Όταν τον έκτο αιώνα π.Χ., ο Δαρείος, ο βασιλιάς της Περσίας, οργάνωσε μια «κατασκοπευτική» αποστολή στην Ελλάδα, ενόψει πιθανής εισβολής, έστειλε και τον περίφημο γιατρό Δημόκηδη, καταγόμενο από τον Κρότωνα, αλλά σκλάβο στην Αθήνα, βαθύ γνώστης του ελληνικού κόσμου. Ωστόσο, η αντιπροσωπεία, που έπρεπε να φτάσει στη γενέτειρα του γιατρού για να παραδώσει δώρα στους συγγενείς του, σταμάτησε στον Τάραντα, όπου ο Wanax Aristofilide φυλάκισε τους Πέρσες κατασκόπους. Εξ ου και η αποκάλυψη της ιστορίας του πολεμικού μας ρεπόρτερ που στάλθηκε για ρεπορτάζ στη χώρα των Φαραώ. Στα ίχνη που άφησε ο Ηρόδοτος εξηγεί πώς ο Κροτονάτης και ο Ταραντίνι δεν υποκλίθηκαν στις απειλές του βασιλιά των Μήδων

Η ιστορία του ARTURO GUASTELLA, του ανταποκριτή μας στη Magna Graecia
ΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ, στον Τάραντα και στην Γιαπίγγια; Μην ανησυχείτε, αυτοί δεν είναι απεσταλμένοι κάποιου Ιρανού Αγιατολάχ, για να προσπαθήσουν, ίσως, να εξισλαμίσουν τα νότια της χερσονήσου μας, αλλά μάλλον ένα είδος αντιπροσωπείας «κατασκόπων», που έστειλε ο βασιλιάς της Περσίας, Δαρείος Α’, ο οποίος επίσης , όπως και ο προκάτοχός του Ciro, θα μπορούσε να καυχηθεί για τον τίτλο του “Great”. Τα Περσικά κυνηγόσκυλα συνόδευαν ένας πολύ διάσημος Κροτωνιανός γιατρός, ο Δημόκηδης, ο οποίος είχε θεραπεύσει τον Δαρείο από τα αποτελέσματα αναπηρίας (είχε γίνει κουτός) μετά από μια κακή πτώση και, καθώς ήταν ελληνόφωνος, η φιλόδοξη σύζυγος του βασιλιά, Άτοσσα, έπεισε τον άντρα της να τον στείλει με αντιπροσωπεία κατασκόπων στην Ελλάδα. Ο Δημόκηδης γνώριζε πολύ καλά τους Έλληνες επειδή ήταν «γιατρός», γιατρός, στην Κνίδο και στην Αθήνα (πριν καταλήξει στα νύχια των Περσών και γίνει σκλάβος): θα έπρεπε να τους είχε οδηγήσει στα πιο κατάλληλα μέρη για πιθανή περσική εισβολή στην Ελλάδα .

Με λεπτή πονηριά, βλέποντας ότι μετά την ανάρρωσή του είχε κάνει τον γιατρό του Κρότωνα πολύ πλούσιο, ο Δαρείος του είπε ότι μπορούσε να πάρει όλη του την περιουσία στην Αχαϊκή του πατρίδα, για να τα δώσει σε γονείς και αδέρφια, με την προϋπόθεση όμως ότι αποστολή, επέστρεψε στην Περσία. Ο Δημόκηδης, όμως, δεν έπεσε στην παγίδα και, ευχαριστώντας τον Δαρείο για τη γενναιοδωρία του, του είπε ότι προτιμούσε να αφήσει τα υπάρχοντά του εκεί, στην Περσέπολη, καθώς είχε αποφασίσει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη Μηδία. Ο Βασιλιάς, πεπεισμένος για την καλή του πίστη, του έδωσε άλλα δώρα για να τα πάει στους συγγενείς του, κάτω στη Μεγάλη Ελλάδα. Του έδωσε μάλιστα ένα πλοίο γεμάτο θησαυρούς, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (ΙΙΙ βιβλίο Ιστορικών). Μετά την κατασκοπευτική αποστολή στην Ελλάδα, τα περσικά πλοία έπρεπε να πλεύσουν στην Ιταλία, για να παραδώσουν το εμπορικό πλοίο που έδωσε ο Δαρείος στους συγγενείς του Δημόκηδη και να τον κάνουν να αγκαλιάσει τα αδέρφια και τους γονείς του, πριν επιστρέψει στην Περσέπολη.

Βρισκόμαστε στο πρώτο τέταρτο του έκτου αιώνα π.Χ. και, κατά τη συνήθη τυχερή ευκαιρία, ο χρονικογράφος σας, αυτή τη φορά πολεμικός ανταποκριτής στην Αίγυπτο, είχε γράψει όλο το πιθανό κακό του προκατόχου του Δαρείου, Καμβύση, το πρώτο στην ιστορία της ανθρωπότητας. . να βιώσουν μαζικές σφαγές Αιγυπτίων, ξεκινώντας από τον φαραώ τους Amasi (σχεδόν, όπως, αιώνες αργότερα, το Ολοκαύτωμα των Ναζί ή η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως είπε τόσο καλά η Antonia Arslan, στο “La Masseria delle Allodole”) . Φοβούμενος αντίποινα, είχε κι αυτός επιβιβαστεί βιαστικά από την Αίγυπτο για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ως εκ τούτου, ο Αριστοφιλίδης, που είχε παραγγείλει το ρεπορτάζ στη χώρα των Φαραώ, βρισκόταν στον Τάραντα στην αυλή του Wanax (ένα είδος δημάρχου ante litteram), όταν αποβιβάστηκαν οι δύο τριήρεις και το περσικό εμπορικό πλοίο, πριν ξαναρχίσουν τη ναυσιπλοΐα στον Κρότωνα.

Εδώ ο Δημόκηδης είπε στους Πέρσες ότι ήθελε να τους προηγηθεί στο Δημαρχείο για να ζητήσει φιλοξενία, αφού γνώριζε καλά τον Αριστοφιλίδη. «Όλα όσα έγραψες για τον Καμβύση -μου ομολόγησε ο Καλαβρός γιατρός- είναι αληθινά σε όλα τους τα μέρη, και αν ο Δαρείος δεν έχει την ίδια σκληρότητα με τον προκάτοχό του, τόσο που, ψιθυρίζεται στην Περσέπολη, δεν ήταν ξένος. τη δηλητηρίασή του, είναι πολύ φιλόδοξος και έχει στο μυαλό του να εισβάλει στην αγαπημένη μας Ελλάδα». Σε αυτά τα λόγια ο Αριστοφιλίδης είχε αποσπάσει τα πηδάλια των πλοίων των Μέσων (είναι πάντα ο πατέρας της Ιστορίας, που λέει) και είχε τους Πέρσες. φυλακισμένος, με την κατηγορία της κατασκοπείας. Ο Δημόκηδης -δύσκολα θα το πιστέψεις- ζήτησε από τον χρονικογράφο σου να τον συνοδεύσει στον Κρότωνα, όπου θα μπορούσε να τον συστήσει στον μεγάλο φιλόσοφο και μαθηματικό Πυθαγόρα, του οποίου ήταν φίλος. Και όχι μόνο αυτός αλλά και ο διάσημος Ολυμπιονίκης του Κρότωνα, ο Milone, ένας αληθινός θρύλος στον αρχαίο κόσμο του αθλητισμού, επειδή κέρδισε έξι τίτλους στον αγώνα στην Ολυμπία, έξι νίκες στους Πύθιους Αγώνες, δέκα στους Ίσθμιους και εννέα στους Νέμεϊ. να έχω ένα Υπήρξε και γαμπρός του Πυθαγόρα επειδή παντρεύτηκε την κόρη του Μία. Ο ίδιος ο Δημόκηδης επρόκειτο να παντρευτεί με μια κόρη του Milone. Αρκεί, λοιπόν, ο ατρόμητος αφηγητής σου να βάλει μερικούς χιτώνες και ένα ζευγάρι παπούτσια σε ένα σάκο και να επιβιβαστεί αμέσως στον γιατρό, προλαβαίνοντας ήδη τι μπορεί να σου είχε πει.

