(ANSA) – ΡΩΜΗ, 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – DOMENICO CAMPANA, ” ΤΟ ΜΟΝΑΚΟ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ “(ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΓΚΟΝΗΣΗΣ”, PP 200, EURO 18).

Ο διαθρησκευτικός διάλογος που έχει ως πρωταγωνιστή έναν Ιταλοέλληνα μοναχό, τον San Nilo, ιδρυτή του Αβαείου της Grottaferrata, και έναν Εβραίο, φιλόσοφο, γιατρό, τον Shabbathai Donnolo, που γλίτωσε από τις διώξεις των Σαρακηνών στο Orio της επαρχίας. η βυζαντινή Καλαβρία της πρώτης χιλιετίας. του Μπρίντιζι και κατέφυγε στο Rossano, πατρίδα του San Nilo, και στην τελευταία βυζαντινή επαρχία της Ιταλίας κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα.

Οι δύο χαρακτήρες και το πολιτιστικό και θρησκευτικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν βρίσκονται στο επίκεντρο του δοκιμίου του Domenico Campana, «Ο μοναχός και ο Εβραίος-Στην Βυζαντινή Μεγάλη Ελλάδα στην αυγή του ανθρωπισμού», που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο. Έκδοση Consenso, όπου ο συγγραφέας εξηγεί και τους λόγους σύμφωνα με τους οποίους ο Ουμανισμός επιβεβαιώνεται εκτός των συνόρων της Βυζαντινής Μεγάλης Ελλάδας, η οποία αντίθετα υπήρξε ο διαδότης και η πηγή της κλασικής ελληνικής σκέψης που συνέβαλε στη γέννησή του.

Το Campana’s είναι μια πρωτότυπη μέθοδος προσέγγισης της φιγούρας του S. Nilo di Rossano και της φιλίας του, φτιαγμένη από αγάπη-μίσος, θα λέγαμε, με τον Εβραίο γιατρό Shabettai Donnolo.

Ο Campana, στην ομιλία του, δείχνει ότι γνωρίζει με κατάλληλο και σε βάθος τρόπο τι περιγράφει και λέει, κάνοντας τον εαυτό του να εκτιμάται για την ευκολία και τη μαεστρία στο να συνοδεύει τον αναγνώστη σε ένα πολύ περίπλοκο και αρκετά περίπλοκο θέμα, όπως το όχι πάντα ειδυλλιακή σχέση Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού.

Σε μια ιστορική φάση σαν τη δική μας, όπου ο διαθρησκειακός διάλογος διεύρυνε τους γνωστικούς και διαδραστικούς ορίζοντες, η ανάκτηση και η επαναπρόταση της εμπειρίας του μη κομφορμιστικού διαλόγου μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών μας είναι εμβληματική πάνω απ’ όλα για την ιστορική περίοδο στην οποία αναπτύσσεται. Ο Donnolo αντιπροσωπεύει τον πλουραλιστικό εβραϊκό πολιτισμό που ξέρει πώς να επεκταθεί στη νεοπλατωνική σκέψη, την επιστήμη της αστρολογίας, τους συμβολισμούς των αριθμών, συστατικά που ούτε ο Άγιος Νείλος ξέρει πώς να τα παρατήσει, προσπαθώντας να συνομιλήσει ακριβώς με τον Εβραίο, τον οποίο συχνά ρωτά. στον δανεισμό βιβλίων. Ο Άγιος Νείλος ως νέος φαίνεται να απορροφά αρκετή από τη γοητεία του ώσπου, στα 30 του, αποφασίζει να αποκοπεί από όλους και να φύγει από την πόλη για να αφοσιωθεί στη μοναστική ζωή, χωρίς να εγκαταλείψει τον κόσμο του, όπως αποδεικνύεται από την άσκηση της τέχνης της καλλιγραφίας. ότι θα συνεχίσει να ασκεί τη διδασκαλία του και στους μοναχούς του. Η μοναστική επιλογή και η αποξένωση από τον Rossano φαίνεται να έχουν αμβλύνει την παλιά φιλία με τον Donnolo προς τον οποίο δείχνει κάποια δυσπιστία όταν, για παράδειγμα, δεν αφήνει τον εαυτό του να του φέρονται για να μην του δώσει την ικανοποίηση ότι μπορεί μετά να καυχηθεί στους γονείς του που φρόντισαν. ένας χριστιανός. Αψιμαχίες που είναι σίγουρα συμπαθητικές, αλλά από την άλλη αναδεικνύουν αυτή τη νοητική κατάσταση του μίσους-αγάπης, που αναφέρθηκε προηγουμένως, αποκαλύπτοντας εκείνες τις αποστάσεις που επιβάλλονται, ακόμη και αν δεν τις μοιράζονται, το διαφορετικό ανήκειν.

