Αντί να διαβάσει από το σχολικό βιβλίο πώς απελευθερώθηκε η Φιλιππούπολη, η μαθήτρια της τρίτης τάξης Αμέλια φόρεσε μια εθνική στολή και πήγε να φέρει ένα κίτρινο λουλούδι στον καπετάν Μπουράγκο. Ο εορτασμός της 144ης επετείου από την Απελευθέρωση της πόλης συγκέντρωσε σε τελετή μπροστά στο μνημείο του Στρατιωτική Ορχήστρα Χάλκινων Χάλκινων, αντιπροσωπευτική διμοιρία, στεφανοφόρους, εκπροσώπους της Επιτροπής Πατριωτισμού. Και το κορίτσι από το Πανεπιστήμιο της Σόφιας “Lyuben Karavelov” άκουσε πώς συνέβησαν κάποτε τα αξιομνημόνευτα γεγονότα προσωπικά από τη Maria Karadecheva – επικεφαλής επιμελήτρια του Περιφερειακού Ιστορικού Μουσείου – Plovdiv.

Η ζωντανή συμμετοχή σε ιστορικά γεγονότα δεν είναι κάτι καινούργιο για την Αμέλια, η οποία τραγουδά και παίζει λαϊκό όργανο. Πριν από λίγα χρόνια οι γονείς της πήραν φωτιά και μπήκαν στην Επιτροπή Πατριωτισμού. Ο πατέρας Ivailo είναι ξυλουργός, αλλά σήμερα φορούσε ένα κοστούμι, ραμμένο στο μοντέλο μιας χειμερινής στολής εθελοντών, με το οποίο πολέμησαν στη Shipka. Η μητέρα της Ραλίνα είναι μεταφορέας, αλλά για τη γιορτή έβγαλε από το στήθος αυθεντικές λαϊκές φορεσιές για την ίδια και την κόρη της.

Όπου σκάει ένα τουφέκι, εκεί είναι η οικογένεια Νικόλοβι. Πήρε μέρος σε ανασυγκροτήσεις της Ένωσης και την Τρίτη Μαρτίου στο Μπατάκ, την Κλισούρα και τη Σίπκα. Δεν μπορούμε πια χωρίς αυτό, παραδέχεται ο Ivailo. Μπήκε στο στρατό. Κάποιος πρέπει να ουρλιάξει, να τρέξει και μετά να στολίσει τους νικητές με τους καρπούς του, η Ραλίνα γελάει για τους ρόλους που ανατίθενται σε γυναίκες.

Η συμμετοχή δίνει και στους τρεις την αίσθηση του εθνικού ανήκειν. Ακόμα κι αν παίζουμε Τούρκοι, είμαστε ακόμα περήφανοι που είμαστε Βούλγαροι και ότι το έχει η Βουλγαρία, συνοψίζει η οικογένεια, της οποίας η Κυριακή ήταν ένα ταξίδι πίσω στο 1878. Είναι ακόμη πιο ευχάριστο ότι κατάφερε να βάλει φωτιά σε αρκετούς μαθητές γυμνασίου . Μόνο ένα πράγμα συζητείται μερικές φορές στην οικογένεια Νικόλοβι – ποιος πρέπει να φέρει το αυθεντικό τουφέκι πυρόλιθο. Τουλάχιστον δίπλα στο μνημείο ζητιανεύει η Αμέλια.

“Κάθε μνημείο έχει καταστραφεί από τον χρόνο. Μόνο η μνήμη που ζει στις γενιές της είναι άφθαρτη – η Maria Karadecheva απευθύνθηκε στο κοινό με λόγια από την ομιλία του Τσάρου Μπόρις Γ’, που εκφωνήθηκε στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στην κορυφή Σίπκα. – Πρέπει να στήσουμε ένα τέτοιο αόρατο μνημείο στις ψυχές μας για το μεγάλο έπος της Απελευθέρωσης.Και σε αυτούς που έπεσαν στον αγώνα ας πούμε: «Κοιμήσου ήσυχος. Οι διαθήκες σας δεν θα ξεχαστούν! ”

Παραδέχτηκε ότι η ιστορία δεν μπορούσε να πει πολλά για τον Captain Burago. Στην ταφόπλακα του στην Αγία Πετρούπολη υπάρχει μια λιτή επιγραφή “Alexander Petrovich Burago – Συνταγματάρχης. Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1845, πέθανε στις 9 Δεκεμβρίου 1883 στο νησί της Μαδέρα. Στον αγαπητό μου σύζυγο.

Κληρονομικός ευγενής, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ιππικού Νικολάεφ και κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου εντάχθηκε στο Δυτικό Απόσπασμα του στρατηγού Γκούρκο, πολέμησε στις μάχες κοντά στη Στάρα Ζαγόρα και προήχθη σε συνταγματάρχη, έλαβε το παράσημο του «Αγίου Γεωργίου». ”, τέταρτου βαθμού.Μετά τον πόλεμο υπηρέτησε στην Πετρούπολη και στην Οδησσό Πέθανε από φυματίωση σε ηλικία 38 ετών.

Ωστόσο, οι συγκεκριμένες στρατιωτικές ενέργειες για την απελευθέρωση της Φιλιππούπολης έχουν διευκρινιστεί από την ιστορική επιστήμη, είπε η Μαρία Καραντέτσεβα. Τον Δεκέμβριο του 1877 το δυτικό απόσπασμα του ρωσικού στρατού προχώρησε στο Plovdiv. Στην αριστερή όχθη της Μαρίτσας κοντά στο χωριό Οριζάρι γεν. Ο Γκούρκο σχεδιάζει να μπει γρήγορα στην πόλη. Οι ορυζώνες και οι παραπόταμοι του ποταμού καθιστούν αδύνατη την περικύκλωση της πόλης από τα βορειοδυτικά

Στις 15 Ιανουαρίου, ο στρατηγός Dandeville επιτίθεται και καταλαμβάνει το βόρειο προάστιο Karshiyaka. Είναι αδύνατο να μπεις στο κέντρο. Η μόνη γέφυρα καταστράφηκε και κανόνια βομβάρδισαν την περιοχή από τους Τρεις Λόφους. Ξένοι πρόξενοι προσπαθούν να σώσουν μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ανατολής.

Ο στρατηγός Gurko παρατήρησε τις φλόγες των πρώτων πυρκαγιών και ανέθεσε μια αποστολή αναγνώρισης διάσωσης στον λοχαγό Burago. Με μια μοίρα 63 δραγουμάνων περίπου στις 23.00 μπήκε σε μια πόλη γεμάτη τουρκικά στρατεύματα, Κιρκάσιους και μπασιμποζούκους από τη συνοικία Μαράσα. Αναλαμβάνει το ταχυδρομείο. Οι πολίτες τον μετέφεραν στον Έλληνα αντιπρόξενο, από τον οποίο έμαθε για τη συγκέντρωση τουρκικών στρατευμάτων γύρω από τον σταθμό. Μαζί με τους ένοπλους Βούλγαρους – Ορθοδόξους και Καθολικούς, ο Μπουράγκο κατευθύνθηκε προς τα εκεί και μετά από σύντομη συμπλοκή οι Τούρκοι στρατιώτες αποχώρησαν.

Στις 16 Ιανουαρίου στο αρχηγείο του στρατηγού Γκούρκο φτάνει ο απεσταλμένος του λοχαγού Μπουράγκο. Σε σημείωμα προς τον στρατηγό ανέφερε: “Είχα σφοδρή συμπλοκή στον σιδηρόδρομο. Δεν υπάρχουν τραυματίες ή νεκροί μαζί μου. Το τελευταίο τρένο από τη Φιλιππούπολη με δύο βαγόνια έχει ήδη φύγει στις 10 το βράδυ. Οι Τούρκοι υποχώρησαν ή μάλλον , τράπηκε πεζή στη Στανηματάκα. Τον τηλέγραφο ανέλαβα εγώ, η αλληλογραφία που επισυνάπτω στο παρόν κατασχέθηκε».

Το πρωί της 16ης Ιανουαρίου ξεκίνησε η κατασκευή μιας προσωρινής γέφυρας πάνω από την οποία διέσχισαν ρωσικό πεζικό, ιππικό και πυροβολικό. Ο στρατηγός Γκούρκο και το αρχηγείο του μπαίνουν στην πόλη πάνω σε δύο τεράστιες σχεδίες. Τον υποδέχτηκαν πανηγυρικά με πανό, ψωμί και αλάτι και στην εκκλησία «Αγία Θεοτόκος» έγινε ευχαριστήρια προσευχή.

Σήμερα τιμάται η μνήμη των 225 νεκρών αξιωματικών και Βούλγαρων στρατιωτών, καθώς και των 123 Βουλγάρων που σκοτώθηκαν την ίδια μέρα στην περιοχή Οστρομίλα.

Φωτογραφίες: Νατάσα Μανέβα