Η νοσταλγία είναι ένα ευγενές συναίσθημα, μια ένδειξη μιας ασυνήθιστης καθαρότητας ψυχής αλλά και ένα δίκοπο μαχαίρι, ειδικά αν είσαι ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου στο επάγγελμα. Το να παίζει κανείς μακριά από τα αγαπημένα του πρόσωπα, σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από το μητρικό του, μπορεί μερικές φορές να αποδειχθεί αντιπαραγωγικό από ψυχολογικής άποψης, ένα συστατικό που στο ποδόσφαιρο είναι σχεδόν τα πάντα: ξέρει κάτι για αυτό. Γρηγόρης Γεωργάτος, Έλληνας μπακ γεννημένος το 1972 με εκλεπτυσμένες τεχνικές δεξιότητες και με ένα νότιο πόδι εξαιρετικής φύσης, που θα μπορούσε να είχε γιορταστεί με πολύ πιο θριαμβευτικούς τόνους αν λείπει Το Ελληνικό δεν είχε εκδηλωθεί με όλη του τη δύναμη κατά τη διάρκεια της ιταλικής περιπέτειας.

Η καριέρα του ξεκινά στην Πάτρα με την Παναχαϊκή, όπου ήδη φαίνονται οι ιδιότητες όσον αφορά την κατασκευή: σε τεσσεράμισι σεζόν σκοράρει 21 γκολ στην Alpha Εθνική, αρκετά λάφυρα για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός από τους πιο αντιπροσωπευτικούς και εμβληματικούς ελληνικούς συλλόγους, τονο Ολυμπιακός. Για εκείνον είναι μια επιστροφή στον Πειραιά, μια λεπτομέρεια που στην περίπτωση της βαθιάς νοσταλγίας του δεν είναι απλή λεπτομέρεια: εκείνα τα χρόνια οι ερυθρόλευκοι είναι οι κυρίαρχοι της εθνικής σκηνής και με την προσθήκη του Γεωργάτου δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά αυξάνουν ένα τεχνικό ποσοστό σχεδόν ανέφικτο για τους μνηστήρες. Η κορυφή, σε προσωπικό επίπεδο, φτάνει μέσα Σεζόν 1998/1999, έκλεισε με 12 γκολ στην κορυφαία κατηγορία που τον καθιστούν πρώτο σκόρερ της ομάδας, Γεγονός αρκετά σπάνιο για έναν μπακ που διοχετεύει, στην καλύτερη περίπτωση, τους εξευμενίζει με τις σέντρες του.

Το βραβείο του παίκτη της χρονιάς στην Ελλάδα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τροφοδοτεί τη φήμη του Γεωργάτου ακόμη και πέρα ​​από τα ελληνικά σύνορα, τόσο που το ανέβασμα των κεραιών των κορυφαίων συλλόγων εμφανίζεται ως η πιο φυσική συνέπεια: τελικά είναι ημεταξύ από τον Massimo Moratti για να κερδίσει τον ανταγωνισμό βάζοντας στο πιάτο 15 δισεκατομμύρια από τις παλιές λιρέτες, ένα από τα δώρα που έγιναν στον νέο τεχνικό Μαρτσέλο Λίπι, καλείται να εγκαινιάσει έναν κύκλο επιτυχιών αφού κέρδισε τα πάντα με τη Γιουβέντους. Στον Πειραιά, όμως, ξεσπά η εξέγερση: η σημασία του «φιλόσοφου» Γεωργάτου είναι τέτοια που, σε εκείνα τα γεωγραφικά πλάτη, συγκρίνεται με ιστορικά πρόσωπα του διαμετρήματος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γίνει ενάντια στα ηχητικά τραπεζογραμμάτια που προέρχονται από το Μιλάνο.

