Ο άνθρωπος είναι όσο πιο άθικτος τόσο λιγότερο θέλει από αυτόν τον κόσμο. Θεωρητικά, όταν πάψει να θέλει να είναι ζωντανός, τότε θα είναι απολύτως άθικτος. Σήμερα όμως μιλάμε για πολύ μικρότερα πράγματα, όπως η υπομονή με την οποία οι κοκέτα γυναίκες υπομένουν τα μαρτύρια των άβολων παπουτσιών ή η υπομονή με την οποία οι λαοί υπομένουν τα μαρτύρια της ένταξης στην ΕΕ λόγω των οφελών που απορρέουν από αυτήν. Και τα καλά είναι ακόμα περισσότερα από τη μιζέρια – ίσως λίγο, αλλά είναι ακόμα περισσότερα και όλοι πληρώνουν το τίμημα, μουρμουρίζοντας και τρίζοντας τα δόντια τους. Δείτε, για παράδειγμα, την Πολωνία.

Στη σημαντική ημερομηνία για τη Βουλγαρία, στις 9 Σεπτεμβρίου φέτος, μια επιτροπή της ΕΕ, η οποία ήταν υπεύθυνη για το κράτος δικαίου στα κράτη μέλη μαζί και χωριστά (σύντομα γράψαμε για το κράτος δικαίου) ζήτησε από την Πολωνία να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις επειδή, σε γενικές γραμμές, υποστήριξε ότι στην επικράτεια ενός κυρίαρχου κράτους, οι εθνικοί νόμοι είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα από τους ευρωπαϊκούς. Το αν ισχύει αυτό είναι το θέμα μιας εντελώς διαφορετικής κουβέντας, νομικής και φιλοσοφικής.

Στις 20 Σεπτεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Λουξεμβούργο καταδίκασε την Πολωνία να πληρώνει μισό εκατομμύριο ευρώ την ημέρα επειδή δεν ήθελε να κλείσει το ανθρακωρυχείο της Τούροφ.

Στις 17 Οκτωβρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διέταξε την Πολωνία να πληρώνει ένα ολόκληρο εκατομμύριο την ημέρα μέχρι να καταργήσει το Πειθαρχικό Τμήμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Η ΕΕ έχει απειλήσει ότι εάν τα πρόστιμα δεν βοηθήσουν, τα χρήματα στο πλαίσιο του σχεδίου ανάκαμψης και βιωσιμότητας της Πολωνίας (αυτή είναι η νέα ονομασία των επιχειρησιακών προγραμμάτων) θα ανασταλούν, κάτι που είναι πολύ σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Πολωνός υπουργός Δικαιοσύνης Zbigniew Jobro χαρακτήρισε όλο αυτό «επιθετικότητα κατά της Πολωνίας» και «νόμιμο υβριδικό πόλεμο». Ο Βίκτορ Όρμπαν, του οποίου η χώρα, όπως και η Πολωνία, διώκεται από την ΕΕ για «ζώνες ελεύθερες από LGBTI», είπε στις Βρυξέλλες:Κράτος δικαίου και κυρώσεις κατά της Πολωνίας; Αυτό είναι γελοίο, η Πολωνία είναι δημοκρατία και η καλύτερη χώρα στην ΕΕ, δεν υπάρχει λόγος για αυτό», που έρχεται σε αντίθεση με τον «αμερόληπτο «τίτλο του Reinhard Weser από τη Frankfurter Allgemeine Zeitung» (αναφέρεται από τη βουλγαρική DW):Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε οικονομικές κυρώσεις στην Πολωνία. Και το καλό που έκανε“, καθώς και με την κακόβουλη παρατήρηση της Έλενα Γιόντσεβα:”Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά την Πολωνία, σειρά έχει η Βουλγαρία“.

