Ο εσωτερικός δρόμος τυλίγεται κατά μήκος, περνώντας μικρά χωριά προσκολλημένα σε πλαγιές ή κρυμμένα στο κάτω μέρος των κοιλάδων των ποταμών, το καθένα με τη δική του ιστορία και γαστρονομικές παραδόσεις. Σταματώ για να περιπλανηθώ στις τοπικές αγορές, δοκιμάζοντας αιγοπρόβατα τυριά ή για να εφοδιαστώ με σφολιάτα ποτισμένα με μέλι για το αυριανό πρωινό. Πιο πέρα ​​στο δρόμο μπαίνει στους αμπελώνες, ιδανικό για να τεντώνω τα πόδια μου και να πιω ένα ποτό πριν προχωρήσω.

Ένα διάλειμμα για καφέ σε ένα από τα πολλά καφενεία είναι σχεδόν υποχρεωτικό. Μιλάω με έναν ηλικιωμένο κύριο που κάθεται στην κεντρική πλατεία και παρακολουθεί τον κόσμο να περνάει. Η τουριστική σεζόν είναι ακόμα στα πρώτα της στάδια, οπότε είμαι από τους πρώτους ξένους που έχει δει φέτος και έχει πολλά να μιλήσει. Στην Κρήτη, η τοπική ζωή έχει χρώμα και ζωντάνια που ξεφεύγει εύκολα από τον βιαστικό ταξιδιώτη.

Συνεχίζω αργά το απόγευμα. Ένα χρυσό φως χαϊδεύει τα βοσκοτόπια καθώς φτάνω Ασκύφουσκηνή συγκρούσεων κατά την κρητική εξέγερση του 1821. Το ηλιοβασίλεμα βάζει φωτιά στο πέρασμα και ο δρόμος φαίνεται να προχωρά στον αέρα καθώς κατεβαίνω προς τη νότια ακτή.

Πλησιάζοντας το χωριό του Χώρα Σφακίων, στην περιοχή Σφακιά, παρατηρώ ότι πολλές πινακίδες είναι γεμάτες σφαίρες. Αυτή η περιοχή ήταν ένας από τους σημαντικότερους κόμβους αντίστασης κατά των Οθωμανών και ο αγγλικός στρατός εκκενώθηκε από εδώ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα, η Χώρα Σφακίων είναι ένα ευχάριστο λιμανάκι με πολλές ψαροταβέρνες και αφετηρία για τα καραβάκια που εξυπηρετούν τα χωριά κατά μήκος των 60 χιλιομέτρων ακτογραμμής μέχρι Παλαιόχωρα, Δυτικά. Απρόσιτα με αυτοκίνητο, αυτά τα παραθαλάσσια χωριά, όπως το Λουτρό, αξίζουν μια στάση για ένα ευχάριστο μπάνιο, μια μπουκιά για φαγητό ή για να βρείτε τη νότια είσοδο στα πολλά φαράγγια που διασχίζουν τα βουνά και ξεπροβάλλουν στην ακτή. Το πιο γνωστό από αυτά, το φαράγγι της Σαμαριάς, κατηφορίζει μέχρι το χωριό της Αγίας Ρουμέλης και προσφέρει υπέροχο περπάτημα. Έχοντας φορέσει τις μπότες μου, μπαίνω στο φαράγγι όσο με πάει η δύναμή μου, γλιτώνοντας μερικούς να επιστρέψουν στην ακτή.