Σημειώνοντας αυτή τη διαφορά αρχής μεταξύ των δύο, ο Campana θέτει το ερώτημα εάν δεν ανήκε πλέον στον συγγραφέα του Bios, τον μαθητή S. Bartolomeo, παρά στον ίδιο τον S..

Nile, δεδομένου του νεανικού παρελθόντος του με εντελώς διαφορετικό κίνητρο.

Για παράδειγμα, ο αντιιουδαϊσμός που εκδηλώθηκε από τον Άγιο Νείλο στο επεισόδιο του Εβραίου που σκοτώθηκε στο Bisignano και τα αντίποινα που αποτράπηκαν εναντίον του χριστιανού δολοφόνου με την προσφυγή σε έναν νόμο που γνωρίζει μόνο ο συγγραφέας του Bios δεν φαίνεται πιθανό. .

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί, όπως κάνει ο συγγραφέας του δοκιμίου, ότι και οι δύο είναι βαθύς μελετητές των Ιερών Γραφών, από τις οποίες αντλούν στις επιλογές της ζωής τους, έστω και κάπως αποκλίνουσες στην εκτελεστική ερμηνεία. Ο Donnolo, στην πραγματικότητα, με βάση μια νεοπλατωνική εικασία, προτιμά μια αλληγορική ανάγνωση της Βίβλου, όπως στην περίπτωση της δημιουργικής διαδικασίας του κόσμου, σε αντίθεση με τον Άγιο Νείλο που προτιμά να βασίζεται στις μοναστικές του πρακτικές περισσότερο από μια κυριολεκτική ερμηνεία. του ιερού κειμένου που εμπνεύστηκε ο Αγ.

Gregorio Nazianzeno. Ενδιαφέρουσες είναι οι αξιολογήσεις με θέμα «Η ανθρωποκεντρική προοπτική: από τον νεοπλατωνισμό στον νεοϊδεαλισμό» του τρίτου κεφαλαίου, όπου ο συγγραφέας διερευνά τη σκέψη του Donnolo.

Ξεκινώντας από τις νεοπλατωνικές του πεποιθήσεις, ο Εβραίος ερμηνεύει τη δημιουργία όχι ως μια βουλητική πράξη του υπερβατικού «Ενός» Θεού, αλλά ως μια διαδικασία εκπόρευσης από Αυτόν, που προορίζεται να καταλήξει ξανά σε Αυτόν. Στον άνθρωπο, για παράδειγμα, μια ψυχή του Πνεύματος της ζωής, που μετά τον θάνατο θα επιστρέψει στην πηγή της. Από εδώ μπορεί κανείς να αντιληφθεί το εύρος των ενδιαφερόντων που επιδιώκει ο συγγραφέας, ο οποίος δεν αγνοεί καν τη συναρπαστική «Ροζανέζικη Αναγέννηση» του αιώνα. Χ, καθώς και τον αντίκτυπο που άσκησε ο ιταλοελληνικός μοναχισμός μέχρι «την αυγή του Ουμανισμού». (ΛΑΒΗ).