Όλα είναι θέμα πειρασμού. Και οι άνθρωποι και τα έθνη είναι έτοιμοι για κάθε είδους ταπεινώσεις για να μην τους συμβεί κάτι δυσάρεστο ή για να σταματήσει να τους συμβαίνει κάτι ευχάριστο. Εάν η Πολωνία δεν ενδιαφερόταν για ευρωπαϊκά χρήματα στο πλαίσιο του σχεδίου ανάκαμψης και βιωσιμότητας, η ΕΕ δεν θα σκεφτόταν να απειλήσει να το σταματήσει. Όμως τα ευρωπαϊκά λεφτά είναι γλυκό, το βλέπουμε και στη χώρα μας. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν δρόμοι και οι δρόμοι, παρά την αρνητική στάση απέναντι στους «εθνικούς δρόμους» σε ορισμένες περιοχές, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Τόσο σημαντικό που όταν οι λεγεώνες του Καίσαρα προχώρησαν στη Γαλατία Transalpina, προχώρησαν, χτίζοντας τους δρόμους στους οποίους βάδισαν. Χάρη στα ευρωπαϊκά χρήματα, συνέβησαν πράγματα στις αγροτικές περιοχές που δεν θα είχαν συμβεί διαφορετικά. Χάρη σε αυτές, εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις εκσυγχρονίστηκαν και έγιναν ανταγωνιστικές. Αθέατα και ανήκουστα κοινωνικά προγράμματα εφαρμόζονται με ευρωπαϊκά χρήματα για να βοηθήσουν τα κυβερνώντα κόμματα να αποκτήσουν δημοτικότητα και να αποκτήσουν εξουσία. Τα χρήματα είναι γλυκό πράγμα. Όπως είπαν οι σοφοί: η ευτυχία δεν βρίσκεται στα χρήματα, αλλά δεν είναι και στην απουσία τους. Γι’ αυτό το να είσαι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένας πειρασμός που έχει τίμημα.

Είναι ακριβώς το ίδιο για τα άτομα όπως και για τα έθνη. Δείτε τα πρόσφατα αναγνωρισμένα πράσινα πιστοποιητικά. Είναι επίσης ένα τίμημα στον πειρασμό. Πιθανώς στις περισσότερες περιπτώσεις τα πιστοποιητικά αποτελούν απόδειξη εμβολιασμού λόγω πεποίθησης και ανησυχίας για την υγεία, αλλά σε πολλές περιπτώσεις η υγεία δεν είναι το πραγματικό κίνητρο για την απόκτηση ενός πράσινου πιστοποιητικού. Η απόδειξη είναι τα δεκάδες χιλιάδες πλαστά πιστοποιητικά. Ένα άτομο που νοιάζεται για την υγεία του δεν αποκτά πλαστό πιστοποιητικό. Αυτός που θέλει να πάει σε ένα εμπορικό κέντρο, μια παμπ, ένα γυμναστήριο προμηθεύεται και δεν ξέρω τι άλλο πάει εκεί με πράσινο πιστοποιητικό. Δηλαδή, οι πολίτες που υποκύπτουν στον πειρασμό αποδεικνύονται εκβιασμένοι και πληρώνουν το τίμημα του πειρασμού: αν θέλετε σιωπή – boc !; αν θέλετε μια ντίσκο – boc !? αν θέλετε μια τσιπούρα στην Ελλάδα – boc! Και το αντίστροφο: αν δεν σε νοιάζει αν πας σιωπηλά ή στην Ελλάδα – δεν υπάρχει μπουκάλι! Προς το παρόν…

Έτσι είναι και με τις χώρες. Αν θέλουν χρήματα, θα υποστούν ταπείνωση. Θα κλείσουν τα ορυχεία τους, θα κλείσουν τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής τους, θα απαγορεύσουν λέξεις όπως «νέγερ» και «φάγος», θα μετρήσουν την καμπυλότητα των αγγουριών και θα τα ενθαρρύνουν να μην τρώνε κρέας, γιατί τα κατοικίδια ζώα, κλανιά, βαθαίνουν την κλιματική αλλαγή. Είναι τρελό ή για λεφτά; Ελάτε να το σκεφτείτε – και τα δύο. Στα χαμηλά επίπεδα, που ξεκινούν κάπου από τον μέσο εμπνευσμένο υπάλληλο και καταλήγουν στον ουρλιάζοντας και δακρυσμένο ακτιβιστή, είναι μια απλή βλακεία και ενστικτώδης παρόρμηση να ευχαριστήσεις τον κύριο και να δώσεις κάποιο απατηλό νόημα στην ανούσια ζωή σου. Σε υψηλά επίπεδα όμως όλα είναι για τα λεφτά και για τίποτα άλλο. Απλά κοιτάξτε το θράσος της εμπορίας άνθρακα. Κάτω από τη μη πειστική μάσκα της φροντίδας για τη φύση και τον πλανήτη, όλοι όσοι καπνίζουν θα πρέπει να πληρώσουν περισσότερα ή να μεταφέρουν την παραγωγή τους σε μια χώρα όπου μπορούν να καπνίζουν με ησυχία. Μειώνεται ο καπνός; Όχι. Έχει ανακουφιστεί το Mother Planet; Όχι. Μόνο τα χρήματα αυξάνονται, μόνο οι τιμές αυξάνονται. Ολοένα και λιγότερα χρήματα πρέπει να μένουν στον μέσο πολίτη για να μη νιώθει πολύ ελεύθερος και ανεξάρτητος. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να λαμβάνει όλο και περισσότερα αγαθά, αλλά να τα λαμβάνει με τη μορφή δημόσιων υπηρεσιών, τις οποίες κάποιος άλλος έχει αποφασίσει ποιες πρέπει να είναι, και όχι τις επιλέγει ο πολίτης και δεν τις αγόρασε για τον εαυτό του με δικά του χρήματα. . Δεν θα πάρεις τα λεφτά που έβγαλες, γιατί με αυτά το κράτος είναι υποχρεωμένο να αγοράζει τεστ και μάσκες, να αγοράζει εμβόλια, να πληρώνει τον καπνό του και δεν ξέρω τι άλλο. Ο πολιτισμός είναι πειρασμός. Η πρόοδος είναι ένας πειρασμός. Η τεχνολογία είναι πειρασμός. Η ασφάλεια, τις περισσότερες φορές με τίμημα την ελευθερία, είναι επίσης ένας πειρασμός. Αυτά τα πράγματα έχουν ένα τίμημα και το πληρώνουν όλοι όσοι θέλουν πολιτισμό και πρόοδο.

