Η περιοδεία μας συνεχίζεται με “Διαφορετικά ταξίδια» μαζί με τα παιδιά από το Vanoni του Vimercate, αυτή τη φορά οι μαθητές (4Ε Και 4 Για την τουριστική διεύθυνση) έκανε περιοδεία στα Βαλκάνια μεταξύ Βουλγαρία και Ελλάδα. Λαμβάνουμε και δημοσιεύουμε τις καθημερινές τους αναφορές στο δρόμο.

Ημέρα 3 – 27 Μαρτίου

Το ξυπνητήρι χτύπησε πολύ νωρίς (ίσως πολύ νωρίς) σήμερα το πρωί και ο τυπικά βουλγαρικός αλμυρός μπουφές δεν συνάντησε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, προσπαθήσαμε να γεμίσουμε το στομάχι μας με αυγά περιχυμένα με μέλι, φρανκφούρτες και σάντουιτς με τυρί.
«Το Viaggi Diversi είναι και αυτό -μας λένε οι δάσκαλοι- μαθαίνοντας να προσαρμόζεσαι». Και προσαρμοζόμαστε!

Ακόμα μισοκοιμισμένοι και μη απόλυτα ικανοποιημένοι με το πρωινό, κατευθυνθήκαμε προς την πρώτη μας στάση: την άγαλμα της Alyosha.
Η μακριά σκάλα που αντικρίσαμε με τον ήλιο να ξυπνάει ακόμα μας βοήθησε να χωνέψουμε και στο τέλος μείναμε ικανοποιημένοι. Η θέα της πόλης του Πλόβντιβ από το λόφο του Bunarijk ήταν όμορφο και το άγαλμα ένα επιβλητικό προπύργιο στο σοσιαλιστικό παρελθόν του έθνους.

Το άγαλμα από οπλισμένο σκυρόδεμα ύψους 11 μέτρων αναπαριστά έναν Σοβιετικό στρατιώτη που θυμάται τη δεύτερη απελευθέρωση από τους Ρώσους. Ακουμπισμένο σε μια πλίνθο 6 μέτρων με επένδυση από γρανίτη, τιμά τη μνήμη των Βούλγαρων θυμάτων της ναζιστικής κατοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εγκαταστάθηκε γύρω στο 1954-1957 με αφορμή την 40η επέτειο του Οκτωβριανή Επανάσταση (τελικό στάδιο της Ρωσικής Επανάστασης) και αργότερα ονομάστηκε από ένα σημαντικό βουλγαρικό τραγούδι που στη συνέχεια υιοθετήθηκε ως ο επίσημος ύμνος της Φιλιππούπολης μέχρι το 1989.
Μετά την πτώση του τείχους και το τέλος του κομμουνισμού, οι αρχές της Φιλιππούπολης προσπάθησαν να το αφαιρέσουν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο πιστός πληθυσμός του φρουρούσε μέρα και νύχτα. Και το άγαλμα είναι ακόμα εδώ.

Μετά από μια κουραστική κατάβαση από τα αναρίθμητα σκαλιά φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο, όπου είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τη Μαρτίνα που μας διηγήθηκε την ιστορία της Φιλιππούπολης, της δεύτερης πιο σημαντικής πόλης της Βουλγαρίας. Το κέντρο της Φιλιππούπολης, σαν μια μικρογραφία της πόλης στο σύνολό της, είναι ένα μέρος όπου το παλιό συναντά το νέο. Ο κεντρικός δρόμος, έμπνευσης του μπαρόκ, βρίσκεται δίπλα στο ιστορικό κέντρο, με πολυάριθμους διακλαδώσεις στενών δρόμων που συμπλέκονται μεταξύ τους στο ιστορικό και αρχιτεκτονικό απόθεμα.

Αργότερα πήγαμε στον καθεδρικό ναό των Γάλλων αγίων, που φημίζεται για την παρουσία του τάφου της πριγκίπισσας Μαρία Λουίζα των Bourbon.
Χάρη στους πολυάριθμους πληθυσμούς που έχουν κατοικήσει αυτή την υπέροχη χώρα, μπορέσαμε να πάμε από μια χριστιανική εκκλησία σε ένα τζαμί μέσα σε λίγα μόνο λεπτά Τζουμάγια περπατώντας κυριολεκτικά πάνω στα ερείπια, θαμμένα πλέον, του ρωμαϊκού σταδίου.

