Ποιος ήταν πραγματικά ο Μέγας Κωνσταντίνος; Ήταν πράγματι ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορας όπως λέει μια μακρά παράδοση; Και, κυρίως, τι νόημα έχει να μιλάμε σήμερα για έναν χαρακτήρα από το παρελθόν για τον οποίο, προφανώς, έχουν ειπωθεί τα πάντα;

Το βιβλίο απαντά σε αυτές τις ερωτήσεις και σε άλλα.Κωνσταντίνος. Ο ιδρυτής” δημοσιεύτηκε από το Graphe.it στη σειρά Οι ηγέτες σε σκηνοθεσία Gaetano Passarelli. Φυσικά, στην ενασχόληση με την ιστορία, και ειδικότερα την αρχαία ιστορία, η σωστή χρήση των πηγών είναι απαραίτητη, ειδικά όταν πρόκειται για πηγές γραμμένες στα λατινικά ή στα ελληνικά όπου η μετάφραση γίνεται ουσιαστικά μια πολύπλοκη λειτουργία. Χωρίς αυτή τη λειτουργία, υπάρχει ο κίνδυνος μερικές φορές να επαναλαμβάνονται πληροφορίες που δεν επιβεβαιώνονται από έγγραφα από πρώτο χέρι. Αν έπρεπε να τον ορίσουμε σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν ένας οξυδερκής και προσεκτικός πολιτικός, σύγχρονος από πολλές απόψεις που συνειδητοποίησε την ανάγκη να ενσωματωθούν αποτελεσματικά οι βαρβάροι στην Αυτοκρατορία, να βρεθεί μια νέα θρησκεία ικανή να ανταποκριθεί στην εσχατολογία. ενός συνεχούς πληθυσμού αλλαγή και κυρίως συνειδητοποίησε την αξία που έχουν τα σημάδια και τα σύμβολα σε όλους τους λαούς. Κατάλαβε την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κεφάλαιο, ένα νέο κεφάλαιο γιατί αυτό έχει πάντα συμβολική αξία. Και, δημιουργώντας το, συνειδητοποίησε ότι ήταν απαραίτητο να ανταποκριθεί στις παραδοσιακές προσδοκίες των λαών μέσω συμβόλων που, αναζωογονημένα, δημιούργησαν έναν θεμελιώδη συγκρητισμό για την κατανόηση των μεταγενέστερων ιστορικών εξελίξεων. Η μορφή του Κωνσταντίνου και το «Κωνσταντινικό ζήτημα» βρίσκονται στο επίκεντρο εκτεταμένων συζητήσεων εδώ και αιώνες. Παρά την παρουσία εγγράφων και πρωτογενών πηγών σχετικά με τον λεγόμενο «πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα», η ερμηνεία τους από τους σύγχρονους ιστορικούς είναι συχνά διαφορετική και αντικρουόμενη και η συζήτηση για τη δραστηριότητα και τα χαρακτηριστικά του γιου του Κωνστάντιου Κλόρου είναι πάντα έντονη. Το δοκίμιο της καθηγήτριας Maria Carolina Campone πραγματεύεται ορισμένα σημαντικά ζητήματα ξεκινώντας από μια κειμενική και φιλολογική ανάλυση των ιστορικών στοιχείων που έχουμε στην κατοχή μας, διευκρινίζοντας, μέσω μιας συνεπούς χρήσης πηγών στα ελληνικά και στα λατινικά, ορισμένα σημεία που πολύ συχνά προσυπογράφουν ομόφωνα οι κριτικοί, ξεπερνώντας άκριτα αποδεκτά vulgates και προσθέτοντας ένα περαιτέρω στοιχείο στην κατανόηση μιας θεμελιώδους μορφής στην τεράστια διαδικασία του συγκρητισμού που σηματοδότησε τη μετάβαση από τον ελληνοελληνιστικό και ρωμαϊκό κόσμο στον χριστιανικό. Όχι μόνο αφηγείται τη ζωή αυτού που θεωρείται από πολλούς μελετητές ως «ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας», αλλά προσπαθεί να διευκρινίσει τον ρόλο που είχε ο γιος του Κωνστάντιου Χλωρού στην ιστορία. ο συγγραφέας σκιαγραφεί ένα