Το οξύμωρο είναι μια ρητορική φιγούρα που συνίσταται στο συνδυασμό λέξεων που εκφράζουν αντίθετες έννοιες στην ίδια φράση: καπιταλιστικό περιβαλλοντισμό είναι ένα τέλειο παράδειγμα χρήσης αυτής της μεταφοράς ακριβώς επειδή είναι ένα μοντέλο παραγωγής που σε καμία περίπτωση δεν θέτει πρόβλημα αναπαραγωγής/προστασίας της Φύσης και των πόρων της.
Το ότι είναι οξύμωρο εννοείται, φιλοσοφικά, από το γεγονός ότι η άπειρη ανάπτυξη, προς την οποία τείνει δομικά το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής, αναπόφευκτα συγκρούεται με το φυσικώς πεπερασμένο σύστημα του κόσμου μας.
Από οικονομική άποψη, το οξύμωρο εξηγείται γιατί η σχέση μεταξύ κεφαλαίου / φύσης είναι μια σχέση εκμετάλλευσης στην οποία το περιβάλλον θεωρείται εμπόρευμα από το οποίο αντλείται αξία και στην οποία ο καπιταλιστής δεν έχει άλλο συμφέρον από αυτό της συσσώρευσης κέρδους. .
Έτσι, η σωτηρία του καπιταλισμού και η διάσωση του πλανήτη και της ανθρωπότητας, ως μέρος της Φύσης, είναι δύο αμοιβαία αποκλειόμενα καθήκοντα.
Η οικολογική κρίση που βιώνουμε είναι απτή απόδειξη του οξύμωρου της πρωτεύουσας/φύσης, μιας σχέσης που έχει φτάσει πλέον στα όριά της.
Τεράστιες περιβαλλοντικές καταστροφές λόγω της κλιματικής αλλαγής διαλύουν τον πλανήτη μας: οι μεγάλες πυρκαγιές δεν υποβιβάζονται πλέον μόνο σε χώρες μακριά από την Ευρώπη, όπως ο Αμαζόνιος και η Αυστραλία, αυτό το καλοκαίρι είδαμε επίσης τις περιοχές της Νότιας Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας να καίγονται, για να μην αναφέρουμε οι άφθονες πλημμύρες από την Κατάνια στη Νάπολη τους τελευταίους φθινοπωρινούς μήνες.
Σύμφωνα με την Έκτη Έκθεση της IPCC για την κλιματική αλλαγή που δημοσιεύθηκε το 2021, εάν η θερμοκρασία της γης αυξηθεί με την ταχύτητα των τελευταίων πενήντα ετών, περιβαλλοντικές καταστροφές όπως αυτές, πριν από τα μέσα του αιώνα μας, θα γίνουν ο κανόνας και οι συνθήκες διαβίωσης των νεαρών γυναικών . οι γενιές θα είναι επτά φορές χειρότερες από αυτές της προηγούμενης γενιάς.
Η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας λόγω των εκπομπών CO2 από τη χρήση ορυκτών καυσίμων και, προφανώς, από τη λανθασμένη και ανεπαρκή χρήση των καθαρών πηγών ενέργειας, τοποθετεί το ενεργειακό πρόβλημα ως βασικό ζήτημα για τα επόμενα χρόνια για την αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης μέσω μιας σοβαρής επιστημονική ανάλυση να μεταφραστεί σε αποτελεσματική πολιτική μάχη.
Αντιμέτωποι με αυτό το δυστοπικό σενάριο, συνέδρια και συναντήσεις για το κλίμα έχουν δημιουργήσει διεθνείς συμφωνίες που έχουν πέσει στο κενό ή δεν έχουν τελειώσει με τίποτα: πιο πρόσφατα το Cop26 στη Γλασκώβη, του οποίου η τελική έκθεση είναι βουτηγμένη σε ρητορική, προπαγάνδα και «μπλα μπλα μπλα» τη δέσμευση να διατηρηθεί η άνοδος της θερμοκρασίας της Γης κάτω από 1,5 βαθμούς.
Εν ολίγοις, οι εκκλήσεις προς τους «παγκόσμιους ηγέτες» να αλλάξουν τα πράγματα, να αντιμετωπίσουν την κλιματική κρίση και να σεβαστούν αυτούς τους ελάχιστους (και ανεπαρκείς) στόχους που αναμένονταν, έδειξαν για άλλη μια φορά την ασυνέπειά τους.
Ωστόσο, ένα πραγματικό και νέο στοιχείο προέκυψε από το cop26: η ανανεωμένη ορμή στην ενέργεια πυρηνική διάσπαση.
Αντιμέτωποι με το οικολογικό έμφραγμα και τον επείγοντα χαρακτήρα μιας ριζικής αλλαγής πορείας, αυτό στο οποίο στοχεύουν οι κυρίαρχες τάξεις μας είναι μια ενεργειακή τεχνολογία με μεγάλο αντίκτυπο από την άποψη της εξόρυξης καυσίμων, της κατασκευής, του κόστους, της επεξεργασίας και της αποθήκευσης απορριμμάτων.