Ο αντίκτυπος με τη νέα πραγματικότητα είναι συνολικά θετικός: απέναντι στο Τορίνο είναι ακριβώς από το αριστερό του πόδι που η τιμωρία για το νικητήριο σκουός του Κρίστιαν Βιέρι, πιθανώς ο συμπαίκτης με τον οποίο δημιουργεί πάνω απ’ όλα άριστη σχέση. Οι χαρούμενες νότες μπαίνουν και κάτω από την πόρτα: σκοράρει ο Γεωργάτος δύο γκολ σε εννέα ημέρες, συμπεριλαμβανομένου ενός εναντίον της Μπολόνια στο Coppa Italia εξαιρετικής κατασκευής, με πολύ τούνελ στον αντίπαλο αμυντικό και άγγιγμα από κάτω για να ξεπεράσει τον Gianluca Pagliuca. Η τρίτη σφραγίδα, τον Ιανουάριο του 2000, είναι ένα χτύπημα από τα 25 μέτρα στο 5-0 κόντρα στην Περούτζια στη Serie A, φυσικά με το παροιμιώδες αριστερό κυνηγετικό του όπλο που αποτεφρώνει τον Mazzantini. Όλα πολύ ωραία, εκτός από ένα συγκεκριμένο: ο λείπει Η Hellenic αντικαθιστά την εξαιρετική μπότα και επηρεάζεται η απόδοση, που δεν θα είναι πια στο ύψος των προηγούμενων.

Ο Γεωργάτος κυριεύεται από την επιθυμία να επιστρέψει στην Ελλάδα και ο μόνος που προσπαθεί να τον κάνει να αλλάξει γνώμη είναι ακριβώς αυτός ο Βιέρι προνομιούχος αποδέκτης των σταυρών του: ο βομβιστής των Νερατζούρι «αναλαμβάνει» τον συμπαίκτη του με τον δικό του τρόπο, προσπαθώντας να του αποσπάσει την προσοχή χάρη στους καυτούς πειρασμούς του «Μίλαν από Νύχτα’ . Μια «θεραπεία» που επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Γεωργάτος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «La Gazzetta dello Sport».

“Μπόμπο Βιέρι. Μου έλεγε: “Μην κουράζεσαι ποτέ να περνάς, τότε θα το φροντίσω”. Όταν ήμουν λυπημένος που με πήρε μαζί του στο Χόλιγουντ, με έβαλε να μπω στο ιδιωτικό δωμάτιο: φόρτε, Μπόμπο».

Τα έντονα συναισθήματα του χολιγουντιανού private room, ωστόσο, δεν κατευνάζουν τη νοσταλγία του Γεωργάτου, του οποίου η επιστροφή στην Ελλάδα γίνεται φανερή: είναι αδύνατο να αντέξεις τη μιλανέζικη ομίχλη, το κάλεσμα του σπιτιού γίνεται όλο και πιο δυνατό μέχρι το αίτημα που η Ίντερ εκπληρώσει με ο πώληση, δανεικός, στον Ολυμπιακό, σε μια προσπάθεια να ανακάμψει ψυχικά έναν παίκτη που έχει δείξει ότι ξέρει να μένει σε ένα περίπλοκο στάδιο όπως η Serie A. Πράγματι, με τον Πειραιώτικο σύλλογο βελτιώνεται η μουσική και, για να το πιστοποιήσουμε, είναι τα 7 γκολ της σεζόν και η νίκη ενός ακόμη πρωταθλήματος που φαίνεται να το αναγεννά. Όπως γνωρίζουμε, όμως, τα φαινόμενα πολλές φορές ξέρουν να εξαπατούν.

