Αγαπητέ Άλντο,
η αριστερά χάνει επίσης στη Φινλανδία, μια περιοχή όπου αυτή η περιοχή έχει καλλιεργήσει εξαιρετικά παραδείγματα του κράτους πρόνοιας και αυτό συμβαίνει τώρα σχεδόν σε όλα τα κύρια ευρωπαϊκά κράτη. Δεν είναι ότι όπου εκπροσωπείται η αριστερά, θέτει στον εαυτό της μερικές ερωτήσεις; Κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν παρουσιάζονται πλέον νέες ιδέες, αλλά περιορίζεται κανείς στην αμφισβήτηση του τι κάνουν οι αντίπαλοί του και, κυρίως, προσπαθεί χωρίς σκοπό να βρει μια ισορροπία μεταξύ των ακραίων θέσεων και των πολυπόθητων. μετά το κέντρο, ισορροπία που η δεξιά φαίνεται να έχει σχεδόν βρει ή τουλάχιστον έχει δείξει ότι έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο. Τι νομίζετε;
Riccardo Maria Vianelli Civitavecchia

Αγαπητέ Richard Maria,
Η αριστερά οδηγεί την κυβέρνηση στην πρώτη παγκόσμια δύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη, τη Γερμανία, σε σημαντικές χώρες όπως η Βραζιλία, το Μεξικό, η Ισπανία. Σε άλλες χώρες, ωστόσο, έχει εξαφανιστεί ή έχει μειωθεί πολύ. ή έχει πάρει άλλη μορφή. Στην Ελλάδα, το Πασόκ της οικογένειας του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου έδωσε τη θέση του στον Σύριζα, ηττημένο τότε από τη δεξιά Νέα Δημοκρατία της οικογένειας Κωνσταντίνου και Κυριάκου Μητσοτάκη. Στο Ισραήλ, το ιδρυτικό κόμμα του κράτους, το Εργατικό Κόμμα του Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν και της Γκόλντα Μέιρ, σχεδόν δεν υπάρχει πια: δεν συνήλθαν ποτέ από την αποτυχία του Εχούντ Μπαράκ, ο οποίος προσέφερε ειρήνη στον Αραφάτ μάταια και διέταξε την αποχώρησή του από τον Λίβανο. που κατέληξε σε μισή καταστροφή. Πέρυσι στη Γαλλία, η Anne Hidalgo, δήμαρχος του Παρισιού και υποψήφια για το σοσιαλιστικό κόμμα του Μιτεράν στα Ηλύσια, κέρδισε 1,7% στις προεδρικές εκλογές. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ρεφορμιστές σοσιαλιστές ψηφίζουν τον Μακρόν και οι ριζοσπαστικοί τον Μλενσόν. Εν ολίγοις, η αριστερά έχει καλή ή κακή υγεία ανάλογα με τις χώρες και τα λάθη που γίνονται. Υπήρξε μια περίοδος, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν με την Κλίντον στον Λευκό Οίκο, η αριστερά ήρθε στην εξουσία στη μισή Ευρώπη: Πρόντι και Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία, Ζοσπέν στη Γαλλία, Μπλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, Σρντερ στη Γερμανία. Έγινε λόγος για τον τρίτο δρόμο μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού, ακόμα και για την παγκόσμια ελιά. Δεν νομίζω ότι εκείνη η σεζόν άφησε βαθιά ίχνη. Μετά το τέλος του κομμουνισμού και την παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας, η αριστερά πέρασε μια βαθιά κρίση ταυτότητας. Τώρα η επιστροφή του πληθωρισμού, η αύξηση των ανισοτήτων, το φορολογικό ζήτημα – όσο πιο πλούσιοι είστε, τόσο λιγότεροι φόροι πληρώνετε – θα πρέπει να ανοίξουν εκλογικά λιβάδια για την αριστερά. Ωστόσο, όχι μόνο στην Ιταλία, η αριστερά έχει χάσει τις λαϊκές τάξεις, ανησυχώντας από την παγκοσμιοποίηση, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Τα θέματα ελήφθησαν στα δεξιά. Αλλά εξίσου σοβαρή είναι η κρίση της παραδοσιακής, μετριοπαθούς, καθολικής, φιλελεύθερης δεξιάς, που συχνά υπερτερεί αριθμητικά από τους λαϊκιστές και τους κυρίαρχους.