαμε τη μεγάλη περιπέτεια της ευρωπαϊκής ενότητας».

Όμως ο κίνδυνος της κυριαρχίας παραμένει στην Ευρώπη.

«Ο εθνικισμός οδηγεί σε σύγκρουση και ο λαϊκισμός, καταλαβαίνουμε, δεν έχει όραμα. Πρέπει να δώσουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια προοπτική, όχι μόνο για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου και την προστασία των ελευθεριών μας, αλλά και για να είμαστε χρήσιμοι σε έναν παγκόσμιο κόσμο που δεν έχει κανόνες, αλλά τους χρειάζεται. Η προοπτική, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτή που έδειξε ο Πάπας Φραγκίσκος όταν μίλησε για εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι η πρόκληση αυτής της αρχής του αιώνα».

Μιλώντας για εξανθρωπισμό, είπατε ότι η μετανάστευση είναι καθοριστικός αγώνας για την Ευρώπη.

«Σίγουρα είναι έτσι γιατί όχι μόνο διαπερνά ένα αίσθημα ανθρωπιάς – το οποίο δεν πρέπει να χάσουμε απέναντι σε ανθρώπους των οποίων οι ζωές είναι εύθραυστες – αλλά και μια πολιτική ματιά στο πώς μπορούμε να βοηθήσουμε χώρες όπου η μετανάστευση είναι αποτέλεσμα ανισοτήτων, συγκρούσεων. ερημοποίηση, κλιματική αλλαγή και έλλειψη νερού. Οι λόγοι που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους να μετακινηθούν είναι πολλοί και πιστεύω ότι αυτή η περιοχή είναι αυτή στην οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να επιδείξει όχι μόνο ανθρωπισμό, αλλά και πολιτικό όραμα».

Πώς σας φαίνεται το «Ius culturae» που συζητείται στην Ιταλία;

«Για μένα, όσοι γεννήθηκαν εδώ είναι από εδώ. Είναι δικαίωμα. Και αυτή η πρόταση, με μη αυτόματους μηχανισμούς, πιστεύω ότι είναι μια ηθικά σωστή απάντηση».

Γιατί ποινικοποιούνται οι μη κυβερνητικές οργανώσεις;

«Γιατί οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αναδεικνύουν μια αντίφαση και γιατί προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις ανθρωπιάς όταν μια συγκεκριμένη πολιτική, από την άλλη, ποντάρει στον φόβο».

Οι επιχειρήσεις διάσωσης ναυαγών στη Μεσόγειο που διεξάγονται υπό την αιγίδα της Ε.Ε. Η θάλασσα μας μι Επιχείρηση Σοφία, το τελευταίο είναι ακόμα σε εξέλιξη αλλά χωρίς πλοία, είναι ακόμα δυνατά;

«Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε μια καλά οργανωμένη παρέμβαση. Η επιχείρηση Η θάλασσα μας, για τη διάσωση των μεταναστών, ήταν μια σημαντική πρωτοβουλία. Πιστεύω ότι σήμερα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παραπέρα, με μεγαλύτερη συμμετοχή και διάθεση προϋπολογισμού».

Θα υπάρξει μεταρρύθμιση της Συνθήκης του Δουβλίνου που θα τοποθετεί τους πρόσφυγες στις χώρες στις οποίες προσγειώνονται;

«Εν τω μεταξύ, η συμφωνία της Βαλέτα, η οποία προβλέπει επίσης αναδιανομή σε άλλες εθελοντικές χώρες, είναι ένα πρώτο βήμα. Ελπίζω να ενταχθούν και άλλα κράτη και ο μηχανισμός ανακατανομής των μεταναστών, από εθελοντές, να γίνει δομικός. Τέλος μπορούμε να πούμε ότι όποιος φτάνει στην Ιταλία, την Ελλάδα ή τη Μάλτα φτάνει στην Ευρώπη. Αυτό χρειαζόμαστε, επειδή οι μεταναστευτικές πολιτικές παραμένουν εθνικές, η ΕΕ δεν θα έχει ποτέ τα εργαλεία για να αντιμετωπίσει ένα τόσο περίπλοκο και σημαντικό φαινόμενο».