Το καλοκαίρι του 2001 είναι αυτό που κινδυνεύει να αρπάξει τον Κρίστιαν Βιέρι από την Ίντερ: Το πάτημα της Γιουβέντους γίνεται όλο και πιο επίμονο καθώς περνούν οι μέρες και η υπόθεση της «προδοσίας» του επιθετικού αποκαλύπτεται με τη μορφή εφιάλτη για τους οπαδούς των Νερατζούρι. Λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, εν τω μεταξύ, ο Γεωργάτος είναι τρομοκρατημένος με την ιδέα και μόνο να επιστρέψει στο Μιλάνο για να ξαναρχίσει τη ρουτίνα που σκοτώνει τα κίνητρα που τον είχε σχεδόν κάνει να χάσει την επιθυμία να παίξει ποδόσφαιρο: ο «θρύλος» λέει ότι κάποιος προπονητής της Ίντερ έχει μόχλευση σε «δήθεν» βούληση του φίλου του Βιέρι να μετακομίσει στο Τορίνο, την οποία μόνο η επιστροφή του Έλληνα στην Ιταλία θα μπορούσε να είχε διώξει. Στο τέλος ο Βιέρι παραμένει στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, μαζί με τον Γεωργάτο που ετοιμάζεται να ζήσει τη δεύτερη ιταλική του σεζόν.

Σε αντίθεση με το πρώτο, οι ικανοποιήσεις θα έρθουν με σταγονόμετρο και θα μετατραπούν στη μοναδική προσωπική χαρά, ένα χρήσιμο φάουλ για να νικήσει τη Μπολόνια, το μακράν αγαπημένο του Ιταλό θύμα. Οι εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις θα είναι μόλις 12, με Vratislav Gresko – ο αντίστροφος ήρωας της 5ης Μαΐου – να επιβληθεί στην αριστερή πτέρυγα στις ιεραρχίες του Έκτορ Κούπερ.

Στο μεταξύ, καταναλώνεται η μεγαλύτερη λύπη της καριέρας του Γεωργάτου, που σχετίζεται με την ιστορία του με την Εθνική Ελλάδας: κάποιες παρεξηγήσεις με τον προπονητή Otto Rehhagel τον οδήγησαν να εγκαταλείψει την ιδέα να εκπροσωπήσει την αγαπημένη του χώρα, μόλις τρία χρόνια πριν ιστορικός θρίαμβος στο Euro 2004 στην οποία σίγουρα θα είχε συμμετάσχει σε άλλες συνθήκες.

Η επιστροφή στην πατρίδα ήταν οριστική αυτή τη φορά το 2002, όταν η Ίντερ ανακοίνωσε την πώλησηΑΕΚ Ατενέ: αυτό είναι μόνο ένα ενδιάμεσο στάδιο για τον Γεωργάτο, ο οποίος τον Ιανουάριο του 2004 κάνει «mea culpa» και αποφασίζει να επιστρέψει στο κλαμπ της καρδιάς του, τοΟλυμπιακός, που φιλοξενεί τα τελευταία του κατορθώματα πριν η απόσυρση έγινε το 2007. Όχι πριν κατακτήσει άλλα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδας (το σύνολο ανέρχεται σε επτά) και ένα εθνικό κύπελλο, εμπλουτίζοντας έτσι ένα παλμαρέ που συγκεντρώθηκε εξ ολοκλήρου στην έδρα του: σχεδόν το ίδιο ισχύει και για την καριέρα του, εκτός από τις δύο σύντομες εμπειρίες της Interist, εκ των υστέρων , ο Γεωργάτος μπορεί να έκανε χωρίς.

Η μετά την υποχώρηση είναι σημαντική στην αναζήτηση της ηρεμίας που επιδιώκει εδώ και καιρό ο Έλληνας, η οποία καταλήγει να εξαφανιστεί από τη σκηνή αργότερα έχοντας ηγηθεί της Παναχαϊκής ως πρόεδρος, τον πρώτο του σύλλογο. Οι οπαδοί της Ίντερ μπόρεσαν να τον δουν ξανά στη δουλειά με τη φανέλα τους χάρη στο έργο Η Inter Legends, η ομάδα των παλιών Νερατζούρι δοξάζει που έχει παίξει συχνά για φιλανθρωπικούς σκοπούς εναντίον άλλων σχηματισμών που αποτελούνται από πρώην ποδοσφαιριστές σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξαναδούμε τον Γεωργάτο στην Ιταλία: χώρα αγίων, ποιητών και θαλασσοπόρους αλλά προφανώς όχι φιλοσόφων.