«Η Γαία – ο Ησίοδος, ο Πλούταρχος, ο Διόδωρος ο Σικελός και ο Τίμαιος εξηγούν με μια φωνή – όπως ήδη πριν από μερικές χιλιετίες, πήγε να παραπονεθεί στον άρχοντα του Ολύμπου ότι ήταν κουρασμένη. Οι άντρες τη βαραίνουν όλο και περισσότερο και εκείνη ζητά από τον αδερφό της μια επείγουσα θεραπεία». Εξ ου και η ιστορία της Ελένης της Τροίας: δεν είναι ήδη μια επιπόλαιη και άπιστη σύζυγος, αλλά ένα όργανο των Θεών για να φέρει στα όπλα Αχαιούς και Φρύγες, για να φωτίσει τη Γη από τους ολοένα και περισσότερους θνητούς που την καταπίεζαν. Ο ρεπόρτερ σας ήταν παρών σε εκείνο το «κέντρο» και, επί τόπου, μπαίνει στον πειρασμό να πει στους συνομιλητές του ότι τώρα υπάρχουν άλλοι θεοί και άλλοι ήρωες. Ζει κανείς στο όρος Κρεμλίνο και, αντί για τη συγκλονιστική ομορφιά μιας Ιρίνας ή της Σβετλάνας, υπολογίζει σε εκατοντάδες χιλιάδες «οπλίτες» για να επιβάλει τη θέλησή του. Ο άλλος βασιλεύει από την κορυφή του Λευκού Οίκου και, σε αυτή τη διελκυστίνδα με τον ομόλογό του, νομίζει ότι είναι ακόμα, και παρά τον ίδιο, στο ομώνυμο μιούζικαλ του Leonard Bernstein

Η ιστορία του ARTURO GUASTELLA, του ανταποκριτή μας στη Magna Graecia

ΕΔΩ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΛΑΔΑ, δεν θα υπήρχαν αμφιβολίες. Οι άνεμοι του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Δύσης δεν θα αποδοθούν στη φιλοδοξία του νέου Ρώσου Τσάρου ή στην επιθυμία για λύτρωση της εικόνας του Αμερικανού ομολόγου του, αλλά στη θέληση του Δία. «Το γεγονός είναι – ο Ησίοδος, ο Πλούταρχος, ο Διόδωρος ο Σικελός και ο Τίμαιος εξηγούν με μια φωνή – ότι η Γέα, η Θεά της γης, όπως ήδη πριν από μερικές χιλιετίες, πήγε να παραπονεθεί στον άρχοντα του Ολύμπου ότι ήταν κουρασμένη. Οι άντρες τη βαραίνουν όλο και περισσότερο και εκείνη ζητά από τον αδερφό της μια επείγουσα θεραπεία». Φυσικά, ο χρονικογράφος σας ήταν παρών σε αυτό το είδος “κέντρου”, ακόμα κι αν δεν θυμάμαι αν πραγματοποιήθηκε στην Καλαβρία, σε μια σπηλιά στο Dolcedorme ή κοντά σε ένα ορυχείο θείου, στην καρδιά της Σικελίας, στη δυτική κορυφογραμμή των Νεμπρόδι. .

Εν πάση περιπτώσει, μια τέτοια διατριβή (αυτό πράγματι «βρωμάει» θειάφι), πρέπει να έκανε στο πρόσωπό μου μια εμφανή γκριμάτσα σκεπτικισμού, τέτοια, σε κάθε περίπτωση, να κάνει τον Διόδωρο τον Σικελιώτη να πάρει καπέλο, καπνίζοντας σαν το ηφαίστειό του, ο οποίος, απευθυνόμενος στους συναδέλφους του ιστορικούς και θεολόγους, τους κάλεσε να με αγνοήσουν, γιατί «ο καημένος (που αργότερα θα ήταν ο αφηγητής σου), στην ελλιπή κουλτούρα του, σίγουρα δεν θα έχει ακούσει ποτέ για τους Canti Ciprii». Αν και βαριά ανάπηρος από αυτή την κατηγορία του συγγραφέα της πολύ διάσημης Ιστορικής Βιβλιοθήκης, κατάφερα μόνο να τραυλίσω ότι ναι, φαινόταν να θυμάμαι κάτι από ένα μη ομηρικό ποίημα της Εποχής, όπως οι Ύμνοι του Ησιόδου, από τους οποίους, ωστόσο, είχαν απομείνει μόνο μερικά θραύσματα, και που νομίζω ότι ονομαζόταν Cypria, αλλά περιείχαν μόνο φόρμουλες αφιερωμένες στον Ωκεανό, όπως (και εδώ το στήθος μου φούσκωσε) είπε ο Licio Diadoco Proclus και ο Pseudo Apollodorus.