Ποιες είναι οι άλλες προτεραιότητες;

«Αυτή τη στιγμή έχουμε αυτόν τον δημοκρατικό δρόμο, στο Κοινοβούλιο, για το σχηματισμό της νέας Επιτροπής. Αμέσως μετά θα ξεκινήσει ένα καθοριστικό παιχνίδι που είναι αυτό του προϋπολογισμού της Ένωσης. Δεν είναι θέμα λογιστών, αλλά πολιτικών. Είναι ζήτημα να καθορίσουμε πώς θέλουμε να αναπτυχθούμε, σε τι θέλουμε να επικεντρωθούμε, ποιες είναι οι προτεραιότητές μας. Πιστεύω ότι μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις τις τελευταίες εβδομάδες είναι ο σημαντικός σταθμός που έχει θέσει σε εφαρμογή η γερμανική κυβέρνηση στον αγώνα για την κλιματική αλλαγή. Πιστεύω ότι πολλές χώρες και επίσης η Ένωση πρέπει να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο και να κάνουν την Ευρώπη ηγέτη στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο αγώνας θα δείξει αν η Ένωση έχει όραμα».

Θεωρείτε δεδομένη την ψήφο εμπιστοσύνης της Επιτροπής στα τέλη Οκτωβρίου;

«Είμαστε έτοιμοι για αυτόν τον δρόμο. Δεν εξαρτάται από εμάς. Σε κάθε περίπτωση, το Κοινοβούλιο δεσμεύεται να κάνει τους Επιτρόπους να αρχίσουν να εργάζονται την 1η Νοεμβρίου».

Τι ρόλο μπορεί να παίξει ο Πάολο Τζεντιλόνι, διορισμένος επίτροπος για τις οικονομικές υποθέσεις;

«Θα είναι ένας από τους πιο έγκυρους επιτρόπους και με μεγάλη ευθύνη: να ξεκινήσει μια καλλιεργητική περίοδος στην Ευρώπη. Έχει την εμπειρία, την ικανότητα και την εκτίμηση να το κάνει».

Είναι όμως πράγματι η ένωση όμηρος της Γαλλίας και της Γερμανίας;

«Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχει μια σημασία στην ιστορία της Γαλλίας και της Γερμανίας. Αυτές είναι οι χώρες από τις οποίες προέκυψαν οι συγκρούσεις που αιματοκύλησαν τον εικοστό αιώνα. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή όλες οι χώρες της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Γερμανίας, έχουν συνειδητοποιήσει ότι εάν η Ένωση δεν αναπτυχθεί στην ενότητά της, δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα. Μεγαλώνοντας σε ενότητα, γιατί όλοι μεγαλώνουν πολύ λίγο, ακόμα και αυτοί που πιστεύουν ότι μεγαλώνουν περισσότερο από τους άλλους».

Τι γίνεται με το Brexit;

«Όταν ήμασταν μικροί βλέπαμε πάντα το Λονδίνο βυθισμένο στην ομίχλη. και η ομίχλη δημιουργεί αποπροσανατολισμό. Θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή πέρα ​​από το κανάλι η ομίχλη είναι πολύ πυκνή».

Υπάρχει ακόμα περιθώριο να το ξανασκεφτούν οι Βρετανοί;

“Υπάρχει λίγος χρόνος. Αν οι Βρετανοί το σκεφτόντουσαν, ωστόσο, θα ήμασταν χαρούμενοι, γιατί το Brexit είναι μια πληγή για εμάς. Το να σκεφτόμαστε ότι το Λονδίνο είναι μακριά από το Παρίσι, από τη Μαδρίτη, από το Βερολίνο, από τη Ρώμη, θεωρούνταν πάντα επώδυνο για Φυσικά σεβόμαστε την επιλογή των πολιτών και των θεσμικών οργάνων του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους».