Ο πόλεμος στην Ουκρανία επηρεάζει τη διεθνή πολιτιστική ζωή: ο Ρώσος μαέστρος Valerij Gergiev, ο οποίος αρνείται να αποστασιοποιηθεί δημόσια από τον φίλο του Βλαντιμίρ Πούτιν, απολύθηκε από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου και δεν θα διευθύνει τις προγραμματισμένες συναυλίες στη Σκάλα του Μιλάνου. Την ίδια μοίρα είχε η σοπράνο Anna Netrebko, η οποία είπε ότι ήταν αντίθετη στο να αναγκάζονται οι καλλιτέχνες να αποκαλύπτουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τα σχόλια των μέσων ενημέρωσης είναι ανάμεικτα.

Σε Ελλάδα Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη αποφάσισε να ακυρώσει τη ζωντανή μετάδοση από αίθουσα συναυλιών στην Αθήνα στις Λίμνη των κύκνων, μια παράσταση από το Θέατρο Μπολσόι στη Μόσχα, και να αναστείλει τη συνεργασία με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Πρωτοβουλίες εγκεκριμένες από τον εκδότη Άρης Χατζηστεφάνου, στην πύλη Infowar: «Η μετάδοση αναβλήθηκε όχι επειδή το έργο γράφτηκε από έναν Ρώσο, τον Τσαϊκόφσκι, αλλά επειδή η παράσταση παρέχεται από ένα ρωσικό κρατικό ίδρυμα, το οποίο βομβαρδίζει επί του παρόντος μια ανεξάρτητη χώρα. Για την ακρίβεια, το Θέατρο Μπολσόι, που είναι και η έδρα του μπαλέτου Μπολσόι, ελέγχεται από μια ομάδα πολιτικών, τραπεζιτών και επιχειρηματιών που επιλέχθηκαν προσωπικά από τον Πούτιν».

Ακόμα και το κόσμο του αθλητισμού εργάζεται για να αποκλείσει Ρώσους αθλητές από ομοσπονδίες και αγώνες. Ενώ ορισμένα μέτρα είναι συμβολικά, άλλα έχουν πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις. Flavio Viglezio στην Corriere del Ticino θυμάται ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού του είδους στο παρελθόν: «Περιμένει, ζητά δυνατά, αναπόφευκτα. Στη Ρωσία, μετά τις οικονομικές και πολιτικές, καταργήθηκαν και οι αθλητικές κυρώσεις. Και κάθε άλλο παρά έκπληξη είναι: γιατί ο αθλητισμός είναι επίσης και πάνω απ’ όλα – ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα – οικονομία και πολιτική. Δημιουργεί τζίρο εκατομμυριούχων και ήταν πάντα ένα όργανο πολιτικής προπαγάνδας».

Στην Ιταλία, στις Η εκτύπωση η φιλόσοφος Donatella Di Cesare εκφράζει έντονη ανησυχία για όσα συμβαίνουν στον κόσμο των πανεπιστημίων και του πολιτισμού: «Το ότι όποιος είναι Ρώσος θα πρέπει να επισημαίνεται ξαφνικά ως εχθρός εδώ φαίνεται όχι μόνο αδιανόητο, αλλά και ανάξιο μιας πολιτισμένης χώρας. Είναι αλήθεια ότι οι άνεμοι του πολέμου πνέουν δυνατοί και στους δρόμους και τις πλατείες μας, και ότι υπάρχουν εκείνοι που κάνουν τα πάντα για να ανάψουν το πνεύμα τους, αλλά ίσως θα ήταν απαραίτητο να σταματήσουν πριν κάνουν χειρονομίες για να μετανοήσουν και να ντραπούν του. […] Υπάρχει μια ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί, που δεν είναι ακροβατικό, υπάρχει μια ηθική και πολιτική ευαισθησία που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ωριμότητας μιας χώρας. Εάν πολλοί πολιτικοί ηγέτες έχουν φορέσει το κράνος τους, τότε είναι απαραίτητο να μην υπακούσουν, γιατί εδώ είναι πραγματικά ο πολιτισμός. Η διάκριση σε βάρος ενός άλλου λόγω της γέννησής του, της ιδιότητάς του σε ένα έθνος, είναι μια μεροληπτική και ρατσιστική πράξη. Δεν θέλουμε τα θέατρα μας, τα γήπεδά μας, τα πανεπιστήμιά μας, οι πλατείες μας να γίνουν τόσα πολεμικά μέτωπα».