Οι διακηρύξεις για την πυρηνική ενέργεια μάς απασχολούν στενά αφού εκφωνήθηκαν τόσο από την Ursula von der Leyen, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όσο και από τον Timmermans, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας: και οι δύο τη θεωρούν θεμελιώδη ενέργεια για την πράσινη μετάβαση.
Μάλιστα, τις τελευταίες εβδομάδες του 2021 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε το προσχέδιο του πράσινη ταξινόμηση, δηλαδή οι πηγές ενέργειας που θεωρούνται βιώσιμες και απαραίτητες για την οικολογική μετάβαση, στην οποία έχουν συμπεριληφθεί το φυσικό αέριο και η πυρηνική ενέργεια, οι οποίες θα ψηφιστούν σύντομα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Έτσι, τα λόγια του Ιταλού υπουργού οικολογικής μετάβασης, Roberto Cingolani, όταν τον Οκτώβριο υποστήριξε την πυρηνική σχάση ως δυνατότητα εξόδου από την κλιματική κρίση, δεν ήταν ανοησίες, αλλά δείχνουν μια ξεκάθαρη στρατηγική που δεν είναι μόνο δική μας. αλλά ακόμη και ευρωπαϊκή.
Αυτό καθιστά σαφές πόσο η «οικολογική τους μετάβαση» είναι μια πραγματική οικολογική απάτη.
Έτσι, τα δύο οξύμωρα στοιχεία παίρνουν σάρκα και οστά και γίνεται σαφές πόσο ασυμβίβαστες είναι η οικονομική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η περιβαλλοντική βιωσιμότητα και πόσο η πράσινη οικονομία είναι μια στρατηγική για να συνεχίσει να παράγει κέρδη και έψαχνε να αναβιώσει την καπιταλιστική συσσώρευση, μετά από μια περίοδο σοβαρής οικονομικής κρίσης λόγω της πανδημίας.
Με το άνοιγμα στην πυρηνική ενέργεια, η πράσινη μάσκα με την οποία το ευρωπαϊκό κεφάλαιο προσπαθεί να ξαναβάψει τον εαυτό του πέφτει μακριά. Σε ένα γενικό πλαίσιο ενεργειακής κρίσης, που επιταχύνθηκε από την πανδημική κρίση που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, οι επιλογές για την πυρηνική ενέργεια δεν είναι απλώς τεχνικές και δημοσιονομικές αποφάσεις για το κόστος, αλλά αφορούν τον στρατηγικό ανταγωνιστικό ρόλο του ευρωπαϊκού κόμβου, στον οποίο διακυβεύεται η ανεξαρτησία του . και την ενεργειακή ανθεκτικότητα και τις ισορροπίες που πρέπει να διατηρήσει η ΕΕ εσωτερικά και εξωτερικά.
Μια πιθανή επιβεβαίωση και επιβεβαίωση της πυρηνικής ενέργειας θα ήταν επομένως στρατηγική επιλογή της ΕΕ προκειμένου να μην μείνει πίσω στον πολυπολικό ανταγωνισμό. Το κλείσιμο από τη γερμανική κυβέρνηση τριών από τους έξι τελευταίους πυρηνικούς σταθμούς που δραστηριοποιούνται στη Γερμανία δεν είναι γεγονός που πρέπει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι η πυρηνική ενέργεια δεν είναι στρατηγική για ολόκληρη την ΕΕ ή ότι είναι μια τετριμμένη αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων και φατριών.
Η τάση για την εφαρμογή της πυρηνικής ενέργειας πρέπει να ιδωθεί γενικά και όχι μόνο αναλυτικά, πρέπει να αναλυθεί από στρατηγικής σκοπιάς και όχι μόνο βραχυπρόθεσμα.
Για να μην αναφέρουμε ότι εάν η Γερμανία διαθέσει τα εργοστάσια, η Γαλλία τα εφαρμόζει. Και επιπλέον, εάν η πυρηνική ενέργεια περιλαμβάνεται πραγματικά στην πράσινη ταξινόμηση, θα δοθεί χρηματοδότηση και είναι πιθανό ότι και άλλες χώρες μέλη θα την στοχεύσουν επίσης.
Όσον αφορά την Ιταλία, η χώρα μας με το άνοιγμα σε αυτή την τεχνολογία προσπαθεί να αυτονομηθεί από ενεργειακή άποψη, προσπαθώντας έτσι να εξασφαλίσει μια θέση ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Παρά τις φήμες των τελευταίων ημερών για ενδεχόμενη παραίτηση του υπουργού Τσινγκολάνι, σημασία έχει η τάση στην οποία στοχεύει η κυβέρνηση Ντράγκι και όχι ο μεμονωμένος εκτελεστής. Σε επιβεβαίωση αυτού, η Confindustria έδωσε το οκ της πριν από λίγες μέρες μέσω των λόγων της Bonomi στην πιθανή κατασκευή πυρηνικών σταθμών στην Ιταλία.
