Αυτή η φράση που σε μια άλλη εκδοχή λέει: Δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι κομμουνιστής, αντιπροσωπεύει έναν αφορισμό του Ennio Flaiano, ενός γνωστού συγγραφέα, δημοσιογράφου και χιουμορίστα που μας έχει αφήσει παράδοξα και πνευματώδη λόγια, από τα οποία ίσως το πιο διάσημο είναι: η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι σοβαρή, κάτι που αναφέρεται πάντα στη χώρα μας. Γιατί λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε τον πρώτο αφορισμό; Αρκεί να ακούς τις ειδήσεις στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και να τις διαβάζεις στα κοινωνικά δίκτυα ή στις διάφορες εφημερίδες για να το συνειδητοποιήσεις. Ας πάμε λοιπόν στην ουσία και έτσι, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για το σκάνδαλο που ονομάζεται Qatargate με το οποίο συνδέεται προς το παρόν η Moroccogate και δεν αποκλείεται να εμπλακούν και άλλες αφρικανικές χώρες στο εγγύς μελλοντικός. Τούτου λεχθέντος, δεν θέλω να επαναλάβω όσα γνωρίζουμε τώρα για χαρακτήρες όπως ο Panzeri, ο Giorgi, ο Cozolino, η Eva Kaili κ.ο.κ. Τις ευθύνες του οποίου διερευνά η βελγική δικαιοσύνη. Αντίθετα, προτιμώ να αξιολογήσω την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα διάφορα αριστερά κόμματα, των οποίων οι εκφραστές, όλη αυτή η άκρως δημοκρατική πίστη και ήδη αναφέρθηκε, είναι μέρος της. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι συμβαίνει στο Δημοκρατικό Κόμμα ή στο παράρτημά του που ονομάζεται Άρθρο 1, ένα κόμμα, καλύτερα ένα μικρό κόμμα, που γεννήθηκε για να αμφισβητήσει από τα αριστερά την υποτιθέμενη μέτρια στροφή του ηγεμονικού κόμματος της αριστεράς που αντιμετωπίζει δυσκολίες όρους ψήφου και κύρους. Και που σήμερα λέγεται Pd αφού άλλαξε πολλές φορές το όνομά του, ξεκινώντας από το παλιό και για τους αμετάκλητους και ποτέ νεκρούς λάτρεις του PCI, για να πάρουν αυτό του Pds, μετά το Ds και τελικά φτάνουν στο τωρινό. Προσοχή. Δεν είναι μια απλή αλλαγή ονομάτων, αλλά μια εξελικτική πορεία που υποδηλώνει μια κατάσταση ικανή να αμφισβητήσει την πρώτη της φύση. Έτσι μια αργή ιδεολογική και προγραμματική αλλαγή που πέρασε από την ταξική επανάσταση, στη μη βίαιη υποστήριξη των πιο αδύναμων κατηγοριών, δηλαδή των εργαζομένων, σε αντίθεση με τα αφεντικά, αλλά γενικότερα των περιθωριοποιημένων και άπορων, μέχρι να γίνει σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, το πιο αυθεντικό αστικό κόμμα. Η οποία στα λόγια δεν φαίνεται να θέλει να αρνηθεί τη λαϊκή της καταγωγή, αλλά στην πραγματικότητα φιλοδοξεί σε δύο θεμελιώδη πράγματα που πρέπει να συμβαδίζουν. Και είναι δύναμη και χρήμα. Οι ταμπέλες είχαν ήδη δείξει τότε, αν θυμάστε, καθαρά χέρια στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου διάφορα μέλη των κυβερνητικών κομμάτων συλλαμβάνονταν για διαφθορά για παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων. Και αναφέρομαι στο DC, το PSI και το PSDI. Και από εκείνη την περίοδο θυμόμαστε την εκτίναξη των νομισμάτων εναντίον του Bettino Craxi, που ξεχωρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους ενόχους. Από την άλλη πλευρά, το PDS, κληρονόμος του PCI, επέζησε και παρά την αναζήτηση τροφής σε ρούβλια από τη Μόσχα σώθηκε με έναν νέο νόμο που ουσιαστικά κατάργησε αυτό το έγκλημα, ενώ για τις δωροδοκίες που πλήρωνε η ​​ομάδα Ferruzzi, το κενό επιτεύχθηκε μέσω της μαρτυρίας του Primo Greganti, ο επονομαζόμενος σύντροφος G, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη για το φερόμενο γεγονός διαφθοράς. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν έπεισε τους πάντες, αντιθέτως προκάλεσε πολλές διαμάχες, προκαλώντας την εντύπωση ότι όλα τα συστατικά των καθαρών χεριών ήταν προσανατολισμένα προς τα αριστερά. Ακόμα κι αν στην πραγματικότητα έπρεπε να παραδεχθεί ότι το PCI-PDS, μη κυβερνητικό κόμμα, είχε λιγότερες ευκαιρίες να εμπλακεί στο πρόβλημα των δωροδοκιών. Πέραν αυτού, λόγω και του γεγονότος ότι συνδέεται με το συνεταιριστικό κίνημα, θα μπορούσε να βασιστεί σε άλλα μέσα χρηματοδότησης. Αλλά ας προχωρήσουμε με τις εξελίξεις και τις αλλαγές μας στα αριστερά. Βρισκόμαστε στο 2005 και δημοσιεύεται η απομαγνητοφώνηση ενός τηλεφωνήματος μεταξύ του λιγοστού Piero Fassino, τότε γραμματέα του DS, και του Giovanni Consort, διευθύνοντος συμβούλου της Unipol εκείνη την εποχή. Αυτό, που προφέρεται με την ικανοποίηση του νεοκαπιταλιστή: έχουμε τράπεζα; Από τότε κάτι είχε αλλάξει. Διότι άρχισαν να υπάρχουν στοιχεία για παρεμβάσεις μεταξύ της πολιτικής του αριστερού κόμματος και των υποθέσεων μιας συνεταιριστικής παγκόσμιας τράπεζας. Και έγινε λόγος για τράπεζες που συνδέονται με τους κόκκινους συνεταιρισμούς. Ας κάνουμε τώρα ένα βήμα πίσω, ή μάλλον δύο. Είμαστε, αν δεν κάνω λάθος, στο 1981 και ο τότε γραμματέας Enrico Berlinguer εν μέρει ως αστείο και εν μέρει για να μην πεθάνουμε επειδή δεν θέλαμε να χάσουμε αυτή την κλίση στην εξουσία που ανέκαθεν εμψύχωνε το παλιό PCI, με την προϋπόθεση, ωστόσο, Ότι καταδεικνύουμε το αντίθετο, ο Ενρίκο Μπερλινγκούερ -είπα- έβγαλε από το συρτάρι των πολιτικών του σύνεργων τη φράση της λεγόμενης ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Τόσο πολύ που αυτή η φράση έγινε έκτοτε μάντρα για την αριστερά. Ενώ για τη δεξιά ήταν προϋπόθεση ότι λόγω της δημόσιας εμπλοκής της, γινόταν δύσκολο να διεκδικήσει. Κάνοντάς το και παραπλανώντας το, ωστόσο, έγινε δύσκολο να κρύψεις από τα εκατομμύρια των συνδρομητών και ουσιαστικά από τον πιστό λαό, τις εσωτερικές διαμάχες εξουσίας μεταξύ ρευμάτων και μεταξύ διαφόρων καμαριλιών, καθεμία συνδεδεμένη με αφεντικά, υπο-αφεντικά και quaquaraquà. Αργά ή γρήγορα η παροιμία λέει ότι η αλήθεια βγαίνει στο φως και με ένα άλμα μερικών δεκαετιών φτάσαμε πριν από μερικά χρόνια. Όταν επρόκειτο να γεννηθεί ένα τμήμα. Στην πραγματικότητα, μη απόλυτα ικανοποιημένος με την αλλαγή του DS σε ό,τι αφορά την πλέον επιτευχθείσα οικονομική ισχύ, γεννήθηκε μια νέα ομάδα πιο μετακινημένη προς τα αριστερά, σχεδόν με το καθήκον να επαναφέρει την ιστορία. Προκαλεί την πεποίθηση ότι η πολιτική κατάσταση του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν πλέον αγκυροβολημένη στις τράπεζες και την οικονομική εξουσία, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιρροή στο πολιτιστικό πεδίο και στους περισσότερους θεσμούς, προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η ηγεμονία της εξουσίας, στη μνήμη του Γκράμσκ, που το χρήμα νομιμοποιεί. Έτσι γεννήθηκε το