Ο Δημόκηδης, εξάλλου, εκτός από την επιστήμη του Ασκληπιού ήταν και εκλεπτυσμένος ιστορικός, οπότε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου είπε πώς η πόλη του ήταν «αποικία», μια αποικία των Ελλήνων της Αχαΐας (εξ ου και ο ορισμός των Αχαιών) από έναν διάσημο κύστη, τον Μύσκελλο της Ρήπης, στο τελευταίο τέταρτο του 8ου αιώνα π.Χ. Επιπλέον, ο μελλοντικός πεθερός του Milone ήταν όχι μόνο ένας αθλητής αλλά και ένας γενναίος διοικητής, ικανός να νικήσει, το 510 προ Χριστού, τον τρομερό στρατός του Σίβαρη. Είναι ανώφελο να πω τις γιορτές που υποδέχτηκαν τον Δημόκηδη όταν το πλοίο του, φορτωμένο με χρυσάφι και σπάνια μπαχαρικά, έριξε άγκυρα στο Capo Lacinio, ακόμα κι αν, προς μεγάλη μου απογοήτευση, στο δείπνο που οργάνωσαν οι συγγενείς του γιατρού στο πατρογονικό σπίτι, ο Milone αγκάλιασε εμένα μόνο το χέρι μου, φοβούμενος μην σπάσει κάποια φάλαγγα, ενώ ο Πυθαγόρας δεν αξιοποίησε ούτε να με κοιτάξει. Τότε ο Δημόκηδης μου εξήγησε ότι ήταν απαραίτητο να έχω ειδική κάρτα (sic!) για να μπορέσω να τον πλησιάσω. Εν ολίγοις, έπρεπε να είναι κανείς ικανός ή τουλάχιστον φιλόσοφος.

Και οι Πέρσες μυστικοί πράκτορες, αφημένοι στη φυλακή στον Τάραντα; Ο Αριστοφιλίδης με τον φιλικό γιατρό γύρισε στον Κρότωνα, τους άφησε ελεύθερους, επιστρέφοντάς τους τα πλοία. «Οι Πέρσες – λέει ο Ηρόδοτος – έπλευσαν από τον Τάραντα και κυνήγησαν τον Δημόκηδη μέχρι τον Κρότωνα. Τον βρήκαν στην πλατεία της αγοράς και κατάφεραν να τον πιάσουν». «Κάποιοι Κροτωνιάτες – συνεχίζει ο διακεκριμένος ιστορικός της Αλικαρνασσού – ήταν έτοιμοι να τον παραδώσουν φοβούμενοι την περσική δύναμη. Ωστόσο, οι περισσότεροι από τους πολίτες που βρίσκονταν στην Αγορά χτύπησαν τους Πέρσες με ξύλα και, παρόλο που οι τελευταίοι πάλευαν να απειλήσουν πώς η κλοπή ενός άνδρα που ανήκε στον ισχυρό βασιλιά Δαρείο θα μπορούσε να σημαίνει την καταστροφή του Κρότωνα και τη σκλαβιά τους, τους έκαναν να τραπούν σε φυγή. με τα πόδια ψηλά». Φυσικά, αυτό το «σηκωμένα πόδια» είναι μια αφηγηματική άδεια από τον χρονικογράφο σας που δεν θα βρείτε στις Ιστορίες του Ηροδότου, αλλά η υπόσταση, η οπτική μετάφραση των Περσών που έφυγαν κρατώντας τους χιτώνες τους, με κέντρισε πάρα πολύ το ενδιαφέρον. Στο ΙΙΙ Βιβλίο των Ιστοριών του Ηροδότου, ωστόσο, θα βρείτε, ως Δημόκηδης, στους φυγαδεύοντες Πέρσες, φώναξε να πει στον Δαρείο για τον «επικείμενο γάμο του με την κόρη του Μιλωνά, έναν άνθρωπο που τον σέβονται και τον θαυμάζουν ακόμη και εκτός Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας πώς ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη εκτίμηση ακόμη και στην πατρίδα του».

Όμως οι συμφορές των Περσών δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Αποβιβάστηκαν σε ένα λιμάνι της Γιαπίγιας για να εφοδιαστούν με νερό και τρόφιμα, αιχμαλωτίστηκαν και, για άλλη μια φορά, φυλακίστηκαν και μετατράπηκαν σε σκλαβιά. Μέχρι που ο Gillo, ένας ευγενής από τον Τάραντα, που ίσως στάλθηκε από τον ίδιο τον Αριστοφιλίδη για να ευχαριστεί τον ισχυρό Πέρση βασιλιά, δεν μπόρεσε να επιτύχει την απελευθέρωσή του και να τους συνοδεύσει προσωπικά στον Δαρείο. «Ο τελευταίος – λέει ο Ηρόδοτος – για τις υπηρεσίες που παρείχε ο Gillo ήταν πρόθυμος να εκπληρώσει κάθε επιθυμία. Ωστόσο, ζήτησε μόνο να μπορέσει να επιστρέψει στον Τάραντα. Και για να μην αναστατώσει την Ελλάδα, σε περίπτωση που ένας μεγάλος περσικός στόλος είχε αποπλεύσει για την Ιταλία, δήλωσε ότι μόνο οι Κνίδες θα μπορούσαν να τον συνοδεύσουν πίσω στην πατρίδα τους, αφού οι τελευταίοι, οι Κνίδες, ήταν πολύ φίλοι. των Tarantini “. Ο Dario, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, συμφωνώντας να δώσει εντολή στους Κνίδες να συνοδεύσουν τον Gillo πίσω στον Τάραντα, τους έδωσε, ωστόσο, το καθήκον να απειλήσουν τον Τάραντα και τον Κρότωνα στο όνομά του για να τον ζητήσουν να επιστρέψει τον Δημόκηδη». , είπαν από τον Κροτωνιάτη και τον Ταραντίνι να αναφέρουν στον βασιλιά των Μήδων ότι δεν φοβήθηκαν και ότι πριν έρθουν στη Δύση έπρεπε να πάρουν το καλύτερο από τους Έλληνες αδερφούς τους.

Τότε, ξέρετε όλα πώς οι Έλληνες της Πατρίδας πολέμησαν σκληρά τους Πέρσες με σκαμπανεβάσματα, μέχρι τις νίκες των Πλαταιών και της Σαλαμίνας. Μέχρι που, ένας άλλος Έλληνας, ο Μέγας Αλέξανδρος, με τα στρατεύματά του, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου τμήματος Ελλήνων πολεμιστών Magno, στέρησε από τους Πέρσες κάθε φιλοδοξία για επέκταση στη Δύση, φέρνοντάς τους τον πόλεμο μέχρι τα τείχη της πατρίδας τους.

Και ο Δημόκεδης; Σύμφωνα με αναφορές, δημιούργησε μια Ιατρική Σχολή στον Κρότωνα, η οποία είχε μεγάλη φήμη στον αρχαίο κόσμο και στην οποία συμμετείχαν μαθητές από όλες τις αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, από τη Σικελία, ακόμη και από την Αθήνα και την Κόρινθο. © ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ
Η τεκμηρίωση, η επαλήθευση, η συγγραφή απαιτεί μελέτη και δέσμευση
Εάν σας άρεσε αυτή η ανάγνωση, βοηθήστε μας να μείνουμε ελεύθεροι