καθαρό, ακριβές και προσεγμένο πορτρέτο του μεγάλου Κωνσταντίνου, μιας ιστορικής φυσιογνωμίας που έχει υποστεί ποικίλες ερμηνείες στο πέρασμα του χρόνου. Ένα παράδειγμα αυτού είναι αυτό που είναι γνωστό ως «Κωνσταντινικό ζήτημα» που βλέπει, από τη μια πλευρά, τους μελετητές έτοιμους να δουν τον Κωνσταντίνο ως αυτόν που ήταν ο πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και άλλοι ειδικοί που έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις, με την έννοια ότι πιστεύουν ότι αυτόν τον ρόλο του «χριστιανού αυτοκράτορα» του έχουν εμπιστευτεί ορισμένοι χριστιανοί συγγραφείς της πίστης (Ευσέβιος και Λακτάντιος) και οι οποίοι ερμήνευσαν τις πράξεις του Χριστιανικό κλειδί. Ο Campone πραγματοποιεί σταδιακά μια λεπτομερή έρευνα, μια στοχευμένη εργασία ανάγνωσης και σύγκρισης πηγών και εγγράφων για να καταλάβει ποιος πραγματικά ήταν ο αυτοκράτορας. Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από θεματικά κεφάλαια που οδηγούν τον αναγνώστη να ανακαλύψει τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννήθηκε στη σημερινή Σερβία στις 27 Φεβρουαρίου 272 ή 273. Το βιβλίο προχωρά σε ενότητες που παρουσιάζουν την ιστορική περίοδο, τις πηγές που θεωρούνται ότι διαβάζουν τη ζωή του αυτοκράτορα, όνειρα και οράματα και η διερεύνηση μιας κριτικής ανάγνωσης των πηγών. Υπάρχει επίσης ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην Αψίδα του Κωνσταντίνου, όπου αναλύεται με ακρίβεια το αρχαίο μνημείο που χτίστηκε για να γιορτάσει τη νίκη του Κωνσταντίνου επί του Μαξέντιου στη γέφυρα Milvian. Υπάρχει επίσης ένα μέρος αφιερωμένο στον Απόλλωνα, τον νεοπλατωνισμό και τη θρησκευτική ανεκτικότητα, το φιλοσοφικό ρεύμα και άλλες παραδοχές που θα μπορούσαν να έχουν επηρεάσει τη διαμόρφωση και ανάπτυξη του Κωνσταντίνου ως προσώπου και ως αυτοκράτορα. Δεν λείπει η βόλτα στις θρησκευτικές κρίσεις, μέχρι τη Σύνοδο της Νίκαιας να κατανοήσει τη σχέση αυτοκράτορα και Εκκλησίας, αλλά και τον τρόπο ζωής της θρησκείας με πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο από τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Το δοκίμιο του Campone είναι λαμπρό, ιστορικά ακριβές, ουσιαστικό, σελίδες που πρέπει να βουτήξουν και να πλαισιώσουν την υψηλή γνώση του θέματος.

Μαρία Καρολάιν Καμπόνε Έχει διδακτορικό στην Ιστορία και την Κριτική της Αρχιτεκτονικής και είναι ήδη συμβασιούχος καθηγητής στο Δεύτερο Πανεπιστήμιο της Νάπολης και καθηγητής κλασικών γλωσσών στη Στρατιωτική Σχολή «Nunziatella» στη Νάπολη. Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής των έγκυρων περιοδικών της τάξης Α (Christian Art and Studies on the Christian Orient) και ομιλήτρια σε διάφορα Διεθνή Συνέδρια Σπουδών, έχει στο ενεργητικό της πολυάριθμες δημοσιεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της «Brigida of Sweden, queen of prophecy» (Μιλάνο, 2012 ), «The Church of St. John Stoudion in Constantinople» (Νέα Υόρκη, 2016), «Dom Paul Bellot ex-centric architect» (Νάπολη, 2017).

Τσαρλς Φράντζα