Τζουμάγια Τζαμί

Από τις αρχιτεκτονικές ομορφιές που πρόσφερε όμως η πόλη, το τζαμί είναι αυτό που μας γοήτευσε περισσότερο.
Πέπλο στο κεφάλι και παπούτσια στην πόρτα, περνώντας ένα κατώφλι μπήκαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, μυρίσαμε το άρωμα και τις μελωδίες μιας βαθιάς πνευματικότητας μακριά από τη Δύση. θαυμάσαμε με τις χειρονομίες και την αφοσίωση των πιστών στη Μέκκα.

Ο χρόνος κυλά για να ανακαλύψουμε το νέο και σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στην καρδιά της πόλης.
Αφού παρακολουθήσαμε μια παρουσίαση της Susanna, η οποία μας μίλησε για το ρωμαϊκό θέατρο στα αγγλικά, ξεκινήσαμε για να φτάσουμε στην πιο δροσερή γειτονιά του Plovdiv, την γειτονιά Καπάν.

Στην πορεία θαυμάσαμε τα ιστορικά σπίτια που σήμερα έχουν γίνει μουσεία και στην Καπανά, περιτριγυρισμένα από μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες, τελικά γευματίσαμε σε παραδοσιακές ταβέρνες. Ήταν η μέρα του δωρεάν γεύματος και ο καθένας μας μπορούσε να επιλέξει τα αγαπημένα πιάτα.

Με γεμάτα στομάχια φτάσαμε στο φρούριο με πούλμαν Ασένοβγκραντ όπου κάποιοι γενναίοι συνάδελφοι τυχοδιώκτες έχουν περπατήσει ένα τμήμα του πανοραμικού δρόμου που οδηγεί στην κορυφή στην οποία βρίσκεται το αρχαίο κτίριο.

Η παρουσία μοναστηριών, εκκλησιών και εκκλησιών το καθιστά σημαντικό πολιτιστικό και θρησκευτικό μέρος από το οποίο πήρε και το όνομά του “Μικρή Ιερουσαλήμ” , δυστυχώς λόγω της οθωμανικής εισβολής του 1410, είναι ακόμα και σήμερα ερειπωμένο. Στο εσωτερικό υπάρχουν θραύσματα τοίχων και μια μικρή εκκλησία. Ο “Ναός της Παναγίας του Πέτριχου» είναι το μόνο πλήρως διατηρημένο κτίριο, ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα μεσαιωνικής χριστιανικής αρχιτεκτονικής.

Ασένοβγκραντ

Πίσω στο λεωφορείο, κινηθήκαμε λίγα χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο μοναστήρι του Μπάτσκοβοόπου μας υποδέχτηκαν ζεστοί έμποροι έτοιμοι να πουλήσουν παραδοσιακά είδη σε χαρακτηριστικούς πάγκους.
Το μοναστήρι έχει μια συναρπαστική και υποβλητική ατμόσφαιρα και μέσα μας υποδέχτηκε αδιάφορα ο παπάς του χωριού, ο οποίος προσηλωμένος στις τελετουργίες του κάλεσε σε προσευχή.

Η εκκλησία μέσα ήταν γεμάτη βυζαντινές τοιχογραφίες και χρυσάφι και εδώ όλοι ήταν ευχαριστημένοι που παρατηρούσαν αρχαίες εικόνες και πολυτελή κηροπήγια σε ανατολίτικα χρώματα, ώσπου μια απειλητική καταιγίδα ανατίναξε το ηλεκτρικό ρεύμα και σχεδόν μας ανάγκασε, με τον άνεμο του να φύγουμε από τον καυστικό και επίμονο, να φύγουμε στο σπίτι μας. λεωφορείο.

Μονή Bachkovo

Δεν καταφέραμε να τελειώσουμε τις εκθέσεις μας ήρεμα, αλλά ο ήχος της καταρρακτώδους βροχής στα παράθυρα του καταλύματός μας μάς έκανε γλυκά όνειρα.
Τα λέμε αύριο ταξιδιώτες!

ΗΜΕΡΑ 1Η ΗΜΕΡΑ

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