Αλλά σε ποιον πληρώνουμε τελικά το τίμημα των πειρασμών μας; Πρόκειται για ένα θεαματικό ζήτημα για το οποίο ο ευρωπαϊκός σχολαστικισμός δεν έχει αποφασίσει ακόμη οριστικά και κατηγορηματικά. Χάρη στον Δρ Φάουστ, όμως, γνωρίζουμε λίγο πολύ τον μηχανισμό της συμφωνίας.

Θα μας οδηγήσουν να αναρωτηθούμε αν χρειαζόμαστε πια την ΕΕ, γιατί έχει πάει πολύ μακριά με τις καταχρήσεις της, πάρα πολύ με τον εκβιασμό της, το τίμημα του πειρασμού έχει γίνει πολύ υψηλό. Τα πραγματικά αγγούρια ήταν γελοία, αλλά η πράσινη συμφωνία δεν ήταν. Και το να κηρυχθεί παράνομο το συνταγματικό δικαστήριο ενός κυρίαρχου κράτους είναι ήδη τρομακτικό. Η ευρωπαϊκή διοίκηση εδώ και πολύ καιρό δεν είναι αυτή που αναμένεται να είναι. Είναι απορίας άξιο κατά πόσο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εκφράζουν τη βούληση των λαών (αυτός και ο Στάλιν ήταν ο «πατέρας των λαών»), σε ποιο βαθμό οι λαοί θέλουν να σταθούν στο σκοτάδι και στο κρύο και να μην μπορούν να πουν «γκουκ». «για να μην τους κατηγορήσουμε για ασέβεια και ασέβεια. στο «κράτος δικαίου», δηλαδή στον κανόνα των διαταγμάτων, ψηφισμάτων, οδηγιών κ.ο.κ., γραμμένο από ακριβοπληρωμένους γραφειοκράτες που έχουν κόψει κάθε σχέση με την πραγματικότητα. Εκφράζουν τη βούλησή μου οι Βούλγαροι ευρωβουλευτές; Εκφράζεται η θέλησή μου από τον Al Bano και τη Romina Power (Kanev και Yoncheva), όταν σε ένα αρμονικό ντουέτο ενημερώνουν και ξεφτιλίζουν τη χώρα στην οποία πληρώνω τους φόρους μου;

Χρειαζόμαστε ακόμα την ΕΕ; Αλίμονο, το χρειαζόμαστε. Άνθρωποι σαν εμάς πρέπει πάντα να συνδέονται με κάποια μεγαλύτερη οικονομία και με κάποια όχι και τόσο μικρή διοίκηση. Και θα πληρώσουμε αμείλικτα το τίμημα των πειρασμών, γιατί έχουμε συνηθίσει να ζούμε άνετα και ειρηνικά, και θα σκίζουμε τα μάτια όποιου προσπάθησε να μας το πάρει. Λοιπόν, μόνο με λόγια και κλάματα θα τους φωνάζουμε, γιατί δεν είμαστε πλέον ικανοί για τίποτε άλλο. Νομίζω επίσης ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί.