Μεταξύ της Ιταλίας του μπάσκετ και των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού υπάρχει η Λιθουανία. Θα μπορούσε να πει κανείς «μόνο η Λιθουανία», γιατί η κλήρωση των τεσσάρων προολυμπιακών τουρνουά που στις αρχές Ιουλίου θα προκριθούν στους τέσσερις νικητές έδωσε στους Azzurri από το Pozzecco ένα «μεγάλο» παιχνίδι, αν και στα χαρτιά ισχυρότερο από την Ιταλία. Ποιος θα πάει στη συνέχεια στο Πουέρτο Ρίκο σε έναν όμιλο τριών με τους γηπεδούχους και το Μπαχρέιν, έναν όμιλο που θα προκριθεί στους δύο πρώτους στα ημιτελικά, μετά στην Ιταλία και στο Πουέρτο Ρίκο: ελπίζουμε με αυτή τη σειρά, ακόμα κι αν το Πουέρτο Ρίκο είναι ομάδα γεμάτο ταλέντο που στο αντίθετο με το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο προολυμπιακός θα περιλαμβάνει επίσης τους Αλβαράδο (Νιου Ορλεάνς Πέλικανς) και Στρόουτερ (Ντένβερ Νάγκετς). Στα ημιτελικά θα διασταυρωθούν με τον άλλο όμιλο που θα προκριθεί στη Λιθουανία και έναν μεταξύ Ακτής Ελεφαντοστού και Μεξικού, ομάδες αρκετά κοντά σε αξίες δεδομένης της πρόσφατης πτώσης του μεξικανικού μπάσκετ. Ωστόσο, η διαφορά είναι εμφανής με το τουρνουά της Αθήνας που θα αφήσει εντός έδρας δύο από την Ελλάδα, τη Σλοβενία και την Κροατία, ενώ η Ισπανία θα πρέπει να περάσει στη Βαλένθια και ένα μεταξύ Λετονίας και Βραζιλίας στη Ρίγα, πάντα με τον αστερίσκο του «ξένου» που θα μπορούσε. ανακατέψτε τα χαρτιά.
Επιστρέφουμε σε εμάς και για να κάνουμε μια μεγάλη ιστορία: νικώντας το Πουέρτο Ρίκο στον όμιλο μόνο για να συναντήσουμε τη Λιθουανία στον τελικό στις 7 Ιουλίου. Ήδη τώρα αναρωτιέμαι ποια Λιθουανία, χωρίς να πάω πίσω στα ιστορικά προηγούμενα, σχεδόν όλη αρνητική για την Ιταλία εκτός από τον πιο σημαντικό, δηλαδή τον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όταν η ομάδα του Ρεκαλκάτι πέτυχε το κατόρθωμα, κερδίζοντας ένα ασημένιο μετάλλιο (τελικός έχασε με την Αργεντινή από Ginobili και Scola) που μέχρι σήμερα είναι το τελευταίο μετάλλιο της Ιταλίας σε μεγάλη διοργάνωση (καθώς και η τελευταία θέση μεταξύ των τεσσάρων κορυφαίων), ένα στατιστικό που πάντα προκαλεί εντύπωση δεδομένου ότι για ένα μεγάλο μέρος του Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπάρχουν ήταν οι καλύτερες εκδοχές των Bargnani, Gallinari και Belinelli, χωρίς να απαριθμούνται όλες οι άλλες της γενιάς των υποτιθέμενων φαινομένων.
Η Λιθουανία, λοιπόν, που θα είναι αυτή στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο εξήγησε το μπάσκετ, ασφαλτοστρώνοντας την Ελλάδα και νικώντας επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες στη δεύτερη φάση, πριν παραδοθεί στη Σερβία στα προημιτελικά. Μια ομάδα που δεν είχε το αστέρι της, δηλαδή τον Domantas Sabonis, που συνεχίζει την εξαιρετική του καριέρα στο NBA στους Sacramento Kings, και όπου οι Grigonis (Παναθηναϊκός), Giedratis (Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου), Lekavicius (Zalgiris Kaunas) και Ulanovas (επίσης) Ζαλγκίρις). Ο Βαλαντσιούνας (Πέλικανς), ο Μπραζντεΐκης (Ολυμπιακός) και ο Τζοκουμπάίτης έπαιξαν εξαιρετικό Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά το γεγονός ότι έκαναν και ανέτρεψαν όπως στη Βαρκελώνη. Πολύ βαθιά ομάδα (δεν έχουμε αναφέρει τον Κουζμίνσκας και τον Μπέντζιους) και ισορροπημένη στις δύο φάσεις, κατά κάποιο τρόπο λιγότερη Λιθουανία από ό,τι στο παρελθόν και το κλισέ. Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ότι θα δούμε την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο συν τον Gallinari, στην τελευταία του ταχύτητα για τους Azzurri στα 36 του, είναι δύσκολο να είμαστε αισιόδοξοι ακόμα κι αν το 2021 οι προοπτικές του Sacchetti ήταν χειρότερες πριν από το Βελιγράδι.
“Τυπικός λάτρης των ζόμπι. Υπέρμαχος του αλκοόλ. Ανίατος εθισμένος στην τηλεόραση. Ακραίος λάτρης του διαδικτύου. Βραβευμένος αναλυτής.”
