Αφού κάνει τα πάντα για να αποδειχθεί αξιόπιστος, ο Μελόνι βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διπλωματικής κρίσης με τη Γαλλία για το ζήτημα των μεταναστών. Κινδυνεύει να απομονωθεί στην ΕΕ; Ανεξάρτητα από την ουσία του θέματος, δεν πιστεύω ότι η πιο ανταγωνιστική στάση απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους μας είναι λάθος εκ μέρους του πρωθυπουργού μας. Το Meloni ψηφίστηκε σίγουρα από ευρωσκεπτικιστές ή σε κάθε περίπτωση Ιταλούς που δεν εναρμονίζονται πλήρως με τον υπερευρωπαϊσμό που πάντα έδειχνε το Δημοκρατικό Κόμμα. Τα χρόνια του «η Ευρώπη μας ζητάει» δεν μας εμπόδισαν από δρακόντεια μέτρα, λιτότητα και δημοσιονομική αυστηρότητα, και αν δεν ακολουθήσαμε τον δρόμο της Ελλάδας, είναι μόνο χάρη στον Ντράγκι, πρώτα, και σε ένα αλλαγμένο πολιτικό κλίμα, τότε, μετά την πανδημία.

Η μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε σχέση με τα άλλα κράτη μέλη μπορεί να επιτρέψει την καλύτερη επιδίωξη των συμφερόντων της Ιταλίας. Στην Ιταλία υπάρχει ένας μεταφυσικός ευρωπαϊσμός, για τον οποίο θα υπήρχε υψηλότερο ευρωπαϊκό συμφέρον που αυτόματα θα είχε ως αποτέλεσμα το καλύτερο για την Ιταλία. Αυτό δεν συμβαίνει στην πολιτική, γιατί ο καθένας επιδιώκει τα συμφέροντά του. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορούν να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του καθενός, άλλες που το συμφέρον ενός δεν συμπίπτει με αυτό ενός άλλου κράτους. Η Γαλλία επιδίωξε τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ιταλίας με τους μετανάστες στη Βεντιμίλια, με την εισβολή στη Λιβύη, με την άσκηση χρυσής εξουσίας ενάντια στις εξαγορές Ιταλών παικτών στη Γαλλία. Καλά έκανε. Ο Μακρόν πρέπει να απαντήσει στους ψηφοφόρους του. Είθε η Ιταλία να κάνει το ίδιο, λοιπόν, χωρίς να ξεκινήσει ένα τρελό θέατρο για την Ιταλία που είναι απομονωμένη στην Ευρώπη.

Τούτου λεχθέντος, αξίζει τον κόπο να κατανοήσουμε αν αξίζει πραγματικά η Ιταλία να αποστασιοποιηθεί από τη γαλλογερμανική ατμομηχανή. Αυτές οι αντιρρήσεις είναι σίγουρα πιο υποκινούμενες. Το ιταλικό σύστημα παραγωγής είναι στενά συνδεδεμένο με το γερμανικό, επομένως, περισσότερο από τη Γαλλία, η Γερμανία είναι σημείο αναφοράς για εμάς. Ούτε εδώ, όμως, δεν μου φαίνεται ότι ο Μελόνι απομονώνεται, ειδικά χωρίς να χτίζει άλλες συμμαχίες. Δεν σκέφτομαι αυτά με τα κράτη του Βίσεγκραντ, τα οποία δεν έχουν μεγάλη επιρροή, με όλο τον σεβασμό. Η Meloni, μάλλον, χτίζει μια ολοένα ισχυρότερη συνεργασία με τις ΗΠΑ. Ξεκινώντας από την ολοένα και πιο πεπεισμένη προσήλωση στη θέση του ΝΑΤΟ για την Ουκρανία. Και εδώ, θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ δεν είναι πάντα σε αρμονία με εκείνα της Ευρώπης και ότι, πράγματι, μια Γερμανία που στερείται τον κύριο προμηθευτή ενέργειας της, τη Ρωσία, είναι καλά νέα για την Ουάσιγκτον, η οποία προεξοφλεί το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμμα. του εμπορικού της ισοζυγίου με το Βερολίνο.

Εν ολίγοις, όπως και με τον Ντράγκι, πιο κοντά στις ΗΠΑ για το ζήτημα της Ουκρανίας από ό,τι ο Σολτς, ανυπομονούσε να αποκαταστήσει τη σχέση με τη Μόσχα, η Μελόνι είναι «ο Αμερικανός φίλος». Και ακόμη και σε αυτό, η Πρωθυπουργός αποδεικνύεται δραγιανή, παρά τις όχι ακριβώς φιλελεύθερες καταβολές του κόμματός της. Με λίγα λόγια, η Μελώνη δεν είναι απομονωμένη, αλλά κάνει καλή παρέα, και το να σε σέβονται δεν είναι αμαρτία. Το ερώτημα είναι αν αυτή η πλευρά του Ατλαντικού, ωστόσο, θα μπορέσει να αντισταθμίσει την όποια ψύξη με το Βερολίνο, που προκλήθηκε από τη Γαλλία. Ένα στοίχημα στο οποίο ποντάρει τα πάντα, όπως φαίνεται, η Γιώργη Μελώνη.