«Και εδώ κάνετε λάθος – παρενέβη ο ίδιος ο Βυζαντινός Πρόκλος – αφού οι Canti Ciprii ήταν γνωστοί, τόσο που στον πλήρη ελληνικό κλασικισμό, ο Ευριπίδης βρήκε την ευκαιρία να ξαναγράψει την ιστορία της Ελένης. Δεν παντρεύεται ήδη επιπόλαιες και εν γνώσει της άπιστες, αλλά είναι το όργανο των Θεών για να φέρει στα όπλα Αχαιούς και Φρύγες και να προκαλέσει χιλιάδες θανάτους, ακριβώς για να ελαφρύνει τη Γη από τους θνητούς που την καταπίεζαν όλο και περισσότερο». «Σε αυτή την περίσταση – παρεμβαίνει ο Πλούταρχος – οι θεοί χρησιμοποίησαν τη συγκλονιστική ομορφιά της Έλενας (kallisteuma), αυτού του υπέροχου σώματος, προγραμματισμένου να γίνει μάστιγα και ωθήθηκε από την Αφροδίτη στην αγκαλιά του Πάρη-Αλέξανδρου, ακριβώς για να συνειδητοποιήσουν το ζοφερό σχέδιο της. πατέρα κάποιους θεούς». Στο περιθώριο της παρέμβασης του Πλούταρχου, και πρέπει να του κόστισε…, ο Ησίοδος, παραθέτοντας τον συνάδελφό του και σύγχρονο Όμηρο, πρόσθεσε: «Η Έλενα ήταν μοιραίας ομορφιάς, σφιχτή και ακαταμάχητη, τόσο που όσοι την κοιτούσαν ήταν κατακλύζεται από τον Ananke, η ανάγκη Δεν μπορεί να αναβληθεί, και οι παλιοί Τρώες το ξέρουν καλά, ότι όταν τη βλέπουν να σκαρφαλώνει στα τείχη του Ιλίου, αναφωνούν πώς δεν φταίνε οι υπήκοοι του Πρίαμου, ακόμη και οι Αχαιοί, οι όμορφοι γυριστοί, αν υποφέρουν έτσι. πολλά μακροχρόνια κακά για μια τέτοια γυναίκα». Και ίσως δεν είναι ο ίδιος ο Πρίαμος, παρεμβαίνω, που στη θέα του αναφωνεί «εσύ, Έλενα, για τον εαυτό σου δεν είσαι η αιτία για τίποτα, μόνο οι θεοί είναι η αιτία των πάντων. : εξαπέλυσαν αυτόν τον πόλεμο”. (Ιλιάδα, ΙΙΙ). Ο ίδιος ο Ησίοδος, που γνώριζε πολλά για τη θεότητα, αλλά είναι και άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους, αφήνεται να μομφθεί εναντίον των Ολύμπιων, που θεωρούν τους ανθρώπους “βαρύ φορτίο”. που πρέπει να αφαιρεθούν από τους χώρους που καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο . Αυτοί, οι ψωμοφάγοι, πρέπει να διατηρούν μόνο την επίγνωση του πεπερασμένου τους, που είναι τόσο εφήμεροι όσο τα φύλλα μιας εποχής».

