Μέχρι τώρα λέμε «τηγανίτα» κάθε ζύμη μαγειρεμένη σε στρογγυλό σχήμα και παραμένει επίπεδη, δεν ξέρουμε γιατί, αλλά μου αρέσει η ιδέα να αναλύσω το δυνατό σημείο της αρχικής συνταγής.

Αυτό δεν είναι ένα άρθρο που εξηγεί τι τηγανίτες, αλλά που θέτει ένα ερώτημα. Πώς γίνεται να διεκδικούμε το δικαίωμα να θεωρούμε τηγανίτες οποιαδήποτε επίπεδη, στρογγυλή τηγανίτα, αλλά όταν επηρεάζεται το όνομα των τοπικών πιάτων, βγάζουμε τα νύχια μας; Σχεδόν ποτέ δεν επιτρέπουμε την κλήση του συν αρχικό όνομα καμία επανερμηνεία, έστω και ελάχιστη, των παραδοσιακών ιταλικών συνταγών: αν βάλουμε κρέμα στην καρμπονάρα, τα διάφορα «μην το λες καρμπονάρα!“, ή “μην το λες τιραμισού” αν βάλω ρικότα αντί για μασκαρπόνε (διόρθωση, αυτό γίνεται αποδεκτό αλλά αν το λέω τιραμισού κατάλληλος…). Αντίθετα, καταφέρνουμε πολύ συχνά να ευτελίζουμε το φαγητό πέρα ​​από τα σύνορα και οι τηγανίτες είναι ένα παράδειγμα – αυτή η στάση ισχύει και για άλλες ξένες σπεσιαλιτέ, όπως π.χ.Χούμουςτο σούσι ή το Χυλός.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η τηγανίτα που έφτασε στην πρόσφατη ιστορία έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και, αφού περιμένουμε οι συνταγές μας να αγιάζονται στο όνομά τους, το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τις τηγανίτες.

Μία, καμία, εκατό χιλιάδες τηγανίτες

Δεν είναι ότι θέλει να αποδείξει ποιος ξέρει τι, αλλά μόνο για να τονίσει για άλλη μια φορά πώς στο σύμπαν του φαγητού – και στην προκειμένη περίπτωση στο σύμπαν ιταλικό φαγητό – υπάρχουν πραγματικά περίεργες αντιφάσεις, που συχνά με αφήνουν μπερδεμένο (το έχω ήδη μιλήσει σε ένα από τα άρθρα που μισούσες περισσότερο, αυτή στην πίτσα με ανανά). Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτή η ασέβεια προς τις τηγανίτες; Ίσως επειδή δεν είναι μια περίπλοκη συνταγή ή/και δεν έχει πολύ ακριβή ημερομηνία γέννησης ή τόπο; Καλά, ούτε καν την καρμπονάρα τα έχει όμως.

Οι τηγανίτες θα μπορούσαν να είναι η εξέλιξη μιας αρχαίας ελληνικής συνταγής, ακριβώς όσο για το cheesecake. Το 500 π.Χ. υπήρχαν δύο κωμικοί που περιέγραψαν μια συνταγή για πρωινό πολύ παρόμοια με τηγανίτες: τηγανίτες μαγειρεμένες στρογγυλές και σερβιρισμένες με μέλι, οι οποίες ονομάζονταν τεγανίτες. Από την Ελλάδα στη Magna Graecia: οι Λατίνοι αγαπούσαν έναν πικάντικο κληρονόμο των τεγανιτών, που ονομάζεται γλυκιά αλίκη. Οι πρόδρομοι των τηγανιτών διέσχισαν και βρήκαν επιτυχία τον Μεσαίωνα, πρώτα στις γερμανικές χώρες και στη συνέχεια στα βρετανικά νησιά, που επινόησαν το όνομά τους κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα (ή εμπνεύστηκαν από το pannekoek Ολλανδός?). Στη συνέχεια, θέλουμε να μιλήσουμε για Dorayaki Ιαπωνικά?