Ο πόλεμος γίνεται επίσης μάχη για τον έλεγχο της κοινής γνώμης. Για να αποτρέψει τη ρωσική προπαγάνδα στη Δύση, η ΕΕ σκοπεύει να απαγορεύσει τη μετάδοση των ρωσικών κρατικών μέσων ενημέρωσης RT και Sputnik. Το Κρεμλίνο, από την πλευρά του, έχει απαγορεύσει τα κρίσιμα κανάλια εξουσίας στη Ρωσία και έχει αυστηροποιήσει τους νόμους που σχετίζονται με τα μέσα ενημέρωσης. Ακόμα κι αν τα μέτρα που λαμβάνονται στην Ευρώπη δεν είναι συγκρίσιμα με τη ρωσική λογοκρισία, τα μέσα ενημέρωσης ζητούν τη διατήρηση της ελευθερίας της γνώμης.

Η Τσεχική Δημοκρατία έκλεισε πολλούς φιλορωσικούς ιστότοπους κατηγορώντας τους για «υποκίνηση μίσους». Μια κακή απόφαση, κατά τη γνώμη του Μάρτιν Κομάρεκ εμφανίστηκε
του Καθημερινά: «Οι απόψεις υπέρ του Πούτιν και οι ψευδείς ειδήσεις αποτελούν απειλή για την ασφάλειά μας; Η απάντηση είναι όχι. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης καταδικάζει την εισβολή στην Ουκρανία. Πολλοί άνθρωποι προσφέρουν βοήθεια. Μπορεί μια χούφτα τρολ να τα αλλάξει όλα αυτά; Η υποστήριξη της επιθετικότητας είναι έγκλημα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλό να αποσιωπάτε τις πλατφόρμες που μπορεί να το κάνουν. Η ελευθερία της γνώμης είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά της δημοκρατίας. Αν θέλουμε ελευθερία, θα πρέπει να τα βάλουμε με τα ψέματα, αλλά χωρίς να τα πιστέψουμε».

Δεύτερος Μπεν Κρίσκεστο γερμανικό μηνιαίο Κικερώνας, είναι ένα επικίνδυνο προηγούμενο: «Μια τέτοια απαγόρευση παραβιάζει σαφώς τις αρχές της ελευθερίας του Τύπου και της ελευθερίας της γνώμης και θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για τον πλουραλισμό στα γεωγραφικά μας πλάτη. Όταν εφαρμόζουμε τη λογοκρισία μία φορά για να ελέγξουμε την κοινή γνώμη, ανεξάρτητα από την ευγένεια των λόγων που τη δικαιολογούν, κινδυνεύουμε να την κάνουμε δεύτερη φορά, αργά ή γρήγορα. Η διαφορά είναι ότι την επόμενη ή την επόμενη φορά δεν θα επηρεάσει πλέον μόνο τα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης, αλλά ίσως και εκείνους που, στη δημόσια συζήτηση, αρνούνται να μεταφέρουν ορισμένες ιστορίες που χαρακτηρίζονται ως «αλήθεια» από τους ηγέτες, όταν πρόκειται για αυτό. . μόνο από απόψεις».

Στο πρωτοσέλιδο και στο editorial της η δανέζικη εφημερίδα Πολιτική Απευθύνεται απευθείας στον ρωσικό πληθυσμό, στη γλώσσα του Πούσκιν: «Οι κυρώσεις που θα απομονώσουν και θα φτωχοποιήσουν τη Ρωσία θα κάνουν τη ζωή σας πιο δύσκολη. Στόχος τους δεν είναι να στοχοποιήσουν τον ρωσικό πληθυσμό, αλλά να βοηθήσουν την Ουκρανία και τους δικούς σας ανθρώπους. Ας πούμε όχι στην αιματηρή επιθετικότητα του Προέδρου Πούτιν. Λέμε ναι στη Ρωσία και στους ανθρώπους που αξίζουν καλύτερα από τον Πούτιν και τη δολοφονική και δεσποτική απολυταρχία του. Και ως δανέζικη εφημερίδα, ας πούμε πρώτα ναι στην ειλικρινή και ειλικρινή κάλυψη ειδήσεων αυτού του τρομερού πολέμου, στον οποίο ο πρόεδρος σας έχει επισπεύσει την Ουκρανία και την υπόλοιπη Ευρώπη».