Η συγκεκριμένη μη βιωσιμότητα της πυρηνικής ενέργειας έχει αποδειχθεί πολλές φορές (κυρίως στα δύο δημοψηφίσματα κατά της πυρηνικής ενέργειας στην Ιταλία το 1987 και το 2011) λόγω των επιπτώσεων που έχει στο περιβάλλον ανάντη και κατάντη της παραγωγής ενέργειας – όσον αφορά τις επιπτώσεις στην υγεία στην ο χρόνος εξόρυξης, η κατανάλωση γης για την κατασκευή σταθμών ηλεκτροπαραγωγής, η κατανάλωση νερού για τα τεράστια συστήματα ψύξης, για την παραγωγή πυρηνικών αποβλήτων που δεν μπορούν να απορριφθούν – και για την κοινότητα, όσον αφορά το κόστος.
Η «πυρηνική ενέργεια τέταρτης γενιάς» που προτάθηκε από τον Cingolani και τον εξοπλισμό της μεγάλης βιομηχανίας και ενέργειας δεν έχει δώσει ενθαρρυντικά πειραματικά αποτελέσματα μέχρι στιγμής και δεν θα μπορέσει να φτάσει σε επίπεδο ανάπτυξης που να μπορεί να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα πριν από είκοσι χρόνια.
Ξεκινώντας από αυτόν τον προβληματισμό, θέλουμε να προωθήσουμε μια στιγμή αντιπαράθεσης με όλους εκείνους τους διανοούμενους, εκείνες τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτικές οργανώσεις που αντιτίθενται στην οικοκτόνο ολίσθηση που παράγει ο καπιταλισμός.
Η πραγματικότητα μας επιβάλλει μια πρόκληση: αυτή της οικοδόμησης μιας αντιπολίτευσης ικανής να αλλάξει ριζικά αυτό το μοντέλο παραγωγής γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο πλανήτης και, επομένως, το μέλλον μας των νέων και των μελλοντικών γενεών.
Η αφήγηση με την οποία μεγαλώσαμε έχει ζωγραφίσει αυτή την κοινωνία ως «την καλύτερη από όλους τους δυνατούς κόσμους», στην οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει εναλλακτική και που θα μπορούσε να ανακάμψει μπροστά σε κάθε κρίση.
Με ένα μεγαλώσαμε μορφή του μυαλού που βασίζεται στον άκρατο ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική: μπροστά στο οικολογικό έμφραγμα που αντιμετωπίζουμε δεν υπάρχει επιστροφή, το πράσινο πέπλο σκίζεται καθημερινά δείχνοντας τον χειρότερο από όλους τους πιθανούς κόσμους στους οποίους δεν υπάρχει χώρος για τους υπέροχους προοδευτικούς πεπρωμένα. της γενιάς μας, εναντίον της οποίας ο μεταρρυθμιστικός και ατομικιστικός περιβαλλοντισμός δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.
Αυτή η τελευταία απόφαση υπέρ της πυρηνικής σχάσης μας επαναφέρει στη γη: τα συμφέροντα της γενιάς μας είναι διαμετρικά αντίθετα από εκείνα που μας κυβερνούν. Απλώς πρέπει να προετοιμαστούμε με στέρεες επιστημονικές αναλύσεις απαλλαγμένες από μυστικοπαθείς «πράσινες» ιδεολογίες και να χτίσουμε συγκεκριμένες εκστρατείες αγώνα.
*****
22 Ιανουαρίου 2022, από τις 10.00 – Sapienza, Σχολή Φυσικής, Ρώμη.
Μιλάμε για αυτό με: Άντζελο Μπαράκα (περιβαλλοντικός ακτιβιστής και πρώην καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, Τζόρτζιο Φεράρι (εμπειρογνώμονας πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής), Angelo Tartaglia (πυρηνικός μηχανικός και ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου του Τορίνο), Sandro De Cecco (καθηγητής πυρηνικής φυσικής στη Sapienza της Ρώμης), Φλωρεντία Ποζνάνσκι (Parti de Gauche συμμετείχε στον αγώνα κατά των πυρηνικών σταθμών στη Γαλλία). Η λίστα εξακολουθεί να ενημερώνεται!
– © Δυνατότητα αναπαραγωγής ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΡΗΤΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ του CONTERPIANO EDITORIAL
Τελευταία τροποποίηση:
Τύπος
“Λάτρης του Διαδικτύου. Θαυμαστής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επιχειρηματίας. Εξοργιστικά ταπεινός επικοινωνιολόγος. Μανιώδης σπασίκλας στα ταξίδια.”