Ο ρόλος των ΗΠΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν στο παιχνίδι «πρόσφατα», γιατί τους αξίζουν τα εύσημα που εξευγενίστηκαν και εδραίωσαν – κάποια στιγμή και δεν είναι γνωστό από ποιου χέρι – τη συνταγή για τηγανίτες που όλοι γνωρίζουμε και βέβηλο όπως εξηγείται στην εισαγωγή. Αν, λοιπόν, μας είναι γνωστή η μάνα των τηγανιτών, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον πατέρα. Μπορούμε, ωστόσο, να ξεκινήσουμε από πρωτότυπη αμερικάνικη συνταγήπου βάζει τέλος στις αμφιβολίες για την ταυτότητα των τηγανιτών, αν και με μακρινούς ευρωπαίους συγγενείς – όπως το Halloween.

Κάρτα (ταυτότητα) τραγουδήστε!

Αλεύρι, ζάχαρη, διογκωτικό, μαγειρική σόδα, αυγά, βουτυρόγαλα και βούτυρο – σιρόπι σφενδάμου για το σερβίρισμα, αν θέλετε: αυτά είναι τα μοναδικά συστατικά που πρέπει να το καθορίζουν η συνταγή της τηγανίτας. Αν και πρόσφατα μίλησα για το αντίστροφη κρέμα, σε αυτή την περίπτωση ισχύει η «παλιά» μέθοδος ξηρών στοιχείων σε συνδυασμό με υγρά στοιχεία. Εύκολο, αρκεί:

• τα συστατικά είναι όλα σε θερμοκρασία δωματίου (στην πραγματικότητα, όταν λιώσει, το βούτυρο θα αντιδρούσε άσχημα όταν συναντήσει κατεψυγμένα αυγά και βουτυρόγαλα).
• Μην ανακατεύετε υπερβολικά τη ζύμη, η οποία πρέπει να παραμείνει τραχιά.
• μαγειρέψτε τηγανίτες μόνο όταν είστε βέβαιοι ότι μπορείτε να τις σερβίρετε αμέσως – δεν το κάνετε ποτέ, αλλά πρέπει πραγματικά να είναι πέτρινο

Αυτό είναι όλο, δεν μπορείς να τριγυρνάς πολύ όπως δεν μπορείς να τριγυρνάς πολύ με το γεγονός ότι έχουμε αίμα στις φλέβες μας.

Οι ψεύτικες τηγανίτες

Το θέμα είναι ότι οι προσωπικές παραλλαγές ή αυτές που παίζουν με τα υλικά που αναφέρονται παραπάνω, δεν υπάρχει λόγος να μην τις λέμε «pancakes»: αν βάλω βανίλια ή κανέλα, αν τα κάνω ολικής αλέσεως, αν χτυπήσω τα ασπράδια. να τα αφρατέψουναν τα κάνω “αγγλικά”… το πρόβλημα είναι αν αρχίσω να αποκαλώ κάτι που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με “pancakes”. Υπάρχουν πολλές συνταγές στον κόσμο θυμίζει, μόνο στην ιδέα ή μόνο στην εμφάνιση ή μόνο στα υλικά, τηγανίτες, αλλά – μαντέψτε τι; – όλα δικαίως έχουν άλλη ονομασία: από blinis έως banh xeo, από kaisershmarrn έως pikelets έως κρέπες και ούτω καθεξής.

Θέλετε να γίνονται σεβαστές οι ιστορικές συνταγές και επομένως κάτι που διαφέρει από αυτές δεν πρέπει να ονομάζεται «amatriciana» ή «gricia»; Αυτό είναι εντάξει για μένα – σίγουρα δεν είναι αυτά τα προβλήματα της ζωής – αλλά τότε να είστε συνεπείς και να σταματήσετε να αποκαλείτε ακόμη και το κουρκούτι ρεβιθιού “τηγανίτες” μόνο και μόνο επειδή, όταν ψηθεί, βγαίνει επίπεδο και στρογγυλό.