Θα είχα μπει στον πειρασμό να πω στους επιφανείς συνομιλητές μου (ο Τίμαιος και ο Εκάτης χαμογελούν με έναν υπαινιγμό ειρωνείας στην απερίσκεπτη δήλωση συνομιλίας μου…) ότι τώρα υπάρχουν άλλοι Θεοί και άλλοι ήρωες. Ο ένας, αυτός που ζει σε ένα βουνό που ονομάζεται Κρεμλίνο, βασίζεται σε εκατοντάδες χιλιάδες «οπλίτες» για να επιβάλει τη θέλησή του και όχι στη συγκλονιστική ομορφιά μιας Ιρίνας, της Σβετλάνας ή της Σόνιας. Ενώ ο άλλος, που βασιλεύει από την κορυφή του Λευκού Οίκου, μέχρι τη Λεωφόρο Πενσιλβάνια 1660, σε αυτή τη διελκυστίνδα με τον ομόλογό του, εκτός από τις εκατοντάδες χιλιάδες ένοπλους, ίσως πιστεύει ότι είναι ακόμα, και παρά του εαυτού του, στο μουσικό συνονόματο του Leonard Bernstein (sic!). Προς μεγάλη μου έκπληξη, όλοι, πραγματικά όλοι οι συνομιλητές μου (εδώ πάμε πάλι), δεν φαίνεται να εκπλήσσονται τόσο από αυτήν την ιστορία μου. «Δεν είναι Θεοί – βεβαιώνει αποφασιστικά ο Ησίοδος – αλλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι θεϊκοί, περιττοί στην Υβρίδα, αυτής της αλαζονείας που θα καταλήξει να τους χάσει». «Θα υπάρξει, θα δείτε, ένας Calcante – επεμβαίνει απροσδόκητα σε ένα μεγάλο ράσο, που η Francoise Hédelin, ηγούμενος του Aubignac, θεωρούσε έναν από τους πιο έγκυρους μελετητές του Ομήρου – που θα τον κάνει να καταλάβει, όπως στον Αγαμέμνονα για την Criseide, ότι Οι άνθρωποι είναι άντρες και δεν μπορούν να υψωθούν στους Θεούς ατιμώρητα».

«Ας σταματήσουμε όμως τώρα να μιλάμε για πόλεμο, θανάτους, θυσίες, θυμωμένους θεούς και σφαγές -μου απευθύνονται ο Εκάθεος και ο Τίμαιος- και, αφού μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει για τους Αθάνατους, μην πιστεύετε ότι ο Δίας ήθελε πραγματικά να ευχαριστήσει τη Γαία να ερημώσει. Η γη από τους ανθρώπους. Μάλιστα, ο Ησίοδος μας είπε -με τους Θεούς έχει, όπως πρέπει να ξέρετε, μια ιδιαίτερη σχέση- ότι τότε η Γαία, καλεσμένη σε ένα συμπόσιο στον Όλυμπο, συνήλθε από την κούρασή της και δεν παραπονέθηκε ποτέ ξανά». το συγκεκριμένο θέμα σας ζητάμε – συνεχίζουν οι δύο ιστορικοί – που συνηθίζουν να συχνάζουν στα ίδια μονοπάτια μας, στη Θεσσαλία, όπως στη Φωκίδα, στην Αττική ή στην Πελοπόννησο και σε όλη τη Μεγάλη Ελλάδα, ποιοι είναι αυτοί οι ζωγράφοι, Ραφαήλ, Τζούλιο Ρομάνο, Ο Τιντορέτο, τον οποίο υποθέτουμε ότι είναι ιταλιώτης όπως εσείς, και που μπόρεσε να απεικονίσει το συμπόσιο των Θεών τόσο υπέροχα». Και ο χρονικογράφος σας, για να μιλήσουμε για τον Urbinate, τον Βενετό Jacopo Robusti και τον Ρωμαίο Giulio Pippi de ‘Jannuzzi, που εντυπωσίασαν τόσο ευνοϊκά τους επιφανείς συνομιλητές μου. Και, για να απαλύνω τους ανέμους του πολέμου, θα ήθελα ο αρχηγός του Κρεμλίνου, μιλώντας για ζωγράφους και θεούς, να πάει να δει τα ονειρεμένα έργα ενός Βίκτορ Βασνέτσοβ στη ρωσική εποχή ή την όμορφη ταινία για τους πίνακες των Θεών σε μουσεία. Russ, the Russian Ark, του Aleksandr Sokurov. © ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ
Βοηθήστε μας να μείνουμε ελεύθεροι