Έχουμε μια πολύ πρόσφατη ιστορία της παρατήρησης των ψαριών ως ζώων και όχι ως «σιτηρών του ωκεανού», λέει ο Joao Saraiva, ηθολόγος και ερευνητής στο Κέντρο Θαλασσίων Επιστημών του Πανεπιστημίου του Algarve, στην Πορτογαλία. Στην πραγματικότητα, αν σκεφτούμε τον τρόπο που μιλάμε για τα ψάρια, χρησιμοποιούμε όρους όπως «υδατοκαλλιέργεια» και «συγκομιδή»: λέξεις που ανήκουν περισσότερο στον κόσμο της γεωργίας παρά στον κόσμο της κτηνοτροφίας. Δεν τους ακούμε να ουρλιάζουν και δεν αναγνωρίζουμε τις εκφράσεις του πόνου και τείνουμε να πιστεύουμε ότι αν δεν δούμε αυτά τα σήματα επειδή δεν είναι καθόλου εκεί – συνεχίζει ο Saraiva – Αυτό δημιουργεί κάποια απόσταση μεταξύ αυτού που εμείς ως επιστήμονες γνωρίζουμε τι νιώθουν τα ψάρια και τι σκέφτονται οι άνθρωποι.

Τα ψάρια είναι το ζωικό είδος με τον μεγαλύτερο αριθμό εκτρεφόμενων δειγμάτων στον κόσμο. Το 2019 υπολογίζεται ότι εκτράφηκαν περίπου 80 δισεκατομμύρια δείγματα ψαριών στον κόσμο, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν επίσημες εκτιμήσεις, ακριβώς επειδή -σε αντίθεση με τα ζώα της ξηράς- για τα ψάρια μιλάμε για «τόνους», «τόνους» και «ζωντανό βάρος» . Η ιχθυοκαλλιέργεια είναι επίσης ευρέως διαδεδομένη στην Ιταλία, ιδίως η πέστροφα (σε γλυκό νερό), το λαβράκι, η τσιπούρα, αλλά και οι οξύρρυγχοι, τα χέλια και άλλα είδη. Στον αριθμό των εκτρεφόμενων ψαριών πρέπει να προστεθεί και αυτός των άγριων ψαριών που αλιεύονται, που είναι περίπου χίλιες τρεις χιλιάδες δισεκατομμύρια δείγματα ετησίως στον κόσμο (εκτιμήσεις Fishcount με βάση τα στοιχεία του FAO). Μέρος αυτού του αλιεύματος προορίζεται για τη διατροφή των ιχθυοτροφείων με σαρκοφάγα ψάρια όπως ο σολομός, το λαβράκι και η τσιπούρα, το γεύμα του οποίου αποτελείται κυρίως από ψαράλευρο.

Η ευρωπαϊκή συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αναγνώριση των ψαριών ως αισθανόμενα όντα, επομένως ικανά να αισθάνονται πόνο και ως εκ τούτου την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων: Αυτά τα ζώα μπορούν να περάσουν έως και δύο χρόνια περιορισμένα σε πολύ υψηλές πυκνότητες σε γυμνά κλουβιά, λέει η ένωση BeAnimali. , που μαζί με άλλες ομάδες πρωταγωνιστούν στη μάχη στην Ευρώπη για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ψαριών. Ο υπερπληθυσμός είναι ένας χρόνιος στρεσογόνος παράγοντας για τα ψάρια, υποβαθμίζει την ποιότητα του νερού και αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα των ζώων, προσθέτει η ένωση. Ομάδες για τα δικαιώματα των ζώων εστιάζουν τα φώτα της δημοσιότητας ιδιαίτερα στις μεθόδους θανάτωσης που χρησιμοποιούνται για τα ψάρια: Ακόμα ζωντανά, απορρίπτονται σε δεξαμενές με νερό και πάγο, όπου τραυματίζονται σε μια προσπάθεια να δραπετεύσουν. Μετά από λίγα λεπτά, τα ψάρια παγώνουν, αλλά μπορούν να παραμείνουν τα αισθήματά τους για έως και 40 λεπτά πριν πεθάνουν από ασφυξία, λέει ο BeAnimali για ορισμένες εκμεταλλεύσεις τσιπούρας στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Στην άλλη πλευρά του φράχτη, Οι ενώσεις παραγωγών φοβούνται ότι οι περιοριστικοί κανονισμοί μπορεί να καταλήξουν να καταστήσουν τον κλάδο λιγότερο ανταγωνιστικό, σε σύγκριση με τις εισαγωγές από χώρες εκτός ΕΕ που αντιπροσωπεύουν ήδη την πλειοψηφία της αγοράς σήμερα. Εισάγουμε περισσότερο από το 70 τοις εκατό του προϊόντος ψαριού από χώρες εκτός Ευρώπης, λέει ο Pier Antonio Salvador, πρόεδρος της Ένωσης Ιταλών ιχθυοκαλλιεργητών (Api) και μέλος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας παραγωγών. Αυτό συμβαίνει γιατί η υδατοκαλλιέργεια σφαγιάζεται γραφειοκρατικά». Ο Σαλβαδόρ δηλώνει ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κακομεταχειριζόμαστε τα ψάρια.

Η Ιταλία κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη για τη μέση κατά κεφαλήν κατανάλωση ψαριών (31,02 κιλά ετησίως, έναντι ευρωπαϊκού μέσου όρου 24,36 κιλών ετησίως, στοιχεία 2018). Περίπου το 92 τοις εκατό της τσιπούρας που καταναλώνεται στην Ιταλία προέρχεται από μια φάρμα (εκτιμήσεις της Api). Από αυτά, το 30% παράγεται σε ιταλικές φάρμες, ενώ το υπόλοιπο 70% εισάγεται, ιδίως από την Ελλάδα και την Τουρκία.