κόμμα που ονομάζεται Άρθρο 1 που αναφέρεται στο ίδιο βασικό άρθρο του Συντάγματος. Αυτός για να είμαστε ξεκάθαροι που μιλάει για Δημοκρατία που βασίζεται στην εργασία και στην οποία η εξουσία ανήκει στον λαό. Εκφραστές αυτής της επιχείρησης ήταν και είναι διάσημοι πολιτικοί, όπως οι Pier Luigi Bersani, Guglielmo Epifani, Massimo D’Alema, Roberto Speranza και Antonio Panzeri. Ας σταθούμε λίγο στο τελευταίο. Ένα γενεαλογικό είναι πραγματικά υπεράνω υποψίας. Ως συνδικαλιστής του CGIL, πέρασε ολόκληρη την καριέρα του στην αριστερά, ξεκινώντας από το PCI και στη συνέχεια φτάνοντας στο DS. Αλλά και πάλι μη ευχαριστημένος, με την υποψία ότι δεν είναι πλήρως στο πλευρό των αδύναμων, πείθει τον εαυτό του ότι δεν θέλει να πεθάνει πολιτικά σαν ένας πιντιεσίνος νεοαστός, του οποίου η μόνη επιθυμία είναι τα χρήματα. Ένας οξυδερκής και οξυδερκής πολιτικός, ήξερε ότι έπρεπε να εμφανίζεται επίσημα όρθιος, άρα χρειαζόταν μια νέα παρθενία. Αυτό μιας σκληρής και αγνής αριστεράς για να προστατεύει τους φτωχούς και εγκαταλειμμένους. Το άρθρο 1 ως νέο κόμμα ίσχυε για τον σκοπό του. Γίνεται υποστηρικτής και κατέβηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, παρουσιάζεται ως ένας από τους επισκόπους. Η πρόθεση και η πεποίθησή του, αυτή της υποστήριξης των πολιτικών δικαιωμάτων ακόμη και στις φτωχότερες και φτωχότερες χώρες όπως οι αφρικανικές, όπως το Κατάρ και το Μαρόκο. Όλα φαίνονται εντάξει. Κρίμα που κάτι δεν πάει καλά. Στην πραγματικότητα, κάποιος δεν πιστεύει στην αδιάφορη κλήση του και καταγράφει τη συμπεριφορά του. Μέχρι που φτάνουμε σε μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα μικρού μεγέθους, που βρέθηκε στο σπίτι του μετά από έρευνα. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές βαλίτσες. Ένας δεύτερος, από όσο γνωρίζουμε, ανακαλύπτεται ενώ ο πατέρας ενός άλλου υπόπτου ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την κατοικία του, η οποία έχει γίνει πλέον ύποπτος για εγκλήματα διαφθοράς, προκειμένου να κατευθυνθεί σε ασφαλές μέρος. Ξέχασα να αναφέρω ότι και σε αυτή την περίπτωση η βαλίτσα περιέχει κομμάτια τυπωμένου χαρτιού, ετυμολογικά φτιαγμένα από δύο λέξεις, τράπεζα και χαρτονόμισμα, ουσιαστικά πιο γνωστά ως χαρτονομίσματα. Αν έχουμε αναφερθεί στον πατέρα, όχι ακόμα στην κόρη. Λέγεται Εύα Καϊλή, η οποία έχει γίνει πλέον πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το οποίο όντας ελληνικής υπηκοότητας ελαφρύνει λίγο το επίπεδο της διαφθοράς, μέχρι τότε μόνο ιταλικής. Στην πραγματικότητα, η κατηγορία αφορά το έγκλημα της διαφθοράς για δωροδοκία από το Κατάρ και το Μαρόκο προκειμένου η Ευρώπη να αποδεχθεί την κατάστασή τους ως άκρως δημοκρατικά κράτη, με πλήρη σεβασμό των πολιτικών δικαιωμάτων, πίσω από ποτάμια χρημάτων. Αν και, είναι προβλέψιμο ότι στο άμεσο μέλλον θα ακολουθήσετε μια αλυσίδα ονομάτων, γνωστών και λιγότερο γνωστών, που εκτός από τους δύο χαρακτήρες που αναφέρθηκαν, θα προστεθούν και άλλοι διαφορετικών εθνικοτήτων. Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα που θέλω να θίξω και που αφορά την αριστερά μας και ειδικότερα το Δημοκρατικό Κόμμα που έχει ήδη συμβιβαστεί από την υπόθεση Aboubakar Soumahoro. Ένας χειραφετημένος Ρουάντας σύμφωνα με το αριστερό δόγμα, που θεωρείται επίσης ήρωας της προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων, ο οποίος, αντίθετα, ανήκει σε ένα οικογενειακό κοτέτσι, το καριμπού, που διευθύνεται από τη σύζυγό του και την πεθερά του, που δραστηριοποιείται στον τομέα υποδοχής αιτούντων άσυλο και αποτελείται από 20 εργαζόμενους. Και σήμερα και οι δύο κατηγορούνται για εγκληματική συμπεριφορά για εκτροπή δημοσίου χρήματος και χρήση του για προσωπικούς σκοπούς εις βάρος των ίδιων των μεταναστών, που βρίσκονται σε κατάσταση υποβάθμισης λόγω κακής διατροφής και ανθυγιεινών συνθηκών στέγασης. Τι λέει λοιπόν το Δημοκρατικό Κόμμα μέσω του στιγμιαίου γραμματέα του που ανυπομονεί να εγκαταλείψει τον ρόλο του και να σκάσει. Κατάπληξη στην αρχή ακολούθησε μια εκκωφαντική σιωπή. Τότε αποφασίζει να προφέρει, σχεδόν τραυλίζοντας, τις πρώτες λέξεις μέσα από έναν συνοπτικό και λανθασμένο λόγο. Πάνω στην οποία προσπαθεί να αναβιώσει τη διάσημη φράση του Berlinguerian, που δεν είναι πια της μόδας, της αξέχαστης ηθικής υπεροχής. Αυτή τη φορά, όμως, είναι δύσκολο να το ανακαλέσεις και ακόμα περισσότερο να το πείσεις. Καλύτερα να παίξεις το συμβιβαστικό χαρτί τότε. Εδώ είναι η περίληψη που αναφέρω. Για να καταστήσει κάθε κατηγορούμενο πιο ελεύθερο να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενώπιον του δικαστικού σώματος, το Δημοκρατικό Κόμμα θα συγκαλέσει Επιτροπή Εγγυήσεων για να ελέγξει και να προστατεύσει τους εκπροσώπους του κόμματος που αμφισβητούνται και, εάν χρειαστεί, να τους αναστείλει. Αλλά για να μην αρνηθούμε τον Berlinguer και την παλιά υποκρισία της ηθικής ανωτερότητας, ιδού το τελευταίο κερασάκι. Σύμφωνα με την οποία το Δημοκρατικό Κόμμα θα σχηματίσει τον τραυματία για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τη δημοκρατία. Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ιταλία. Και στην Ελλάδα τι λένε; Δεν υπάρχουν νέα από το κράτος, παρά μόνο αυτή της κατηγορούμενης Καϊλής που για να μην προδώσει τον πολιτισμό της, αποκαλώντας τον εαυτό της αθώα, παρά τα όσα ανέφερε ο νεαρός φίλος της Γιώργη, επίσης Δημοκρατικός, προειδοποιεί ότι δεν θα γίνει Ιφιγένεια. Και εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί, αφού πρόκειται για την τραγωδία του Ευριπίδη, είτε αφορά την Ιφιγένεια στην Αυλίδα είτε στην Ταυρίδη. Όπως και να έχει, η κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας δεν σκοτώθηκε, γιατί αντί γι’ αυτήν, κατ’ εντολή των θεών, τη θέση της πήρε μια ελαφίνα. Έτσι και για την Καϊλή δεν χάθηκαν όλα. Κλείνοντας, μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφήσουμε λίγο το εφαπτομενικό, αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν άλλες εξελίξεις, ίσως και σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Και αναφέρετε τι είπε ο πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο. Γιατί σύμφωνα με τον ίδιο τα παγκόσμια πρωταθλήματα ποδοσφαίρου που έγιναν στο Κατάρ ήταν τα πιο όμορφα που έγιναν ποτέ. Παρά τα γήπεδα που χτίστηκαν σαν καθεδρικοί ναοί στην έρημο και τους χιλιάδες εργάτες που πέθαναν από τη σκληρή δουλειά. Αλλά οι νεκροί δεν είναι όλοι ίδιοι και ούτε τα πολιτικά δικαιώματα, ακόμα κι αν τα χρήματα φαίνεται να λένε το αντίθετο.